Είχα προσέξει ένα νέο άνθρωπο που ήταν πάντα χαμογελαστός και ευγενικός. Δεκτικός, προσηνής, ευπρεπής και ευπρόσωπος. Το πιο ευανάγνωστο όμως στον Γιώργο Παπαπαύλου είναι το ταλέντο του, η ποιότητά του, η φιλοτιμία του, η πειθαρχία του. «Το λάθος είναι μια ευκαιρία να κάνεις το επόμενο βήμα σωστότερο», μου επισημαίνει με τη σοφία που χαρακτηρίζει το συνεπή καλλιτέχνη. Ένα πλήθος από αντιφάσεις πλανάται γύρω από την εξιδανικευμένη εικόνα για το επάγγελμα του ηθοποιού. Όμως κανένας μύθος δεν υπάρχει, μόνο ακούραστη έρευνα και σκληρή άσκηση. Ο Γιώργος Παπαπαύλου στο «Γιοι και Κόρες» με τις δικές του δυνάμεις δημιουργεί σε κάθε παράσταση τις εκδοχές ενός άλλου μύθου. Αυτού που μιλάει για τη ζωή που προχωρά, για τις μικρές ιστορίες μέσα στην Ιστορία, για την ακόρεστη ανάγκη αγάπης. Δίνει μια ονειρική όψη στο κρυμμένο κείμενο, μια άλλη πλευρά στον ήχο της υπαίθρου και στον απόηχο των γεγονότων. Σε κάνει να αναγνωρίζεις τα αινιγματικά σήματα που αφήνει το τραγούδι του έρωτα, να ξεχωρίζεις τις σκιές που σβήνουν και τη σκληρότητα που υποχωρεί στα πρόσωπα όταν παίρνουν το χρώμα της ευτυχισμένης αθωότητας. Αυτή την εποχή ετοιμάζεται για τον απαιτητικό ρόλο του Ιάσωνα στο ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη «Πολιτισμός: Μία κοσμική τραγωδία», που προγραμματίζει η «Bijoux de Kant», σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, για τη θεατρική σεζόν 2013-2014, στο Υπόγειο Γκαράζ του «Ιδρύματος Μιχάλης Κακογιάννης», με την Καρυοφυλλιά Καραμπέτη στο ρόλο της Μήδειας. Ανυπομονώ να τον παρακολουθήσω και σ’ αυτήν την παράσταση γιατί ξέρω πως ο Γιώργος είναι από εκείνους τους καλλιτέχνες που κάθε βράδυ ανανεώνονται, κάθε βράδυ προοδεύουν, υποδύονται συναισθήματα, φέρνουν στο φως εμπειρίες για να εκτεθούν σε ένα κοινό διαφορετικό από αυτό της προηγούμενης μέρας και κάθε βράδυ μας επιβεβαιώνουν πως η «αληθινή ζωή είναι αλλού», δηλαδή στο θέατρο.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Φωτογραφίες: www.catisart.gr
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Πάτρα. Από τα παιδικά μου χρόνια θυμάμαι έντονα τα ατέλειωτα παιχνίδια στις αλάνες, το κρυφτοκυνηγητό, τους σκληρόδετους πολύχρωμους τόμους με την ελληνική μυθολογία, το game boy μου, τα καλοκαιρινά βράδια που μαζευόμασταν όλα τα παιδιά και λέγαμε ιστορίες τρόμου, τις εξερευνήσεις στο παλιό εργοστάσιο ΦΙΞ, τις βόλτες στα “βραχάκια” της μαρίνας όπου κάναμε κρυφά τα πρώτα μας τσιγάρα, τα πατίνια… Επίσης θυμάμαι πως ένα καλοκαίρι είχα διοργανώσει “Ολυμπιακούς Aγώνες” και είχα βρει χορηγό το ψιλικατζίδικο της γειτονιάς. για κάθε νικητή είχα καταφέρει να μας δίνει μια κόκα κόλα κουτάκι, ένα κρουασάν και ένα παγωτό ξυλάκι. (Nίκησα στα 4 από τα 5!..).
Πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Εντελώς τυχαία. Στη Β’ Λυκείου και ενώ είχα αποφασίσει ότι θα γίνω δημοσιογράφος – εκφωνητής ειδήσεων, η καθηγήτρια που μας δίδασκε γερμανικά μου είπε ξαφνικά μια μέρα ότι θα έπρεπε να γίνω ηθοποιός. Από την επομένη κιόλας μέρα έλεγα ότι θα γίνω ηθοποιός. Όταν πέρασα στη Νομική Αθήνας, οι γονείς μου δεν ήθελαν να ακούσουν για θέατρο και σπούδαζε κρυφά τα πρώτα χρόνια. στο τρίτο έτος το έμαθαν. Ήρθαν, είδαν τις πτυχιακές μου και από τότε με στηρίζουν συνεχώς.
Μίλησέ μου για τους δασκάλους σου και τι έχεις κρατήσει ως παρακαταθήκη από τη διδασκαλία τους.
* Είχα την τύχη να έχω στη μαθητική μου πορεία καταρχάς πολύ σημαντικούς και σοβαρούς δασκάλους από τους έμαθα να προσπαθώ να μελετάω σε βάθος και να αγαπώ τη γνώση. Στη δραματική σχολή είχα δασκάλους τη Ρούλα Πατεράκη, τον Περικλή Μουστάκη, τον Γιάννη Βόγλη, τον Γιάννη Ζουγανέλη. Αλλά και εκτός σχολής στα μαθήματα που έκανα μόνος μου συνάντησα σημαντικούς ανθρώπους όπως η Μίρκα Γεμεντζάκη, που ήταν σπουδαία δασκάλα. Μεγάλο μάθημα για μένα ήταν και η συνεργασία μου φέτος το καλοκαίρι με τη Μάγια Λυμπεροπούλου. Δάσκαλοι όμως στη ζωή μου υπήρξαν επίσης οι γονείς μου και ο νονός μου.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σου με τον Γιάννη Καλαβριανό και τη Sforaris;
* Το 2009-2010 ήμουν στην ομάδα “Η Ορχήστρα των Μικρών Πραγμάτων” και κάναμε την παράσταση «Ως το τέλος» σε σκηνοθεσία Χρήστου Θεοδωρίδη. εκεί με είδε πρώτη φορά ο Γιάννης και μου πρότεινε να συνεργαστούμε. Είναι τιμητικό ένας τόσο ταλαντούχος σκηνοθέτης να σου ζητάει να συνυπάρξετε.
Με ποιες διαφορές παρουσιάζεται φέτος η παράσταση “Γιοι και κόρες”, στην οποία συμμετέχεις; Γιατί επιπλέον αξίζει να την ξαναδεί κάποιος;
* Καταρχάς έχουν προστεθεί νέες ιστορίες και έχουν γίνει αλλαγές στις υπόλοιπες. επίσης φέτος είναι μαζί μας ο Γιώργος Γλάστρας και σε διπλή διανομή η Στέφη Πουλοπούλου και η Μαρία Κοσκινά. Νομίζω ότι είναι η πιο ολοκληρωμένη εκδοχή της.
Εσύ τι θυμάσαι από τους παππούδες σου;
* Είχα την τύχη να μεγαλώσω με τον παππού και τη γιαγιά. Έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από αυτούς. Ο παππούς ο Γιώργος “έφυγε” πριν από 6 χρόνια -θυμάμαι να τον φωνάζω παππουλίγκο και να γελάει σα μικρό παιδί. Θυμάμαι με τι λαχτάρα περιμέναμε εγώ και τα αδέλφια μου τη γιαγιά να έρθει σπίτι μας να μας προσέχει γιατί οι γονείς μου δούλευαν. Να μας πηγαίνει θερινό σινεμά και Καραγκιόζη. Η γιαγιά μου ζει και μας έδωσε υλικό για το “Γιοι και κόρες” μέσα από τις αφηγήσεις της.
Αξίζει να εξιδανικεύουμε το παρελθόν;
* Δεν αξίζει αλλά μας συμβαίνει συχνά. Είναι μάλλον ένας μηχανισμός του ανθρώπου να ξεχνάει τις δυσκολίες και να μένουν τα καλά περνώντας τα χρόνια. Το παρελθόν είναι ένα κομμάτι μας και είναι εκεί. Εκεί θα είναι για πάντα. Αυτό επιτρέπεται να το θεωρήσουμε δεδομένο και να του ρίχνουμε καμιά ματιά κυρίως για να προχωράμε μπροστά. Δίνει μαθήματα αν ξέρουμε να τα πάρουμε.
Πώς βλέπουν την παράστασή σας οι άνθρωποι της περιφέρειας, όπου περιοδεύετε;
* Με ενθουσιασμό και μεγάλη χαρά όπως και οι άνθρωποι της Αθήνας όμως. Ίσως με μεγαλύτερη λαχτάρα σε κάποιες περιπτώσεις που δεν έχουν τη δυνατότητα να βλέπουν συχνά θέατρο.
Φέτος συμμετέχεις και στην παράσταση “Πολιτισμός: μια κοσμική τραγωδία”, που βασίζεται σε ανέκδοτο έργο του Δημήτρη Δημητριάδη. Τι έχεις να πεις γι’ αυτήν την παράσταση;
* Καταρχάς βρισκόμαστε σε διαδικασία προβών και παρόλο που κουραζόμαστε αρκετά γιατί θέλουμε να προσεγγίσουμε το κείμενο μέσα από μια έντονη σωματικότητα -αφού το σώμα είναι η μόνη μας βεβαιότητα- είμαι χαρούμενος που συμμετέχω σ’ αυτή τη δουλειά και παράλληλα αγχωμένος για να πάνε όλα καλά. Έχουμε πρεμιέρα γύρω στις 20 Δεκέμβρη στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
“Για να γράψεις πρέπει να διαβάσεις”, λέει ο Δημητριάδης. Για να κάνεις θέατρο, πρέπει επίσης να διαβάσεις;
* Εγώ πιστεύω ναι… Είναι χρήσιμο ένας ηθοποιός να διαβάζει λογοτεχνία, ιστορία, να ενημερώνεται. να βλέπε παραστάσεις, εκθέσεις, να πηγαίνει σε μουσεία. να ξέρει ποιοι προηγήθηκαν αυτού.
Πώς νιώθεις που υπηρετείς το κείμενο ενός τόσο σημαντικού σύγχρονου συγγραφέα, σε μια παράσταση που πρωταγωνιστεί μια κορυφαία Ελληνίδα ηθοποιός και με μια τόσο δυναμική ομάδα;
* Είμαι χαρούμενος πολύ! Ο Δημήτρης Δημητριάδης έχει δώσει τεράστιο έργο και είναι ένας πολύ σημαντικός συγγραφέας. “Ο πολιτισμός μια κοσμική τραγωδία” είναι ένα έργο βασισμένο στην «Μήδεια» του Ευριπίδη. Για την ακρίβεια ο Δημητριάδης ξαναέγραψε τη «Μήδεια» αλλά αφαιρώντας και προσθέτοντας στοιχεία. Από την άλλη η Καρυοφυλλια Καραμπέτη είναι παράδειγμα για μένα, ο τρόπος που δουλεύει η ταπεινότητά της. Θα είναι η Μήδεια και θα είμαι ο Ιάσων. Ανυπομονώ να συγκρουστούμε!.. Εκτός από την Καρυοφυλλιά, στην παράσταση συμμετέχουν η Λένα Δροσάκη, ο Τάσος Καραχάλιος και ο Κρις Ραντάνοφ. Νιώθω ασφάλεια μαζί τους. Είναι πολύ καλοί συνεργάτες και χαίρομαι που τους συνάντησα. Θέλω να επισημάνω την ποιότητα και το ήθος του Γιάννη Σκουρλέτη που σκηνοθετεί.
Ποια προσωπικά στοιχεία που δεν εκφράζονται στην καθημερινότητα βρίσκουν διέξοδο στο θέατρο;
* Όταν παίζω, αισθάνομαι δυνατός και σίγουρος.
Η ταχύτητα συμβαδίζει με την τέχνη;
* Ναι. Εξαρτάται από τον καλλιτέχνη. Κάποιος μπορεί να ζωγραφίσει έναν πίνακα σε ένα βράδυ και να είναι αριστούργημα και κάποιος άλλος να θέλει 3 μήνες. Δεν υπάρχουν συνταγές και πεπατημένες στην τέχνη.
Σε ποιες περιπτώσεις αισθάνεσαι την ανάγκη να ταπεινωθείς και να θαυμάσεις;
* Στους ανθρώπους που παλεύουν να επιβιώσουν μέσα σε αντιξοότητες και στους ασθενείς. Πρόσφατα επισκέφθηκα τη μονάδα μεταμόσχευσης μυελού των οστών και είδα τι σημαίνει να παλεύεις καθημερινά για αυτό που εμείς οι υγιείς θεωρούμε δεδομένο, τη ζωή.
Ένας καλλιτέχνης τι βλέπει σήμερα γύρω του;
* 
Αυτά που συμβαίνουν. Οφείλει να τα βλέπει. Οφείλει να είναι “παρών”. Δεν μπορείς να κλείνεις τα μάτια και να κάνεις τέχνη.
Τι σημαίνει για σένα η λέξη “λάθος”;
* Παλιότερα με ενοχλούσε πολύ να κάνω λάθη. Τώρα ξέρω ότι μέσα από τα λάθη προχωρείς, μαθαίνεις. Συνεχίζω να νευριάζω πολύ όταν κάνω λάθη αλλά πολεμώ την τελειομανία μου. Το λάθος είναι μια ευκαιρία να κάνεις το επόμενο βήμα σωστότερο.
Και η λέξη “ψέμα”
* Δεν μου αρέσει γιατί το ψέμα οδηγεί στην καχυποψία είτε το λες είτε το εισπράττεις. Και η καχυποψία είναι μαρτύριο. Είναι όμως μέρος της ζωής μας το ψέμα και σε κάποιες περιπτώσεις ισορροπεί την υπερτίμηση της αλήθειας.
Η δουλειά του ηθοποιού είναι η έκθεση;
* Η δουλειά του ηθοποιού είναι έκθεση, είναι συνεχής προσπάθεια, είναι δεκτικότητα εξωτερικών και εσωτερικών ερεθισμάτων, είναι συνεχές διάβασμα, είναι πάλη με την ανασφάλεια, είναι μάχη με το νευρικό σύστημα.
Τι σε φοβίζει και τι σε θυμώνει; Υπάρχει κάτι κοινό ανάμεσα στο φόβο και στο θυμό;
* Φοβάμαι το μίσος για το διαφορετικό. Θυμώνω με τη λογική των ίσων αποστάσεων στο όνομα μιας κακώς εννοούμενης διπλωματίας. Μ’ αρέσουν οι άνθρωποι που τάσσονται ευθέως υπέρ ή κατά.
Τι ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Να κάνω οικογένεια. Τελευταία θέλω πολύ να κάνω παιδιά. Επίσης ονειρεύομαι ρόλους και συνεργασίες που θα με κάνουν καλύτερο ηθοποιό.
Τι θεωρείς χυδαίο;
* Το να εμπορεύεσαι τις σχέσεις σου. Είτε αυτές είναι φιλικές είτε κοινωνικές είτε ερωτικές είτε επαγγελματικές
Έχεις ελεύθερο χρόνο και πώς τον αξιοποιείς;
* Αυτή την περίοδο δεν έχω ελεύθερο χρόνο και είναι κάτι που δεν μου αρέσει καθόλου. Ευτυχώς με γεμίζουν οι δουλειές που κάνω και κάπως ισορροπούν τα πράγματα μέσα μου.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;
* Μ’ αρέσουν πάρα πολύ τα σκυλιά. Δεν έχω στην Αθήνα σκυλί, αλλά έχω δύο σκυλιά στην Πάτρα που τα αγαπάω πολύ, τον Γκίσμο και την Μπουμπού.
Ευχαριστώ πολύ.
* Κι εγώ ευχαριστώ!
“Γιοι και Κόρες”
Κείμενο/ Σκηνοθεσία: Γιάννης Καλαβριανός
Σκηνικά/ Κοστούμια: Αλεξάνδρα Μπουσουλέγκα-Ράνια Υφαντίδου
Μουσική: Χρύσανθος Χριστοδούλου
Τραγούδι: Χριστίνα Μαξούρη
Φωτισμοί: Τάσος Παλαιορούτας
Επιμέλεια κίνησης: Αλεξία Μπεζίκη
Φωτογραφίες: Εύη Φυλακτού
Παίζουν: Γιώργος Γλάστρας, Άννα Ελεφάντη, Αλεξία Μπεζίκη, Γιώργος Παπαπαύλου, Στέφη Πουλοπούλου
* Πληροφορίες:
Θέατρο Του Νέου Κόσμου – Κεντρική Σκηνή
Αντισθένους 7 και Θαρύπου
Στάση Μετρό-Τραμ Συγγρού-ΦΙΞ
* Η φωτογράφιση έγινε στη Ναυπηγοεπισκευαστική Ζώνη Περάματος, κατά τη διάρκεια της 7ης Έκθεσης Άνθρωποι, Χρώμα + Σίδερο.
