Ο πίνακας με τους Παριζιάνους που τεμπελιάζουν την ώρα μεσημεριανού γεύματος στις όχθες του Σηκουάνα, είναι το πρώτο έργο που παρουσίασε ο Ζoρζ Σερά, το 1884. Το «πείραξε» όμως μερικά χρόνια αργότερα, όταν είχε πλέον τελειοποιήσει την τεχνική του πουαντιγισμού, που θα γινόταν η υπογραφή του. Με αφετηρία τον ιμπρεσιονισμό, και αφού μελέτησε τη θεωρία των χρωμάτων, ο Σερά έφτιαχνε εικόνες σαν ψηφιδωτά από μικρές κουκκίδες καθαρού χρώματος που συστέλλονται στο μάτι του παρατηρητή όταν τις παρατηρεί από απόσταση. Η θεωρία των χρωμάτων που διακρίνεται στο ώριμο στυλ του Σερά, οφείλεται εν μέρει στις ιδέες του Γάλλου χημικού Μισέλ Εζέν Σεβρέιγ, ο οποίος εξήγησε πώς η αντιπαράθεση των αποχρώσεων μπορεί να ενεργοποιήσει στη φαντασία μας μια τονική ένταση.
Στο βάθος του πίνακα «Οι Λουόμενοι της Ανιέρ» αναδύεται μια σειρά από καπνοδόχους ενός εργοστασίου που παράγει κεριά, μια βιομηχανική καινοτομία για την οποία ήταν επίσης υπεύθυνος ο Σεβρέιγ. Αυτές οι καμινάδες, οι οποίες μοιάζουν περισσότερο με πινελιές που κάνουν την ύπαρξή τους να ξεθωριάζει, είναι ένα αφιέρωμα στον επιστήμονα, χωρίς τον οποίο δεν θα ήταν εφικτό το λαμπερό όραμα του Σερά. Οι καμινάδες του εργοστασίου κεριών μόλις που διακρίνονται στο βάθος του πίνακα.
Ο πουαντιγισμός χρησιμοποιεί μικρές μικρές κουκκίδες από καθαρό χρώμα, οι οποίες όταν παρατηρηθούν από μακριά αναμειγνύονται και δίνουν πολύ πλούσιες και λεπτές αποχρώσεις. Και ενώ συνδυάζει αντίθετα συμπληρωματικά χρώματα, οι συνθέσεις του μεταδίδουν ηρεμία.
Ζορζ Σερά
Ο Georges-Pierre Seurat (2 Δεκεμβρίου 1859 – 29 Μαρτίου 1891) ήταν Γάλλος μεταϊμπρεσιονιστής ζωγράφος.
Ο Σερά ζωγράφισε για ένα διάστημα με τους ιμπρεσιονιστές ζωγράφους Κλοντ Μονέ, Ρενουάρ, Σισλέ και Πισαρό. Οι επιστημονικές του ιδέες για το χρώμα τον οδήγησαν στη συνέχεια στην ανάπτυξη μιας διαφορετικής τεχνικής ζωγραφικής. Ζωγράφισε με μικροσκοπικές κουκκίδες χρώματος, με τη θεωρία ότι το μάτι του θεατή θα τις αναμείξει. Αυτή η τεχνική ονομάζεται “πουαντιγισμός”.
Ο Seurat και οι οπαδοί του αναφέρονται συχνά ως Νεοϊμπρεσιονιστές (“Νέοι Ιμπρεσιονιστές”). Οι πιο διάσημοι πίνακές του είναι το “Κυριακάτικο απόγευμα στο νησί La Grande Jatte” (1884-1886) στο Ινστιτούτο Τέχνης του Σικάγου και οι “Λουόμενοι στην Asnières” (1884) στην Εθνική Πινακοθήκη του Λονδίνου.
