Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Δημήτρης Κανέλλος
ΕΧΑΣΑ πολλά, θα ήθελα να είναι λιγότερα από αυτά που κέρδισα, αλλά δυστυχώς, αυτό φαίνεται να μην ισχύει.
Έχασα την ελευθερία μου, την επαφή μου, το άγγιγμα, την ματιά μου, την δημιουργικότητα μου, τους τρόπους έκφρασης μέσα από την τέχνη μου. Ένας διάχυτος φόβος απλώθηκε, για αγκαλιά, συντροφικότητα, επικοινωνία. Ο άνθρωπος λένε είναι το πιο προσαρμοστικό ον. Πώς να προσαρμοστείς όμως στην μη πράξη, στην μη δράση, να μάθεις να φοβάσαι, μόνος, ανελεύθερος και αβοήθητος. Γιατί νομίζω ότι εκεί καταλήγουμε μέσα από αυτά που ζήσαμε και τον τρόπο που αντιμετωπίστηκε αυτή η πανδημία. Οι δράσεις μας είναι μετά από επιφύλαξη, μετά από φιλτράρισμα, και αυτό δεν είναι ελευθερία!
Ο τρόπος που η πολιτεία αντιμετώπισε το θέατρο όλο αυτό το διάστημα, ήταν μεροληπτικός! Περίμενα εναγωνίως να ακούσω μέσα στα μέτρα κάτι για τα θέατρα, ποτέ δεν λεγόταν τίποτα. Νιώσαμε ότι το θέατρο και η τέχνη γενικότερα είναι περιττή σε μια κοινωνία σύγχρονη και άκρως καπιταλιστική.
Και πόσο δύσκολη η επαναφορά στην λεγόμενη κανονικότητα. Πόση μεγάλη πίεση υπάρχει στους ανθρώπους, πόσες εκρήξεις και άσχημα περιστατικά συμβαίνουν καθημερινά.
ΚΕΡΔΙΣΑ…
Εάν κέρδισα κάτι, αυτό νομίζω ότι είναι η συνειδητοποίηση της αξίας των αληθινών και ισχυρών ανθρωπίνων σχέσεων και της αξίας του χρόνου. Ειδικά μπαίνοντας στο πρώτο locκdown η αίσθηση της απότομης εναλλαγής από το γκάζι στο φρένο, από την υπερβολική ταχύτητα στην παύση, μου φανέρωσε τους τρελούς ρυθμούς της μέχρι τότε ζωής μου.
Σταμάτησα για λίγο. Ήρθα αντιμέτωπος με τον εαυτό μου. Έμεινα στο σπίτι και πάλεψα να μείνω υγιής, ψυχικά και σωματικά, εγώ και η οικογένεια μου, μέσα σε μια κατάσταση πρωτόγνωρη και πιεστική.
Κατάλαβα επίσης ότι τα μακροχρόνια σχέδια, είναι σαν παιδικές ζωγραφιές στην ακρογιαλιά. Παρ όλα αυτά συνεχίζω να ονειρεύομαι και να αγωνίζομαι, γιατί αυτή είναι η φύση μου.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Ό,τι περιμένω είναι από τα νέα παιδιά.
Πιστεύω στα νέα παιδιά. Είναι το μέλλον. Πρέπει να τους δώσουμε αγάπη, εφόδια, παιδεία και καλλιέργεια, όχι εξαγορά και συναλλαγές, έτσι θα μπορέσουν να ξεπεράσουν όλη αυτή την μεγάλη πίεση που τους έχει ασκηθεί και στο μέλλον να φτιάξουν ένα κόσμο καλύτερο, πιο υγιή, πιο όμορφο, πιο ελεύθερο.
