Γράφει ο Παναγιώτης Μήλας
Μετά το Σύνταγμα οι αγανακτισμένοι «κατέλαβαν» και την Επίδαυρο. Η έκπληξη ήταν ότι έδωσαν το «παρών» όλοι οι πρωταγωνιστές της πολιτικής μας σκηνής. Από τον πρωθυπουργό με το κανό του, μέχρι τον Πεταλωτή της μη ενημέρωσης. Από τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης που αποφεύγει να κρατήσει το τιμόνι της διακυβέρνησης, μέχρι τον «μαζί τα φάγαμε» – αντιπρόεδρο. Από την αριστερά που κατεβάζει τα ρολά, μέχρι την αριστερά που αναλίσκεται σε θεωρίες. Μέσα στο κατάμεστο αργολικό θέατρο ο Αριστοφάνης με την «Ειρήνη» του, έδωσε μαθήματα δημοκρατίας και πρότεινε τρόπους εξόδου από την κρίση.
Οι θεατές διαπίστωναν, σε κάθε σκηνή, ότι οι κυβερνώντες «με λύσεις απελπισίας έχουν κάνει τη ζωή μας ποδήλατο». Με σαφή παραδείγματα αναγνώρισαν ότι εδώ και χρόνια η χώρα μας οδηγείται με τον «αυτόματο πιλότο» και έβλεπαν ότι ο Τρυγαίος (Πέτρος Φιλιππίδης) έριχνε φως στο τούνελ που βρισκόμαστε. Φως με καθαρές προτάσεις. Φως με άμεσα αποτελέσματα και όχι με μεσομακροπρόθεσμα… Φυσικά έφτασε και η στιγμή της αυτοκριτικής για το κοινό που «πάγωσε» όταν ο ποιητής (με την εξαιρετική μετάφραση του Κ.Χ. Μύρη) άκουγε τα λάθη που έκανε από τη μεταπολίτευση και μετά. Και ενώ σε όλες τις προηγούμενες αναφορές σε κακές κυβερνητικές επιλογές χειροκροτούσε ασταμάτητα, όταν ήρθε η στιγμή να δει στον καθρέφτη τον εαυτό του δίστασε να αντιδράσει. Τη στιγμή αυτή ο Τρυγαίος απευθυνόμενος στους θεατές λέει: «Από τον καναπέ δεν αλλάζει ο κόσμος» για να πάρει την απάντηση από τον Χορό: «Έχεις δίκιο ρε…». Και ο πρωταγωνιστής δίνει το τελικό σύνθημα: «Ρε, πατριώτες, πάρτε πρωτοβουλίες ρε! Μη συμπεριφέρεστε σαν σιωπηλή πλειοψηφία. Πέστε καμιά κουβέντα, αλλιώς…».
