Τον Απρίλιο, όταν με την ηθοποιό Τίνα Αλεξοπούλου ρυθμίζαμε ακόμη τις λεπτομέρειες για τη συνέντευξή της στο cat is art, συνέβη ένα γεγονός αναπάντεχο και μαγικό. Ένα σημάδι. Η Τίνα ήταν στο σπίτι της στη Σάμο. Γιόρταζε το Πάσχα στους κόλπους της αγαπημένης της οικογένειας. Τη στιγμή ακριβώς που μιλούσαμε στο τηλέφωνο και μου περιέγραφε το γαλάζιο της θάλασσας, ήτοι τη μοναδική θέα από το πατρικό της σπίτι, ένα σπίτι ακριβώς πάνω στις «αμμουδιές του Ομήρου», μια γάτα έκανε τη μεγαλοπρεπή της εμφάνιση. Ανέβηκε στα κεραμίδια κι έμεινε να ρεμβάζει. Στάθηκε εκεί ακίνητη αντίκρυ στο ηλιοβασίλεμα. Με την πανάρχαιη σοφία της φυλής της. Η θεία γαλήνη του πελάγου την καλούσε. Θαύμαζε. Μέχρι που χάθηκε ο δίσκος ο λαμπερός. Ίσως και να σκεφτόταν κάτι παρόμοιο με τον Ελύτη: «Θεέ μου, τι μπλε ξοδεύεις για να μη σε βλέπουμε;». Και τι θελκτικό ροδοκόκκινο. Γιατί οι μεγαλοφυΐες συναντώνται. Δύο φωτογραφίες που μιλάνε χωρίς σχόλια για το όμορφο νησί του Πυθαγόρα. Μα και της Τίνας.
Φωτογραφίες: Τίνα Αλεξοπούλου
