Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Κάθε επιτυχία έρχεται ύστερα από μια περίοδο σκληρής δουλειάς, έχοντας έναν ξεκάθαρο στόχο, γεγονός που κατάλαβε πολύ γρήγορα ο Γιάννης Κορρές, καθώς έδειξε ότι είναι ακλόνητος στις αποφάσεις σου, αλλά ευέλικτος στον τρόπο που τις υλοποιεί. Αφιέρωσε χρόνο για να ακούσει αυτό που λέγεται χωρίς λόγια, να υπακούσει σε αυτό που είναι πολύ αδιόρατο για να γραφεί, να αγαπήσει το ασήμαντο και να αγκαλιάσει το όμορφο. Κοιτώντας «ψηλά και μακριά», όπως τονίζει στη συνέντευξή του στο catisart.gr.
Φέτος το χειμώνα θα δούμε τον ταλαντούχο ηθοποιό να πρωταγωνιστεί στο «One more for the road» του Γιώργου Αράπογλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά, στο θέατρο «Αλκμήνη». Πρόκειται για μια Meta Επιθεώρηση όπου με χιούμορ και σαρκασμό στο τότε και στο τώρα οι συντελεστές σχολιάζουν τους γραφικούς τύπους που κυκλοφορούν γύρω μας ή τους φίλους τους.
Με τα social media σε πρωταγωνιστικό ρόλο, οι ήρωες του έργου προσπαθούν να σκηνοθετήσουν τη ζωή τους σε μια λάθος σκηνοθεσία. Να πουν την ιστορία τους σε μια λάθος στιγμή. Να βασιστούν στην τύχη γιατί χάρη σ’ αυτήν επιβιώνουν. Να χλευάσουν το πρόβλημά τους γιατί έτσι το ξεπερνάνε. Και να πιουν ένα ακόμα τελευταίο για το δρόμο… με ένα στόρι στο instagram για καληνύχτα!
Κόντρα σε κάθε κανόνα που διέπει το θέατρο μάλιστα, τα κινητά των ηθοποιών είναι ανοιχτά και τα social media τους συμμετέχουν ενεργά στην εξέλιξη του έργου. Ο Γιάννης Κορρές δε, αν και προσθήκη της τελευταίας στιγμής, ταχύτατα προσαρμόστηκε στο περιβάλλον της παράστασης αποδεικνύοντας πως ο καλλιτέχνης κάνει κάτι δύσκολο με απλό τρόπο και πως ένα ώριμο μυαλό που μένει προσηλωμένο εξαφανίζει όλα τα εμπόδια.
Με τον ανταγωνισμό τα πάει πολύ καλά, όπως λέει. «Πάντα θαυμάζω τους ανταγωνιστές μου γιατί τους βλέπω περισσότερο ως συναγωνιστές. Δεν νιώθω κανένα αίσθημα φθόνου ή ζήλιας, αντιθέτως, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μάθω πράγματα από αυτούς ώστε να γίνω σαν εκείνους και καλύτερος», υπογραμμίζει.
Γιάννη, πού γεννήθηκες και ποια είναι η καταγωγή σου;
*Γεννήθηκα στην Αθήνα, όμως η καταγωγή μου, και από τους δύο γονείς μου, είναι από τη Νάξο.
Τι δεν ξεχνάς από τα παιδικά σου χρόνια;
*Δεν θα ξεχάσω ποτέ τα υπέροχα καλοκαίρια που περνούσα με τα ξαδέλφια μου στη Νάξο, όπου «καιγόμασταν» παίζοντας Nintendo και τις βόλτες που έκανα με τη μητέρα μου.
Πώς ήταν τα χρόνια της εφηβείας σου;
*Επόμενη ερώτηση…
Πώς και πότε μπήκε το θέατρο στη ζωή σου;
*Θυμάμαι η πρώτη παράσταση που είχα δει ήταν με τη μητέρα μου και ήμουν πολύ μικρός. Ήταν μια παιδική διασκευή των «Ορνίθων» του Αριστοφάνη με τίτλο «η Χώρα των Πουλιών». Εκεί έγινε το πρώτο κλικ. Χρόνια αργότερα, στα δεκαοχτώ μου, έχοντας αποφασίσει τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, πριν μπω σε δραματική σχολή, μπήκα σε μια δημοτική θεατρική ομάδα, αποκτώντας έτσι την πρώτη μου θεατρική οικογένεια.
Φέτος παίζεις στην παράσταση «One more for the road» του Γιώργου Αράπογλου σε σκηνοθεσία Θοδωρή Βουρνά. Θα ήθελες να μας πεις δυο λόγια για το αγαπημένο αυτό έργο, που παίζεται για τρίτη χρονιά στο θέατρο «Αλκμήνη» και για το ρόλο που ερμηνεύεις στην παράσταση;
*Καταρχάς να πω ότι παρόλο που ήμουν προσθήκη της τελευταίας στιγμής στην παράσταση, κατάφερα πολύ γρήγορα να αγαπήσω τόσο το κείμενο όσο και τους συνοδοιπόρους μου πάνω και κάτω απ’ τη σκηνή. Είναι ένα μεταμοντέρνο έργο επιθεωρησιακού τύπου, το οποίο μας παρουσιάζει διαφορετικές – ίσως – επίπονες ανθρώπινες ιστορίες, αλλά με μια κωμική χροιά. Ίσως έτσι μαθαίνουμε ότι μπορούμε να γελάμε μέσα απ’ τον πόνο μας ώστε να τον ξεπεράσουμε. Ομοίως ο χαρακτήρας στο δικό μου κεφάλαιο της όλης ιστορίας έχει φτάσει σε ένα σημείο απόλυτης εξαθλίωσης και παραίτησης από τη ζωή και αμφιταλαντεύεται αν αξίζει τελικά να ζήσει δυστυχισμένος ή να πεθάνει σαν ένας σταρ.
Ποια είναι τα μελλοντικά σου πλάνα;
*Σίγουρα να επενδύσω περισσότερο στον εαυτό μου χτίζοντας τη ζωή που έχω ονειρευτεί για εμένα. Να είμαι καλά και να είμαι με αγαπημένα πρόσωπα γύρω μου, όντας πάντα προσηλωμένος στη δουλειά μου. Πιο μακροπρόθεσμα ίσως να ταξιδέψω στο εξωτερικό και να το συνδυάσω αυτό με το αντικείμενό μου.
Είσαι ανοιχτός στις αλλαγές;
*Ναι, ειδικά σε αυτές που οδηγούν προς το καλύτερο. Μέχρι να βρω όμως αυτό το καλύτερο, εμμένω σε αυτό που ήδη γνωρίζω και εμπιστεύομαι. Αν αυτό βέβαια είναι από μόνο του μια καλή επιλογή.
Ποιο είναι το συναίσθημά σου όταν μία παράσταση ρίχνει αυλαία;
*Όταν παρακολουθώ την παράσταση νιώθω ότι πνίγομαι από συναισθήματα, ειδικά αν με έχει «συγκινήσει», και όταν η αυλαία πέσει απλώς εκρήγνυμαι χειροκροτώντας. Όταν είμαι μέρος της, το ίδιο ακριβώς, μόνο που στο τέλος αισθάνομαι το σώμα μου να ξεμουδιάζει απ’ όλα αυτά τα συναισθήματα, συνειδητοποιώντας πια ότι έχω πει μια ιστορία.
Συμβαίνει να εμπλέκεσαι συναισθηματικά στις δουλειές που συμμετέχεις;
*Ναι, τις περισσότερες φορές. Όχι βέβαια, σε σημείο όπου δεν θα είμαι εγώ πάνω από το συναίσθημα, αλλά μια δυνατή εμπλοκή πάντα υπάρχει. Είμαι άνθρωπος που αναζητά τις τέλειες ιστορίες που θα με «συν – κινήσουν», και όταν τις βρω, δένομαι μαζί τους με έναν μαγικό τρόπο.
Έχεις πρόβλημα να έρχονται οι θεατές να σου μιλάνε μετά την παράσταση ή όταν σε πετυχαίνουν στον δρόμο;
*Όχι, ίσα ίσα μου αρέσει πολύ όταν συμβαίνει. Όταν είσαι σε ένα επάγγελμα όπου προβάλλεις τον εαυτό σου σε κοινό, επόμενο είναι να υπάρξει κάποια αλληλεπίδραση μαζί τους. Άλλωστε η ύπαρξη θεατή είναι θεμελιώδης παράμετρος ύπαρξης της θεατρικής σύμβασης.
Όταν είσαι στη σκηνή, βλέπεις, παρατηρείς τι συμβαίνει στο κοινό;
*Κάποιες φορές ναι, τις περισσότερες όμως δεν βλέπω τίποτα.
Έχεις θέμα με την απόρριψη;
*Κανένα! Είναι και αυτή μέρος του ταξιδιού.
Για ποιο λόγο θα έλεγες «μπράβο» στον εαυτό σου;
*Που έχει καταφέρει μια πληθώρα πραγμάτων που πάντα ήθελε και που συνεχίζω να παλεύω γι’ αυτά.
Πώς πιστεύεις ότι θα σε περιέγραφε ένας δικός σου άνθρωπος;
*Δεν ξέρω αλήθεια. Ίσως και να διαφέρει από την εικόνα που έχω για εμένα στο μυαλό μου ίσως και όχι.
Έχεις κάποιο άλλο ταλέντο πέρα από την υποκριτική;
*Ζωγραφίζω πάρα πολύ!
Πες μου κάτι που σε ενθουσίασε πρόσφατα.
*Το αγαπημένο μου musical, το Wicked, θα έχει τον Νοέμβρη κινηματογραφική μεταφορά και δεν περιγράφεται το πόσο το περιμένω!
Με τον ανταγωνισμό πώς τα πας;
*Πολύ καλά. Πάντα θαυμάζω τους ανταγωνιστές μου γιατί τους βλέπω περισσότερο ως συναγωνιστές. Δεν νιώθω κανένα αίσθημα φθόνου ή ζήλιας, αντιθέτως, κάνω ό,τι καλύτερο μπορώ για να μάθω πράγματα από αυτούς ώστε να γίνω σαν εκείνους και καλύτερος.
Τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος στην κοινωνία μας σήμερα;
*Για εμένα σημαίνει να είσαι ανοιχτός σε νέες ιδέες και αλλαγές και όχι κλειδωμένος σε ένα «καβούκι» ή σε μία ζώνη ασφαλείας που δε σου επιτρέπει να δεις πέρα από αυτή. Κοιτάμε ψηλά και μακριά.
Τι σημαίνει να είσαι καλλιτέχνης σήμερα;
*Στην Ελλάδα του 2024, το να είσαι καλλιτέχνης σίγουρα θα πρέπει να σημαίνει ότι δεν εγκαταλείπεις τις ιδέες και τα ιδανικά σου στο βωμό καμίας εμπορευματοποίησης της τέχνης σου, παλεύεις για αυτά και πέρα από την ψυχαγωγία, παρέχεις και μια διδασκαλία μέσω αυτής.
Ποια σκέψη σε συνοδεύει τις περισσότερες ώρες της ημέρας;
*Θα ακουστεί κουλό, αλλά τα trailer των ταινιών που περιμένω να βγουν στο προσεχές διάστημα.
Τι σε απογοητεύει και τι σου δίνει χαρά;
*Με απογοητεύει το να εναποθέτω τις ελπίδες μου σε ανθρώπους και αυτοί συνεχώς να με απογοητεύουν. Μου δίνει χαρά ο κινηματογράφος.
Πώς ορίζεις την αγάπη;
*Ως την κινητήρια δύναμη που ορίζει όλες τις ανθρώπινες σχέσεις. Χωρίς αυτήν δεν είμαστε άνθρωποι.
Μια ευχή για το μέλλον…
*Να νιώθουν συνεχώς όλοι οι άνθρωποι ότι ανήκουν κάπου. Το αίσθημα τού ότι είσαι εντελώς μόνος μπορεί να σε καταστρέψει.
Σε ποιον τόπο θα επιθυμούσες να ζεις;
*Λονδίνο 100%. Δώστε μου χρήματα και ένα διαμέρισμα εκεί και το υπόλοιπο το ‘χω.
Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Υπάρχει κάποιο κατοικίδιο με το οποίο μοιράζεσαι τη ζωή;
*Από πάντα αγαπούσα τα ζώα περισσότερο απ’ τη ζωή μου. Αυτή τη στιγμή δεν έχω κάποιο κατοικίδιο αλλά θα ήθελα όσο τίποτα να υιοθετήσω ένα σκυλάκι στο άμεσο μέλλον.
Γιάννη σε ευχαριστώ πολύ!
*Κι εγώ ευχαριστώ το Catisart αν και …I’m a dog person you know.
***
ONE MORE FOR THE ROAD: Η επιτυχημένη Meta Επιθεώρηση του Θοδωρή Βουρνά επιστρέφει στο θέατρο Αλκμήνη