Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Γιάννης Καλατζόπουλος
ΕΧΑΣΑ. Μέσα στη χρονιά που πέρασε όλοι κάτι χάσαμε: την άμεση, ζωντανή επαφή με τα αγαπημένα μας πρόσωπα, συγγενείς, φίλους, συνεργάτες –αλλά και με τους άγνωστους ανθρώπους που συναντάμε κάθε μέρα στο δρόμο ή στο λεωφορείο και που, χωρίς να το καταλαβαίνουμε, εδραιώνουν και επιβεβαιώνουν την ανθρωπιά και την κοινωνικότητά μας. Τώρα το καταλάβαμε νομίζω. Κι αυτό ήταν ένα κέρδος. Η συνειδητοποίηση δηλαδή πως ακόμα κι αυτό το φευγαλέο βλέμμα στην κοπέλα που πέρασε και που δεν θα την ξαναδούμε ποτέ στη ζωή μας, αυτές οι σκόρπιες κουβέντες που ακούμε άθελά μας εδώ κι εκεί μέσα στο πολύβουο πήγαιν-έλα της καθημερινότητας, αυτά είναι κομμάτια της ζωής μας. Μικρά και φαινομενικά ασήμαντα αλλά τόσο απαραίτητα για την ψυχική μας ισορροπία!
ΚΕΡΔΙΣΑ
Ένα λοιπόν το κρατούμενο. Ένα δεύτερο κέρδος που εγώ μετράω στα θετικά της αναγκαστικής αλλά ταυτόχρονα και εθελοντικής μου απομόνωσης, είναι ότι μπόρεσα να κάνω επιτέλους μερικά πράγματα που όλο τα ανέβαλα τα τελευταία χρόνια, μέσα στο σχεδόν μηχανικό τρέξιμο που μας έχει βάλει ο σύγχρονος τρόπος ζωής: Να επανεκτιμήσω την πραγματική αξία του προσωπικού μου χρόνου. Να ξεσκαρτάρω τα ράφια και τα συρτάρια όχι μόνο του γραφείου και της βιβλιοθήκης αλλά κυρίως του μυαλού και της ψυχής μου. Πιο συγκεκριμένα, να σκεφτώ ότι καλές και άγιες οι πρόβες και οι παραστάσεις, αλλά αυτές θα συνεχίσουν να γίνονται μια χαρά και όταν εγώ θα λείπω. Τα μισοτελειωμένα μου διηγήματα όμως, οι διασκευές μου για το παιδικό θέατρο κάποιων κλασικών έργων, οι σημειώσεις μιας ζωής γύρω απ’ την Τέχνη μας, θα χάνονταν οριστικά μαζί μου μια μέρα, ενώ θα μπορούσαν ίσως να φανούν χρήσιμα σε κάποιους μεταγενέστερους. Έτσι, κατάφερα να στρωθώ, να τα συγκεντρώσω όλα αυτά, να τα «χτενίσω» και να τα παραδώσω αυτές τις μέρες στο αναγνωστικό κοινό, χάρη στην βοήθεια και την ενθάρρυνση των Εκδόσεων ΑΙΓΟΚΕΡΩΣ («Οδός Θεάτρου», σημειώματα για το Θέατρο, «Τι να σου πω Σουλτάνα μου», διηγήματα) και των Εκδόσεων ΦΙΛΝΤΙΣΙ («Θέατρο για παιδιά και έξυπνους μεγάλους», θεατρικά έργα).
ΠΕΡΙΜΕΝΩ
Τώρα, τι περιμένω… Χμ… Περιμένω απ’ όλους μας – και πρώτα από μένα- να μην ξεχάσουμε. Να μη θεωρήσουμε ξανά δεδομένα τα πάντα. Να εκτιμήσουμε περισσότερο το θαύμα της ζωής και της συμβίωσης.
