Η Βίλμα Ρούντολφ ήταν το εικοστό παιδί μιας φτωχής οικογένειας από το Κλάρκσβιλ του Τενεσί των ΗΠΑ. Ένα ασθενικό μωρό που ήρθε πρόωρα στον κόσμο στις 23 Ιουνίου 1940. Η πολιομυελίτιδα αποδυνάμωσε το αριστερό πόδι της και την έκανε ευάλωτη σε αρρώστιες.
Η ανέχεια και ο ρατσισμός που επικρατούσαν στις ΗΠΑ τη δεκαετία του 1940 δεν επέτρεπαν στους Αφροαμερικανούς να έχουν ιατροφαρμακευτική περίθαλψη αντίστοιχη των λευκών. Οι γιατροί είχαν πει ότι το μωρό δεν θα περπατήσει, αλλά λογάριαζαν χωρίς την πεισματάρα μητέρα του.
Η Βίλμα έλεγε: «Οι γιατροί μού είπαν ότι θα είμαι πάντα με αμαξίδιο επειδή δεν θα μπορούσα ποτέ ξανά να περπατήσω. Όμως η μητέρα μου ήταν σίγουρη ότι θα περπατούσα ξανά. Ε, κι εγώ πίστεψα τη μητέρα μου»!
Στα οκτώ, η μικρή άρχισε να περπατάει με τη βοήθεια ενός ειδικού παπουτσιού και με μεταλλικά στηρίγματα. Χάρη στην ατσάλινη θέλησή της, τα κατάφερε. Όταν ήταν 12 άρχισε να παίζει μπάσκετ με τα άλλα αδέλφια της.
Για να τη δεχτούν στη σχολική ομάδα, ο πατέρας της έθεσε όρο στον προπονητή ότι θα αφήσει τη μεγάλη κόρη του να παίξει μόνο εάν πάρουν και τη μικρή. Γρήγορα η Βίλμα εξελίχθηκε σε πρώτη σκόρερ.
Στα 12 έμαθε και για τους Ολυμπιακούς Αγώνες. Στα 14, ένας προπονητής, ο Εντ Τεμπλ, την έπεισε να ασχοληθεί με το τρέξιμο. Η Βίλμα προκρίθηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Μελβούρνης του 1956, όπου κατέκτησε το χάλκινο μετάλλιο στη σκυταλοδρομία 4×100 μ.
«Όταν επέστρεψα στο σχολείο με το χάλκινο μετάλλιο, όλα τα παιδιά, που αντιπαθούσα ή που νόμιζα ότι αντιπαθούσα, σήκωσαν ένα τεράστιο πανό που έγραφε «καλωσόρισες». Εκείνη τη στιγμή τους συγχώρησα για ό,τι μου είχαν κάνει. Το χάλκινο μετάλλιο το άγγιξαν όλοι. Όταν το πήρα πίσω ήταν γεμάτο αποτυπώματα. Προσπάθησα να το γυαλίσω και ανακάλυψα ότι ο μπρούντζος δεν γυαλίζει. Έτσι αποφάσισα να ξαναπροσπαθήσω και να πάρω το χρυσό», είχε δηλώσει σε συνέντευξή της.
Στους Ολυμπιακούς της Ρώμης έλαμψε το αστέρι της. Έγινε η πρώτη Αμερικανίδα που κατέκτησε τρία χρυσά μετάλλια σε μια διοργάνωση: Στα 100 και στα 200 μέτρα.
Κατά τη διάρκεια των αγώνων, η Βίλμα έπαθε διάστρεμμα, αλλά, με το πείσμα που τη διέκρινε, αποφάσισε να μην ακολουθήσει τις οδηγίες των γιατρών, διότι ήθελε να προσθέσει στη συλλογή της ακόμα ένα τρίτο χρυσό μετάλλιο: αυτό των 4×100.
Μετά τον αθλητισμό
Το 1962 η Ρούντολφ αποφάσισε να αφήσει τον αθλητισμό για να βοηθήσει τα παιδιά με κινητικά προβλήματα. Δημιούργησε ένα ίδρυμα με το όνομά της και για περίπου 30 χρόνια αποτέλεσε πηγή έμπνευσης και κουράγιου για ανθρώπους που αντιμετώπιζαν προβλήματα, ανάλογα με αυτά που είχε η ολυμπιονίκης στην παιδική της ηλικία. Το 1977 εξέδωσε την αυτοβιογραφία της, η οποία έγινε και ταινία στην τηλεόραση. Έδωσε διαλέξεις σε όλη την Αμερική και προσπάθησε να προωθήσει τον ερασιτεχνικό αθλητισμό στην πόλη που γεννήθηκε. Μητέρα και η ίδια τεσσάρων παιδιών, πάλεψε, επίσης, και για τα δικαιώματα των μαύρων γυναικών.
Η Βίλμα Ρούντολφ (Wilma Glodean Rudolph), όμως, δεν κατάφερε να νικήσει τον καρκίνο. Πέθανε στο Μπρέντγουντ του Τενεσί των ΗΠΑ στις 12 Νοεμβρίου του 1994, σε ηλικία 54 ετών.
