11.2 C
Athens
Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2025

Μια εκδοχή ονείρου για τη «Sofía» από τον Φαίδωνα Καστρή σε ένα φανταστικό αθηναϊκό “παλάτι”

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Περιβάλλον αριστοκρατικό, υποβλητικό, ροζ μαρμάρινα πατώματα και σιέλ κουρτίνες, όλα απαλά και κομψά, ευγενικά και φίνα. Ένα λευκό τραπέζι σαλονιού και τριγύρω πίνακες σπουδαίων ζωγράφων. Ένας Τσαρούχης, ένας Σαγκάλ, Βασιλείου, Χατζηκυριάκος – Γκίκας, Γουναρόπουλος, Κράξτον. Οι θεατές μέσα σε μια εύγλωττη συνένοχη σιωπή, περιμένουν. Ένα ξανθό κοριτσάκι με γαλάζιο φόρεμα διακρίνω να κάθεται στις πρώτες σειρές. Μοιάζει πολύ με μικρή πριγκίπισσα. Μια ιερατική φιγούρα ντυμένη με σκουρόχρωμο κοστούμι, γυρισμένη πλάτη στο κοινό, κάθεται σε ένα λευκό τραπέζι. Μια ολιγόλεπτη ησυχία κι ύστερα ένα θρόισμα. Η φιγούρα κυκλοφορεί στο ευρύχωρο δωμάτιο. Εικόνες ιστορίας ξετυλίγονται μέσα σε σπασμένους καθρέφτες. Στιγμές μοναξιάς περιπλανώνται σε δωμάτια της μνήμης.
Αέναες περιπλανήσεις που αναζητούν καταγραφή. Να μη μείνουν στη λήθη.
Ο ταλαντούχος Φαίδων Καστρής στους λαβύρινθους του μυαλού της Σοφίας… Γίνεται το κοριτσάκι με τη σαλοπέτα, η ερωτευμένη πριγκίπισσα, η βασίλισσα μιας ξένης χώρας… Η Σοφία της υπομονής, της εγκαρτέρησης, του καθήκοντος, της θλιμμένης αξιοπρέπειας που χαμογελά αινιγματικά για το τέλος μιας εποχής, για την ηρεμία, για τη δικαίωση.
Όπως σε έναν πίνακα του του Antonio López… Στο πορτρέτο της Familia real española.

Antonio López. Familia real española

Το έργο «Sofía» του Ignacio García May είναι μια προσωπογραφία που μας φανερώνει τις δύο όψεις μιας γυναίκας, αφενός τη δημόσια προσωπικότητα της Βασίλισσας και αφετέρου τη στοχαστική οικειότητα της Doña Sofía.
Ο χώρος του είναι ένας χώρος γεμάτος φως και σκιές, όπου οι δύο μορφές της ηρωίδας δεν οριοθετούνται με κάποιο περίγραμμα αλλά διακρίνονται μέσα από την αντιπαράθεση των φωτεινών και σκοτεινών επιφανειών, όπου το ορατό και το αόρατο παρεμβαίνουν εξίσου. Ο ηθοποιός Φαίδων Καστρής κινείται στην αιχμή του δόρατος με άνεση και ευαισθησία, σκιαγραφώντας ένα πολύπλευρο πορτρέτο μιας βασίλισσας που διατηρεί ακέραιο το μυστήριό της. Τη σχέση της συνέχειας μεταξύ του χρόνου και του χώρου σηματοδοτεί ένα αφημένο βιβλίο.

Ο λαβύρινθος

Ακολουθήσαμε τον εξαίρετο ηθοποιό στο περιπετειώδες ταξίδι του μέσα στον λαβύρινθο της μνήμης της Doña Sofía, περνώντας τόσο από σημαντικά όσο και από δευτερεύοντα γεγονότα, ευτυχισμένα και επώδυνα της ιστορίας της, που είναι αναφαίρετα συνδεδεμένα με την πρόσφατη ιστορία της Ισπανίας αλλά και με την ιστορία της Ελλάδας.
Η παράσταση του νέου και ικανότατου σκηνοθέτη Λεωνίδα Παπαδόπουλου είναι τεκμηριωμένη, προσεγμένη, ιδιαιτέρως ενδιαφέρουσα και κυρίως έχει κάτι το διαφορετικό, είναι ονειρική και γήινη ταυτόχρονα. Παρόλο που το έργο αναφέρεται σε αληθινά γεγονότα, εν τούτοις δεν έχει καμία σχέση με ντοκιμαντέρ ή με στεγνή και αφυδατωμένη ιστορία.
Ο ίδιος ο συγγραφέας Ignacio García May κρατάει τις αποστάσεις του, αποφεύγοντας τα στερεότυπα, δημιουργώντας μια ποιητική προσωπογραφία, στην οποία ακούγονται οι αληθινοί χτύποι της καρδιάς της Βασίλισσας, της Γυναίκας, της Μητέρας, της Κόρης, της Αδελφής, της Γιαγιάς.
Μοναρχίες, βασιλείς και βασίλισσες, θυρεοί και γενεαλογίες κατά τη διάρκεια των αιώνων σηματοδότησαν τα βήματα της Ιστορίας. Σήμερα οι δραστηριότητές τους τροφοδοτούν τις σελίδες του λαϊκού Τύπου που παρακολουθεί τους γάμους, τις εξωσυζυγικές τους σχέσεις, τα διάζυγιά τους, τα σκάνδαλα, τις κοσμικές τους εμφανίσεις, τις διακοπές και τις τελετές τους.
Οι μοναρχίες, μεγάλες ή μικρές, ισχυρές ή οπερέτες, προκαλούν πάντα την περιέργεια του κοινού και τα δημόσια πάθη, που συχνά λαμβάνουν ακραίες θέσεις. Έχουν τους εχθρούς τους, τους οπαδούς τους αλλά και τους νοσταλγούς τους. Κρίνονται αυστηρά, καταγγέλλονται, παρασύρονται από τη λάσπη, την αγένεια, την αδιακρισία, τη σάτιρα. Από την άλλη μέλη βασιλικών οικογενειών λατρεύονται, ειδωλολατρικά σχεδόν όπως οι άγιοι, όπως στην περίπτωση της Βρετανής πριγκίπισσας Νταϊάνα.
Θυμάμαι, πριν από μερικά χρόνια, σε ένα ταξίδι μου στη Βαρκελώνη μια καλλιεργημένη και φιλομαθέστατη κυρία μου εξυμνούσε τη Doña Sofía, όπως την αποκαλούσε. Φέρνοντας στο νου μου μάλιστα τα γεγονότα που συμβαίνουν τώρα στη Βαρκελώνη, αξίζει να σημειώσω πως η κυρία αυτή ήταν Καταλανή.
Ωστόσο και σήμερα, μετά την παραίτηση του Χουάν Κάρλος από το θρόνο, τον Ιούνιο του 2014, η βασίλισσα Σοφία εξακολουθεί να χαίρει υψηλής δημοτικότητας και είναι πολύτιμη σύμβουλος της νέας βασίλισσας, Λετίσια.
Ο Ignacio García May μας μεταφέρει, πέρα από φανατισμούς και ιδεολογικές προκαταλήψεις, στον στενά προσωπικό κόσμο της Doña Sofía, που ως ξένη, γεννημένη στην Ελλάδα, με καταγωγή δανική, γερμανική, ρωσική και αγγλική, κάποτε είχε μια μακρινή κι εξωτική άποψη για τη χώρα που την υιοθέτησε.
Αυτό μας βάζει στον πειρασμό να ξαναθυμηθούμε ότι και ο Σαίξπηρ αντλούσε υλικό από βιογραφίες βασιλέων, όπως και πολλοί ακόμα συγγραφείς.
Το νήμα που επέλεξε ο Ignacio Garcia May στο έργο του διασχίζει την ιστορία της ισπανικής κοινωνίας περισσότερο από μισό αιώνα, περνώντας μέσα από την επίσημη ιστορία και τη μνήμη της βασίλισσας Σόφιας στην οποία το δημόσιο και το ιδιωτικό παρεμβαίνουν, και συχνά συγχωνεύονται.

Έτσι, εισχωρώντας μέσα στον λαβύρινθο του Παλατιού της Μνήμης της Σόφιας, ο Ισπανός συγγραφέας κατάφερε να θίξει χωρίς συναισθηματισμό ένα ευαίσθητο σημείο το οποίο προχωρά πέρα από τα πολιτικά προβλήματα της Ισπανίας και θέτει βασικά ερωτήματα σχετικά με την εξουσία, τις απαιτήσεις της, την άσκησή της, τα όριά της, την ευθραυστότητά της.

Η φωνή

Η βασίλισσα της Ισπανίας, Σοφία, στέκεται μπροστά στο φέρετρο του νεκρού συζύγου της, βασιλιά Χουάν Κάρλος, κάποια στιγμή στο μέλλον. Μια φωνή της μιλάει. Μια φωνή μέσα στο μυαλό της. Το παρελθόν ξυπνά. Μνήμες θραύσματα την πλημμυρίζουν. Το Τατόι, ο Παύλος, η Φρειδερίκη, ο Χουανίτο, ο Φράνκο, ένα παιδί που πεθαίνει μπροστά στα μάτια της… Ποια είναι; Τι έζησε; Τι δεν έζησε; Τι στερήθηκε; Πώς τα «φαντάσματα» του παρελθόντος βαραίνουν τις πλάτες των επερχόμενων γενεών;

Οφείλουμε να προειδοποιήσουμε τον θεατή ότι σαφώς η «Σοφία» είναι ένα θεατρικό έργο, μια μυθοπλασία, με βάση πραγματικά, ιστορικά γεγονότα. Ο συγγραφέας δεν είναι ιστορικός, ούτε δημοσιογράφος, ούτε κοσμικογράφος ούτε πολιτικός επιστήμονας, ούτε -πολύ περισσότερο- μοναρχικός.
Απλώς ο Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι σπάει τα όρια του ρεαλισμού και μας προσκαλεί σε μια διαδρομή στα όνειρα και τους εφιάλτες της βασίλισσας Σοφίας.

Το έργο σε πρώτη ανάγνωση θεωρείται ένας μονόλογος. Παρακολουθώντας καλύτερα όμως διαπιστώνεις ότι ενσωματώνονται σ’ αυτό διάλογοι μεταξύ της Σοφίας και των συγγενών της. Ακούγονται ο πατέρας της, η μητέρα της, η κόρη της, ένα παιδί που συνάντησε κάποτε και σύντομες εκρήξεις φωνών, παιδιά που παίζουν και καλούν τη μητέρα τους, όπως τα παιδιά όλου του κόσμου. Ακόμα ακούγονται οι φωνές που διαδίδουν τις φήμες ή τα υποτιθέμενα σκάνδαλα για τη ζωή της Σοφίας (Διαμόρφωση ηχητικών τοπίων: Νίκος Παπαρρόδου). Στο μονόλογο η Βασίλισσα μιλά για τον εαυτό της σε δεύτερο πρόσωπο.
Ο Φαίδων Καστρής που την υποδύεται δεν μιμείται, δεν αντιγράφει τις στάσεις της Βασίλισσας, μας τη φέρνει ολοζώντανη όμως στη σκηνή με το κομψότατο θεατρικό κοστούμι του και ένα πρόσωπο τελετουργικά μακιγιαρισμένο (Ψιμυθίωση: Ήρα Σ. Μαγαλιού).
Το ανάλαφρο και το δράμα παίρνουν μορφή, το πρόσωπο και το σώμα διαμορφώνονται σαν έργο τέχνης, σε φρούριο, σε ναό της ψυχής και του πνεύματος.
Η σκηνογραφία και το εξαίσιο κοστούμι της Όλγας Ντέντα, η υποβλητική και ποιητική, γεμάτη πλαστικότητα γλώσσα, η μουσική επιμέλεια, η λογοτεχνικότατη μετάφραση της Μαρίας Χατζηεμμανουήλ αποτελούν μέρος μιας έξοχης δραματουργίας.

Το ιστορικό σαλόνι

Ο χώρος της σκηνής, απόλυτα πραγματικός, το ιστορικό σαλόνι των Κατακουζηνών απέναντι από τη Βουλή των Ελλήνων και τον Εθνικό Κήπο, θυμίζει «ένα φανταστικό παλάτι», έναν αστικό χώρο σταματημένων αναμνήσεων στον οποίο περιπλανιέται η Σόφια.

Σε πρώτο πλάνο μια εικαστική σύνθεση από σπασμένους καθρέφτες και ένα βιβλίο και η Σοφία να γράφει, να διαβάζει, να εξομολογείται στο κοινό, να περιγράφει το πορτρέτο της όταν μιλά για τον πίνακα της βασιλικής οικογένειας που ζωγράφισε ο Antonio Lopez.

Όλα αρχίζουν όταν η Σοφία ένα βροχερό χειμωνιάτικο απόγευμα μαθαίνει το… θάνατο του συζύγου της. Τον υποτιθέμενο θάνατο του Χουάν Κάρλος και μένει για λίγα λεπτά μόνη με τη σορό του στην κρύπτη του Βασιλικού Μοναστηριού του Σαν Λορένθο δε Ελ Εσκοριάλ.

Ο αόρατος φίλος

Ο Φαίδων Καστρής, υπό τις σκηνοθετικές οδηγίες του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, υποδύεται ένα αλλόκοτο πλάσμα που στοιχειώνει το μυαλό της Σοφίας και μεταμορφώνεται σε όλους όσοι καθόρισαν τη ζωή της. Ποιος είναι; Κάποιος αόρατος φίλος της, η συνείδησή της ή μήπως μια φωνή από το παρελθόν;

Στο έλεος μιας πλημμυρίδας αναμνήσεων, η Σόφια διασχίζει με πικρία, χιούμορ και ειρωνικό χαμόγελο το παρελθόν της. Η παιδική ηλικία στην Ελλάδα, οι συμβουλές της αυστηρής μητέρας βασίλισσας Φρειδερίκης, τα ξέγνοιαστα παιχνίδια με τον βασιλιά Παύλο -τον στοργικό πατέρα, η συνάντησή της το 1958 με τον Juan Carlos, ο τριπλός γάμος -καθολικός, ορθόδοξος και πολιτικός- το 1962, τα γαμήλια έξοδα από τον κορβανά του ελληνικού λαού, ο θάνατος του δικτάτορα Φράνκο, το περίφημο μακρύ φούξια φόρεμα που φόρεσε δύο μέρες μετά, η στέψη του Χουάν Κάρλος το 1975, η ανακάλυψη των απιστιών του συζύγου της και το πρώτο σοκ, η εγκαινίαση της έκθεσης με το πορτρέτο της βασιλικής οικογένειας, ο περίφημος “επαγγελματισμός” της, η αγάπη της για τη μουσική, ο Juan Carlos στο νοσοκομείο μετά το σαφάρι στην Αφρική, η συνάντηση στη Γενεύη με την κόρη της που είναι αναμεμειγμένη σε σκάνδαλο.
Η Βασίλισσα που συνοδεύει τους νεκρούς, που παρίσταται στις κηδείες, που σφίγγει χέρια, που είναι εγκάρδια στις επίσημες τελετές, που ρωτά και ενδιαφέρεται για όλους.

Με την υπνωτιστική του παρουσία και την υποκριτική του ευελιξία, την άψογη εκφορά του λόγου, περνώντας από την ένταση στην τρυφερότητα και από τη βαρύτητα στην παιδικότητα, δανείζοντας τη φωνή του στους συνομιλητές της βασίλισσας, ο Φαίδωνας Καστρής μεταμορφώνεται με ακρίβεια σε μια εντός της Σοφίας «μαγική παρέμβαση», ένα πειραχτήρι, ένα ξωτικό, ένα δαιμόνιο, ένα πλάσμα φιλικό, κωμικό κι αξιαγάπητο.

Οι ελληνικοί μύθοι

«Ο μύθος λέει πως η Δήμητρα κάθισε κι έκλαψε στην Αγέλαστο Πέτρα,
στον Θρόνο των δακρύων, ενώ ο κόσμος γύρω της μεταμορφωνόταν σε έρημο.
Ή μπορεί να ήταν από πριν έρημος και η Θεά να έκλαψε
επειδή νόμιζε πως ήταν ένα λιβάδι σπαρμένο κρίνα»…

Η επιρροή της ελληνικής τραγωδίας είναι καταλυτική στο έργο. Η “τέχνη της λήθης”, η αναφορά στην αρχαία ελληνική μυθολογία και το συμπέρασμα πως μια «μια μητέρα είναι μητέρα με στέμμα ή χωρίς στέμμα».
Αν και πιστεύω στην άποψη ότι είναι πολύ δύσκολο για ένα άτομο, και περισσότερο για μια βασίλισσα, να δει τη ζωή του στη σκηνή, εν τούτοις η Βασίλισσα Σοφία μπορεί να θελήσει να παρακολουθήσει τη δραματουργική εξομολόγησή της, γιατί είναι παρουσιασμένη με πολύ σεβασμό, αβρότητα και διακριτικότητα.
Ο Φαίδων Καστρής μοιάζει να σχοινοβατεί πάνω από ένα κρυστάλλινο χάσμα. Με την καθοδήγηση του Λεωνίδα Παπαδόπουλου, την πείρα του και το ταλέντο του ισορροπεί τέλεια.

Η δουλειά του αντανακλά την εύθυμη δημιουργική τρέλα, το μείγμα κίνησης και ενέργειας που χαρακτηρίζει τον κόσμο μας.

Όταν το θέατρο θέλει να είναι τέχνη, πρέπει να είναι πρώτα απ’ όλα θέατρο. Να κυριαρχείται από ρυθμό και αντιθέσεις, να φωτίζει κάθε οπτική γωνία, να προσπαθεί να μας εξηγήσει τη μοιραία έκβαση των γεγονότων του παρόντος, με τη βοήθεια της αναδρομής στο παρελθόν. Εφόσον η ιστορία και κυρίως οι ανατροπές της ενυπάρχουν πάντα ως ζώσα δύναµη στην παρούσα στιγµή.
Το πιο απλό και το πιο δύσκολο συνάμα είναι το να «διηγηθείς» θεατρικά μια ιστορία, και δεν είναι τελικά η ιστορία, αλλά ο τρόπος που θα τη διηγηθείς αυτό που κάνει την παράσταση σπουδαία.

Η «Σοφία» του Ignacio Garcia May, του Φαίδωνα Καστρή, του σκηνοθέτη Λεωνίδα Παπαδόπουλου, της μεταφράστριας Μαρίας Χατζηεμμανουήλ και της σκηνογράφου – ενδυματολόγου Όλγας Ντέντα είναι μια λυτρωτική καταγραφή της δύναμης του θεάτρου πάνω στον ηθοποιό, την ψυχή και τον άνθρωπο.

Μια εκδοχή ονείρου, όπου η φαντασία επιτρέπει τα πιο ακραία, κάποιες φορές παρακινδυνευμένα άλματα μέσα στις βαθύτερες επιθυμίες, τις αναμνήσεις και τις διαδρομές του υποσυνείδητου.
Όπως στους ήρωες του Σαίξπηρ, τα διλήμματα της Βασίλισσας Σοφίας θέτουν διαχρονικά υπαρξιακά ερωτήματα και λειτουργούν ως βαρόμετρο της κριτικής σκέψης και της ευαισθησίας κάθε εποχής.
Οι συντελεστές συνέθεσαν το δράμα του ανθρώπου μέσα στο μικρόκοσμό του, μια πορεία περιπλάνησης του ατόμου που ανακαλύπτει την τραγική του ουσία, σ’ έναν ακατανόητο κόσμο και το δικό µας παρόν.

Σημείωμα συγγραφέα

Το έργο Σοφία είναι ένας μονόλογος. Πρωταγωνίστριά του είναι μια γυναίκα.
Για πολλά χρόνια, αυτή η γυναίκα ήταν η πιο γνωστή γυναίκα της χώρας.
Για πολλά χρόνια, αυτή η γυναίκα, ήταν ταυτόχρονα η πιο άγνωστη. Το παράδοξο αυτό οφείλεται εν μέρει στην υψηλή θέση που κατείχε, αλλά και στη δουλικότητα ενός συγκεκριμένου κοινωνικού μοντέλου. Προπάντων όμως στον κληρονομικό φόβο των Ισπανών να μιλήσουμε καθαρά, και χωρίς να χρειάζεται να υψώσουμε τη φωνή, για τα πράγματα που έχουν σημασία. Είμαστε πρωταθλητές στο κουτσομπολιό και ιδιόρρυθμοι σε θέματα που αφορούν τη μνήμη· είμαστε, οπωσδήποτε, μετεξεταστέοι στην ιστορία.
Όπως έλεγε μια διάσημη παρουσιάστρια της τηλεόρασης: μέχρι εδώ μπορώ να σας πω.

Ιγνάθιο Γκαρθία Μάι

Συντελεστές

Μετάφραση: Μαρία Χατζηεμμανουήλ
Σκηνοθεσία: Λεωνίδας Παπαδόπουλος
Σκηνογραφία-Ενδυματολογία: Όλγα Ντέντα
Διαμόρφωση ηχητικών τοπίων: Νίκος Παπαρρόδου
Ψιμυθίωση: Ήρα Σ. Μαγαλιού
Φωτογραφίες παράστασης: Σπύρος Τσακίρης
Trailer: Στέφανος Κοσμίδης
Ερμηνεύει ο Φαίδων Καστρής

Πληροφορίες

Παραστάσεις: Σάββατο, Κυριακή, Δευτέρα τον Οκτώβριο και όλες τις Δευτέρες του Νοεμβρίου

Ώρα έναρξης: 21:00
Διάρκεια: 70 λεπτά
Γενική είσοδος: 10 ευρώ

Τηλέφωνο κρατήσεων: 6934965340

ΟΙΚΙΑ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΥ
(Λεωφ. Βασ. Αμαλίας 4, 5ος όροφος, Πλατεία Συντάγματος)

Προβολή – Επικοινωνία: Δημήτρης Χαλιώτης

  • Διαβάστε ακόμη

Φαίδων Καστρής – συνέντευξη

  • Φωτογραφίες από τη ζωή της Βασίλισσας Σοφίας

Βρέφος στην αγκαλιά της μητέρας της, βασίλισσας Φρειδερίκης

Παιδί στο Τατόι, φορώντας σαλοπέτα

 

Με τη μητέρα της, όταν εργαζόταν στην Αθήνα ως βρεφοκόμος

Χορεύοντας με τον Juan Carlos

Με τον ξάδελφό της, πρίγκιπα Μιχαήλ

Ο γάμος

Με τον Χουάν σε μοτοσικλέτα

Με τη μητέρα της και τον διάδοχο Φελίπε

Με τη Σοφία Λόρεν

Με την Γκρέις του Μονακό

Με το φούξια φόρεμα, δύο μέρες μετά το θάνατο του Φράνκο

Η βασιλική οικογένεια της Ισπανίας σε απαρτία

 

Στην Ακρόπολη

Στα ανάκτορα της Μαγιόρκα με τον Κάρολο και την πριγκίπισσα Νταϊάνα

Με το νέο βασιλικό ζεύγος της Ισπανίας

  • Το κείμενο που ακολουθεί αποτελεί μετάφραση της βιογραφίας της Βασίλισσας Σοφίας από το επίσημο site της Ισπανικής Βασιλικής Οικογένειας:

Η Α.Μ. Βασίλισσα Σοφία γεννήθηκε στην Αθήνα στις 2 Νοεμβρίου 1938 και είναι το πρώτο τέκνο του Βασιλέως Παύλου και της Βασίλισσας Φρειδερίκης. Η Οικογένειά της ανήκει σε έναν από τους παλαιότερους βασιλικούς οίκους της Ευρώπης.
Μέρος της παιδικής της ηλικίας έζησε στην Αίγυπτο και στη Νότια Αφρική όπου βρισκόταν εξόριστη η οικογένειά της κατά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Επέστρεψε στην πατρίδα της το 1946, ολοκλήρωσε τη δευτεροβάθμια εκπαίδευσή της στο εσωτερικό σχολείο Schloss Salem στη Γερμανία και επιστρέφοντας στην Ελλάδα ειδικεύτηκε στη φροντίδα παιδιών, στη μουσική και την αρχαιολογία. Ήταν αναπληρωματικό μέλος της ελληνικής ομάδας ιστιοπλοΐας που έλαβε μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ρώμης το 1960.
Στις 14 Μαΐου 1962 παντρεύτηκε στην Αθήνα τον Πρίγκιπα των Βουρβόνων Χουάν Κάρλος, με τον οποίο απέκτησαν τρία παιδιά: Την Ιφάντα Ελένα (20/12/1963), την Ιφάντα Κριστίνα (13/06/1965) και τον Πρίγκιπα Φελίπε (30/01/1968). Έχουν οχτώ εγγόνια: τη Λεονόρ και τη Σοφία ντε Μπορμπόν Ορτίζ, κόρες του Πρίγκιπα και της Πριγκίπισσας των Αστουρίων, τον Φελίπε και τη Βικτόρια Μαρισαλάρ ντε Μπορμπόν, τέκνα της Ινφάντα Ελένα και του Χαϊμέ ντε Μαρισαλάρ, και τους Χουάν, Πάμπλο, Μιγκέλ και Ιρένε Ουρνταγκαρίν ντε Μπορμπόν, τέκνα της Ινφάντα Κριστίνα και του συζύγου της Ινάκι Ουρνταγκαρίν, που είναι Δούκισσα και Δούκας της Πάλμα ντε Μαγιόρκα.
Εκτός των επισήμων και συνταγματικών υποχρεώσεών της, η Βασίλισσα αφιερώνει τον χρόνο της σε κοινωνικές και φιλανθρωπικές δραστηριότητες. Είναι Πρόεδρος του Ιδρύματος «Βασίλισσα Σοφία». Ακόμα, είναι επίτιμη πρόεδρος του Ιδρύματος Βοήθειας προς τους χρήστες ναρκωτικών και του Ιδρύματος για άτομα με κινητικές αναπηρίες, καθώς και διαφόρων πολιτιστικών και μουσικών ιδρυμάτων, συμπεριλαμβανομένου του Ανώτερου Εκπαιδευτηρίου Μουσικών Σπουδών «Βασίλισσα Σοφία»
Η Βασίλισσα συμμετέχει σε διεθνή προγράμματα για την προώθηση των δυνατοτήτων των γυναικών σε επαρχίες λιγότερο αναπτυγμένων χωρών και συγκεκριμένα στην ανάπτυξη του προγράμματος Micro lending – micro credits για τους μη προνομιούχους.
Η Βασίλισσα είναι επίτιμο μέλος της Βασιλικής Ακαδημίας Καλών Τεχνών του Σαν Φρανσίσκο και της Βασιλικής Ακαδημίας Ιστορίας. Έχει λάβει Τιμητικά Ντοκτορά από τα Πανεπιστήμια του Ροζάριο, του Βαγιαδολίδ, του Κέμπριτζ, της Οξφόρδης, του Τζορτζτάουν, της Εβόρα και της Νέας Υόρκης.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -