Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Mου δίνει χαρά να συναντώ όμορφα πλάσματα. Από εκείνα που σε προμηθεύουν ηλιαχτίδες και θετική ενέργεια. Αυτή που συνάντησα έχει χάρη και ευθυκρισία. Είναι στοχαστική από τη φύση της σαν να έχει ζήσει πολλά χρόνια σε τούτη τη γη. Είναι και όμορφη σαν άγγελος. Δυνατή κι αριστοκρατική. Στο καλούπι της Καρυάτιδας, θα έλεγα. Κάπως λιγόλογη και μετρημένη, θα συμπλήρωνα, που γρήγορα όμως ξανοίγεται ανάλαφρα όταν αισθανθεί εμπιστοσύνη.
Κοιτώντας την, σκέπτομαι τις παραστάσεις που έχω δει με την Ηρώ Μπέζου. Την ηθοποιό που σε κάθε ερμηνεία παλεύει και επιτυγχάνει μια σχεδόν προτυποποιημένη πληρότητα στην αποτύπωση του χαρακτήρα. Την ηθοποιό που έχει στον πυρήνα της ατόφια γοητεία. Μια ανήσυχη προσωπικότητα που φροντίζει συνεχώς να διευρύνει τους γνωστικούς της ορίζοντες. Θιασάρχης-Καίτη-Εβραίος στον «Woyzeck» του Buchner της ομάδας Kursk (σκηνοθεσία Χάρη Φραγκούλη) σε έναν ασυναγώνιστο θεατρικό αυτοσχεδιασμό. Γενναίο κορίτσι, εύθραυστο και αντιηρωικό, αποφασισμένο και αφοπλιστικό. Ιδιόμορφη, πολεμική, ατίθαση, αμείλικτη, λυτρωτική και απόλυτα ποιητική «Αντιγόνη» του Jean Anouilh σε σκηνοθεσία του πατρός της, Γιάννη Μπέζου. Σε μια ονειρική πολυφωνική σύμπνοια στον «Ιδομενέα» του Ρόλαντ Σίμελπφενιχ (σκηνοθεσία Κατερίνας Ευαγγελάτου). Εξαίρετη Ρουμπίνη στη «Μητέρα του σκύλου» του Παύλου Μάτεσι. «Κόρη» απογειωτική στο φιλοσοφημένα πρωτότυπο και ευφυές «Συγχώρεσέ με» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη, σκηνοθετημένη από τον Ακύλα Καραζήση. Αγαπημένη κι ευαίσθητη σαν τριαντάφυλλο στην τρυφερή παράσταση «Η προσευχή της κοπέλας που έπεσε μέσα στο πηγάδι και δε θέλει να πεθάνει». Την έχουν σκηνοθετήσει ακόμα οι Σπύρος Παπαδόπουλος, Νικήτα Μιλιβόγιεβιτς, Θωμάς Μοσχόπουλος, Βασίλης Κουκαλάνι, Παντελής Δεντάκης, Σταμάτης Φασουλής, Γιάννης Χουβαρδάς. Από την 1η Οκτωβρίου 2015 θα δούμε την Ηρώ Μπέζου στην αστική τραγωδία του 16ου αιώνα «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει». Το έργο, αγνώστου συγγραφέα (κατά καιρούς έχει αποδοθεί στον Σαίξπηρ, τον Μάρλοου και τον Κυντ), τροφοδοτεί την τέταρτη σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη, και θα παρουσιαστεί στο Θέατρο Τέχνης / Υπόγειο.
Μπορεί άραγε ακόμα και το καλύτερο θέατρο να σώσει τον κόσμο; Πάντα υπάρχει ένα ψήγμα ελπίδας, όμως η απάντηση είναι σίγουρα όχι, δεν μπορεί. Υπάρχει ωστόσο μια κάποια πιθανότητα να σώσει την ψυχή μας. «Να ανοίξουμε την καρδιά μας περισσότερο με ό, τι αυτό συνεπάγεται και να αφήσουμε όλα τα άλλα στην άκρη», λέει με ωριμότητα η Ηρώ Μπέζου. Δεν είναι διόλου τυχαίο το “πιστεύω” της, ότι “η εκτίμηση των συναδέλφων σου είναι πολύ μεγάλη ανταμοιβή”. Μιλάει με ενθουσιώδη ζήλο για το θέατρο, την ομάδα Kursk, τους φίλους και συναδέλφους της, τους διακαείς πόθους και τις επιθυμίες της. Το να ονειρεύεται αυτό που θα υπάρξει, αυτό που η θέλησή της θα το κάνει να υπάρξει, είναι μια βαθύτατη ανάγκη γι’ αυτήν. Η φαντασία και το όνειρο είναι από μόνα τους μεγάλες αξίες.
Καθώς την έχω απέναντί μου, στο τραπεζάκι ενός φιλικού εστιατορίου στα Πατράλωνα, καθώς το απογευματινό φως υποχωρεί για να δώσει τη θέση του στο σούρουπο, παρατηρώ ότι γίνεται όλο και πιο όμορφη. Φυσική, απέριττη, απροσποίητη. Στο νεανικό πρόσωπό της διαχέεται η υπνωτική γοητεία της εναγώνιας ομορφιάς των ηρωίδων του Κούντερα, του αγαπημένου της συγγραφέα. Τα υποβλητικά μάτια της κλείνουν ένα χαμόγελο ή ένα δάκρυ, σίγουρα όμως πολλή σκέψη. Έχουν εκείνο το σπάνιο βιολετί χρώμα που «κοιτάζει το μπλε», και σκέπτομαι πως πρέπει να ‘ναι αυτό που ο Καβάφης περιγράφει ως «σαπφειρένιο μαβί».
Η τέχνη γίνεται από τους ανθρώπους για τους ανθρώπους. Έχει τη γεύση της αδυναμίας μας και των δυνατοτήτων μας. Όταν παρακολουθώ μια παράσταση φτιαγμένη με έμπνευση και τσαγανό, μπαίνω σε μια κατάσταση συλλογισμού. Μετά σκέπτομαι τις αποφάσεις που πήρα, όσα έκανα και δεν έκανα, τα λίγα σωστά και τα αναρίθμητα λυτρωτικά λάθη, τα πάθη, την προοπτική της ζωής και της απώλειας. Κι αυτό το υπέροχο κορίτσι ανήκει σ’ εκείνη τη χούφτα των καλλιτεχνών τους οποίους έχω στο μυαλό μου όταν λέω ότι το θέατρο είναι αγάπη. Γιατί όσο είναι βυθισμένο το βλέμμα μου και το μυαλό μου στη σκηνή, την παρακολουθώ να αποδίδει σε έναν φανταστικό ήρωα τον σεβασμό και την τιμή που του πρέπει. Να αποδίδει το ήμερο, βαθύ ενδιαφέρον που αποδίδουμε στον εαυτό μας, στις καλύτερες στιγμές μας ως ανθρώπινα όντα.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: cat is art
Ειρήνη Αϊβαλιώτου: Ήθελα να αναφερθούμε σε μια ανάμνηση από την παιδική σου ηλικία, είτε είναι από το θέατρο, είτε από κάπου αλλού.
Ηρώ Μπέζου: Η πιο έντονη ανάμνησή μου είναι οι διακοπές που πηγαίναμε τα καλοκαίρια, στον Άγιο Νικήτα στη Λευκάδα, από όταν ήμουν 2 ετών. Έχω καιρό να πάω. Είναι ένα πανέμορφο μέρος, κι έχω πολύ έντονες αναμνήσεις από εκεί και μεγάλη συναισθηματική σύνδεση. Πηγαίναμε με φίλους και ήταν μια δυνατή εμπειρία για μένα. Αυτό το μέρος με έχει σφραγίσει. Εκεί βίωσα την απόλυτη ευτυχία και έτσι το φέρνω σήμερα στο μυαλό μου.
Σε σχέση με το θέατρο;
* Τώρα σε σχέση με το θέατρο έχω πάρα πολλές αναμνήσεις παρασκηνιακές. Υπήρχαν χρονιές που μπορεί να πήγαινα κάθε Σαββατοκύριακο στο θέατρο και να βλέπω την παράσταση από μέσα. Και μου άρεσε περισσότερο έτσι παρά από την πλατεία. Αυτό θυμάμαι ήταν μια σταθερή κατάσταση από μικρή αλλά και αργότερα.
Όπως έχεις πει κι εσύ, ήταν δεδομένο ότι θα ασχοληθείς με το θέατρο. Προτίμησες τη σχολή του Εθνικού Θεάτρου από οποιαδήποτε Πανεπιστημιακή Σχολή, αν και είχες τα προσόντα. Τι θυμάσαι από εκείνη την εποχή;
* Η εμπειρία της σχολής ήταν πάρα πολύ δυνατή. Μπήκα αμέσως μετά το σχολείο οπότε αυτόματα βρέθηκα στον Παράδεισο αφού έκανα αυτό που πάντα ήθελα. Ανυπομονούσα να γίνει αυτό, επομένως ανεξαρτήτως του τι κάναμε ένιωθα ευγνωμοσύνη γι’ αυτό. Ήθελα να «ταξιδεύω», ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη όσο ήμουν εκεί. Δεν ήθελα να φεύγω. Όμως δεν μπορώ να αναφερθώ σε συγκεκριμένα πρόσωπα. Όλοι με τον τρόπο τους κάτι μου πρόσφεραν αλλά το μεγάλο σχολείο για μένα ήταν η ίδια η δουλειά. Εκεί, οι συνάδελφοι που γνώρισα με ενέπνευσαν περισσότερο. Ήμουν τυχερή.
Τι ακριβώς σου προσέφεραν;
* Όσο περνούν τα χρόνια, νιώθω και πιο δυνατή και πιο ανοιχτή να παίρνω πράγματα από τους ανθρώπους γύρω μου. Και από τους σκηνοθέτες, και από τους συναδέλφους. Είτε είμαστε στην ίδια δουλειά είτε όχι.
Πάντως είναι εντυπωσιακό αυτό που λες ότι μέσα στη σχολή ήσουν τόσο ευτυχισμένη που δεν ήθελες να φεύγεις. Άλλοι συνάδελφοί σου σε σχολές βιώνουν κάτι διαφορετικό. Βιώνουν τον ανταγωνισμό κι έχουν κάποια αρνητικά συναισθήματα.
* Ο ανταγωνισμός στη σχολή καλλιεργεί τον άνθρωπο από την άποψη ότι υπάρχουν οι βαθμολογίες. Όμως όλο αυτό το σύστημα που σε βάζουν σε μια διαδικασία σύγκρισης με τους συμμαθητές σου νομίζω πως είναι πάρα πολύ άσχημο. Βέβαια με το που βγήκα από τη σχολή άρχισα να νιώθω καλύτερα. Μπαίνω πιο βαθιά στη δουλειά, είμαι πιο ελεύθερη, μαθαίνω πιο πολύ, οπότε έχω και μεγαλύτερη ψυχραιμία για να αντιμετωπίσω κάθε πρόβλημα.
Έχω εδώ τα ονόματα κάποιων σκηνοθετών με τους οποίους έχεις συνεργαστεί και θα ήθελα να μου τα σχολιάσεις. Σταμάτης Φασουλής, καταρχάς.
* Με εμπιστεύτηκε δύο φορές ο Σταμάτης Φασουλής. Στους «Σκηνοβάτες» στην Επίδαυρο και στο «Τρίτο Στεφάνι» στο Θέατρο Κοτοπούλη – Rex. Μου έδωσε την ευκαιρία να δουλέψω σε έναν τεράστιο θίασο, με ανθρώπους πολύ αξιόλογους και πολύ έντονους. Με βοήθησε να δοκιμαστώ σε μια εξωστρέφεια που ζητούσαν από τις παραστάσεις, χωρίς όμως να είναι αυτή η εξωστρέφεια κενή. Το να μπορέσεις, δηλαδή, σε μια παράσταση να διεκδικήσεις το χώρο σου χωρίς να διαχωριστείς από αυτό που συμβαίνει γύρω, το να υπάρχεις και να φτάσει προς τα έξω αυτό που κάνεις χωρίς όμως να έχεις το σύμπλεγμα του ηθοποιού που κάνει κάτι μικρό. Δηλαδή να μη νιώθεις πως πρέπει να ξεχωρίσεις οπωσδήποτε, απλώς να στηρίξεις κάτι και να υπάρχεις καλά μέσα σε αυτό. Δεν είναι εύκολο να κάνεις κάτι μικρό, γιατί σε αυτές τις παραστάσεις είχα μικρές, αποσπασματικές παρουσίες. Πολύ δύσκολο αυτό, γιατί μπαίνεις αυτόματα σε μια λειτουργία με στόχο να ξεχωρίσεις και να αφήσεις το στίγμα σου, κάτι το οποίο δεν είναι σωστό. Άρα το να είσαι ταυτόχρονα εναρμονισμένος με την παράσταση αλλά να στηρίζεις κι αυτό που κάνεις σε κάτι τόσο αποσπασματικό νομίζω ότι είναι πολύ χρήσιμο. Ο Σταμάτης Φασουλής είναι και άνθρωπος που έχει πάρα πολύ χιούμορ και ακόμη περισσότερη εμπειρία.
Ένας άνθρωπος πολύτιμος για το θέατρό μας γενικά. Για τον Θωμά Μοσχόπουλο τι θα έλεγες;
* Συνεργάστηκα επίσης δύο φορές με τον Θωμά Μοσχόπουλο. Ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Ειδικά την πρώτη φορά που δουλέψαμε μαζί στις «Τραχίνιες», μου είχε κάνει εντύπωση το πόσο ασχολήθηκε με το Χορό αρχικά και το πόσο σεβάστηκε αυτό που κάναμε. Δεν νομίζω ότι είναι και πολύ σύνηθες. Ήθελε να μας ανακαλύψει κάπως σαν προσωπικότητες. Είναι ένας άνθρωπος που δημιουργεί ωραίο κλίμα στις πρόβες, περνάς πάρα πολύ ωραία, σου εξάπτει τη φαντασία, το χιούμορ. Ακόμη απενοχοποιεί και αποφορτίζει αυτό που κάνει από το βάρος που φέρει το κείμενο από μόνο του. Είναι ένας ευφυέστατος άνθρωπος, πολύ γενναιόδωρος. Θέλει να αφήσει τους ανθρώπους να ανθίσουνε, είναι επίσης πάρα πολύ μορφωμένος. Δεν ξέρω αν μου ξεφεύγει κάτι που δεν θυμάμαι σε σχέση με την εμπειρία του.
Να πάμε παρακάτω: Κατερίνα Ευαγγελάτου.
* Δούλεψα στον «Ιδομενέα» μία φορά με την Κατερίνα Ευαγγελάτου. Πρόκειται για έναν άνθρωπο πολύ εργατικό και επίσης με πολύ χιούμορ. Είναι ενδιαφέρουσα προσωπικότητα. Στη ζωή της, παρότι δεν τη γνωρίζω καλά, έχει κάτι εξαιρετικά ευθύ, έντονα παθιασμένο και πάντα αυθόρμητο. Κι έχει αξιοζήλευτη ζωντάνια σαν άνθρωπος και νομίζω ότι διαθέτει ανεξάντλητη ενέργεια και δύναμη σε σχέση με τη δουλειά. Σίγουρα αφοσιώνεται ολοκληρωτικά σε αυτό που κάνει.
Ας θυμηθούμε εδώ τον Ακύλα Καραζήση και το «Συγχωρεσέ με» των Αντώνη και Κωνσταντίνου Κούφαλη.
* Μεγάλος κέρδος η συνεργασία μου με τον Ακύλα Καραζήση. Έχει ένα τρομερά σπάνιο προσόν: Δεν έχει καμία φιλοδοξία και κανέναν εγωισμό. Αδιαφορεί για την προσωπική του προβολή, ενώ μεγάλη του επιδίωξη είναι η ελευθερία των άλλων. Θέλει να βλέπει τους ανθρώπους ευτυχισμένους κι ελεύθερους κι αυτό ήταν μεγάλο δώρο για εμένα, το ότι βρήκα το χώρο να εκφραστώ με τη στήριξη ενός τέτοιου ανθρώπου και με τον θίασο που είχαμε σε αυτή την παράσταση.
Ας πάμε τώρα σε κάποιον της νέας γενιάς, στον Χάρη Φραγκούλη.
* Για μένα ο Χάρης είναι κάτι σαν οικογένεια. Και σε προσωπικό επίπεδο αλλά και καλλιτεχνικά. Η συνεργασία μου τόσο μαζί του, όσο και με τα υπόλοιπα παιδιά της ομάδας (σ.σ. ομάδα Kursk), όπως είναι ο Γιάννης Παπαδόπουλος και ο Αργύρης Πανταζάρας, μπορώ να πω ότι μου έχει ανοίξει νέους δρόμους. Δουλεύουμε μαζί και ψάχνουμε κάτι όλοι μαζί. Πιστεύω απόλυτα σε αυτό που κάνουμε. Η συνεργασία αυτή είναι σπουδαίο πράγμα στη ζωή μου. Είναι μια σχέση πέρα από τη συνεργασία. Είναι πολύ βαθιά φιλία που νομίζω ότι και μέσα στο θέατρο βρίσκει απόλυτη εκπλήρωση. Ούτως ή άλλως ο τρόπος που προσπαθούμε να δουλεύουμε δεν είναι η κλασική σχέση: σκηνοθέτης – ηθοποιός. Χτίζουμε κάτι πέρα από έναν επαγγελματικό τρόπο λειτουργίας, σαν ομάδα όσο μπορούμε να είμαστε πραγματικά ενωμένοι, ανακαλύπτοντας τι σημαίνει ομάδα, με συλλογικότητα, που κι αυτό είναι ένα μεγάλο κεφάλαιο. Είναι κι αυτό δύσκολο να το ξεψαχνίσεις. Φυσικά με τα παραπάνω δεν εννοώ πως δεν με ενδιαφέρει να δουλεύω με άλλους ανθρώπους και να μαθαίνω πράγματα, σε καμία περίπτωση. Αυτό θα ήταν λάθος κι άσχημο.
Αισθάνεσαι άνετα που είσαι σε ομάδα;
* Αισθάνομαι άνετα ακριβώς επειδή είναι δικό μας δημιούργημα. Είναι πολύ δύσκολο να λειτουργείς μέσα σε ένα σύνολο, γιατί νομίζω ο στόχος έχει να κάνει με τους ρόλους του καθενός. Είναι πολύ ωραίο να είναι οι ρόλοι διαχωρισμένοι και να μην υποκρινόμαστε πως κάνουμε την παράσταση όλοι μαζί. Φυσικά και την κάνουμε όλοι μαζί, αλλά με ξεχωριστά πόστα. Αυτό είναι σωστό και νομίζω πως το πιο δύσκολο είναι να βρεις τη διαχωριστική γραμμή στο να μην καταχραστείς τη νότα σου με τον άλλον. Να μη χρειάζεται ο άλλος να έχει μια εξουσία για να κάνεις αυτό που σου λέει. Να κάνεις αυτό που σου λέει και αυτό που πιστεύεις και να είσαι συνεπής και δοσμένος επειδή πιστεύεις σε αυτό, χωρίς να χρειάζεται ο άλλος είτε να σε πληρώνει είτε να έχει δύναμη είτε να σου επιβάλλεται. Και να μην είναι ούτε μια σχέση εξουσίας, αλλά ούτε και χαβαλέ, να είναι πραγματικά ομαδική, γιατί σας ενώνει η κοινή χημεία για κάτι.
Και ασφαλώς να μην είναι αυταρχικός.
* Εννοείται πως δεν χρειάζεται να είναι. Ίσως να είναι αυταρχικός ένας άνθρωπος σε μια δουλειά επειδή σε έχει προσλάβει. Αλλά αυτό δεν χρειάζεται αν υπάρχει σεβασμός και απέναντι στο πρόσωπο αλλά και απέναντι στην παράσταση. Αρκεί μόνο να κάνουμε όλοι ό, τι χρειάζεται χωρίς να λουφάρουμε επειδή ο άλλος είναι φίλος μας. Αυτό νομίζω είναι απαραίτητο.
Με τον Βασίλη Κουκαλάνι έκανες την παιδική παράσταση, «Μια γιορτή στου Νουριάν».
* Ο Βασίλης είναι ένα πολύ σημαντικό κεφάλαιο. Το ίδιο και ο θίασος αυτός, επειδή δουλέψαμε τρεις χρονιές μαζί, κι εξακολουθούμε να δουλεύουμε. Αισθάνομαι πολύ τυχερή.
Νομίζω ότι κι αυτός αισθάνεται τυχερός που σε έχει βρει.
* Ήταν τρομερά ευτυχής στιγμή το ότι βρεθήκαμε στο «Πορεία» και με τον Παντελή Δεντάκη που σκηνοθέτησε την πρώτη μας παράσταση αλλά και με τον θίασο που ήταν καταπληκτικός. Δουλέψαμε υπέροχα, δεθήκαμε πάρα πολύ και προσφέραμε δυνατά και ουσιαστικά μηνύματα.
Τι είναι το παιδικό θέατρο για σένα;
* Για μένα το παιδικό θέατρο είναι σπουδαία εμπειρία. Θα ήθελα να μπορώ να το κάνω για χρόνια, γιατί σε φέρνει σε επαφή με την πηγή του θεάτρου, με αυτό που πραγματικά θέλεις να κάνεις και που γι’ αυτό γίνεσαι ηθοποιός. Η επαφή με τον κόσμο είναι πολύ ευθεία και δεν μπαίνεις στη διαδικασία του να κριθείς. Εννοώ ότι έχει και μια αγνότητα, παίρνεις τα παιδιά με την αγνότητά τους και είσαι πραγματικά εκτεθειμένος ενώ παράλληλα μπορείς να απολαύσεις αυτό που συμβαίνει. Και ο Βασίλης Κουκαλάνι σέβεται πολύ τα παιδιά και θέλει πραγματικά να προσφέρει. Γι’ αυτό έχει συγκεντρώσει ανθρώπους που μπορούν να υπηρετήσουν το πολύ ωραίο όραμά του. Οπότε ήμουν πάρα πολύ τυχερή που βρέθηκα σε αυτές τις δουλειές.
Νομίζω ότι το παιδικό θέατρο θέλει και πολλές αντοχές από τον ηθοποιό, αφού τα παιδιά δεν υπακούουν στις συμβάσεις και αν κάτι δεν τους αρέσει αυτό θα φανεί.
* Ακριβώς, όπως και κάτι αν τους αρέσει θα το δείξουν με τον πιο αυθόρμητο τρόπο. Επομένως είναι ένας καθρέφτης. Δεν λέω πάντα ότι είναι καλό κοινό, γιατί μπορεί να είναι ανήσυχα παιδιά, αλλά ειδικά σε ένα θέατρο όπως το «Πορεία» που έχεις άμεση επαφή με όλα τα παιδιά, δεν μπορείς πραγματικά να βαρεθείς αφού βλέπεις ξανά τον εαυτό σου εξαρχής. Βλέπεις θεατές που είναι έτοιμοι να παρακολουθήσουν την εξέλιξη της ιστορίας χωρίς να μπαίνουν μπροστά σε τυπικές συμβάσεις.
Τώρα πάμε στο έργο «Αντιγόνη» του Ζαν Ανούιγ. Μια, πραγματικά, πολύ ωραία παράσταση. Μια πολύ σημαντική στιγμή για σένα. Πώς το διαχειρίστηκες;
* Κοιτάξτε, ήταν πάρα πολύ δύσκολο. Δεν είναι καθόλου εύκολο να δουλεύεις με έναν άνθρωπο της οικογένειάς σου. Δεν νομίζω ότι έχουν πολλοί άνθρωποι την ευκαιρία να το τσεκάρουν και να το διαπιστώσουν αυτό. Υπήρχαν πολλά αγκάθια, είχαμε ένα πάρα πολύ απαιτητικό κείμενο. Δυσκολεύτηκα σε σχέση με αυτό το ρόλο και με την παράσταση. Όμως ήταν τεράστια εμπειρία γιατί με απορρόφησε εξ ολοκλήρου όπως πάντα συμβαίνει όταν ερμηνεύεις σπουδαίους ρόλους. Ήταν μια πάλη επειδή ήθελα να καταλάβω τι συμβαίνει και να διαχειριστώ τελικά τον επιπλέον συναισθηματισμό και τη φόρτιση που φέρει το να παίζεις με έναν δικό σου άνθρωπο. Είσαι πιο ευάλωτος στο θυμό και σε οτιδήποτε και κάπως έτσι ανακαλύπτεις τον εαυτό σου. Γι’ αυτόν ακριβώς τον λόγο ήθελα και να το κάνω, γιατί ήθελα να ανακαλύψω πράγματα για εμένα. Ήταν πολύ αποκαλυπτικό και για καλές και για κακές πτυχές του χαρακτήρα μου και σε σχέση με το τι σημαίνει να εξερευνάς κάτι τόσο σημαντικό. Παρ’ όλα αυτά, ο πατέρας μου είχε και μια πολύ μεγάλη γενναιοδωρία απέναντί μου και απέναντι σε όλους. Είχε ακόμη έλλειψη της κακώς νοούμενης φιλοδοξίας. Αγαπούσε πολύ αυτό το κείμενο. Ήθελε χρόνια να το κάνει και γι’ αυτό υποβλήθηκε σε κάθε υλική, ψυχική και σωματική θυσία προκειμένου να το ανεβάσει. Οπότε είμαι πολύ χαρούμενη που ήμουν δίπλα του σε αυτό και νομίζω ότι ήταν και πολύ αγνός και τίμιος ο τρόπος που το αντιμετώπισε.
Δημιουργήθηκε μια πολύ ωραία και σπάνια δουλειά.
*Εγώ ήμουν από μέσα, χαίρομαι λοιπόν που το λέτε εσείς που είσαστε απ’ έξω.
Θα ήθελα να σε ρωτήσω για την «Αντιγόνη». Είναι μια ηρωίδα που έχει δύναμη και αθωότητα. Αυτές πιστεύεις ότι είναι σημαντικές αρετές για τη ζωή ή μάλλον σημαντικές αρετές για έναν καλλιτέχνη;
* Κοιτάξτε, η δύναμη νομίζω έχει να κάνει με την πίστη. Υπάρχει η δύναμη η εμφανής, δηλαδή είμαι ένας ισχυρός άνθρωπος και δείχνω τι μπορώ να κάνω. Υπάρχει και η περίπτωση που δείχνω τι δεν μπορώ να κάνω. Δηλαδή αναμετριέμαι με κάτι που με ξεπερνάει επειδή έχω πίστη σε αυτά που κάνω και σε αυτά που θα ανακαλύψω. Νομίζω ότι η ουσιαστική δύναμη είναι αυτή, που μπορεί να μην είναι πάντοτε αποδεκτή γιατί μπορεί να πρέπει να περάσεις από κάποια στάδια πιο δύσκολα και γι’ αυτό είναι και επώδυνο να αντιμετωπίσεις τη δυσκολία σου. Γι’ αυτό είναι και πολύ πιο ουσιαστικό όταν έχεις πραγματικά πίστη είτε σε έναν άνθρωπο, είτε σε ένα κείμενο, είτε στον εαυτό σου, είτε σε αυτό που πρόκειται να βρεις. Πιστεύω ότι τελικά αυτό θα σε πάει πολύ πιο μακριά.
Η αθωότητα;
* Η αθωότητα έχει να κάνει με το να θυμάσαι τον λόγο για τον οποίο αποφάσισες να κάνεις αυτή τη δουλειά. Να κάνεις την επιθυμία σου, να μην πιέζεσαι να κάνεις αυτό που περιμένουν οι άλλοι να κάνεις κι αυτό που θα αρέσει, αλλά να διατηρείς την πραγματική σου επιθυμία που μπορεί καμιά φορά να φαντάζει κάπως αλλά να διεκδικείς την παιδική λαχτάρα σου για κάτι. Δεν ξέρω αν αυτό είναι αθωότητα αλλά το να μην ξεχνάς να υποστηρίζεις αυτό που θες είναι πολύ σπουδαίο. Κι η αθωότητα είναι κάτι που παλεύουμε να τη διατηρήσουμε μεγαλώνοντας, δεν είναι εύκολο νομίζω.
Ας περάσουμε στα «Βραβεία Μερκούρη» 2013, όπου ήσουν συνυποψήφια με τη Λένα Παπαληγούρα, τη Βασιλική Τρουφάκου και τη Νεφέλη Κουρή. Πώς αισθάνθηκες;
* Ήμουν υποψήφια για μια παράσταση η οποία είχε να κάνει με τα παιδιά της ομάδας, με τον “Βόιτσεκ”, οπότε δεν το περίμενα κάτι τέτοιο, δεν είναι μια παράσταση που παίχτηκε για πολύ ούτε ήταν πολύ προβεβλημένη, οπότε αυτό ήταν πολύ κολακευτικό. Δεν είμαι λάτρης των βραβείων. Δεν είμαι λάτρης στο βαθμό που δίνεται μια μεγάλη διάσταση επειδή και πάλι άνθρωποι τα δίνουν αυτά τα βραβεία ακόμα κι αν είναι άνθρωποι αξιόλογοι. Το συγκεκριμένο βραβείο μάλιστα έχει και το προσόν ότι έχει στην επιτροπή του ανθρώπους του θεάτρου που ξέρουν τι σημαίνει να προσπαθείς. Αλλά νομίζω ότι υπάρχει πάντα ένας βαθμός επικινδυνότητας. Ελλοχεύει δηλαδή ο κίνδυνος του να επιζητήσεις αυτό ή να λυπηθείς αν δεν το έχεις, οπότε να αποπροσανατολιστείς. Είναι μέσα στη ζωή, καλό είναι να μην το αποδοκιμάζουμε αλλά και να μην του δίνουμε τεράστιες διαστάσεις γιατί άνθρωποι τα δίνουν τα βραβεία οπότε νομίζω ούτως ή άλλως υπάρχει υποκειμενισμός στο θέατρο και ορθώς υπάρχει. Είναι μια τέχνη που δεν είναι αθλητισμός όπου σπας ένα ρεκόρ, απλώς ένα βραβείο είναι. Είναι πολύ σημαντικά αυτά τα βραβεία κι είναι χρήσιμα αφού σε στηρίζουν και ηθικά και υλικά, αρκεί να μη μας φθείρουν και να μη μας κάνουν κακό.
Εννοείς να μη γίνει αυτοσκοπός το βραβείο;
* Και οπωσδήποτε να μη δημιουργεί αυτόν τον ανταγωνισμό που σας έλεγα στην αρχή ότι μας κάνει κακό.
Ας πάμε τώρα σε κάτι μελωδικό και μυρωδάτο. Τις φοβερές και μοναδικές «Smelly Cats».
* Δυστυχώς δεν υπάρχει πια αυτό το γκρουπ. Συγκροτήθηκε πριν από κάποια χρόνια αλλά δεν κράτησε πολύ καιρό, ένα χρόνο μόνο. Ήταν στη φωνή οι συνάδελφοι Δημήτρης Σαμόλης και Γιωργής Τσουρής. Επίσης ο Λαέρτης Μαλκότσης στο ηλεκτρικό μπάσο, ο Άγγελος Τριανταφύλλου στο πιάνο, ο Γιάννης Διαμαντής στην κιθάρα. Ήμασταν ηθοποιοί όλοι και μουσικοί. Mε τον Γιωργή και τον Δημήτρη ήμασταν συμφοιτητές στη σχολή. Κάναμε αυτό το γκρουπ για να διασκευάσουμε και να τραγουδήσουμε κάποια τραγούδια που μας άρεσαν. Αυτό τελικά δεν εξελίχθηκε. Τα παιδιά ενδιαφέρονται και πιο επαγγελματικά με τη μουσική και γι’ αυτό έχουν κάνουν και τις κινήσεις που έχουν κάνει. Ο Δημήτρης έχει βγάλει έναν πάρα πολύ ωραίο δίσκο και ο Γιωργής επίσης συνθέτει τραγούδια, οπότε βρίσκει ο καθένας το δρόμο του. Εμένα δεν με ενδιέφερε επαγγελματικά αυτό, μπήκα πιο πολύ υποστηρικτικά κι επειδή ήθελα κι ήμασταν φίλοι. Μ’ αρέσει να τραγουδάω αλλά δεν έχω γνώσεις μουσικής ούτε με ενδιαφέρει επαγγελματικά όπως τα παιδιά. Τα παιδιά νομίζω ότι τα πάνε πολύ καλά σ’ αυτό τον τομέα.
Αν θυμάμαι καλά, έχεις και μια θεία που ασχολείται με τη μουσική;
* Βεβαίως. Είναι η Ηδύλλη Τσαλίκη. Έχει γράψει εξαιρετικά τραγούδια. Όσα έχω ακούσει μου άρεσαν πάρα πολύ. Γενικά η οικογένεια της μητέρας μου ήταν οικογένεια μουσικών. Ο αδελφός της γιαγιάς μου ήταν ο αρχιμουσικός Βύρων Κολάσης που ήταν σπουδαίος βιολιστής αλλά και συνθέτης. Οι περισσότεροι στην οικογένεια της μητέρας μου είχαν σχέση με τη μουσική, οπότε γι’ αυτό κι η θεία μου είχε αυτή την πορεία.
Υπάρχει μια μελωδική φλέβα επομένως…
* Όμως και ο πατέρας μου τραγουδάει και σε θεατρικές παραστάσεις αλλά και σε συναυλίες.
Αλήθεια, ποια θεωρείς ότι είναι τα προτερήματά σου;
* Τα προτερήματά μου νομίζω ότι είναι πως μου αρέσει να δουλεύω πολύ. Είμαι συγκεντρωμένη απόλυτα όταν δουλεύω. Έχω μια αίσθηση υπευθυνότητας και προσπαθώ να συνδυάσω τη μεγάλη μου αγάπη γι’ αυτό που κάνω και τον ενθουσιασμό μου με μια συγκρότηση και με μια συγκέντρωση του συνόλου.
Και ποια τα ελαττώματά σου;
* Είμαι πολύ αγχώδης και πολλές φορές κάπως φορτίζομαι πιο εύκολα, δηλαδή ίσως δεν έχω όση ψυχραιμία και όση πεποίθηση θα ήθελα ώστε να αφήνω τα γεγονότα να συμβαίνουν. Είμαι ίσως πιο ενεργητική από όσο θα έπρεπε και δεν αφήνω τα πράγματα να έχουν το χώρο που τους χρειάζεται. Ίσως δεν έχω την εμπιστοσύνη που θα έπρεπε στα πράγματα ώστε να κάνω λιγότερα και να αφεθώ περισσότερο, αλλά το παλεύω. Νομίζω ότι «ηρεμεί» κι αυτό κάπως με τον καιρό.
Ένας σκηνοθέτης γιατί θα έπρεπε να σε διαλέξει;
* Δεν μπορώ να απαντήσω σε αυτό. Δεν ξέρω αν συμβαίνει αυτό μόνο στην Ελλάδα ή παντού, αλλά η σχέση του σκηνοθέτη με τον ηθοποιό είναι σχέση συνεργασίας. Υπάρχει αυτή η θέση του υπαλλήλου στην οποία μπαίνει ο ηθοποιός όταν κάποιος τον διαλέγει. Θεωρώ ότι θα έπρεπε κι ο σκηνοθέτης αντίστοιχα να δοκιμάζεται ή να κρίνεται από τον ηθοποιό, όπως κρίνεται ο ηθοποιός από τον σκηνοθέτη. Γιατί ο ηθοποιός δίνει πάρα πολλά πράγματα. Και υπάρχει, καλώς ή κακώς, μια σχέση εξουσίας. Ακόμα κι αν δεν εκτιμάς τον σκηνοθέτη σου, πάντα θέλεις είτε να έχει μια καλή γνώμη για σένα, είτε να έχεις την αποδοχή του. Αυτό είναι το σύνδρομο του ηθοποιού επειδή έχεις τον φόβο ότι δεν θα σε ξαναπάρει στη δουλειά κι αυτό μπαίνει πολύ άσχημα μέσα μας και μας φθείρει. Πολλές φορές δεν ρισκάρουμε να κάνουμε αυτό που πιστεύουμε επειδή φοβόμαστε ότι δεν θα μας ξαναπάρουν σε κάποια νέα δουλειά. Φυσικά μας επιλέγουν κάποιοι άνθρωποι, δεν θα ήθελα όμως να πω για ποιο λόγο θα έπρεπε να με επιλέξουν. Αν ήταν δυνατόν θα ήθελα να δουλέψω με μια ισότιμη σχέση μεταξύ εκείνου που επιλέγει και εκείνου ο οποίος επιλέγεται. Τώρα αν είσαι νέος κι άπειρος, τότε θα πρέπει να σε γνωρίσουν μέσα από μια ακρόαση.
Σε ακροάσεις έχεις πάει;
* Βέβαια, πολλές πάρα πολλές φορές.
Και πώς τις βρίσκεις;
* Ακόμα και οι πιο καλές ακροάσεις έχουν κάτι βίαιο. Κάνεις αυτό που σου αρέσει αλλά δεν μπορείς να εκφραστείς απόλυτα γιατί πρέπει να σε αποδεχτεί κάποιος. Οπότε είναι εξ ορισμού ψεύτικο. Εν τέλει είναι ένα αναγκαίο κακό οι ακροάσεις.
Σκέφτεσαι ποτέ να σκηνοθετήσεις εσύ η ίδια;
* Δεν σκέφτομαι να σκηνοθετήσω, δεν νομίζω ότι είναι κάτι που με απασχολεί, νομίζω ότι είναι ένα ειδικό ταλέντο αυτό, είναι κάτι που το θαυμάζω πάρα πολύ, μου φαίνεται πάρα πολύ δύσκολο. Νομίζω ότι οι σκηνοθέτες βλέπουν τον κόσμο με άλλα μάτια, οπότε δεν είναι κάτι που με καίει καθόλου.
Τι θα ήθελες να κάνεις στο μέλλον, ποιοι ρόλοι σε ενδιαφέρουν ποια είναι τα όνειρά σου;
Αυτό που θα ονειρευόμουν, είναι εξαιρετικά δύσκολο έτσι όπως πάνε τα πράγματα. Να ζω από τη δουλειά μου, σχετικά χωρίς πανικό, χωρίς οικονομικό πανικό και να μπορώ και να μην κάνω πράγματα που δεν θέλω, αν και θεωρώ ότι υπήρξα αρκετά τυχερή και δεν έχω βρεθεί καθόλου σε καταστάσεις που θα με κάνουν δυστυχισμένη. Θέλω πολύ να μπορώ να επιλέγω κι ίσως κάποια στιγμή να απορρίπτω κάτι αν δεν μου αρέσει. Να επιλέγω τους όρους με τους οποίους θα δουλέψω. Αυτό θα ήταν ιδανικό για εμένα. Επίσης εννοείται ότι μου αρέσουν πάρα πολύ κάποια πιο κλασικά κείμενα με τα οποίο δεν έχω ασχοληθεί ποτέ. Όλα τα κείμενα του Σαίξπηρ, του Τσέχωφ, του Λόρκα, όλα αυτά τα έργα που είναι σπουδαία αλλά εγώ δεν είχα ακόμη την τύχη να βρεθώ σε κάποια τέτοια παράσταση. Αλλά το σημαντικότερο είναι -νομίζω- η συνεργασία με κάποιους ανθρώπους, το να δουλεύεις με κάποιους ανθρώπους που εκτιμάς πολύ. Θα ήθελα πολύ να δουλεύω και με καλούς συναδέλφους. Νομίζω ότι το να έχεις την εκτίμηση των συναδέλφων σου είναι πολύ μεγάλη ανταμοιβή.
Ποιος νομίζεις ότι θα ήταν ο ιδανικός ρόλος που θα ταίριαζε γάντι στην ιδιοσυγκρασία σου, στο ταλέντο σου, στο συναισθηματισμό σου;
* Πρόσφατα, επειδή παρακολούθησα το «Βυσσινόκηπο», νομίζω πως βρήκα ότι έχω πολλά κοινά με τη Βάρια. Δεν το έχω ερευνήσει. Την έκανε η Έλενα Τοπαλίδου τώρα, αλλά έτσι όπως άκουγα το κείμενο, που είχα καιρό να το διαβάσω, νομίζω ότι θα μου ταίριαζε πολύ αυτός ο ρόλος, μου θύμισε αρκετά τον εαυτό μου.
Πώς χειρίζεσαι την απόρριψη; Αν τυχόν σε απορρίψουν, διατηρείς κάποιο παράπονο, κάποια πίκρα;
* Νομίζω έχει να κάνει αρχικά με το ποιος σε απορρίπτει, υπάρχουν πάντα πολλοί παράγοντες που είναι πρακτικοί και για τους οποίους μπορεί κάποιος να σε απορρίψει. Δηλαδή να μη σε πάρει σε κάποια δουλειά για κάποιους πρακτικούς λόγους. Τώρα αν αυτός καθαυτός ο λόγος είναι ότι δεν σε εκτιμά ή ότι δεν σε θεωρεί κατάλληλο είναι πολύ δυσάρεστο γιατί είσαι ολόκληρος, εννοώ ότι παίζοντας εκτίθεσαι ολόκληρος. Παρ’ όλα αυτά κι αυτό μέσα στη φύση της τέχνης αυτής είναι. Νομίζω ότι ένα κομμάτι το συνηθίζεις και απλώς πρέπει να στρέφεις το βλέμμα σε αυτά που θέλεις να κάνεις για να τροφοδοτείς την πίστη σου ακόμα περισσότερο. Όχι ως οσιομάρτυρας, αλλά σαν μια ευκαιρία ότι δοκιμάζεται η πίστη σου στη δουλειά σου και πρέπει να επικεντρωθείς. Να δουλεύεις πιο πολύ, πιο βαθιά, να κοιτάς ανθρώπους που θαυμάζεις και να πηγαίνεις προς τα εκεί κι όχι να τρώγεσαι με αυτά που δεν καταφέρνεις ή με αυτούς που δεν σε θέλουν, παρόλο που επαναλαμβάνω είναι πάρα πολύ δύσκολο. Τελικά όμως πιστεύω ότι σε κάνει πιο σοφό το να διαχειρίζεσαι μια απόρριψη.
Με ποιους τύπους ανθρώπου δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
* Δυσκολεύομαι με εκείνους που κάνουν πάρα πολύ χαβαλέ μέσα στη δουλειά, παρόλο που κι εμένα μου αρέσει να κάνω πλάκα αλλά εννοώ ότι δεν μπορώ να διαχειριστώ την ανευθυνότητα. Νομίζω ότι το ευαίσθητο σημείο μου είναι αυτό, το να μην παίρνεις στα σοβαρά αυτό που κάνεις, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν υπάρχει χιούμορ ή χαλαρότητα ή ευχαρίστηση. Σε καμία περίπτωση! Δυσκολεύομαι να διαχειριστώ το να μην αναλαμβάνει κάποιος τις ευθύνες του και να μη νοιάζεται για το σύνολο, αυτό με εκνευρίζει πολύ.
Κάτω από πίεση δουλεύεις αποδοτικά;
* Ναι, αν θεωρώ ότι η πίεση έχει καλό σκοπό και αγαθό και θα με οδηγήσει κάπου. Αυτό ναι, μπορώ να το αντέξω.
Ποιον άνθρωπο έχεις ως πρότυπό σου ή ποιο είδος ανθρώπου;
* Ας πω ότι προτιμώ ανθρώπους όπως τους συναδέλφους που κάναμε φέτος το έργο «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει» (*) για το Φεστιβάλ Αθηνών, τον Κωνσταντίνο Αβαρικιώτη, τη Μαρία Πανουργιά. Τους θαύμασα πάρα πολύ. Αυτοί οι άνθρωποι με συγκίνησαν ιδιαίτερα γιατί έχουν κάτι προσωπικό και βαθιά καλλιτεχνικό και κάνουν την επιθυμία τους πραγματικότητα και πιστεύουν σε αυτό που κάνουν και δεν περιορίζονται από την εντύπωση – γνώμη των άλλων. Και αντίστοιχα φυσικά όλοι οι συνάδελφοί μου, όλοι οι ηθοποιοί ήταν άνθρωποι με ουσιαστική αγάπη προς τη δουλειά. Αυτό με συγκινεί, το να ασχολείται κάποιος πολύ με τη δουλειά και όχι με το γύρω γύρω και δεν είναι αυτονόητο αυτό, δεν σημαίνει ότι είσαι ψώνιο για να ασχολείσαι με το γύρω γύρω, σε παρασύρει το περιβάλλον αλλά αυτά τα παιδιά αγαπούν πραγματικά το θέατρο κι αυτό μου αρέσει, το να απολαμβάνεις και να αγαπάς πραγματικά το θέατρο και την επικοινωνία με τους συμπαίκτες.
Θεωρώ κι εγώ, επειδή ξέρω τα παιδιά, ότι έχουν πολλή προσήλωση και πολλή αφοσίωση. Θα το συνεχίσετε και το έργο;
* Ναι. Θα είμαστε στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης από 1 έως 25 Οκτωβρίου.
Θα ήθελες να μου πεις τι διαβάζεις;
*Διαβάζω μυθιστορήματα βασικά, κυρίως κλασικά περισσότερο και θεατρικά έργα.
Αγαπημένοι σου λογοτέχνες;
* Έχω μεγάλη αδυναμία στον Μίλαν Κούντερα, έχω διαβάσει όλα του τα βιβλία, στον Ντοστογιέφσκι, στον Τολστόι. Επίσης με συναρπάζουν πολύ τα ελισαβετιανά κείμενα, Τζον Φόουλ, Σαίξπηρ, όλα της εποχής εκείνης, γιατί έχουν αυτή τη δύναμη και στο λόγο αλλά και στις καταστάσεις.
Πάντως όποτε σε βλέπω σκέφτομαι ότι ξεχωρίζεις γιατί είσαι πάντα πολύ απλή.
* Παθαίνω κάποιες κρίσεις κοκεταρίας αλλά εξαρτάται από τη στιγμή και τη διάθεσή σου.
Πώς βλέπεις να συμπεριφερόμαστε εμείς οι ίδιοι και οι άλλοι στον δημόσιο χώρο;
* Νομίζω δεν χρειάζεται να το πω εγώ ότι υπάρχει μια ασέβεια. Παρατηρείς όμως και ανθρώπους που θα μαζέψουν σκουπίδια από κάτω και θα τα πετάξουν. Προσπαθώ κι εγώ να το κάνω αυτό. Αλλά και πάλι χρειάζεται θέληση γιατί αντανακλαστικά δεν το κάνεις. Θυμάμαι την πρώτη φορά που είχα πάει στο Πεδίον του Άρεως, είχα στενοχωρηθεί σκεπτόμενη πώς γίνεται ένα τόσο όμορφο μέρος να μην είναι ανοιχτό ώστε να κάνουν οι κάτοικοι πικ-νικ, όπως σε όλες τις πόλεις του κόσμου.
Κι ενώ έχουν τόσα χρήματα δαπανηθεί σε εκείνο το μέρος, έχουν εκπονηθεί σχέδια, τελικά δεν έχει πραγματοποιηθεί απολύτως τίποτα…
* Είναι κρίμα.
Τι ελπίζεις για το μέλλον, για εμάς τους Έλληνες. Πιστεύεις ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο;
* Φυσικά και δεν θα πω ότι βρισκόμαστε σε αδιέξοδο κι ότι δεν υπάρχει ελπίδα. Δεν θα το έλεγα ποτέ αυτό. Αυτό που εύχομαι θα ήταν να ανοίξουμε την καρδιά μας περισσότερο με ό, τι αυτό συνεπάγεται και να αφήσουμε όλα τα άλλα στην άκρη.
Ας προχωρήσω στην τελευταία ερώτησή μου. Είναι πάντοτε η ίδια γιατί είναι γνωστή η αγάπη μου για τα ζώα και η έμπνευσή που μου δίνουν: Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κάποιο κατοικίδιο;
* Δεν έχω γιατί νομίζω ότι δεν θα μπορούσα να το φροντίσω όπως θα έπρεπε, οπότε δεν θέλω να κάνω κάτι ανεύθυνο. Μου αρέσουν πολύ τα ζώα παρόλα αυτά, και χωρίς να θέλω να σας στενοχωρήσω, νομίζω πως αν είχα κατοικίδιο θα είχα σκυλάκι κι όχι γατάκι. Το όνομα του συγκροτήματος «Smelly Cats» ήταν μια ιδέα του Δημήτρη Σαμόλη. Την είχε εμπνευστεί από το τραγούδι «Φιλαράκια» κι επειδή ο Δημήτρης έχει όντως αδυναμία στις γάτες το πρότεινε κι έτσι έγινε.
Ηρώ, σε ευχαριστώ θερμά που μας άνοιξες την καρδιά σου. Σου εύχομαι κάθε καλό.
* Κι εγώ σας ευχαριστώ.
Βίντεο
«Μια γιορτή στου Νουριάν»
https://www.youtube.com/watch?v=wUOpSDn0mOs&feature=player_detailpage#t=106
«Smelly Cats»
https://www.youtube.com/watch?feature=player_detailpage&v=qNzTPZBvVT8#t=31
(*) «Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει»
Η αστική τραγωδία του 16ου αιώνα αναβιώνει σε ένα από τα παλαιότερα σωζόμενα –μολονότι δίχως ταυτότητα– δείγματά της. Το έργο, άγνωστου συγγραφέα (κατά καιρούς έχει αποδοθεί στον Σαίξπηρ, τον Μάρλοου και τον Κυντ), τροφοδοτεί την τέταρτη σκηνοθεσία του Χάρη Φραγκούλη. Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός, τη δολοφονία του Τόμας Άρντεν από τη γυναίκα του και τον εραστή της, παίρνει τον χαρακτήρα ενός –αριστουργηματικά δομημένου– θρίλερ. Το έγκλημα αναδεικνύει ζητήματα θρησκείας, εξουσίας, βίας και έρωτα, έχοντας στο κέντρο του έναν άρχοντα που πεθαίνει μαζί με την ταραγμένη εποχή του.
Συντελεστές
Μετάφραση: Νίκος Χατζόπουλος
Σκηνοθεσία: Χάρης Φραγκούλης
Σκηνικά: Αργύρης Πανταζάρας – Λουκία Χουλιάρα
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Κορνήλιος Σελαμσής
Φωτισμοί: Νίκος Βλασόπουλος
Σκηνική προετοιμασία ηθοποιών (τεχνική Alexander): Βίκυ Παναγιωτάκη
Βοηθός σκηνοθέτη: Ασπασία-Μαρία Αλεξίου
Βοηθός ενδυματολόγου: Κέλλυ Παπαδοπούλου
Βοηθός σκηνογράφων: Γεωργία Μπούρα
Κατασκευή σκηνικού: Γιάννης Δαμίγος, Χρήστος Τσακίρογλου
Κατασκευή κοστουμιών: modistroula.gr
Κατασκευή κούκλας: Λουκία Χουλιάρα
Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου
Φωτογραφίες: Νίκος Πανταζάρας
Παίζουν: Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης, Ηρώ Μπέζου, Μαρία Πανουργιά (ως Αλίκη), Γιάννης Παπαδόπουλος, Γιάννος Περλέγκας, Θάνος Τοκάκης, Νικόλας Χανακούλας.
Πληροφορίες
Στο Θέατρο Τέχνης/Υπόγειο
Πεσμαζόγλου 5, Αθήνα
Τηλέφωνο ταμείου: 210-322.87.06
παραστάσεις: Από 1 έως 25 Οκτωβρίου 2015
Πέμπτη, Παρασκευή, Σάββατο 21.15 και Κυριακή 20.00
15 ευρώ | 10 ευρώ (μειωμένο – φοιτητικό) | 5 ευρώ (άνεργοι, ΑΜΕΑ).
