«Λυπημένα δειλινά»
Στης γειτονιάς της φτωχικής
γυρίζει ο νους μου τα στενά,
τα λυπημένα δειλινά
στοχάζομαι της Κυριακής.
Μέσα στην κόκκινη αντηλιά
το μαραμένο θηλυκό
δίχως ελπίδα και μιλιά
ποτίζει το βασιλικό.
Κανείς διαβάτης δεν περνά,
κανένα αυτή δεν καρτερεί,
πού στο μπαλκόνι ορθή φορεί
το γιορτινό της το γκρενά.
Σα Μοίρα κάθεται μια γριά.
Στο φως μιας πόρτας ρημαδιού
μακραίνει ο ίσκιος του παιδιού…
Καμπάνα ακούγεται μακριά.
Στο σύννεφο το βυσσινί
θα πέσει ο ήλιος να κρυφτή.
Ψαλμός ακούγεται ή φωνή
του τελευταίου πραματευτή.
Όλα σταμάτησαν εκεί.
Αργεί πολύ να ρθή ή βραδιά….
Πώς έχω την ψυχή βαριά
το δειλινό την Κυριακή.
***
«Λυπημένα δειλινά». Στίχοι: Ζαχαρίας Παπαντωνίου. Μουσική: Γιάννης Σπανός. Ερμηνεία: Καίτη Χωματά. [1967].
***
Ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου γεννήθηκε στο Καρπενήσι, στις 2 Φεβρουαρίου 1877. Ήταν λογοτέχνης, ποιητής, πολιτικός, διηγηματογράφος, δημοσιογράφος, κριτικός τέχνης και ακαδημαϊκός. Υπήρξε υποστηρικτής της δημοτικής γλώσσας στο γλωσσικό ζήτημα. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα την 1η Φεβρουαρίου 1940.
***
ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΤΗΣ ΕΡΤ ΣΤΟΝ ΖΑΧΑΡΙΑ ΠΑΠΑΝΤΩΝΙΟΥ – ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ «ΚΛΙΚ»
