Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες και δημιουργούς που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Φώτης Κουτρουβίδης
ΕΧΑΣΑ…
Έχασα τον εαυτό μου και την υπομονή μου. Ο εγκλεισμός λειτούργησε σε εμένα προσωπικά αντίθετα σε σχέση με όλους εκείνους που διατυμπανίζουν ότι ξαναβρήκαν τον εαυτό τους. Εγώ τον έχασα παιδιά! Έχασα γέλια, αγκαλιές, φιλιά, ζεστές, χουχουλιάρικες κουβέντες γύρω από τραπέζια με φίλους…. Έχασα βόλτες, ξενύχτια, ταξίδια κι ό, τι λογής σκεφτεί κανείς γύρω από την χαρά της ύπαρξης. Χάσαμε το κέντρο του αυτοπροσδιορισμού μας: τους άλλους. Η επικοινωνία, εξάλλου, εμπεριέχεται στη βαθύτερή μας φύση. Νομίζω ότι μας έπνιξαν την ίδια μας τη φύση. Πώς γίνεται να βρεις τον χαμένο σου εαυτό σ’ έναν κόσμο που νοσεί; Αναπόφευκτα απομακρυνθήκαμε. Γίναμε φοβικοί, σχεδόν τοξικοί, θα έλεγα, ο ένας για τον άλλον, πράγμα που μας έκανε και χάσαμε την πίστη μας. Αυτή είναι κι η πιο σημαντική απώλεια.
ΚΕΡΔΙΣΑ…
Αυτά που κέρδισα συμψηφίζονται με τα χαμένα. Είναι ίσως πιο προσωπικά επιτεύγματα. Ήρθε ξάφνου η συνειδητοποίηση πως όλα είναι εφήμερα και πως χρειάζεται πού και πού αγρανάπαυση. Όλη αυτή η δυσκολία μου έδωσε κίνητρα. Με πείσμωσε. Αναθεώρησα. Ίσως πάντα μετά από μια ανηφόρα ο δρόμος που βαδίζεις να γίνεται πιο συνειδητός: ξέρεις πότε και γιατί θα έρθει η επόμενη ανηφόρα, γιατί θα είναι επιλογή σου. Κάπως έτσι νιώθω τώρα. Σα να ανακαλύπτω εκ νέου το προνόμιο της εκλογής. Σα να επαναπροσδιορίζομαι, γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Άλλωστε, «οἱ καιροὶ οὐ μενετοί». Οπότε, μαθαίνω πια να διαλέγω δρόμους και να αγαπώ. Κυρίως να αγαπώ! Βαθιά και άνευ όρων. Κι ευτυχώς κέρδισα μπόλικη αγάπη αυτή την εποχή.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Περιμένω μια δικαίωση που θα μας λυτρώσει από τον φόβο. Δεν ξέρω αν και πότε θα έρθει. Αλλά πιστεύω πολύ σ’ αυτήν. Έχω την αίσθηση ότι στο τέλος πάντα το καλό θριαμβεύει, ακόμα κι αν τα προγνωστικά άλλα δείχνουν. Ακούγεται κλισέ, όμως έτσι νιώθω. Αυτή είναι κι η τάση μας. Ο άνθρωπος έχει μια φυσική ροπή προς την ευτυχία. Περιμένω εκείνη την ευτυχία που είναι πλασμένη για να μοιράζεται. Αυτή την αληθινή, την απροσποίητη, που ξεφυτρώνει εκεί που δεν τη σπέρνουν. Περιμένω μικρές στιγμές ανάστασης. Περιμένω διακαώς μια εκτίναξη από τον λήθαργο της τρομολαγνείας, από τη μέγγενη του αβέβαιου, από τη διασπορά του φόβου για το αύριο. Περιμένω να ξαναβρώ μια ζωή με νόημα και νέα ουσία. Πιο ανθρώπινη και πιο δοτική. Πιο δίκαιη. Για όλους. Ίσως είμαι πολύ αισιόδοξος. Μα έτσι έμαθα να επιβιώνω. Αν δεν μπορούμε να φτιάξουμε την ουτοπία, ας γίνουμε εμείς οι ίδιοι ουτοπία.
***
Καλώς εχόντων των πραγμάτων, τον χειμώνα θα συμμετέχω στην παράσταση «Ταρτούφος» του Μολιέρου σε σκηνοθεσία της Ελένης Βλάχου, που θα ανέβει τον Δεκέμβριο στο «Γυάλινο Μουσικό Θέατρο». Από τη νέα χρονιά, επίσης, θα παρουσιάσουμε μαζί με νέους συναδέλφους μια παράσταση βασισμένη στις «Λευκές νύχτες» του Φιόντορ Ντοστογιέφσκι.
