Πάνω: Νικόλαος Γύζης. “Μικρό κορίτσι”
Η Εύα Ψάννη Μπακόγιωργα γράφει ασταμάτητα. Η ποίησή της πηγάζει από την καρδιά κι από το συναίσθημα. Οι λέξεις της κινούνται μέσα στο χρόνο και αγγίζουν τη σιωπή. Η ίδια δεν θεωρεί τα ποιήματά της τέχνη. Τα βρίσκει φτωχά, όπως λέει, όταν τα συγκρίνει με αυτά που διαβάζει. Όμως είναι λόγια της ψυχής της αναμφισβήτητα. Λόγια πολλές φορές μιας αόρατης θλίψης που προέρχεται από τη δίψα της για την Ελλάδα. Η ποίησή της είναι αγάπη για τις λέξεις, για την ελληνική γλώσσα που προσπαθεί να μαθαίνει και να εκφράζεται μέσα από αυτήν. Είναι η έκφραση μιας ευαίσθητης ψυχής, που δεν ξέχασε ποτέ εκείνη τη μέρα της παιδικής ηλικίας που άφησε την πατρίδα, την πατρίδα που πάντα νοσταλγεί…
Έχω γνωρίσει την Εύα και έχω εκτιμήσει την αγωνία της, το χαμόγελό της, τη νοσταλγία της. Μερικές φορές τα αισθήματα των άλλων τα βιώνουμε, εμπλέκοντας τον εαυτό μας σε αυτά, καλύτερα από ό, τι τα δικά μας. Το αίσθημα της στοργής, οι συχνές κλεφτές ματιές προς τα πίσω, στην καταγεγραμμένη ιστορία, αλλά και οι σταθερές ματιές προς το μέλλον, η συγκίνηση, η ευθύνη, η αφοσίωση, είναι μερικά από τα πράγματα που κάνουν την Εύα διαφορετική. Για μένα υπάρχει μόνο η προσπάθεια, γιατί η προσπάθεια δίνει το νόημα και αγγίζει την ουσία της αγάπης. Για να καταλάβετε, απλώς διαβάστε αυτά τα ποιήματα:
Λείπεις…
Κοιμήθηκα νωρίς σήμερα
μετά από μια μέρα που
έβγαλε ένα μικρό μαχαίρι
και ζωγράφισε με αυτό στην ψυχή μου.
Μέσα στον ύπνο μου
χώρεσε ένα όνειρο
και μου θύμισε να προσέχω.
Σκούπισε το δάκρυ μου,
που είχε ξεχειλίσει
σε ένα ποτήρι νοσταλγίας
Μια σκέψη… με ξύπνησε
είναι όνειρο μου είπε,
με μια φωνή τυλιγμένη στο κόκκινο βελούδο
τριμμένο από το χρόνο της απουσίας σου,
πάντα έλειπες, μου είπε
μόνο εγώ σε κρατούσα εδώ
δεσμώτη των ονείρων μου
Με ρώτησε πόσα έχω πει τα σ’ αγαπώ
τα μέτρησα στα δάχτυλα των χεριών
μόνο δέκα χωρέσανε, τα άλλα…
ανυπεράσπιστα κάνουνε τον κύκλο της καρδιάς σου
Βράδιασε πάλι…
Βράδιασε πάλι και η ψυχή
ανοίγει τα φτερά της
για το στερνό το πέταγμα
κοντά στα όνειρά της
Της νύχτας το βαθύ το μπλε
του άστρου το ασημένιο
του φεγγαριού το κόκκινο
και το μαλαματένιο
Θα της κρατήσουν συντροφιά
και θα τη νανουρίσουν
στα ανείπωτα και στα γλυκά
θε να τη σεργιανήσουν
Πάνω στου γλάρου το φτερό
και στης μυρτιάς το δάκρυ
στο πελαγίσιο το νερό
και στου αγρού το στάχυ
Στης παπαρούνας το φιλί
στου άστρου την αγκάλη
στου ανέμου την ανασαιμιά
στην πόρτα τη μεγάλη
Σε αυτή την πόρτα που περνά
η νύχτα στην ημέρα
εκεί που λέει η χαρά
στην πίκρα καλημέρα…
Στη μητέρα μου
Περνούν τα χρόνια
και στα μάτια σου έχει μείνει
εκείνη η λάμψη που αγάπησα παιδί
και είναι γεμάτη
από της ψυχής σου καλοσύνη
και σαν το φως του άστρου οδηγεί
Είναι ευτυχία
που ο Θεός σου έχει χαρίσει
τα τόσα χρόνια να μοιράζεσαι μαζί μας
και είναι η ζωή
λουλούδι που έχει ανθίσει
με εσένα ένα λουλούδι στη ζωή μας
Όσα να πω
και όσα να τραγουδήσω
είναι η καρδιά που πάντα λέει τα πιο πολλά
είναι τα λόγια της
γεμάτα από εσένα
είναι ο χτύπος της για σένα που χτυπά
Χρόνια πολλά
γλυκιά μου αγαπημένη
απ’ την ψυχή μου σου φωνάζω σ’ αγαπώ
και της καρδιάς μου
το πιο όμορφο τραγούδι
λέω για σένα, της ζωής μου τον σκοπό
Χρόνια Πολλά
με μια ευχή και ελπίδα
να είναι τα χρόνια σου πολλά και ευλογημένα
και εμείς εδώ
κοντά σου κάθε μέρα
χάδι, στοργή και αγάπη, όλα για σένα
Πατρίδα μου
Πατρίδα…
Όνειρα ταξιδιάρικα
με χρώμα του ουρανού
και δάκρυ από θάλασσα
σαν έρχεσαι στο νου
τον ένα κόσμο τον κρατώ
το τώρα της ζωής μου
τον άλλον ένα όνειρο
που κυνηγά η ψυχή μου
Και οι δυο μες το βαθύ το μπλε
και μες το φως του άσπρου
δώρο πολύτιμο η ζωή
Πατρίδα μου κοντά σου
EPB, 2014
* Η Εύα Ψάννη Μπακόγιωργα ζει και εργάζεται στο East Hartford του Connecticut (ΗΠΑ).
