Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει η Αναστασία – Ραφαέλα Κονίδη
ΕΧΑΣΑ: Σε μια χρονιά που το να ανασαίνεις ελεύθερα ήταν το μεγαλύτερο διακύβευμα τόσο μεταφορικά όσο και κυριολεκτικά από το can’t breath του George Floyd μέχρι τους νοσηλευόμενους στα κατάμεστα νοσοκομεία λόγω της πανδημίας εστίασα πραγματικά σε όσα έχω κερδισμένα σε αυτή τη ζωή ακόμη κι αν πριν τα θεωρούσα δεδομένα.
Ο πολιτισμός όπως και άλλοι χώροι βρέθηκε χωρίς οξυγόνο για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα. Πέρα από τις κυριολεκτικές ανάσες υπάρχουν και οι πνευματικές. Χωρίς αυτές η ανθρωπότητα κατά τη γνώμη μου δεν προοδεύει. Το να μένουμε εκτός παραγράφου δεν μας εξοβελίζει βέβαια από την ιστορία, αλλά καταδεικνύει το επίπεδό μας, ως χώρα.
ΚΕΡΔΙΣΑ: Μια νέα ματιά. Στη ζωή. Πιο δυναμική πιο αισιόδοξη, πιο φιλοπερίεργη. Ελπίζω και πιο ανθρώπινη.
Βρέθηκα παραδόξως με πολλούς ανθρώπους που δεν γνώριζα. Σε συνεργασίες και στην ίδια τη ζωή. Μερικές συναντήσεις ήταν αποκαλυπτικές για εμένα.
Πίστη στην συνεργασία και στην ομαδική δράση. Τόσο στην ίδια τη δουλειά όσο και σε κοινωνικά και επαγγελματικά θέματα που μας αφορούν όλους.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ: Θέλω αυτό που έχω. Ονειρεύομαι την επαφή με το κοινό κι έναν κόσμο πιο ανθρώπινο, χωρίς διακρίσεις και βία.
Βρίσκομαι σε πρόβες για την επανάληψη των Ορνίθων του Αριστοφάνη σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα εδώ στο Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος που θα περιοδεύσουν κι αυτό το καλοκαίρι και προσπαθώ να ανακαλύψω εκ νέου τί σημαίνει να έχεις φτερά.
