23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Άρης Μπαλής: Εύχομαι οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες να μην αισθάνονται μετέωροι και φοβισμένοι…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Τουλάχιστον, η απομόνωση δεν μας ξέκοψε από την κοινωνία. Επικοινωνούμε, συμμετέχουμε, συζητάμε για το πώς θα διαμορφωθεί η κοινωνία μετά τον ιδιότυπο αυτό πόλεμο. Θέλουμε να πιστέψουμε στις πιθανές λύσεις, αλλά και να τις ελέγχουμε, να τις αμφισβητούμε και να απαιτούμε το καλύτερο για το μέλλον.

Το catisart.gr συζητά για την πανδημία και την καραντίνα με έναν από τους πιο ξεχωριστούς και ανήσυχους καλλιτέχνες της ελληνικής σκηνής. Έναν καλλιτέχνη που χαρακτηρίζεται από συγκινητική εντιμότητα και ευθύτητα, πηγαιότητα και ταλέντο.

Ο Άρης Μπαλής είναι ένας ηθοποιός που οι εμφανίσεις του αποτελούν τομή ως προς την ερμηνευτική τους γραφή και η δουλειά του συγκροτεί θέατρο εξαίρετης ευγένειας, πρωτοποριακό αλλά και φωτεινό όσον αφορά την έννοια της οικειότητας που δίνει στους χαρακτήρες που υποδύεται.

“Είναι αμήχανος ο τρόπος που βγαίνεις από το σπίτι σου, όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, αμήχανος ο τρόπος που ο ένας κοιτά τον άλλον στον δρόμο, αμήχανο όταν συναντάς έναν γνωστό και διατηρείς την απόσταση ασφαλείας”, επισημαίνει για τις μέρες μας.

“Τρέμω στην ιδέα ότι θα συναντάς φίλους στο δρόμο και θα διατηρείς τα δύο μέτρα απόσταση, απλά και μόνο γιατί “ο φόβος φυλάει τα έρμα””, συμπληρώνει.

Όσο για την ευχή του; “Να ανοίξουν πάλι τα θέατρα, ο κόσμος να τρέχει άφοβα να τα γεμίσει, οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες να μην αισθάνονται μετέωροι και φοβισμένοι από την επισφαλή θέση στην οποία διαρκώς βρίσκονται και το κράτος να τους στηρίξει αφειδώς αυτή την κρίσιμη περίοδο και να τους στηρίζει διαρκώς, ακριβώς όπως γίνεται και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη”.


Άρη, με τη νέα συνθήκη που βιώνουμε, τι συμβουλή θα έδινες ώστε να είναι πιο εποικοδομητικός ο χρόνος μας στην καραντίνα;

*Αυτές τις τελευταίες μέρες, από εκείνη την Πέμπτη που κλείσανε τα θέατρα, συνέβη μια τρομακτική έκρηξη ελεύθερου χρόνου. Αν για κάτι θα έπρεπε -ίσως- να
είμαστε ευγνώμονες, με αυτή τη διόγκωση του ελεύθερου χρόνου, θα ήταν για όλες αυτές τις δυνατότητες που δεν έχουμε, όταν πρέπει ως ηθοποιοί να κάνουμε
τρεις – τέσσερις παραστάσεις τη σεζόν για να τα “βγάλουμε πέρα”. Και αυτές οι δυνατότητες, τόσο πολύτιμες και αναγκαίες για τη δουλειά μας, είναι η ύπαρξη
χρόνου να διαβάσεις λογοτεχνία, θέατρο, ποίηση, ιστορία, φιλοσοφία, να δεις ταινίες και να παρακολουθήσεις θεατρικές παραστάσεις, έστω και από το σπίτι.
Κυρίως όμως δίνεται η δυνατότητα να ξαπλώσεις και να κοιτάξεις το ταβάνι, να σταματήσεις το λαχανητό από το συνεχές τρέξιμο και να σκεφτείς τι ζωή θα ‘θελες
πραγματικά να ζήσεις. Οπότε, νομίζω είναι κατάλληλη ευκαιρία να διαβάσουμε αυτά τα μεγάλα βιβλία που τα αφήναμε πάντα για την παραλία τον Αύγουστο, να
κάνουμε ρετροσπεκτίβες των αγαπημένων μας σκηνοθετών, να φτιάξουμε αυτά τα γλυκά που τόσο πολύ μας αρέσουν, αλλά που πρέπει να είσαι 4 ώρες από πάνω
τους να τα προσέχεις, να παίρνουμε τηλέφωνο αγαπημένους φίλους που έχουμε τόσο καιρό να μιλήσουμε μαζί τους και που πάντα τους σκεφτόμαστε, αλλά ποτέ
δεν το δείχνουμε και να σκεφτούμε κυρίως σε αυτή την κρίσιμη “έγκλειστη” κατάσταση τι δεν λειτουργούσε πριν και τι δεν λειτουργεί τώρα, ώστε να καταφέρουμε να αλλάξουμε όλα αυτά που μας εμποδίζουν να είμαστε ευτυχισμένοι και δημιουργικοί στην “κανονική” μας ζωή.

Πώς θα χαρακτήριζες τις στιγμές που ζούμε;

*Οι στιγμές που ζούμε είναι κυρίως αμήχανες. Αμήχανες στον τρόπο που βιώνονται. Αυτό συμβαίνει, ίσως, γιατί αμήχανη είναι η ίδια η αίσθηση της μετάβασης προς
κάτι άλλο που διαφαίνεται να δημιουργείται. Είναι αμήχανος ο τρόπος που βγαίνεις από το σπίτι σου, όταν βγαίνεις από το σπίτι σου, αμήχανος ο τρόπος που ο ένας κοιτά τον άλλον στον δρόμο, αμήχανο όταν συναντάς έναν γνωστό και διατηρείς την απόσταση ασφαλείας. Και κυρίως αμήχανο το να μην ξέρεις πότε ακριβώς θα ξαναδουλέψεις και υπό ποιες συνθήκες. Αλήθεια, πώς θα είναι το θέατρο μετά από όλα αυτά; Πώς θα είναι η ίδια η ζωή;

 

 

O Έλληνας ποιο στοίχημα πρέπει να κερδίσει αυτές τις στιγμές;

*Αν κάτι πρέπει να κερδηθεί αυτή τη στιγμή είναι η συνειδητοποίηση της τεράστιας σημασίας της δωρεάν και δημόσιας υγείας για όλους. Αδιαμφισβήτητα! Και δεν είναι ένα χιλιοειπωμένο, απονοηματοδοτημένο πρόταγμα αυτό. Αν αυτές τις στιγμές δεν φαντάζει δίκαιο πρόταγμα η δωρεάν και δημόσια υγεία για όλους ανεξαιρέτως, τότε έχουμε αποτύχει σαν κοινωνία, κατά τη γνώμη μου. Και επίσης, ο φόβος που διαμεσολαβεί τις σχέσεις μας αυτή τη στιγμή θα πρέπει να πάψει να υπάρχει το συντομότερο δυνατό και να μην αφήσει κατακάθια στην κοινωνική μας ζωή, όταν αυτή θα επιστρέψει σε μια νέα “κανονικότητα”. Τρέμω στην ιδέα ότι θα συναντάς φίλους στο δρόμο και θα διατηρείς τα δύο μέτρα απόσταση, απλά και μόνο γιατί “ο φόβος φυλάει τα έρμα”.

Μακροπρόθεσμα μπορούμε να βγούμε κερδισμένοι από αυτή την κρίσιμη κατάσταση;

*Δυστυχώς αδυνατώ να σκεφτώ! Ό,τι και να ειπωθεί θα είναι απλά ευσεβείς πόθοι.

 

 

Τι εύχεσαι;

*Εύχομαι όταν περάσει αυτή η περίοδος, με τις λιγότερο δυνατές απώλειες, να ανοίξουν πάλι τα θέατρα, ο κόσμος να τρέχει άφοβα να τα γεμίσει, οι ηθοποιοί και οι καλλιτέχνες να μην αισθάνονται μετέωροι και φοβισμένοι από την επισφαλή θέση στην οποία διαρκώς βρίσκονται και το κράτος να τους στηρίξει αφειδώς αυτή
την κρίσιμη περίοδο και να τους στηρίζει διαρκώς, ακριβώς όπως γίνεται και στα υπόλοιπα ευρωπαϊκά κράτη. Αυτά εύχομαι, γιατί αυτά με τρομάζουν περισσότερο
από όλα στην παρούσα συνθήκη.

 

Με τη Λένα Παπαληγούρα στις “Δαναΐδες”

 

  • Φωτογραφίες: Λάμπρος Ρουμελιωτάκης. Από τις πρόβες της παράστασης “Δαναΐδες“, που παρουσιάστηκε το καλοκαίρι του 2019 στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -