Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Ο ηθοποιός σχεδόν σε κάθε ρόλο που αναλαμβάνει χρειάζεται να μπαίνει σε μέρη μέσα του που είναι άβολα συναισθηματικά. Έρχεται σε επαφή με συναισθήματα που αφορούν την προδοσία, την εκδίκηση, τον θάνατο, τη μοναξιά, τον έρωτα, την ηδονή, τις ενοχές, τα πάθη, την κατάθλιψη, την απώλεια…
Η Κωνσταντίνα Κλαψινού έχει αναλάβει για φέτος τον χειμώνα έναν υπέροχο όσο και απαιτητικό ρόλο, αυτόν της Κυρίας Ντάλντρυ στο έργο «Στο διπλανό δωμάτιο ή Το έργο του δονητή» που θα ανέβει στο Θέατρο «Βρετάνια» υπό τη σκηνοθετική καθοδήγηση του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη.
Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται το 1880 σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής και βασίζεται σε αληθινά ιστορικά γεγονότα. Κάνει αναφορά στην εποχή που ο ηλεκτρισμός μπαίνει στις ζωές και στα σπίτια των ανθρώπων και όλα αλλάζουν άρδην. Ένας γιατρός προκειμένου να θεραπεύσει τις γυναίκες από τις γνωστές υστερίες που τους προκαλούσε ο εγκλεισμός τους και ο γεμάτος κοινωνικούς περιορισμούς τρόπος ζωής τους, χρησιμοποιεί τον ηλεκτρισμό, δημιουργώντας ένα μηχάνημα δόνησης το οποίο βοηθάει στη γρήγορη και αποτελεσματική ανακούφιση των γυναικών, προκαλώντας τους, οργασμούς. Ο σημερινός δονητής.
«Είναι ένα έργο που σε συγκινεί, σου προκαλεί έντονη αμηχανία και όλα αυτά μέσα από κωμικές καταστάσεις που προκαλούν απίστευτο γέλιο και ικανοποίηση. Ανυπομονούμε να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου και είμαι σίγουρη ότι θα είναι μία ιστορία που όλοι, μα όλοι, άντρες γυναίκες, θα ταυτιστούν και θα το απολαύσουν», τονίζει η Κωνσταντίνα στη συνέντευξη που δίνει στο catisart.gr.
Την Κωνσταντίνα Κλαψινού ενώ την ήξερα και την εκτιμούσα ως ηθοποιό, ως άνθρωπο τη γνώρισα το περασμένο καλοκαίρι στη γενική δοκιμή ενός συναδέλφου της. Τότε είδα μια νέα γυναίκα, δυναμική και γεμάτη ενσυναίσθηση, που ό,τι άγγιζε, το γέμιζε αξία. Μια αληθινή και ασυμβίβαστη καλλιτέχνιδα. Με κέρδισαν η ειλικρίνεια, η αμεσότητα και η ανθρωπιά της.
Με κέρδισε ακόμα η ενέργεια που αντλούσε από βαθιά μέσα της, από τις εμπειρίες και τις αναζητήσεις της.
Αναφερόμενη στο σκηνοθέτη της Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, λέει: «Γενικά εκτιμώ τους σκηνοθέτες που αγαπούν τους ηθοποιούς τους και ο Κωνσταντίνος είναι ένας από αυτούς. Είναι από τις λίγες φορές που δεν έχω νιώσει ότι κρίνομαι, αντιθέτως μας έκανε όλους από την πρώτη στιγμή να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στο πλαίσιο σεβασμού και ευγένειας που δημιούργησε από την πρώτη πρόβα. Έχω και τη χαρά να τον έχω συμπαίκτη, κάτι που συμπληρώνει το παζλ της τύχης που νιώθω πως έχω φέτος στο θέατρο».
Η Κυρία Ντάλντρυ, την οποία υποδύεται, «είναι ένας ρόλος με μία συναισθηματική διαδρομή που είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό και με απαιτήσεις που για πρώτη φορά έρχομαι αντιμέτωπη στο θέατρο», μου λέει.
«Μία μόνο θεατρική παράσταση μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου, τον τρόπο που σκέφτεται και να τον διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό» σημειώνει επιβεβαιώνοντας σαφώς πως ο ηθοποιός είναι ένας αθλητής συναισθημάτων, ένας κολυμβητής μεγάλων αποστάσεων που κολυμπάει μέσα στις ανθρώπινες εμπειρίες.
Κωνσταντίνα, πού γεννήθηκες και από πού κατάγεσαι;
*Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Κρήτη, στην όμορφη πόλη του Ρεθύμνου. Έζησα τα πρώτα 17 χρόνια της ζωής μου, μέχρι που έφυγα για σπουδές. Δεν ξαναγύρισα, αλλά η οικογένειά μου ζει εκεί και είναι ο λόγος που με κρατάει ακόμη δεμένη με το νησί.
Ποια είναι η εντονότερη παιδική σου ανάμνηση;
*Το σπίτι μου είναι δίπλα στη θάλασσα. Αναπόφευκτα οι πιο έντονες αναμνήσεις και εικόνες από την παιδική μου ηλικία είναι στην παραλία. Θυμάμαι έντονα την πείνα που νιώθαμε μετά από ώρες μέσα στο νερό και πόσο νόστιμα σου φαίνονταν όλα, ακόμα κι αν ήταν μία φέτα ψωμί με λάδι και ντομάτα.
Πρώτη καλλιτεχνική αίσθηση;
*Δεν καταλάβαινα τον λόγο τότε, αλλά ένιωθα μία ανεξήγητη χαρά όταν έπρεπε να ετοιμάσουμε μία σχολική γιορτή. Για μένα ήταν δεδομένο ότι θα αναλάμβανα βασικό ρόλο σε αυτό. Δεν το διαπραγματευόμουν. Θυμάμαι την πρώτη φορά που έπαιξα σε θεατρικό, πόσο σημαντικό θεωρούσα αυτό που έκανα εκείνη τη στιγμή. Δεν έλεγα «θέλω να γίνω ηθοποιός», αλλά καταλάβαινα ακόμη και τότε ότι ήταν κάτι που έβγαινε από μέσα μου και με έκανε να νιώθω διαφορετική.
Ποιοι ήταν οι πρώτοι ηθοποιοί που αγάπησες;
*Δεν έβλεπα θέατρο, αλλά έβλεπα πολλές ελληνικές ταινίες και θεατρικές παραστάσεις που προβάλλονταν στην τηλεόραση. Θυμάμαι πόσο με είχαν μαγέψει τα μάτια της Έλλης Λαμπέτη όταν την είδα πρώτη φορά στην «Κάλπικη Λίρα». Αμέσως έτρεξα στον καθρέφτη στο δωμάτιο των γονιών μου και άρχισα να λέω το «Σ’ αγαπώ» που έλεγε στον Δημήτρη Χορν για να τη ζωγραφίσει. Προσπαθούσα να αντιγράψω το βλέμμα και τη φωνή της. Θα ήθελα πολύ να είχα δει από κοντά αυτά τα μάτια.
Ποιο ήταν το κίνητρο για την ενασχόλησή σου με την υποκριτική και το θέατρο;
*Είχα παρακολουθήσει μαθήματα σε ένα θεατρικό εργαστήρι στην Πάτρα όπου σπούδαζα. Δεν ξέρω τον λόγο, αλλά τότε δεν ένιωσα να με μαγεύει κάτι και να με κάνει να θέλω να ασχοληθώ. Δεν με ενέπνευσε το περιβάλλον. Αργότερα, ξεκινώντας τις σπουδές μου στη Δραματική Σχολή, ένιωσα πολύ διαφορετικά. Σταδιακά άρχισα να έρχομαι αντιμέτωπη με τους φόβους μου, με τη δυσκολία μου να εκφράζομαι, να εκτίθεμαι. Κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο πραγματικός λόγος που με τραβούσε να ασχοληθώ με την υποκριτική. Σκέφτηκα να τα παρατήσω, αλλά δεν το έκανα. Μου είναι εύκολο να ξεκινάω κάτι και να το παρατάω με την πρώτη δυσκολία. Κάτι με κράτησε. Όταν έκανα την πρώτη μου παράσταση κατάλαβα ότι θα είναι κομμάτι της ζωής μου.
Ποιοι δάσκαλοί σου θα σου μείνουν αλησμόνητοι;
*Οι συναντήσεις μας, όπως τις αποκαλούσαμε, με τον Ιάκωβο Καμπανέλλη ήταν ένα κομμάτι την περίοδο των σπουδών μου που έχει μείνει ανεξίτηλα στη μνήμη μου. Τότε δεν αντιλαμβανόμουν τη σπουδαιότητά τους και πόσο σημαντικό εφόδιο ήταν αυτό που μας έδινε. Το κατάλαβα έπειτα από χρόνια που συχνά θυμόμουν τα λόγια του που νόμιζα πως είχα ξεχάσει. Το μεγαλείο της ψυχής ενός ανθρώπου που δημιουργεί ιστορίες, ήρωες, γιατί μόνον έτσι μπορεί να υπάρχει και να εκφράζεται, δεν θα το ξεχάσω ποτέ.
Ποια ήταν η πρώτη επαγγελματική δουλειά σου;
*Τελειώνοντας το πρώτο έτος των σπουδών μου, βρέθηκα να συμμετέχω στα γυρίσματα της σειράς του Μανούσου Μανουσάκη «Για την Άννα». Έγιναν όλα τόσο γρήγορα και αναπάντεχα που ένιωθα πως συνέβαινε σε κάποιον άλλον. Ήταν φοβερή εμπειρία, αν και δεν μπορούσα να το αντιληφθώ στο βαθμό που έπρεπε γιατί το μυαλό μου ήταν στη σχολή και στις υποχρεώσεις μου εκεί.
«Στο διπλανό δωμάτιο ή Το έργο του δονητή» είναι ο τίτλος της παράστασης που θα παρουσιαστεί στο Θέατρο «Βρετάνια» σε σκηνοθεσία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και στην οποία θα παίζεις. Τι πρόκειται να δούμε στην παράσταση;
*Φέτος είχα την τεράστια τύχη να μου προταθεί από έναν πολύ σημαντικό σκηνοθέτη, όπως είναι ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, να αναλάβω τον υπέροχο ρόλο της Κυρίας Ντάλντρυ στο έργο που θα ανεβάσει από 15 Νοέμβρη στο Θέατρο Βρετάνια. Ο τίτλος είναι «Στο διπλανό δωμάτιο ή Το έργο του δονητή». Πρόκειται για μια ιστορία που διαδραματίζεται το 1880 σε μια επαρχιακή πόλη της Αμερικής και βασίζεται σε αληθινά ιστορικά γεγονότα. Πρόκειται για την εποχή που ο ηλεκτρισμός μπαίνει στις ζωές και στα σπίτια των ανθρώπων και όλα αλλάζουν. Ένας γιατρός που θεραπεύει τις γυναίκες από τις γνωστές υστερίες που τους προκαλούσε ο εγκλεισμός τους και ο γεμάτος κοινωνικούς περιορισμούς τρόπος ζωής τους, χρησιμοποιεί τον ηλεκτρισμό, δημιουργώντας ένα μηχάνημα δόνησης που βοηθάει τη γρήγορη και αποτελεσματική ανακούφιση των γυναικών, προκαλώντας τους, οργασμούς. Ο σημερινός δονητής. Είναι ένα έργο που σε συγκινεί, σου προκαλεί έντονη αμηχανία και όλα αυτά μέσα από κωμικές καταστάσεις που προκαλούν απίστευτο γέλιο και ικανοποίηση. Ανυπομονούμε να δούμε τις αντιδράσεις του κόσμου και είμαι σίγουρη ότι θα είναι μία ιστορία που όλοι, μα όλοι, άντρες γυναίκες, θα ταυτιστούν και θα απολαύσουν.
Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη;
*Με τον Κωνσταντίνο Μαρκουλάκη, είναι η πρώτη φορά που συνεργαζόμαστε. Έχω παρακολουθήσει πολλές από τις σκηνοθεσίες του και πάντα θαύμαζα την ειλικρίνεια με την οποία αντιμετώπιζε την κάθε ιστορία χωρίς να φαίνεται ίχνος προσωπικής ανάγκης να εντυπωσιάσει, αλλά πάντα εξυπηρετώντας τις ανάγκες της ίδιας της ιστορίας. Μου άρεσε πάντα ο τρόπος με τον οποίο έδινε προτεραιότητα στον ίδιο τον ηθοποιό και καταλάβαινες την καθοδήγηση που του είχε κάνει. Γενικά εκτιμώ τους σκηνοθέτες που αγαπούν τους ηθοποιούς τους και ο Κωνσταντίνος είναι ένας από αυτούς. Είναι από τις λίγες φορές που δεν έχω νιώσει ότι κρίνομαι, αντιθέτως μας έκανε όλους από την πρώτη στιγμή να νιώσουμε ασφαλείς μέσα στο πλαίσιο σεβασμού και ευγένειας που δημιούργησε από την πρώτη πρόβα. Έχω και τη χαρά να τον έχω συμπαίκτη, κάτι που συμπληρώνει το παζλ της τύχης που νιώθω πως έχω φέτος στο θέατρο.
Ποιος είναι ο ρόλος σου στην παράσταση;
*Ο ρόλος μου, που ακούει στο όνομα Κυρία Ντάλντρυ, είναι μία κοπέλα που βιώνει μία περίοδο κατάθλιψης, με συχνές εκδηλώσεις υστερίας. Ο σύζυγός της αποφασίζει να την πάει στον διάσημο Δρ Γκίβινγκς για να του τη θεραπεύσει. Αν και όλο αυτό γίνεται αρχικά χωρίς τη θέλησή της, πολύ σύντομα με τη βοήθεια του δονητή και των άγνωστων μέχρι εκείνη τη στιγμή για εκείνην, οργασμών που της προκαλεί, ανακαλύπτει το σώμα της, τις ανάγκες της, τη χαρά της ηδονής και στο τέλος τον ίδιο της τον εαυτό. Είναι ένας ρόλος με μία συναισθηματική διαδρομή που είναι μεγάλη πρόκληση για έναν ηθοποιό και με απαιτήσεις που για πρώτη φορά έρχομαι αντιμέτωπη στο θέατρο.
Γιατί -κατά τη γνώμη σου- έχουν σημασία οι ιστορίες που επιλέγουμε να πούμε από σκηνής;
*Πιστεύω ότι το σημαντικότερο κομμάτι μιας θεατρικής παράστασης είναι η ιστορία που αποφασίζεις να πεις. Ο λόγος για τον οποίο την επιλέγεις και τι θέλεις να αφήσει πίσω της. Γι’ αυτό άλλωστε κάνουμε θέατρο. Για να πούμε ιστορίες στον κόσμο. Για να του δείξουμε τον δρόμο, ώστε να αποφασίζει κάθε φορά βγαίνοντας από τον θέατρο, με ποιο μέρος της ιστορίας θέλει να πάει. Μία μόνο θεατρική παράσταση μπορεί να αλλάξει τη ζωή ενός ανθρώπου, τον τρόπο που σκέφτεται και να τον διαμορφώσει σε μεγάλο βαθμό.
Στην εποχή μας μπορούμε πια να μιλάμε ελεύθερα για όσα κάποτε μας απαγορεύονταν;
*Εγώ ευτυχώς δεν πρόλαβα εποχές που υπήρχαν απαγορεύσεις και περιορισμοί στον τρόπο που έπρεπε να εκφράζονται οι άνθρωποι και πολύ περισσότερο οι καλλιτέχνες. Μπορώ όμως να παρατηρήσω πως όσο περνάνε τα χρόνια υπάρχει μεγαλύτερη ελευθερία στον τρόπο που μπορεί κάποιος να εκφράζεται και να ζει. Χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι δεν έχουμε πολύ δρόμο μπροστά μας ακόμη για να διορθωθούν πολλά.
Γιατί πιστεύεις πως τόσοι πολλοί άνθρωποι θέλουν να γίνουν ηθοποιοί στην Ελλάδα; Μία πόλη, είκοσι δραματικές σχολές. Μήπως είναι πολλές;
*Ειλικρινά δεν είναι κάτι που με έχει απασχολήσει. Εγώ χαίρομαι όταν κάποιο παιδί μού πει πως θέλει να γίνει ηθοποιός. Ποτέ δεν θα αποτρέψω κάποιον να ακολουθήσει το όνειρό του. Νομίζω ότι είμαι από τους λίγους ανθρώπους που θεωρώ καλό το γεγονός ότι σπουδάζουν τόσοι πολλοί στη χώρα μας θέατρο. Το θέμα είναι να γίνεται σωστή δουλειά στις σχολές, όσες κι αν είναι αυτές και από τους κατάλληλους ανθρώπους. Μακάρι όλοι οι άνθρωποι κάποια στιγμή στη ζωή τους να ασχοληθούν με το θέατρο, ακόμη και ερασιτεχνικά. Είναι ψυχοθεραπεία.
Η έκθεση θεωρείς πως είναι κομμάτι της δουλειάς σου;
*Η δουλειά μου είναι η έκθεση. Ο ηθοποιός είτε μέσα από μία οθόνη, είτε πάνω σε μία θεατρική σκηνή, εκτίθεται. Νομίζω ότι σε μεγάλο βαθμό, ο λόγος που ένας άνθρωπος επιλέγει να γίνει ηθοποιός, είναι η ανάγκη του να εκτεθεί, να κριθεί και να έρθει αντιμέτωπος με όλα όσα φοβάται.
Ποιοι άνθρωποι πιστεύεις πως λείπουν από τη σημερινή εποχή;
*Η γενιά των ανθρώπων που έμαθαν να ζουν με εύκολο χρήμα, με δάνεια, με νοοτροπίες ρουσφετιού και βολέματος, έχει μεγαλώσει και ελπίζω να μην υπάρξει παρόμοια στο μέλλον. Αυτό που λείπει από τη δική μας εποχή είναι άνθρωποι που να αγαπούν πραγματικά αυτή τη χώρα και να θέλουν να ασχοληθούν με την πολιτική με μοναδικό στόχο να διορθώσουν λάθη και όχι να επωφεληθούν οι ίδιοι και οι δικοί τους από τη δύναμη που θα τους δοθεί.
Σε τι πρέπει να εκπαιδευτούμε ως λαός;
*Στο να αγαπάμε τον συνάνθρωπό μας, όποιος κι αν είναι αυτός, όποιο χρώμα κι αν έχει το δέρμα του, όποια κι αν είναι η σεξουαλική του προτίμηση, όποια κι αν είναι η καταγωγή του, όποια κι αν είναι η οικονομική του κατάσταση, με μοναδικό κριτήριο να είναι καλός, ευγενικός και να σέβεται τους νόμους της κοινωνίας στην οποία ζει.
Τι πάει λάθος σε αυτή τη χώρα και αυξάνονται οι κακοποιήσεις, οι γυναικοκτονίες, η τοξικότητα, η μισαλλοδοξία;
*Ακούμε καθημερινά σχεδόν, για περιπτώσεις ανθρώπων που έχουν καταδικαστεί για σοβαρά εγκλήματα και παρ’ όλα αυτά είναι ελεύθεροι και ανενόχλητοι να ζουν και να συνεχίζουν την παραβατική τους συμπεριφορά. Ακούμε για περιπτώσεις γυναικών που κατήγγειλαν στην αστυνομία την κακοποίηση και τις απειλές που δέχονται και η αστυνομία έμεινε άπραγη. Ακούμε για ανθρώπους που αποφυλακίστηκαν πολύ νωρίτερα από αυτό που όριζε η ποινή τους, χωρίς κανέναν έλεγχο από τις αρχές. Ακούμε για δικαστήρια που αθώωσαν ενόχους κι εκείνοι το πρώτο πράγμα που έκαναν, ήταν να τελειώσουν αυτό που άρχισαν. Νομίζω κάπου εκεί είναι ένα βασικό πρόβλημα.
Το θέατρο έχει χρέος να είναι παρεμβατικό και πολιτικό;
*Το θέατρο εκτός από το να ψυχαγωγεί, έχει σίγουρα και πολιτικό χαρακτήρα. Μπορεί να επηρεάσει, να διαμορφώσει χαρακτήρες και να διδάξει.
Συναδελφική αλληλεγγύη υπάρχει μεταξύ των ηθοποιών;
*Σε έναν πολύ μεγάλο βαθμό ναι και κυρίως στις νεότερες γενιές. Σίγουρα υπάρχουν πολλοί που θα κοιτάξουν το προσωπικό συμφέρον σε μία αδικία, αλλά είμαστε πολύ περισσότεροι αυτοί που παλεύουμε για καλύτερες συνθήκες και που ορθώνουμε ανάστημα σε συμπεριφορές κακοποιητικές και εκμετάλλευσης. Το σωματείο μας έχει κάνει πολύ καλή δουλειά τα τελευταία χρόνια σε πολλά θέματα.
Πόσο σκληρή είσαι μαζί σου;
*Όσο μεγαλώνω, γίνομαι και πιο μαλακή. Παλιότερα έκρινα το κάθε μου λάθος πολύ αυστηρά. Τώρα βρίσκομαι σε μία ηλικία που μπορώ να κατανοήσω τις αδυναμίες μου, τις κακές στιγμές που λέμε. Πάω παρακάτω και προσπαθώ να τα εκλαμβάνω όλα ως μάθημα.
Θεωρείς ότι είναι αναγκαίο ένας καλλιτέχνης να κάνει μια δημόσια «ομολογία» της οποιασδήποτε ιδιαιτερότητάς του;
*Τίποτα που έχει να κάνει με την ελευθερία του ανθρώπου να είναι όπως θέλει και να βρίσκει την ευτυχία οπουδήποτε, δεν είναι αναγκαίο να δημοσιοποιηθεί αν δεν το θέλει ο ίδιος. Για μένα είναι αυτονόητα κάποια πράγματα. Στην ευτυχία και στις επιλογές μας, δεν έχει λόγο κανένας. Δεν έχει σημασία αν είσαι καλλιτέχνης. Όλοι οι άνθρωποι πρέπει να ζουν ευτυχισμένοι και να επιλέγουν οι ίδιοι τον τρόπο, χωρίς τη βοήθεια της ομολογίας ενός καλλιτέχνη.
Παρατηρούμε τα τελευταία χρόνια μια πληθώρα τηλεοπτικών σειρών, αυτό είναι θετικό για τους καλλιτέχνες;
*Σίγουρα για οποιονδήποτε εργαζόμενο, σε οποιονδήποτε κλάδο, όταν ανοίγουν θέσεις εργασίας είναι καλό. Το επικίνδυνο κομμάτι σε εμάς είναι ότι με μεγάλη ευκολία μπορείς να βρεθείς άνεργος γιατί λογικό είναι όταν υπάρχουν τόσες επιλογές, κάποιες θα πάνε καλά και κάποιες αναγκαστικά δεν θα αποκτήσουν κοινό τις ώρες προβολής τους. Το σημαντικό είναι η ποιότητα και όχι ο αριθμός.
Τι να περιμένουμε στο εγγύς μέλλον σε καλλιτεχνικό επίπεδο από σένα;
*Δεν μπορώ να σκεφτώ κάτι για το μέλλον. Είμαι στην προετοιμασία μιας απαιτητικής παράστασης που μου αρέσει πολύ και όλες μου οι σκέψεις περιορίζονται στο αποτέλεσμα που θα παρουσιαστεί στο κοινό και στην επιτυχία που εύχομαι με όλη μου την καρδιά να έχει. Το μετά, θα το σκεφτώ αργότερα.
Ποια σκέψη σε συνοδεύει τις περισσότερες ώρες της ημέρας;
*Να είναι καλά οι δικοί μου άνθρωποι.
Τι σε απογοητεύει και τι σου δίνει χαρά;
*Με απογοητεύουν συμπεριφορές ανθρώπων που δεν νοιάζονται να κάνουν το σωστό και το δίκαιο και με χαροποιούν μικρές στιγμές γέλιου και εκδήλωσης αγάπης και εκτίμησης.
Μια ευχή για το μέλλον…
*Λιγότερα δυσάρεστα νέα.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο μοιράζεσαι τη ζωή;
*Τα λατρεύω. Δεν έχω τη δυνατότητα μέχρι στιγμής να συγκατοικήσω με κάποιο ζωάκι, αλλά σίγουρα στο μέλλον θα τα καταφέρω. Προς το παρόν έχουμε τη Λίντα, τη γάτα της γειτονιάς μας, που την αγαπάμε όλοι και τη φροντίζουμε.
Ευχαριστώ πολύ, Κωνσταντίνα.
*Κι εγώ ευχαριστώ πολύ.
