Αγαπάτε το θέατρο; Αν ναι, ένα βράδυ περάστε μια βόλτα από την οδό Ευμολπιδών. Στον αριθμό 45 σταθείτε. Εκεί βρίσκεται το Σύγχρονο Θέατρο. Είτε παίζεται το «Λεωφορείο ο πόθος» του Τένεσι Ουίλιαμς είτε η «Δύναμη του Σκότους», μη χάσετε την ευκαιρία να απολαύσετε θέατρο. Αληθινό, ατόφιο, ερευνητικό και σπουδαίο θέατρο. Γιατί το θέατρο είναι η μαγεία που ανανεώνει την έρημο του νου αλλά και γιατί και στις δύο παραστάσεις παίζει η Αθηνά Αλεξοπούλου. Η ηθοποιός με το ολοπράσινο καθηλωτικό βλέμμα. Κάποιοι λένε πως φέτος είναι η χρονιά της. Δεν θα συμφωνήσω. Απλούστατα φέτος είναι η πρώτη χρονιά του μέλλοντός της. Και στις δύο παραστάσεις ακτινοβολεί. Γήινη, θηλυκή, επινοητική, θαυμάσια. Οι ερμηνείες της μένουν ανεξίτηλες στη μνήμη του θεατή. Η ατάκα της ως Γιούνις στην τελευταία σκηνή του «Λεωφορείου», “Η ζωή πάντα θα συνεχίζεται… Ό, τι και να συμβεί εσύ πάντα πρέπει να προχωράς παρακάτω”, θυµίζει το φινάλε του «Θείου Βάνια» και των «Τριών αδελφών» του Τσέχοφ. Ζωτική, παλλόμενη, συμπονετική, σπαρακτικά ανθρώπινη και με δυνατές δόσεις χιούμορ, μας εντυπωσιάζει. Ολόκληρη η παράσταση της ομάδας Νάμα μας ταξιδεύει στο παρελθόν, σε ένα περιβάλλον μυθικό. Εκεί που οι χαρακτήρες – άνθρωποι των μεταπολεμικών νότιων πολιτειών της Αμερικής, οι οποίοι προέρχονται από διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και έχουν διαφορετικές εθνικότητες, προσπαθούν αγωνιωδώς για την επιτυχία χρησιμοποιώντας ο καθένας τα μέσα που διαθέτει. Αγωνίζονται, ονειρεύονται, πλησιάζουν και επιχειρούν να αγγίξουν το αμερικανικό όνειρο. Ένας από αυτούς τους χαρακτήρες είναι και η Γιούνις. Κατά κανόνα ο ρόλος αυτός σε όλες σχεδόν τις παραστάσεις του αριστουργηματικού «Λεωφορείου ο Πόθος» -είτε στην Ελλάδα είτε στο εξωτερικό- μένει ασχολίαστος και απαρατήρητος. Μόνο στην παράσταση της ομάδας Νάμα στο Σύγχρονο Θέατρο η Αθηνά Αλεξοπούλου, με τη σκηνοθετική συνδρομή της Ελένης Σκότη βεβαίως, καταφέρνει να μετατρέψει τον δευτερεύοντα αυτό ρόλο σε ιδιαίτερα αξιοσημείωτο αλλά και να τον αναδείξει σε μια εμβληματική φιγούρα που ο θεατής δεν μπορεί παρά να θαυμάσει και να συζητήσει. Με την έναρξη του έργου, στην περίφημη σκηνή της άφιξης της Μπλανς, κάνει άμεσα αισθητή την παρουσία της, πλάθοντας ένα χαρακτήρα πληθωρικό αλλά συγκροτημένο, με τόλμη και χιούμορ. Κάθε της συλλαβή έχει νόημα. Δεν παριστάνει, μεταφέρει ενώπιόν σου με ρεαλισμό μια γυναίκα αυτής της τάξης στη «λευκή» μαγεία της Νέας Ορλεάνης του 1948. Κι αυτό σημαίνει πολλή μελέτη και σκληρή πειθαρχία. «Όποιος πιστεύει ότι η δουλειά μας είναι εύκολη και χαλαρή, κάνει μεγάλο λάθος. Απαιτεί πολλή δουλειά, υπομονή και πειθαρχία, όταν δουλεύεις, αλλά και τις περιόδους που δεν δουλεύεις…», λέει η ίδια.
Στη «Δύναμη του Σκότους», πάλι, το μεγαλειώδες έργο του Τολστόι για τα ανθρώπινα πάθη και δεινά, μεταμορφώνεται αριστοτεχνικά σε μια αγαθοπόνηρη γυναίκα της ρωσικής επαρχίας. Είναι η Μαύρα, φίλη και γειτόνισσα της Ανίσιας. Στο πρόσωπο της Μαύρας ο συγγραφέας συμπυκνώνει τις συμπεριφορές και το ήθος ενός χωριού απλών μουζίκων το 1880. Θρησκόληπτη, κουτσομπόλα, άπληστη, σκληρή, με μία παράδοξη και άκρως επικίνδυνη αφέλεια. Η γη είναι για τον μεγάλο συγγραφέα τόσο απαραίτητη σε κάθε άνθρωπο αλλά και τόσο αδιαίρετη όσο ο αέρας που αναπνέουμε. Η νοσηρή επιθυµία για κατοχή γης δεν είναι παρά μια έκφανση ενός ανθρώπου αλλοτριωµένου και ψεύτικου. «Το κακό, λέει ο “ποιητής της συμπόνιας”, πρέπει να ξεριζωθεί αμέσως, και γι’ αυτό φτάνει να το αναγνωρίσουμε σαν κακό».
Όσο οι σκηνές γλιστρούν και στις δύο παραστάσεις, διαπιστώνεις το μοναδικό τρόπο με τον οποίο η ταλαντούχα Αθηνά βαθαίνει στους ρόλους της, δίνοντάς τους το αληθινό τους νόημα, που είναι το απρόφερτο και το ονειρικό στοιχείο του θεάτρου. Έχει κάτι πολύ προσωπικό και πολύ χαρισματικό. Είναι η έμπνευση στο τετράγωνο, η αφοσίωση στον κύβο, η φαντασία στη νιοστή δύναμη. Χάρη σ’ αυτήν η Γιούνις και η Μαύρα παίρνουν υπόσταση και ζουν την άπιαστη φαντασίωση των συγγραφέων τους. Εμείς οι θεατρόφιλοι, από την πλευρά μας, της κλείνουμε το μάτι με θαυμασμό και την ευχαριστούμε που, χάρη σ’ αυτήν, νιώσαμε έστω για λίγες ώρες να δραπετεύουμε από την αδυσώπητη πραγματικότητα.
Διαβάστε τη συνέντευξη.
Αθηνά, πού μεγάλωσες και ποιες είναι οι πιο αγαπημένες αναμνήσεις από την παιδική σου ηλικία;
Μεγάλωσα στα Σέρβια, μία μικρή κωμόπολη λίγο έξω από την Κοζάνη. Οι παιδικές μου αναμνήσεις είναι γεμάτες παιχνίδι, ελευθερία, αλάνες, χώμα, επαφή με τη φύση και άγνοια κινδύνου.
Πότε και γιατί αποφάσισες να ασχοληθείς με το θέατρο; Ποιοι άνθρωποι σε ενθάρρυναν και ποιοι δάσκαλοι σε καθόρισαν;
* Στη δευτέρα Λυκείου. Μέχρι τότε είχα περάσει από διάφορες φάσεις. Βασικά σκεφτόμουν ότι ήθελα να γίνω δημοσιογράφος ή καρδιοχειρουργός. Ε, κάπου εκεί πήρα μέρος σε μία παράσταση της θεατρικής ομάδας του σχολείου και άλλαξαν όλα. Την ίδια περίοδο είχα διαβάσει και ένα άρθρο – αφιέρωμα για το Τμήμα Θεάτρου Θεσσαλονίκης και κόλλησα. Αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ με το θέατρο, χωρίς να ξέρω τι, πώς, γιατί… Έτσι… Ο άνθρωπος που με ενθάρρυνε και με καθόρισε σαν δάσκαλος και σκηνοθέτης είναι ο Πέτρος Ζηβανός. Πάνω σ’ αυτά που μου έμαθε στηρίζομαι ακόμα και σήμερα…
Πώς εντάχθηκες στην ομάδα «Νάμα»;
* Δεν είναι η πρώτη μου συνεργασία με την ομάδα “Νάμα”, αλλά είναι η πρώτη συνεργασία με την Ελένη Σκότη. Το 2008 το Επί Κολωνώ φιλοξένησε την παράσταση “Η Οφηλία είναι έγκυος” της ομάδας Anada Kada, που είχαμε φτιάξει με τον Χάρη Μπόσινα. Και την επόμενη χρονιά μία ακόμα παράσταση της ομάδας, το «Μα. Μα.». Ταυτόχρονα έπαιξα στους “Δανειστές” του Στρίντμπεργκ, μία παραγωγή της ομάδας Νάμα, σε σκηνοθεσία του Γιώργου Παλούμπη. Με την Ελένη Σκότη ήθελα όλα αυτά τα χρόνια να δουλέψω, αλλά δεν τύχαινε, ώσπου κάποια χρόνια μετά ήρθε η πρόταση για το «Λεωφορείο» αρχικά και μετά για τον Τολστόι.
Τι έχεις να πεις για τη συνεργασία σου, αφενός με την ομάδα «Νάμα», αφετέρου με την Ελένη Σκότη και τον Γιώργο Χατζηνικολάου;
* Με έναν τρόπο νιώθω ότι είμαι σ’ αυτήν την ομάδα χρόνια τώρα… Νιώθω οικεία. Η Ελένη δουλεύει μ’ έναν τρόπο που με αφορά και μου ταιριάζει. Νιώθω δημιουργικά. Η παρουσία του Γιώργου είναι καταλυτική σε όλη τη δουλειά της ομάδας.
Ποιος είναι ο ρόλος σου στη «Δύναμη του Σκότους», το αριστούργημα του Τολστόι, που πρόσφατα ανέβηκε στο Σύγχρονο Θέατρο;
* Είμαι η Μαύρα, φίλη και γειτόνισσα της Ανίσιας. Στο πρόσωπο της Μαύρας ο Τολστόι συμπυκνώνει τις συμπεριφορές και το ήθος του χωριού αυτού. Θρησκόληπτη, κουτσομπόλα, άπληστη, σκληρή, με μία παράδοξη και επικίνδυνη αφέλεια.
Ποιες πτυχές της ανθρώπινης προσωπικότητας φωτίζει ο Τολστόι σ’ αυτό το σπουδαίο έργο.
* Το φως και το σκοτάδι που όλοι κρύβουμε μέσα μας. Το τεράστιο εγώ που όλοι κουβαλάμε. Τη ροπή ενίοτε προς το “καλό” κι ενίοτε προς το “κακό”. Τις αποφάσεις που καλούμαστε να πάρουμε σε κομβικά σημεία της ζωής μας και την ευθύνη που φέρουμε για τις πράξεις μας.
Γιατί -κατά τη γνώμη σου- η «Δύναμη του Σκότους» ήταν άγνωστη μέχρι τώρα στο αθηναϊκό κοινό;
* Ίσως γιατί το έργο αυτό έχει πολλά ηθογραφικά στοιχεία και αν δεν υπάρχει μία ισχυρή, συγκεκριμένη άποψη, για να το ανεβάσεις, είναι επικίνδυνο, μπορεί εύκολα να γίνει ηθογραφικό και διδακτικό.
Παρά τα ζοφερά συμπεράσματα του συγγραφέα για την ανθρώπινη φύση, στο τέλος διαφαίνεται μια ελπίδα;
* Ναι, γι’ αυτό και είναι σπουδαίος ο Τολστόι. Η ελπίδα βρίσκεται στην επιστροφή μέσα μας. Τελικά “ο άνθρωπος έχει ψυχή”, όπως λέει κάποια στιγμή ο Ακίμ στο γιο του, Νικήτα.
Παράλληλα, παίζεις και στο «Λεωφορείο ο Πόθος», σε παραγωγή πάλι της ομάδας «Νάμα». Πώς νιώθεις για τη συμμετοχή σου σε ένα από τα πιο εμβληματικά έργα του παγκόσμιου ρεπερτορίου;
* Μεγάλη χαρά!
Τι γυναίκα είναι η Γιούνις, την οποία υποδύεσαι;
* Είναι μία γυναίκα γήινη, δυνατή, ξέρει τι θέλει από τη ζωή της, έχει συμβιβαστεί πολύ, για να επιβιώσει, αλλά είναι εντάξει μ’ αυτό. Λίγο πριν κλείσουν την Μπλανς στο ψυχιατρείο, λέει στη Στέλλα: “Η ζωή πάντα θα συνεχίζεται… Ό, τι και να συμβεί εσύ πάντα πρέπει να προχωράς παρακάτω!”. Σ’ αυτά τα λόγια κρύβεται όλος ο χαρακτήρας της.
Πώς θα χαρακτήριζες τη θεατρική σεζόν 2016-2017 για σένα;
* Γεμάτη!!!
Πώς θα περιέγραφες με λίγα λόγια τον εαυτό σου;
* Δεν ξέρω αν μπορώ. Γενικά πιστεύω ότι όλοι είμαστε πολλά πράγματα μαζί και διαφορετικά. Ανάλογα τις φάσεις που περνάμε…
Συχνά ακούμε τη φράση «δεν έχουμε χρήματα, δεν θα το κάνουμε». Πώς τη σχολιάζεις;
* Είναι δύσκολοι καιροί για πρίγκιπες… Δεν είναι μόνο το ότι δεν υπάρχουν χρήματα, είναι ένα γενικότερο θεσμικό πλαίσιο, που δεν σου παρέχει καμία ασφάλεια… Αλλά βαθιά μέσα μου πιστεύω πως αν υπάρχει ουσιαστική ανάγκη να επικοινωνήσεις κάτι, θα βρεις τρόπο να το κάνεις, με ή χωρίς χρήματα. Όταν καίγεσαι, δε γίνεται αλλιώς!
Τι θα έλεγες για τη δική σου γενιά ηθοποιών και καλλιτεχνών;
* Είμαστε στο μεταίχμιο… Κι αυτό προκαλεί φόβο, αλλά και πηγή έμπνευσης.
Πόσο απλό είναι να έχουμε νέες ιδέες;
* Τόσο απλό, όσο και σύνθετο. Όλα είναι θέμα timing…
Η τέχνη -και η ειδικά η δική σας τέχνη- πόση πειθαρχία χρειάζεται;
* Απόλυτη πειθαρχία. Όποιος πιστεύει ότι η δουλειά μας είναι εύκολη και χαλαρή, κάνει μεγάλο λάθος. Απαιτεί πολλή δουλειά, υπομονή και πειθαρχία, όταν δουλεύεις, αλλά και τις περιόδους που δεν δουλεύεις…
Πώς πρέπει, κατά τη γνώμη σου, να είναι η σχέση ηθοποιού – σκηνοθέτη;
* Πρέπει να υπάρχει αμοιβαία εμπιστοσύνη, για να μπορεί και ο ηθοποιός να ανθίσει και ο σκηνοθέτης να σπείρει.
Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στο θεατρικό χώρο;
* Μόνον έτσι. Είναι ομαδικό άθλημα το θέατρο. Εμένα προσωπικά δεν μ’ ενδιαφέρει πια να βλέπω στο θέατρο παραστάσεις με εξαιρετικές ερμηνείες, όπου καταλαβαίνεις ότι ο καθένας είναι μόνος του πάνω στη σκηνή.
Από το 2009 έχουν αλλάξει και αλλάζουν συνεχώς πολλά στην ελληνική κοινωνία. Εσένα πώς σε επηρεάζουν οι αλλαγές αυτές; Επίσης πώς πιστεύεις πως επηρεάζουν το θέατρο και τις τέχνες γενικότερα;
* Το θέατρο και γενικότερα οι τέχνες πάντα επηρεάζονται από τις πολιτικές – κοινωνικές συνθήκες της εποχής. Γίνεται καθρέφτης, αλλά και φάρμακο μαζί. Είναι ένας τρόπος κατανόησης του κόσμου.
Ποια εμπόδια πρέπει να ξεπεράσει κάποιος για να ασχοληθεί απερίσπαστος με την τέχνη;
* Το ναρκισσισμό του, το τεράστιο εγώ του, το φόβο της αποτυχίας.
Τι θεωρείς αντιαισθητικό και χυδαίο;
* Την αγένεια και τη θρασυδειλία.
Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «φόβος» και «θυμός»;
* Φοβάμαι και θυμώνω. Και πια προσπαθώ να το εκφράζω όσο μπορώ. Όσο μένουν κρυφά αυτά τα συναισθήματα γίνονται επικίνδυνα…
Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;
* Νομίζω ότι αν ένας άνθρωπος καταφέρει να αγαπήσει ουσιαστικά και με απόλυτη ανιδιοτέλεια, έστω και μία φορά στη ζωή του, θα πρέπει να νιώθει ευτυχής. Όσο για τον έρωτα, ο Μπρετόν έχει γράψει: “Μην ανησυχείτε, σε όλες τις γωνιές παραφυλάνε οι μπάτσοι, αλλά ο έρωτας μας κάνει αόρατους”. Συμφωνώ…
Οι λέξεις «συγγνώμη» και συγχώρεση»;
* Αν καταφέρει ο καθένας από εμάς να αφεθεί και να συγχωρέσει πραγματικά τον εαυτό του, θα έχουμε κάνει ένα πολύ σημαντικό βήμα προς την ευτυχία.
Διατηρείς φιλίες με συναδέλφους σου;
* Ναι, αισθάνομαι πολύ τυχερή κι ευλογημένη! Στο πέρασμα των χρόνων έχω έρθει σε επαφή με υπέροχους ανθρώπους σ’ αυτήν τη δουλειά και πορευόμαστε μαζί.
Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου;
* Σίγουρα παραστάσεις με το “Λεωφορείο ο πόθος” μέχρι 9/4 και με το “Η δύναμη του σκότους” μέχρι 11/4. Μετά βλέπουμε…
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου ρόλοι, τους οποίους ονειρεύεσαι για το μέλλον;
* Δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι ωραίες, δημιουργικές συνεργασίες.
Ποιους συγγραφείς διαβάζεις;
* Αυτήν την περίοδο Πλάτωνα και Τομ Ρόμπινς.
Πώς βλέπεις να συμπεριφέρεται ο Αθηναίος και γενικά ο Έλληνας στο δημόσιο χώρο;
* Λίγο σα να μην υπάρχουν άλλοι, σα να μη μας νοιάζει. Ένα πρωινό στο μετρό και το καταλαβαίνεις…
Αν βρισκόσουν τώρα μπροστά σε ένα παράθυρο, τι τοπίο θα ήθελες να έβλεπες;
* Θάλασσα.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου στίχος;
* Το πιο σκοτεινό σημείο είναι πάντα αυτό που βρίσκεται κάτω από τη λάμπα (κινέζικη παροιμία).
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Τα ζώα τα λατρεύω. Ζούσα με δύο γάτες… Όχι πια… Αυτή τη στιγμή δε συμβιώνω με κανένα ζώο, προσπαθώ να μάθω να συμβιώνω μ’ εμένα!
Ευχαριστώ πολύ, Αθηνά!
* Κι εγώ ευχαριστώ!
* Λεωφορείο ο Πόθος – Κριτική παρουσίαση (Ειρήνη Αϊβαλιώτου – catisart.gr)
* Φωτογραφίες: catisart.gr
Η δύναμη του σκότους
Η Ομάδα Νάμα καταπιάνεται με ένα αριστούργημα του Λέοντος Τολστόι, άγνωστο στο αθηναϊκό κοινό, “Η δύναμη του σκότους”, που θα ανέβει από τις 12 Φεβρουαρίου 2017 στο Σύγχρονο Θέατρο από έναν εξαιρετικό θίασο.
Το 1880, ένας μουζίκος ομολόγησε δημόσια, στο γάμο της πρόγονής του, πως είχε κάνει παιδί μαζί της, το σκότωσε αμέσως μετά και ύστερα προσπάθησε να σκοτώσει και το δικό του εξάχρονο κοριτσάκι. Λίγα χρόνια μετά, με αφορμή αυτό το ανατριχιαστικό έγκλημα, γράφεται η “Δύναμη του Σκότους”. Ένα έργο που το αβυσσαλέο σκοτάδι του θυμίζει τον Μάκβεθ του Σαίξπηρ και την Κόλαση του Δάντη.
Το αναμφισβήτητο και σχεδόν άγνωστο αυτό αριστούργημα είναι γραμμένο μέσα στη δίνη μια βαθύτατης εσωτερικής κρίσης και φωτίζει με σπαρακτικό τρόπο τις διαστάσεις της, γιατί εδώ ο Τολστόι έχει ως ήρωές του όχι πρόσωπα της «καλής κοινωνίας», που έτσι και αλλιώς την κατακρίνει και την αρνιέται, μα απλούς μουζίκους – «αγνούς», «καλούς» χωρικούς θα λέγαμε αφελώς – κοντά στους οποίους προσπαθεί να ζήσει γαλήνια και ειρηνικά. Κι όμως συμβαίνουν και εδώ πράγματα φρικαλέα.
Τα συμπεράσματα του Τολστόι για την ίδια την ανθρώπινη φύση, εν τέλει, είναι σκοτεινά, ζοφερά, δυσβάστακτα.
Δεν αποκλείεται όμως, ύστερα από την πτώση – όσο μεγάλη κι αν είναι αυτή -, την τελική εξύψωση, τη μετάνοια, την πραγματική, ολοκληρωτική «εκ των ένδον» αλλαγή, όσο δύσκολη – σχεδόν αδύνατη – και εάν φαίνεται.
(Αλέξανδρος Αδαμόπουλος, από το βιβλίο Η δύναμη του Σκότους, Εκδόσεις Ροές).
* Μια παραγωγή της Ομάδας Νάμα του θεάτρου Επί Κολωνώ στο Σύγχρονο Θέατρο.
Συντελεστές:
Σκηνοθεσία/Καλλιτεχνική επιμέλεια: Ελένη Σκότη, Γιώργος Χατζηνικολάου
Σκηνικά/Κοστούμια: Γιώργος Χατζηνικολάου
Πρωτότυπη Μουσική: Βαλέρια Δημητριάδου, Γιώργος Παπαγεωργίου
Επιμέλεια Φωτισμών: Αντώνης Παναγιωτόπουλος
Video/Trailer: Σταύρος Συμεωνίδης, Κώστας Δαβελάς
Φωτογραφίες: Γιώργος Καλφαμανώλης
Βοηθός σκηνοθέτη: Τριανταφυλλιά Δούνια
Διεύθυνση Παραγωγής: Γιώργος Χατζηνικολάου
Δημόσιες Σχέσεις/Βοηθός Παραγωγής: Μαρία Αναματερού
Διανομή:
Ματριόνα: Αγορίτσα Οικονόμου
Νικήτας: Γιώργος Παπαγεωργίου
Ανίσια: Πέγκυ Τρικαλιώτη
Μίτριτς: Χρήστος Σαπουντζής
Ακίμ: Θανάσης Χαλκιάς
Μαύρα: Αθηνά Αλεξοπούλου
Πιοτρ: Μιχαήλ Γιαννικάκης
Ακουλίνα: Αθανασία Κουρκάκη
Ανιούτκα: Μαρία Προϊστάκη
Μαρίνα: Βαλέρια Δημητριάδου
* Δείτε το τρέιλερ της παράστασης (backstage)
Σύγχρονο Θέατρο: https://www.facebook.com/sixronotheatro/
Θέατρο Επί Κολωνώ: https://www.facebook.com/epikolono.gr/
* Προσφορά Προπώλησης μέχρι την παραμονή της πρεμιέρας (11/2):
Όλα τα εισιτήρια 8, 00€
Αγορά εισιτηρίων εδώ: https://www.more.com/theater/sihrono-theatro/i-dinami-tou-skotous/
Πληροφορίες
Πρεμιέρα: Κυριακή 12 Φεβρουαρίου 2017
Τελευταία παράσταση: Τρίτη 11 Απριλίου 2017
Ημέρες & ώρες παραστάσεων: Δευτέρα στις 7:30 μ.μ.
Σάββατο στις 5:00 μ.μ.
Κυριακή και Τρίτη στις 9:00 μ.μ.
Τιμές εισιτηρίων:
Δευτέρα/Τρίτη/Σάββατο: Κανονικό: 14, 00€
Φοιτητικό/Ανέργων/Άνω των 65: 12, 00€
Κυριακή & αργίες: Κανονικό: 16, 00€
Φοιτητικό: 12, 00€
Ανέργων/Άνω των 65: 13, 00€
Διάρκεια: 130’ (με διάλειμμα)
Χώρος: Σύγχρονο Θέατρο
Διεύθυνση: Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλέφωνο: 210 3464380, 210 5138067
Site: www.sixronotheatro.gr
Στάση Μετρό: Κεραμεικός
Κράτηση θέσεων & Πώληση εισιτηρίων:
– Στo ταμείo του Σύγχρονου Θεάτρου, Ευμολπιδών 45, Γκάζι
Τηλ. 210 3464380
e-mail: [email protected]
Στάση Μετρό Κεραμεικός
– Στο ταμείο του Επί Κολωνώ, Ναυπλίου 12 & Λένορμαν 94, Κολωνός
Τηλ. 210 5138067
e-mail: [email protected]
site: www.epikolono.gr
Στάση Μετρό Μεταξουργείο
– Στο www.viva.gr
