23.3 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού… η διάφανη μαντενούτα, η κατατρεγμένη μητέρα του εθνικού μας ποιητή

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Το όνομά της Αγγέλικα Νίκλη κι ήταν όμορφη σαν την ίδια την ουράνια Αφροδίτη… Το πιο λαμπρό πλάσμα στον ουρανό της Ζακύνθου.
Ο πατέρας της, ένας μετανάστης από τη Μάνη, θύμα της ανέχειας και της ανάγκης, την πούλησε στον ζάπλουτο “Ταμπακιέρη”, τον Ζακυνθινό κόντε Σαλαμόν. Αυτός θα την ερωτευτεί και θα την κρατήσει σκλάβα του – μαντενούτα (η ερωμένη που συντηρείται από τον εραστή της), θα απαρνηθεί τη γυναίκα του και τα παιδιά του, και θα απειλήσει με αποκλήρωση τον νόμιμο γιο του Ροβέρτο, επειδή συντάχθηκε με τους Δημοκρατικούς που αγωνίζονταν για την ένωση των Επτανήσων με την Ελλάδα.

Στον αγαπημένο Πολυχώρο Vault παρακολουθήσαμε το μονόλογο «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη», σε κείμενο – σκηνοθεσία Περικλή Μοσχολιδάκη με τη Μάγδα Κατσιπάνου στο ρόλο της Αγγέλικας Νίκλης Σολωμού. Το έργο θα παίζεται έως την Πέμπτη 25 Ιανουαρίου 2018.

Η Αγγέλικα Νίκλη πουλήθηκε σε ηλικία 13 ετών στον Κόντε Νικόλαο Σαλαμών για να γίνει παλλακίδα του – μαντενούτα του και έκανε μαζί του δύο νόθα αγόρια, τον Διονύσιο που αναδείχτηκε εθνικός ποιητής των Ελλήνων και τον Δημήτριο που έγινε γερουσιαστής των Ιονίων Νήσων. Λίγο πριν πεθάνει ο γέρο Κόντες Σαλαμών παντρεύεται τη μαντενούτα του και νομιμοποιεί τα νόθα παιδιά του που γίνονται και βασικοί κληρονόμοι της τεράστιας περιουσίας του. Η σχέση λατρείας του Διονύσιου με τη μητέρα του Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού γκρεμίζεται οριστικά όταν ο ετεροθαλής αδελφός του Διονύσιου, Ιωάννης Λεονταράκης, γιος της μητέρας του από επόμενο γάμο, διεκδικεί μέρος της περιουσίας του Κόντε Σαλαμών και η μητέρα του παίρνει το μέρος του.
Ακολουθεί μια δίκη που θα αφήσει εποχή στα Επτάνησα. Η Δίκη των αδελφών Σαλαμών.

Την ώρα που η Ελλάδα καίγεται απ’ άκρη σ’ άκρη με την Επανάσταση του 1821, η Δίκη Σαλαμών συγκλονίζει την Ελλάδα και η Αγγέλικα, το μεγαλύτερο θύμα τελικά της αντιδικίας, διασύρεται σε ολόκληρο τον Ελληνισμό καθώς η προσωπική της ζωή συζητιέται παντού και η ίδια Διάφανη από παντού βιώνει τον φοβερό εξευτελισμό, τη φτώχεια και την εγκατάλειψη.
Η έμπνευση από την περιπετειώδη ιστορία της ζωής της μητέρας του εθνικού μας ποιητή αποτελεί από μόνη της κίνητρο για κάποιον να παρακολουθήσει τη συγκεκριμένη παράσταση.

 

Η Μάγδα Κατσιπάνου με τον συνθέτη Κωνσταντίνο Χίνη, στη σκηνή του Vault.

 

Κατόπιν όμως έρχονται κι άλλες εκπλήξεις. Όλα δένουν ευχάριστα μεταξύ τους. Η σχέση ανάμεσα στην ηθοποιό και τον εξαίρετο μουσικό Κωνσταντίνο Χίνη είναι ιδανική και εύρυθμη. Η ροή αγαστή με εντάσεις στα σημεία που χρειάζονται. Ένα έργο τέχνης συνεπαίρνει και σε ταξιδεύει στο παρελθόν. Μία από τις πιο συγκινητικές ιστορίες ζωής. Η δε χρήση του επτανησιακού ιδιώματος προσθέτει αυθεντικότητα στο έργο και εισάγει επιτυχώς τον θεατή στο κοινωνικοπολιτικό κλίμα της εποχής.
Πόσο επηρέασε τη ζωή και το έργο του Διονυσίου Σολωμού η τραγική μοίρα της μητέρας του; Ανάμεσα στους γυναικείους χαρακτήρες, που προσέρχονται διαδοχικά, σε ονειρική παρέλαση από σκιώδεις οπτασίες, στην ιστορία του θεάτρου, τώρα βλέπουμε και τη μητέρα του εθνικού μας ποιητή, με την τραγική της μοίρα.
Πόσο σημερινή και επίκαιρη είναι πάντα η κακοποίηση και ο εξευτελισμός μιας γυναίκας; Η παράσταση μάς κάνει να στρέψουμε την προσοχή μας στην αυξανόμενη βία εναντίον των γυναικών, στις αμέτρητες γυναίκες που παραμένουν παγιδευμένες στις αξίες μιας άκαμπτης πατριαρχικής τάξης, η οποία ορίζεται από τους άνδρες.

Η ζωή της γυναίκας στην αγγλοκρατούμενη Ζάκυνθο

Όπως γνωρίζουμε και από τη λογοτέχνιδα της Ζακύνθου και μία από τις πρώτες Ελληνίδες συγγραφείς Ελισάβετ Μουτζάν-Μαρτινέγκου, αυτό που την έθλιβε ήταν δεν μπορούσε να ανεχτεί τη υποβαθμισμένη κοινωνική θέση της γυναίκας μέσα στη συντηρητική κοινωνία της καταπίεσης και της περιφρόνησης, που βίωναν οι γυναίκες του νησιού.
Ζούσαν μέσα σε μια οικογενειακή ιδιότυπη σκλαβιά. Γενικά επικρατούσε η απόγνωση γιατί όχι μόνο ο σύζυγος αλλά και τα αδέλφια τους και οι πατεράδες φέρονταν στις γυναίκες με πρωτοφανή περιφρόνηση και σκληρότητα, σαν να ήταν δούλες. Υπηρετούσαν τους άνδρες της οικογένειας ως υπηρέτριες και δεν είχαν δικαίωμα να διαλέξουν τον σύζυγό τους. Αντίθετα, ο άνδρας είχε δικαίωμα να τις θεωρεί αντικείμενο εκμετάλλευσης ζητώντας προίκα που, αν δεν του δινόταν, τις δυσφημούσε. Ακόμη, δεν μπορούσαν ούτε καν να διατυπώσουν τη γνώμη τους για κανένα θέμα και ήταν υποχρεωμένες να ακούν σιωπηλές τις υποδείξεις και συμβουλές των αδελφών και πατεράδων. Η ευτυχία υπήρχε μόνο στα όνειρα των γυναικών και δεν μπορούσαν να την κατακτήσουν. Είναι εμφανές ότι τότε οι γυναίκες ζούσαν μέσα στη δυστυχία και τη μελαγχολία, χωρίς καμιά ελπίδα, ενώ η θέση τους στην οικογένεια αλλά και στην κοινωνία καταλάμβανε την τελευταία βαθμίδα.
Αν και γενικά στην Ευρώπη επικρατούσαν ανάλογες συνθήκες, ειδικά στα Επτάνησα επικρατούσε μια νοσηρή νοοτροπία σε βάρος των γυναικών. Οι γυναίκες ήταν αποκομμένες από κάθε κοινωνική δραστηριότητα και έπρεπε να μένουν κλεισμένες στα σπίτια τους, μέσα στους τέσσερις τοίχους του δωματίου που τις κρατούσαν «φυλακισμένες». Επικρατούσε περιορισμός των προσωπικών ελευθεριών των γυναικών, με τη μόρφωση να μην είναι δεδομένη, αλλά ζητούμενο ακόμα και για τις κόρες των εύπορων ή και μορφωμένων οικογενειών που είχαν την ευχέρεια να ταξιδεύουν συχνά για δουλειές στο εξωτερικό. Η ενδυμασία τους έπρεπε να είναι υπερβολικά αυστηρή και υποχρεωτική με μακριά φορέματα, στο πλαίσιο μιας συντηρητικής ζακυνθινής κοινωνίας. Ο θεσμός του γάμου ήταν για τις τότε γυναίκες συνώνυμο της σκληρότητας και της καταπίεσης. Ο φόβος της ανδρικής κακομεταχείρισης που οδηγούσε σε μόνιμη σκλαβιά (μέσα στο σπίτι, χωρίς διασκέδαση, δυνατότητα εκκλησιασμού, περιπάτου ή άλλης κοινωνικής συναναστροφής και χωρίς την παραμικρή ελπίδα να αλλάξει η ζωή τους) έκανε τις γυναίκες να απεχθάνονται το γάμο.
Να τονίσουμε, ότι οι συνθήκες αυτής της ιδιότυπης σκληρότητας και σκλαβιάς αφορούσαν το σύνολο του γυναικείου πληθυσμού της Ζακύνθου, χωρίς εξαίρεση.

Η συμμετοχή των Επτανήσων στην ελληνική Ιστορία

Πόσο γνωστά μάς είναι τα γεγονότα και τα ήθη μιας εποχής που σημάδεψε την ιστορία του τόπου μας; Άγνωστη είναι και η εντυπωσιακή η συμμετοχή των Επτανήσων στην ελληνική Ιστορία, η οποία όμως δεν αναφέρεται σε κανένα σχολικό βιβλίο, όπως και πολλά άλλα γεγονότα. Αρχικά οι Επτανήσιοι ζήτησαν προστασία από ξένους για να αποφύγουν την Τουρκοκρατία, όμως από την άλλη μεριά, ίσως η Επανάσταση του 1821 να μην είχε το ίδιο αποτέλεσμα αν τα Επτάνησα ήταν τουρκοκρατούμενα. Βέβαια οι Επτανήσιοι, ανεξαρτήτως από Αγγλοκρατία, Βενετοκρατία, δεν έχασαν την εθνική τους ταυτότητα και συνέβαλαν τα μέγιστα στον εθνικό μας ξεσηκωμό. Δεν έπαψαν ποτέ να νιώθουν μέρος αυτού του μικρού αλλά τόσο ενδόξου και αξιοθαύμαστου Έθνους των Ελλήνων.

Περικλής Μοσχολιδάκης – Μάγδα Κατσιπάνου

Ο Διονύσιος Σολωμός

Ο ποιητής Διονύσιος Σολωμός γεννήθηκε στη Ζάκυνθο στις 8 Απριλίου 1798. Γονείς του ήταν ο κόντες Νικόλαος Σολωμός και η Αγγελική Νίκλη. Ο πατέρας του καταγόταν από οικογένεια Κρητικών προσφύγων που εγκαταστάθηκαν στη Ζάκυνθο το 1670, μετά την κατάληψη της Κρήτης το 1669 από τους Οθωμανούς. Το οικογενειακό τους όνομα στα ιταλικά παραδίδεται με διάφορες μορφές: Salamon, Salomon, Solomon, Salomone.

Ο κόντες Νικόλαος Σολωμός χήρεψε το 1802 από τη νόμιμη σύζυγό του, Μαρνέττα Κάκνη, με την οποία είχε αποκτήσει δύο παιδιά, τον Ρομπέρτο και την Έλενα. Από το 1796 όμως είχε δεσμό με την Αγγελική Νίκλη, που ζούσε κάτω από τη στέγη του και με την οποία απέκτησε εκτός από τον Διονύσιο άλλον έναν γιο, τον Δημήτριο, μετέπειτα πρόεδρο της Ιονίου Βουλής, το 1801. Το ζευγάρι παντρεύτηκε μόλις την προπαραμονή του θανάτου του (27 Φεβρουαρίου 1807) και τα παιδιά τους απέκτησαν τα δικαιώματα των νόμιμων τέκνων.
Ο ποιητής πέρασε τα παιδικά του χρόνια ως το 1808 στο πατρικό του σπίτι στη Ζάκυνθο, υπό την επίβλεψη του δασκάλου του, αβά Σάντο Ρόσι, Ιταλού πρόσφυγα. Μετά τον θάνατο του πατέρα του ανέλαβε την κηδεμονία του ο κόντες Διονύσιος Μεσσαλάς, ενώ η μητέρα του παντρεύτηκε στις 15 Αυγούστου της ίδιας χρονιάς τον Μανόλη Λεονταράκη. Την επόμενη χρονιά ο Μεσσαλάς έστειλε τον μικρό Διονύσιο στην Ιταλία για σπουδές, σύμφωνα με τη συνήθεια των ευγενών των Επτανήσων, αλλά ενδεχομένως και λόγω του γάμου της Αγγελικής Νίκλη.

Ο Διονύσιος όταν πραγματοποιήθηκε ο γάμος των γονιών του ήταν 9 ετών. Στην Ιταλία όπου έφυγε για σπουδές γοητεύτηκε από την ιταλική ρομαντική κουλτούρα, ποίηση και λογοτεχνία. Τότε θα αποπειραθεί για πρώτη φορά να γράψει. Τα πρώτα του ποιήματα είναι γραμμένα στα ιταλικά. Δεν του περνάει καν από το μυαλό να γράψει στα ελληνικά, καθώς δεν γνωρίζει τέλεια την ελληνική γλώσσα και τον δυσκολεύει πολύ, να γράψει στίχους. Ωστόσο, όταν επιστρέφει στη Ζάκυνθο, δέκα χρόνια αργότερα, θα επιχειρήσει να γράψει στα ελληνικά, χωρίς όμως μεγάλη επιτυχία. Θα χρειαστεί να περιμένει μέχρι το 1821, οπότε και βαθιά επηρεασμένος από τον αγώνα των επαναστατημένων Ελλήνων, αποφασίζει πως ήρθε η στιγμή η πένα του να γράψει στη μητρική του γλώσσα και να συμβάλει με αυτό τον τρόπο στην επανάσταση των συμπατριωτών του. Έτσι, γράφει τον περίφημο «Ύμνο εις την Ελευθερίαν», απόσπασμα του οποίου σήμερα αποτελεί τον εθνικό μας ύμνο. Το ιστορικό ποίημα, ολοκληρώνεται το 1823 και εκδίδεται το 1824, κάνοντας τον Σολωμό διάσημο και αγαπητό σε όλο τον ελλαδικό χώρο. Πολύ γρήγορα θα αποκτήσει τον «τίτλο» του εθνικού ποιητή της Ελλάδας. Το 1828, εγκαθίσταται μόνιμα στην Κέρκυρα και συνεχίζει τη συγγραφή του, αποσπασματικά. Μέχρι το τέλος της ζωής του δεν ολοκλήρωσε και δεν εξέδωσε κανένα άλλο ποίημα.

Το 1833 ξεκινά μια ψυχοφθόρα δίκη, καθώς ο ετεροθαλής αδερφός του, από τον δεύτερο γάμο της μητέρας του, υποστηρίζει πως είναι και εκείνος παιδί του Κόντε και διεκδικεί ποσοστό της κληρονομιάς. Αν και η δίκη έληξε υπέρ του Διονύσιου Σολωμού, του στοίχισε πολύ. Αποξενώνεται από τη μητέρα του και απομονώνεται από ανθρώπους και καταστάσεις. Αρχίζει να γίνεται ιδιότροπος και οξύθυμος. Λέγεται μάλιστα, πως στρέφεται στο ποτό, μια αδυναμία που δεν κατάφερε ποτέ να ξεπεράσει. Τα τελευταία χρόνια της ζωής του άρχισε να γράφει πάλι στα ιταλικά, αλλά και αυτά τα ποιήματα παρέμειναν ημιτελή. Πέθανε μόνος του, τον Φεβρουάριο του 1857 στην Κέρκυρα, ύστερα από τρία εγκεφαλικά. Ολόκληρη η Ελλάδα πένθησε τον χαμό του εθνικού ποιητή. Πολλά έχουν γραφτεί για την ερωτική ζωή του. Αρκετοί ερευνητές αφήνουν να εννοηθεί, πως υπάρχει μεγάλη πιθανότητα, να μην ήταν ετεροφυλόφιλος, καθώς δεν παντρεύτηκε ποτέ και δεν υπάρχει καμία άλλη αναφορά γυναικείας παρουσίας στη ζωή του. Φυσικά, γνωρίζουμε ελάχιστα για τη ζωή του στην Ιταλία, οπότε είναι δύσκολο να συμπεράνουμε.
Ο Σολωμός έζησε σε κοινωνική και οικονομική ανασφάλεια, την οποία κάθε τόσο επέτειναν προστριβές με τον ομομήτριο αδελφό του Δημήτριο και δικαστικές διαμάχες τόσο με τον μεγαλύτερο ετεροθαλή αδελφό του Ροβέρτο Σολωμό, από τον πρώτο γάμο του πατέρα του, όσο και, κυρίως, με τον μικρότερο, τον Ιωάννη Λεονταράκη, από τον δεύτερο γάμο της μητέρας του.

 

Η παράσταση

Η «Αγγέλικα Νίκλη Σολωμού η Διάφανη» είναι μια παράσταση – διάλογος ανάμεσα στην Αγγέλικα και τον Διονύσιο, μια παράσταση για μια φωνή και ένα βιολοντσέλο, που παρεμβαίνει και σχολιάζει με τον εξαίσιο ήχο του τα δρώμενα.

Το υπέροχο αυτό θεατρικό έργο σε ταξιδεύει νοερά σε μια άλλη ιστορική εποχή, όπου επικρατούν οι μεγάλες κοινωνικές αδικίες, η απληστία της άρχουσας τάξης και η βάρβαρη μεταχείριση των γυναικών. Ο Περικλής Μοσχολιδάκης έχει κάνει εμπεριστατωμένη μελέτη για το θέμα και παρουσιάζει μεγάλο ενδιαφέρον η ζωή και της μητέρας του Διονυσίου Σολωμού, καθώς και του ιδίου του ποιητή.
Το έργο αποκαθιστά επιτέλους την αλήθεια για αυτή τη γυναίκα που είχε μια τραγική μοίρα. Μας βοηθά να καταλάβουμε την ψυχοσύνθεση του ευαίσθητου Διονυσίου Σολωμού και να συνειδητοποιήσουμε ότι την ανωτερότητα της ψυχής του την έδωσε κυρίως στην ποίησή του.

Η πένα του κυρίου Μοσχολιδάκη, η υπεύθυνη προσέγγιση του όλου θέματος ιστορικά, κοινωνικά αλλά κυρίως αυτή καθ’ αυτή η ανθρώπινη προσέγγιση των ηρώων είναι συγκινητική και έξοχα διεισδυτική. Μια υπέροχη ιστορική παράσταση, προϊόν τεράστιας έρευνας και δοσμένη με ξεχωριστή ζωντάνια, με κομψότητα και τοπικό “χρώμα”.
Η σκηνοθεσία του Περικλή Μοσχολιδάκη, σε συνδυασμό με το ονειρεμένο τσέλο της βραδιάς, μάς έκαναν να φύγουμε με την ψυχή μας γεμάτη συναίσθημα και δέος.
Αυθεντική έκφραση, επικοινωνία με τη ζωντανή μουσική, εναρμόνιση με τα σκηνικά σύμβολα, εξαίσιο κοστούμι δια χειρός Μάριου Βουτσινά φτιαγμένο από μεταξωτό ταφτά. Όλα εναρμονισμένα. Ο λόγος και η ερμηνεία της ταλαντούχας Μάγδας Κατσιπάνου αριστουργηματικά. Μία παράσταση ιδιαίτερης ποιότητας που κατάφερε να μας πάρει μαζί της, να μας κάνει να ονειρευτούμε, να να δακρύσουμε και να γελάσουμε. Αξιοθαύμαστη η άνεση και η τόλμη της ηθοποιού να καταδυθεί βαθιά στον ψυχισμό της ηρωίδας, δίχως να γίνεται μελό και δίχως να σε πνίγει η δυστυχία της ζωής της. Ένα υπέροχο κείμενο, σε γλώσσα γλαφυρή, κελαρυστή, ευωδιαστή και αέρινη. Ένα έργο που αξίζει να δούμε, να ακούσουμε, να διαβάσουμε ως λογοτέχνημα αλλά και για να γνωρίσουμε αυτή τη γυναίκα. Η οποία ενσαρκώνει τη μάνα, τη γυναίκα, τη σκλάβα, την ερωμένη, τη σύζυγο, τη διασυρμένη, την ανθρωπιά.

Πίνακας ζωγραφικής είναι το σκηνικό “δια χειρός” Μάριου Βουτσινά.

Τα σκηνικά του Μάριου Βουτσινά εκλεπτυσμένα, συμβολικά, αισθητικά λιτά, υπέροχα κομψά, συμπλήρωναν και υποστήριζαν την ικανότατη Μάγδα Κατσιπάνου, που μαζί με τον πολύ ατμοσφαιρικό φωτισμό του Άκη Σαμόλη δημιουργούν μια ποιητικότατη παράσταση, βασισμένη στον λόγο. Μια παράσταση που δεν ξεχνιέται εύκολα, που σε διαπερνά, που τη νιώθεις μέσα σου μέρες αργότερα, που θέλεις να τη διηγηθείς, να τη μοιραστείς. Μια ανεκτίμητη παράσταση, που σου αφήνει έντονα τα συναισθήματα της πίκρας, της αβεβαιότητας, της προδοσίας και της δικαιοσύνης!

O Διονύσιος Σολωμός σε παιδική ηλικία

Συμπληρωματικά ιστορικά στοιχεία

Η Αγγελική Νίκλη, έπειτα από το θάνατο του Νικολάου Σολωμού, γέννησε τρίτο παιδί, το οποίο ήταν νόθο, διότι γεννήθηκε έπειτα από τους νόμιμους εννιά μήνες. Αυτό το παιδί γίνηκε αφορμή μεγάλης δίκης. Ο Μανώλης Λεονταράκης, καλός αλλά πτωχός, ήταν του σπιτιού του Νικολάου Σολωμού. Οι κακές γλώσσες λένε πως είχε σχέσεις με την Αγγελική Νίκλη κι όταν ακόμη ζούσε ο Νικόλαος Σολωμός, ο οποίος ήταν παράλυτος τα στερνά του πέντε χρόνια. Το γεγονός είναι ότι η Αγγελική γίνηκε έπειτα νόμιμος γυναίκα του Μανώλη Λεονταράκη. Αλλά στο διάστημα που πέρασε μεταξύ του θανάτου του Νικολάου Σολωμού και του γάμου της με τον Λεονταράκη, γεννήθηκε το τρίτο παιδί, το οποίο πήρε το όνομα του Λεονταράκη και ονομάστηκε Γιάννης. Ο ποιητής και ο Δημήτρης, από σεβασμό στη μάνα τους και στη μνήμη του πατέρα τους, δε θέλησαν να ξεσκεπάσουν τις λεπτομέρειες της γέννησης τους, αλλ’ ανέλαβαν να αναστήσουν και σπουδάσουν το Γιάννη, τον ομομήτριο αδελφό τους, επειδή ο Λεονταράκης δεν είχε τα μέσα. Με χρήματά τους πήγε και σπούδασε. Κι ο Γιάννης τους εκτιμούσε και τους αγαπούσε. Καθώς λέγεται, άλλοι του έβαλαν στο κεφάλι να κάμει δίκη και να ζητήσει να λέγεται κι αυτός Σολωμός και να πάρει και νόμιμο μερίδιο. Αυτή ήταν η αιτία που άρχισε μια σπουδαία δίκη.

Η μαντενούτα

Μαντινούτα ή μαντενούτα είναι η ερωμένη, η μετρέσα όπως έλεγαν παλιά, και ιδίως η σπιτωμένη ερωμένη, που τη συντηρεί κάποιος εύπορος οικογενειάρχης αστός. Δεν υπάρχει σε κανένα λεξικό: από τα νεότερα λείπει επειδή έχει παλιώσει, από τα παλιότερα πιθανόν από λεξικογραφική σεμνοτυφία. Ωστόσο, ήταν λέξη ζωντανή, αστική, σχεδόν πανελλήνια. Ετυμολογείται από το ιταλικό mantenuta, με την ίδια σημασία, που κατά λέξη σημαίνει «αυτή που συντηρείται».
Στο Στου Χατζηφράγκου του Κοσμά Πολίτη, οι γυναίκες της γειτονιάς κουτσομπολεύουν την όμορφη κοπέλα που συνοδεύει τον Τζώνη και αναρωτιούνται αν είναι «γυναίκα του ή μαντινούτα του». Ο Μανώλης Ζορμπάς, γιος του Γιώργη Ζορμπά που τη ζωή του έκανε μυθιστόρημα ο Καζαντζάκης (αλλάζοντάς του το όνομα σε Αλέξης), σε αναμνήσεις του που κατέγραφε ο Βαγγέλης Καραγιάννης, ανέφερε πως ο πατέρας του «Ποτές δεν έμεινε, όπου και να πήγαινε, χωρίς να ‘χει κάποια μαντινούτα».
Στα Επτάνησα, συνηθίζεται ο τύπος μαντενούτα, πιο κοντά στον ιταλικό. Σε ένα σονέτο του, γραμμένο το 1915, ο (αντιρώσος και αναρχικός) Μικέλης Άβλιχος εκφράζει φόβο μήπως η Πόλη πέσει στα χέρια των Ρώσων: «βγαίνοντας αφ’ του Τούρκου το χαρέμι να γένεις του Χαχόλου μαντενούτα;».

«Ο Γιος μου…»

«Ο Γιος μου Διονύσιος Σολωμός» είναι ο τρίτος από τους επτά Μονολόγους που θα παρουσιαστούν αυτή τη σεζόν στον Πολυχώρο Vault, με αφορμή το θεατρικό project «Ο Γιος μου…». Επτά σκηνοθέτες ετοιμάζουν επτά παραστάσεις, στηριγμένες πάνω σε επτά βιογραφίες. Επτά μάνες μιλάνε για τους γιους τους. Επτά γυναίκες ηθοποιοί θα παρουσιάσουν επτά μονολόγους απλών γυναικών που μιλάνε για τα παιδιά τους, που εμείς γνωρίσαμε ως άντρες σπουδαίους και διακεκριμένους, που έλαμψαν με την προσωπικότητα, το έργο, την ευφυΐα, το ταλέντο, την τέχνη ή την επιστήμη τους (Μάντζαρος, Συγγρός, Σολωμός, Ψυχάρης, Μέγας Αλέξανδρος, Μακρυγιάννης, Καβάφης). Επτά σημαντικοί άντρες του παρελθόντος που η ζωή και το έργο τους παραμένει ακόμα πηγή έμπνευσης για τους σύγχρονους, μέσα από μια γυναικεία ματιά.
Παράλληλα παρουσιάζονται οι παραστάσεις, «O Γιος μου Νικόλας Μάντζαρος» της Χρύσας Σπηλιώτη σε σκηνοθεσία Αυγουστίνου Ρεμούνδου με τη Χρύσα Σπηλιώτη στο ρόλο της Ρεγγίνας Μάντζαρου, κάθε Σάββατο στις 19:15 και Κυριακή στις 21:15, και «Νικολέτα Νομικού Συγγρού: Ο Ανδρέας μου» σε κείμενο – σκηνοθεσία Σίμου Παπαναστασόπουλου, με την Ιωάννα Γκαβάκου στο ρόλο της Νικολέτας Νομικού-Συγγρού και μουσική της Νένας Βενετσάνου, κάθε Σάββατο στις 19:00 και Κυριακή στις 21:00. Ως την Κυριακή 7 Ιανουαρίου.

Βιογραφικά των συντελεστών

  • Περικλής Μοσχολιδάκης: Γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αθήνα. Αριστούχος της Δραματικής Σχολής του Εθνικού Θεάτρου. Παρακολούθησε σεμινάρια Σκηνοθεσίας και Υποκριτικής στο Θέατρο Τέχνης της Μόσχας (ΜΧΑΤ). Σπούδασε Κλασικό Τραγούδι στο Εθνικό Ωδείο και Θεατρικό Τραγούδι στο Ωδείο ATHENAEUM. Είναι απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών. Ηθοποιός για πολλά χρόνια του Εθνικού Θεάτρου, του Θεάτρου Τέχνης Κάρολος Κουν, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος, του Θεσσαλικού Θεάτρου και άλλων, συνεργάστηκε με τους σημαντικότερους σκηνοθέτες του θεάτρου μας και έπαιξε σε πολλές παραστάσεις Αρχαίου Δράματος στο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, σε όλα σχεδόν τα Αρχαία Θέατρα του τόπου μας και σε μεγάλα Θεατρικά Φεστιβάλ του εξωτερικού. Σκηνοθέτησε την παράσταση «ΗΛΕΚΤΡΑ project» στο Θέατρο CARTEL και την παράσταση «ΤΡΩΑΔΕΣ – ΕΚΑΒΗ η Τραγωδία Των Ηττημένων» στο ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΘΕΑΤΡΟ. Διδάσκει Υποκριτική και Αγωγή του Λόγου σε Δραματικές Σχολές της Αθήνας.
  • Μάγδα Κατσιπάνου: Υπότροφος, ύστερα από εισαγωγικές εξετάσεις, της σχολής του Θεάτρου των Αλλαγών αποφοίτησε με άριστα από τον τριετή κύκλο σπουδών. Aπόφοιτος του τμήματος Μουσικών Σπουδών του Εθνικού και Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών και κάτοχος πτυχίου πιάνου και ανωτέρων θεωρητικών. Παρακολούθησε το «International Acting Summer School» στο Giles Foreman Centre for Acting – studio Soho στο Λονδίνο, με τον καταξιωμένο leading acting-coach, Giles Foreman και κύκλους σεμιναρίων με τους Θωμά Μοσχόπουλο, Ηλέκτρα Ελληνικιώτη, Γιάννη Σκουρλέτη, Ρούλα Πατεράκη, Θοδωρή Αμπαζή, Μιχαήλ Μαρμαρινό. Συμμετοχή σε θεατρικές παραστάσεις: Ηλέκτρα Project, σκην. Περικλής Μοσχολιδάκης, τεχνοχώρος Cartel, Πέντε Ψέματα στο Φως, σκην. Γ. Στυλιανόπουλος, Θέατρο Επί Κολωνώ, Εγώ γιατρέ μου, σκην. Κ. Κωνσταντόπουλος, Θέατρο Διάχρονο, The Man Who, σκην. Κ. Καραδήμα, Θέατρο Λιθογραφείο Πάτρα, Κόμης Δράκουλας, σκην. Κ. Καραδήμα, Μικρό Θέατρο Αγρινίου κ.α. Είναι επίσης ραδιοφωνική παραγωγός στο Street radio με τη θεματική εκπομπή για το θέατρο με τίτλο «Περί Σκηνής… και όχι μόνο».
  • Mάριος Βουτσινάς: Γεννήθηκε στο Παρίσι τον Νοέμβριο του 1953. Zει στην Αθήνα, ταξιδεύει στον κόσμο. Συλλέγει εικόνες, κατασκευάζει όνειρα.
  • Κωνσταντίνος Χίνης: Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1992. Ξεκίνησε μαθήματα πιάνου σε ηλικία έξι ετών και αποφοίτησε από το ωδείο το 2011 με άριστα. Το 2005 ξεκίνησε τις θεωρητικές του σπουδές, λαμβάνοντας πτυχίο Αρμονίας και Αντίστιξης με άριστα. Το 2011 ξεκίνησε τα πρώτα του μαθήματα τσέλου μέχρι σήμερα. Έχει πάρει μέρος και έχει παρακολουθήσει σεμινάρια στην Ελλάδα και το εξωτερικό. Έχει συνεργαστεί με ορχήστρες όπως η Αθηναϊκή Ορχήστρα Νέων, η Ελληνοτουρκική Ορχήστρα Νέων, το σύνολο Flex και η Εναλλακτική Σκηνή της Εθνική Λυρικής Σκηνής. Έχει συμπράξει με σύνολα μουσικής δωματίου και έχει λάβει μέρος σε συναυλίες και project τα οποία καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα της μουσικής φιλολογίας από το Μπαρκόκ μέχρι τον 21ο αιώνα.

Συντελεστές

Κείμενο – Σκηνοθεσία: Περικλής Μοσχολιδάκης

Μουσική: Κωνσταντίνος Χίνης

Λεπτομέρεια από το σκηνικό του Μάριου Βουτσινά.

Σκηνικά/ Κοστούμια: Μάριος Βουτσινάς

Βιολοντσέλο: Κωνσταντίνος Χίνης

Σχεδιασμός Φωτισμού: Άκης Σαμόλης

Φωνή Διονύσιου Σολωμού: Περικλής Μοσχολιδάκης

Βοηθός σκηνοθέτη: Μάνος Γερωνυμάκης

Φωτογραφίες – trailer: Αντώνης Μίκροβας

Αφίσα: Δημήτρης Μητσιάνης

Παραγωγή: Πολυχώρος Vault

Ερμηνεία: Μάγδα Κατσιπάνου

ΗΜΕΡΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΕΩΝ:

Τετάρτη, Πέμπτη στις 21:00

80 λεπτά (χωρίς διάλειμμα)

 Γενική είσοδος: 12 ευρώ

Μειωμένο: 10 ευρώ Φοιτητές / Μαθητές / Σπουδαστές / Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ) / ΑμΕΑ / Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ) /Συνταξιούχοι

Προπώληση Viva (http://www.viva.gr/tickets/venues/polyxoros-vault/) 10 ευρώ

Ατέλειες: 5 ευρώ

 Πολυχώρος VAULT THEATRE PLUS

Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός

Πλησιέστερος σταθμός μετρό: Κεραμεικός (8′ περίπου με τα πόδια)

Πληροφορίες-κρατήσεις: 213 0356472 / 6949534889

(για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)

Email: [email protected]

FB Page: http://www.facebook.com/VAULTTheatreGr1

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -