(…) Θαλασσινές ριπές υγραίναν του νησιού μου τον ποδόγυρο
βουνίσιοι αγέρηδες ανέμιζαν την ευωδάτη μπόλια του.
Όμως η θάλασσα! Η θάλασσα! Η θάλασσα!
Όι, αυτή κυλούσε μες στις φλέβες μου
μες στην καρδιά μου τραγουδούσε
τους αρμυρούς σκοπούς της.
Μες στους αρμούς μου βροντοχτυπούσανε
τα βορεινά της κύματα!
Μες στα μαλλιά μου πλέκονταν οι στρουφιστές τους χαίτες.
Στο δέρμα μου απλώνονταν η εξοχή
στα χέρια μου ανθίζανε οι Απρίληδες!
Στα μάτια μου ανατέλλανε
των θάμνων οι πολύχρομοι αστερισμοί το Μάιο!
Όμως η θάλασσα ήταν μέσα μου:
φουσκονεριά, φυρονεριά
ανεβοκατεβαίναν στα μηνίγγια μου
κι ο ανασασμός της μέσα στην ανάσα μου.
Τα πρωτοβρόχια του Χινοπώρου
ξεπλένανε τ’ αλάτι πού ‘χε πήξει στο κορμί μου,
μπρούτζινου του ήλιου. Του νισύρικου.
(Κανένας έρωτας για χρυσαφιές πλεξούδες
δε στάθηκε πιστότερος, πικρότερος απ’ το δικό σου, αιγαιοθάλασσα νισύρικια!)
Ο κυβικός ασβέστης του σπιτιού μου τα λουλακί ζωνάρια στις αυλές
ήταν αλάτι που ανέβαζαν τα κύματα
ήταν ζαφείρια που ανέβαζαν τα κύματα
ως εκεί
και πήζανε στο κάμα του καλοκαιριού. (…)
(Απόσπασμα από την ποιητική συλλογή Οι Χαιρετισμοί της Νισύρου του Νισύριου ποιητή Νίκου Ι. Χαρτοφύλλη. Επιμέλεια έκδοσης: Εμμανουήλ Σακελλαρίδης. Ρόδος 1992).
- Η φωτογραφία είναι της Φανής Μπαλανίκα.
