22.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Κωνσταντίνος Ασπιώτης, με πάθος για εξερεύνηση

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Ένα αρτίστικο ρετιρέ του Κολωνακίου τον οδήγησε να φτιάξει μια παράσταση για την αναζήτηση της ελπίδας στα χρόνια της νεοπλουτίστικης απελπισίας. Το «Να ’ρθω μαζί σου;» της Αλεξάνδρας Κ* ήταν μια παράσταση από εκείνες που ξεχωρίζουν, κωμική και ταυτόχρονα βαθιά οδυνηρή. Μια παράσταση που ενώ σε τραντάζει από τα γέλια, ταυτόχρονα σου ταράζει τα σπλάχνα. Ο Κωνσταντίνος Ασπιώτης με τη σκηνοθεσία του μας έβαλε σε ένα γνωστό μικρόκοσμο, αυτόν του δήθεν καθωσπρεπισμού, αλλά διάλεξε έξυπνα τους υπαινιγμούς, τις παύσεις και τις εικόνες. Δηλαδή τους κρυμμένους θησαυρούς του έργου. Φώτισε τα αθέατα σημεία, τις λεπτομέρειες, τις επιμέρους έννοιες. Όπως όταν ήταν παιδί, τολμηρό παιδί, κι εξερευνούσε τα εγκαταλελειμμένα αρχοντικά της Κομοτηνής. Όπως όταν τα καλοκαίρια ανέσυρε πολύχρωμα βότσαλα από τις δροσερές θάλασσες της Κέρκυρας. Ο ηθοποιός και σκηνοθέτης Κωνσταντίνος Ασπιώτης είναι ακόμα ένα αυθόρμητο κι ανήσυχο παιδί, ένας νέος άνθρωπος ήπιος και γλυκός, με απίστευτο χιούμορ, γεμάτος ιδέες και επινοήσεις, που παθιάζεται με την τέχνη του, που ρισκάρει στη σκηνή. Ευγενικός, ευδιάθετος, εγκάρδιος κάθε φορά που τον συναντώ. Και καλλιτέχνης με ορμητικότητα. Καταπληκτικός στις έντονες συναισθηματικά στιγμές, όπως είδαμε και στα «Κόκκινα Φανάρια». Θα τολμούσα να πω, ότι δεν είναι απλώς ερμηνευτής συναισθημάτων αλλά και δημιουργός τους. Εντέλει αυτός που μπορεί με τον τρόπο επικοινωνίας του να εκπληρώσει τις προσδοκίες ενός συγγραφέα. Το καλοκαίρι που μας πέρασε τον είχα δει στον εξαίσια σκηνοθετημένο από τον Λευτέρη Βογιατζή “Αμφιτρύωνα”. Πιο πριν στον “Θάνατο του Δαντόν”, στην “Αυλή των Θαυμάτων”, στο “Αν αργήσω κοιμήσου” και όχι μόνον. Πάντα με αισθητή ευαισθησία, με διάχυτη συγκίνηση, με εκφραστικότητα, με προσωπική αφέλεια, με φυσική ειλικρίνεια. Δίχως υποκριτική υπερβολή. Διέκρινα σ’ αυτόν μια σεμνότητα, μια αφοσίωση και μια πηγαία φιλικότητα. Μέσα στην εξαπολυμένη κακογουστιά και ημιμάθεια που μας περιβάλλει δεν επιτρέπεται -δεν μπορεί- να παραβλέψει κανείς αυτές τις αρετές. Κάθε φορά που παρακολουθώ δουλειά του έχω την εξαίσια αίσθηση ότι ανακαλύπτει, ότι υπογραμμίζει, ότι αναδεικνύει σημασίες. Ότι τέτοιο ταλαντούχο πάθος σαν το δικό του μας πηγαίνει παραπέρα, μας αγκαλιάζει στοργικά, δεν είναι απλώς μια δημιουργία αλλά μια αναδημιουργία. Ταυτόχρονα δε έχει ένα μέτρο, μια ισοζυγία, μια ακρίβεια και μια ισορρόπηση. Έχει ήθος και ύφος. Έχει αυθεντικό χαμόγελο και βλέμμα καθαρό. Προτερήματα με ιδιαίτερη σημασία. Οι δρόμοι δεν χάνονται, οι γέφυρες δεν καίγονται, όπου κι αν πάμε κάτι θα βρούμε. Τα απόβραδα θα είναι γλυκά. Για τις απέραντες, για τις όμορφες σταδιοδρομίες. Σαν κι αυτή που μας χρωστά από εδώ και πέρα ο Κωνσταντίνος.

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Οι φωτογραφίες είναι του Δημήτρη Πιτσάκη.

* Η καταγωγή και το επώνυμό μου είναι από την Κέρκυρα. Ωστόσο είμαι και από Γιάννενα και Κομοτηνή! Γεννήθηκα και μεγάλωσα όμως στη Θεσσαλονίκη. Αυτή είναι «η πόλη μου». Θυμάμαι σε όλα μου τα παιδικά χρόνια να παίζω αδιάκοπα! Στο σπίτι, γήπεδα, σε πάρκα σε αλάνες! Να εξερευνώ εγκαταλελειμμένα σπίτια στα Γιάννενα και να ψάχνω κρυμμένους θησαυρούς στην αυλή του παππού στην Κομοτηνή. Κάθε καλοκαίρι παιδικό, στις δροσερές θάλασσες τις Κέρκυρας!

Πώς προέκυψε η υποκριτική στη ζωή σου;

* Εντελώς τυχαία, όσο τυχαία μπορείς να πεις τα γεγονότα που έρχονται στο δρόμο μας. Απ’ το σχολείο έπαιζα θέατρο, ίδρυα ομάδες σχολικές, σκηνοθετούσα έφτιαχνα τα σκηνικά και έπαιζα! Χωρίς να έχω δει θέατρο! Αυτό πώς γίνεται μου λες; Δεν ξέρω! Κάποια στιγμή στο λύκειο πήγα σε ένα εργαστήρι του Δήμου Καλαμαριάς, παίξαμε τον «Γάμο» του Τσέχωφ. Μου άρεσε πάρα πολύ! Αλλά δεν ήξερα ότι μπορώ να το κάνω επάγγελμα, δεν περνούσε απ’ το μυαλό μου! Και μετά, στην 3η Λυκείου μου φαίνεται, είδα τυχαία τη «Νόρα» του Κ.Θ.Β.Ε. Όταν έφυγα απ’ το θέατρο, ήξερα τι θέλω να κάνω! Με έναν τρόπο δηλαδή το χρωστάω, ίσως, στη Λυδία Φωτοπούλου, στον Δημήτρη Καταλειφό, στον Δημήτρη Ναζίρη και φυσικά στη Νικαίτη Κοντούρη…

Παίρνεις ρίσκα στη δουλειά σου;

* Νομίζω πως ναι! Συνέχεια σχεδόν! Έτσι κι αλλιώς σε κάθε καινούριο πράγμα που κάνω δεν νιώθω, δεν μου αρέσει, και δεν θέλω να νιώθω ασφάλεια! Πολλές φορές, ωθώ τα πράγματα στο να είναι ριψοκίνδυνα και επικίνδυνα! Δεν ξέρω γιατί. Αλλά έτσι νιώθω ότι έχουν αξία. Όχι μες την ασφάλεια…

Η μουσική και ο χορός τι ρόλο παίζουν στη ζωή σου;

* Σημαντικό! Αλλά δεν τα κατέχω. Μου αρέσει να ακούω ωραίους ήχους, μου αρέσει πολύ να παρακολουθώ χορό, και ανθρώπους που χρησιμοποιούν το σώμα τους και τις φωνές τους μαγικά !

Ποιους από τους δασκάλους σου θυμάσαι με ευγνωμοσύνη;

* Θα ήθελα να μιλήσω για τους δασκάλους της σχολής που είχα τη σπουδαία τύχη να φοιτήσω… Γιατί είχαμε σημαντικούς δασκάλους στη σχολή του ΚΘΒΕ. Αφοσιωμένους στους μαθητές.

Ποιος από αυτούς σε σημάδεψε;

* Πρώτα απ’ όλα ο άνθρωπος που με σημάδεψε και με έκανε να ερωτευτώ ανεπιστρεπτί το θέατρο, ήταν ο μεγάλος Δάσκαλος Ανδρέας Βουτσινάς! Ο Ανδρέας μας έμαθε πολλά, αλλά κυρίως, πώς να κάνουμε πρόβα σπίτι μας, μόνοι μας αρχικά, πώς να μελετάμε για να έρθουμε στην πρόβα στο θέατρο και μετά στην παράσταση!
Μια άλλη σημαντική δασκάλα που έφυγε πρόσφατα από τη ζωή ήταν η Λίνα Λαμπράκη! Αυτή η σπουδαία ηθοποιός που έχω πάντα μέσα στην καρδιά μου! Αλλά και άλλοι πολλοί!

Όπως;

* Ο Τάσος Μπαντής αν και για σύντομο διάστημα τα πράγματα που μας έμαθε πολλά, ο Γιάννης Λεοντάρης μας δίδαξε υποκριτική στον κινηματογράφο, η Αναστασία Θεοφανίδου η δασκάλα μας στο χορό, ο Νίκος Βουδούρης στη μουσική, η Αίγλη Χαβά – Βάγια στο τραγούδι, ο Δημήτρης Βάγιας στη αγωγή του λόγου, ο σκηνοθέτης Δαμιανός Κωνσταντινίδης, ο καταπληκτικός ηθοποιός Φούλης Μπουντούρογλου, η Αμάλια Μπένετ, ο Γιάννης Παρασκευόπουλος, ο Νίκος Σακαλίδης, ο Βασίλης Αμανατίδης Ιστορία της Τέχνης, και σίγουρα κάποιους ακόμα ξεχνάω λόγω προχωρημένης ώρας και θα στενοχωριέμαι μετά, έστω και που δεν τους ανέφερα, γιατί πραγματικά νιώθω ευλογημένος που τους συνάντησα! Να είναι όλοι τους καλά, τους ευχαριστώ ειλικρινά για αυτά που κρατώ απ’ αυτούς και τους αγαπώ πολύ…

Είσαι αισιόδοξος, απαισιόδοξος, ψύχραιμος ή αγχωμένος με όσα συμβαίνουν σήμερα γύρω μας;

* Καμιά φορά δεν ξέρω τι είμαι… Πότε αισιόδοξος πότε απαισιόδοξος! Σε κάθε περίπτωση όμως δεν κλείνω τα μάτια. Το μόνο που θέλω είναι να μην πάψω να αγωνίζομαι, και να αγωνιστώ περισσότερο στο μέλλον, ενεργά, για το κοινό συμφέρον!

Έχεις τα ίδια όνειρα, τις ίδιες προσδοκίες και την ίδια αυταπάρνηση που είχες όταν, πριν από λίγο καιρό, πρωτοξεκίνησες τη σταδιοδρομία σου;

* Ναι! Γιατί πάντα το όνειρό μου και η μεγαλύτερη προσδοκία που είχα ήταν να κάνω όμορφες συνεργασίες και να λέμε ωραίες ιστορίες!

Τι πιστεύεις πως πρέπει να κάνουν οι πνευματικοί άνθρωποι στην εποχή μας;

* Τι πάει να πει πνευματικός άνθρωπος; Εγώ δεν ξέρω ποιος είναι πνευματικός! Εννοείται αυτούς που ο κόσμος τους ξέρει και είναι ας το πούμε δημόσια πρόσωπα; Γιατί ξέρω και μερικούς τέτοιους που ξεφτιλίζονται μεταξύ τους τελευταία –δημόσια πάντα– και σε κάνουν να απορείς για το τι είναι πνευματικότητα! Εγώ νομίζω ότι και ο φούρναρης της γειτονιάς μου, που τον ξέρω εγώ και μερικοί άλλοι, είναι πνευματικός. Επειδή σκέφτεται λίγο παραπάνω και μετά αποφασίζει, δεν πάει εκεί που πάει το ρεύμα της εποχής αναγκαστικά! Αντιστέκεται αν χρειαστεί! Χαμογελάει στις δυσκολίες. Και αν σκεφτεί κάτι ωραίο το μοιράζεται, μου το λέει ή με ρωτάει δίνοντάς μου το ψωμί «εσύ τι λες γι’ αυτό;».

Η κρίση μπορεί να σταθεί η αιτία να φανούν οι άξιοι και να ξεσκεπαστούν οι ανάξιοι;

* Εγώ πάντως βλέπω πολλούς ανάξιους να εκμεταλλεύονται άξιους στο όνομα της κρίσης.

Ποιος είναι ο δικός σου τρόπος να αντισταθείς στην πραγματικότητα;

* Προσπαθώ να μην το βάζω κάτω. Βρίσκω διάφορα κόλπα! Τελευταία όταν βλέπω τα δύσκολα χαμογελάω επίτηδες. Ψεύτικα στην αρχή, και μετά γίνεται αληθινό το χαμόγελο και φτιάχνει η διάθεσή μου και παίρνω δύναμη! Δοκιμάστε το, πιάνει!

Δέχεσαι εύκολα τη συγγνώμη των άλλων;

* Πολύ εύκολα! Πιστεύω στο δικαίωμα της μετάνοιας.

Εσύ ζητάς συγγνώμη όταν αναγνωρίζεις κάποιο λάθος σου;

* Εννοείται! Όσο δύσκολο κι αν είναι λόγω εγωισμού.

Αν δεν γινόσουν ηθοποιός, τι θα ήθελες να είχες γίνει;

* Ζωγράφος, σκιτσογράφος… Εικαστικός υποθέτω!

Το ταλέντο “καίγεται”;

* Αχ, δεν ξέρω!

Οι σχέσεις μεταξύ συντελεστών μπορούν να γίνουν η ουσία για τη δημιουργία μιας καλής παράστασης;

* Οπωσδήποτε, είναι απ’ τα σημαντικότερα πράγματα η ουσιαστική επικοινωνία των συντελεστών!

Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να υποδυθείς;

* Δεν ονειρεύομαι ρόλους! Ονειρεύομαι καλές συνεργασίες! Φαντάσου π.χ. να παίξεις τον Άμλετ, με τον χειρότερο σκηνοθέτη, τους χειρότερους συντελεστές, να έχεις περάσει φριχτά στις πρόβες και να είσαι και τσακωμένος με τους άλλους ηθοποιούς… Έ; Ποια η χαρά; Ότι έχω παίξει τον Άμλετ;

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

* Δεν έχω αγαπημένους, μου αρέσουν πολλοί κατά καιρούς, δεν θα ήθελα να ξεχωρίσω, γιατί αν για παράδειγμα πω Ντοστογιέφσκι, θα παραπονεθεί μέσα μου ο Μάθιου Λιούις κ.λπ.

Ποιο στίχο επαναλαμβάνεις συχνά;

* «Μα εγώ μ’ έναν άγριο περήφανο χορό
σαν αετός πάνω απ’ τις λύπες θα πετάξω.
Σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ,
σιγά μην κλάψω, σιγά μη φοβηθώ».
Είναι του ποιητή Γιάννη Αγγελάκα!

Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συνθέτες και ποιητές;

* Επίσης δεν θέλω να ξεχωρίσω!

Υπάρχει δημοκρατία στις καθημερινές μας σχέσεις;

* Θέλω να ελπίζω πως ναι!

Με τι χαμογελάς;

* Όταν μαθαίνω ευχάριστες ειδήσεις για άτομα που αγαπώ!

Τι είναι αυτό που μπορεί να σε κάνει να κλάψεις;

* Το οτιδήποτε μπορεί να με κάνει να κλάψω! Δεν αντέχω όταν δεν μπορώ να κάνω κάτι για τη δυστυχία που βλέπω γύρω μου! Και δυστυχώς υπάρχει πολλή!

Ποια είναι η αγαπημένη ασχολία του ελεύθερου χρόνου σου;

* Να περνάω χρόνο με τους δικούς μου ανθρώπους!

Ποια είναι τα επόμενα θεατρικά σου σχέδια;

* Σκηνοθετώ την παράσταση «2013 / Melina M.» που αρχικά θα παιχτεί στο Οff off Αthens, το φεστιβάλ στο θέατρο «Επί Κολωνώ», στις 7 και 8 Ιουνίου! Πρόκειται για μία παράσταση που αφορμάται από τη ζωή, το έργο, και τους αγώνες της Μελίνας Μερκούρη για να μιλήσει για την κατάσταση του πολιτισμού και του θεάτρου σήμερα! Έχω τη χαρά να συνεργάζομαι με μια ομάδα υπέροχων ηθοποιών. Παίζουν οι Λάζαρος Βαρτάνης, Ζωή Καραβασίλη, Ελένη Κάκκαλου και Μάριος Μακρόπουλος.

Ύστερα από αυτό;

* Μετά θα πάμε με τον «Θάνατο του Δαντόν» σε σκηνοθεσία Στάθη Λιβαθινού στη Γερμανία σε ένα Φεστιβάλ για τον Μπύχνερ όπου έχουμε επιλεχθεί να εκπροσωπήσουμε τη χώρα μας. Επίσης στις 19 Ιουλίου και για μία παράσταση μόνο, θα παιχτεί στο Ελαιουργείο στην Ελευσίνα το «Να ‘ρθω μαζί σου;» της Αλεξάνδρας Κ*, που σκηνοθέτησα το χειμώνα για το “104”.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Αγαπώ πολύ τα ζώα, και ιδίως τις γάτες. Κατά καιρούς έχω συγκατοικήσει με υπέροχα γατιά!

* Το cat is art ευχαριστεί τον Δημήτρη Πιτσάκη για τη φωτογράφιση.

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -