Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
Πολλές φορές ακούω φίλους μου να με ρωτάνε: «Πάλι “Λυσιστράτη” θα δεις; Την έχεις δει τόσες φορές… Πάλι “Οιδίποδα”; Δεν σε κούρασε; Πάλι τον “Βυσσινόκηπο”; Μα, καλά ακόμη δεν τον πουλήσανε;».
Τελικά έχουν δίκιο ή άδικο οι φίλοι μου;
Ασφαλώς άδικο, μιας και έχω εγώ πάντα δίκιο!
Φυσικά αστειεύομαι.
Η αλήθεια όμως είναι ότι όσες φορές και να δεις ένα έργο πάντα υπάρχει κάτι που δεν το έχεις προσέξει. Κάθε σκηνοθέτης φωτίζει με διαφορετικό τρόπο κάθε κείμενο και κυρίως τα λεγόμενα κλασικά.
Στην περίπτωσή μου τώρα: Πήγα και είδα τον «Βυσσινόκηπο» όπως τον σχεδίασε η Τζένη Δριβάλα. Η γνωστή υψίφωνος αλλά και ερμηνεύτρια κλασικών θεατρικών ρόλων, ύστερα από πολλές και σημαντικές σκηνοθεσίες στο χώρο της όπερας, σκηνοθέτησε για πρώτη φορά θεατρική παράσταση.
Πρόκειται για το τελευταίο έργο του Άντον Τσέχωφ, τον «Βυσσινόκηπο», ο οποίος μάλιστα παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το 1904 -που είναι και το έτος του θανάτου του συγγραφέα- δηλαδή ακριβώς πριν από 110 χρόνια.
Σε έναν εξαιρετικό χώρο στο Μαρούσι, ένα παλιό οίκημα που βρίσκεται στην οδό Ελευθερίου Βενιζέλου 17, πολύ κοντά στο σταθμό του τρένου.
Πρόκειται για μια αναπαλαιωμένη διατηρητέα οικία ιδιαίτερης αισθητικής και πολιτιστικής σημασίας: Το «Ιδιόμελο». Είναι ένας τόπος συνάντησης ιδεών, αισθημάτων, χειρονομιών και φυσικά, προσώπων. Στη συνάντηση αυτή, εκτός από την Τζένη Δριβάλα στο ρόλο της «Λιουμπόβ Αντρέγεβνα», βρήκα και άλλα πρόσωπα:
Τη Μαρία Κοντογούρη, ως Άννια,
Την Ερμίνα Γεράρδη, ως Βάρια,
Την Ελένη Μονιώδη, ως Ντουνιάσα
Τον Γιάννη Μπόγρη, ως Λοπάχιν,
Τον Ανδρέα Παπαγιαννάκη, ως Τροφίμωφ,
Τον Βασίλη Ασημάκη, ως Γκάγεφ,
Τον Αλέξανδρο Γάβαρη, ως Γιάσα
και τον Γαβριήλ Αντωνέλλο, ως Φιρς.
Στο πιάνο συνόδευε η Δέσποινα Αληζιώτη.
Την παρέα αυτή τη συνάντησα μια μέρα με πολύ κρύο, αν και ήταν ακόμη Σεπτέμβριος. Είδα τη δουλειά τους και ειλικρινά δεν με άφησε αδιάφορο, αφού η σκηνοθεσία της Τζένης Δριβάλα πρόσθετε τη δική της ευαισθησία στο έργο του Τσέχωφ. Μέχρις εδώ όλα καλά. Να όμως που μετά μία εβδομάδα, εντελώς απρόοπτα, χρειάστηκε να πάω ξανά στο «Ιδιόμελο», συνοδεύοντας μια φιλική παρέα. Αυτή τη φορά -αν και αρχές Οκτωβρίου- ο καιρός ήταν ανοιξιάτικος και έτσι πίστεψα ότι θα είχα την ευκαιρία να περιηγηθώ στους εξωτερικούς χώρους της κατοικίας και κυρίως στον κήπο. Τα εισιτήρια είχαν εξαντληθεί, οπότε δεν θα παρακολουθούσα και πάλι την παράσταση. Την είχα δει όπως σας είπα πριν από 7 ημέρες… Όμως μια ακύρωση με οδήγησε για δεύτερη φορά στην αίθουσα. Μπήκα με λίγο βαριά καρδιά. Ήξερα σχεδόν κάθε ατάκα. Να όμως που με το ξεκίνημα ήταν σαν να έβλεπα κάτι ολοκαίνουργιο. Αυτά τα παιδιά χάριζαν μοναδικές θεατρικές στιγμές:
Η ρομαντική και τρυφερή Άννια, της Μαρίας Κοντογούρη. Ερωτεύσιμη και χαρισματική…
Η πικραμένη αλλά πιστή Βάρια, της Ερμίνας Γεράρδη. Συγκινητική και αξιοπρεπής…
Η ντροπαλή και παιχνιδιάρα Ντουνιάσα, της Ελένης Μονιώδη. Χαριτωμένη και γλυκά κωμική…
Το νέο αφεντικό, ο σκληρός και δυναμικός Λοπάχιν, του Γιάννη Μπόγρη. Σαρωτικός και ταλαντούχος…
Ο κλασικός αιθεροβάμων φοιτητής Τροφίμωφ, του Ανδρέα Παπαγιαννάκη. Σαν γελοιογραφία ή σαν αγιογραφία…
Ο αποτυχημένος γαιοκτήμονας Γκάγεφ, του Βασίλη Ασημάκη. Ρόλος βαρύς και δύσκολος για το επαγγελματικό ξεκίνημα του 23χρονου ηθοποιού, που όμως τον αντιμετώπισε με ιδιαίτερη επιτυχία. Καλή αρχή!
Ο μεγάλου εκτοπίσματος -ερμηνευτικού και φωνητικού- Γιάσα, του Αλέξανδρου Γάβαρη. Απολαυστικός και γοητευτικός…
Ο «υπερήλικας» καταταλαιπωρημένος υπηρέτης Φιρς του Γαβριήλ Αντωνέλλου. Ένας Φιρς έμπειρος, που μαγεύει τους θεατές και με τις εξαιρετικές φωνητικές του δυνατότητες.
Στο πιάνο η Δέσποινα Αληζιώτη μας χάρισε μια πανέμορφη ηχητική πανδαισία με το ταλέντο της.
Και ασφαλώς τέλος η κυρία Τζένη Δριβάλα που «διηύθυνε» αυτή τη νεανική ορχήστρα των ηθοποιών της με μοναδική μαεστρία καταφέρνοντας να πάρει το καλύτερο από τον καθένα τους.
Ο καλός καιρός βοήθησε ώστε να απλωθεί η παράσταση –όπως είναι σχεδιασμένη– και στον κήπο. Οι θεατές μετακινηθήκαμε από την κεντρική αίθουσα στο αίθριο όπου διαδραματίζεται το δεύτερο μέρος της. Στις γωνιές του κήπου, ανάμεσα στα καλλωπιστικά φυτά, οι γάτες της οικογένειας λιάζονταν. Ακολούθησε η επιστροφή στο σπίτι. Αυτή τη φορά στο σαλόνι όπου δινόταν ο χορός της οικογένειας και με τη συμμετοχή του κοινού αλλά και με ένα ξεχωριστό κέρασμα. Το συγκινητικό φινάλε με την απρόοπτη εξέλιξη παίχτηκε και πάλι στην κεντρική αίθουσα.
Είναι μια μοναδική εμπειρία το να ζήσει κανείς ανάμεσα στους ιδιοκτήτες, τους υπηρέτες και τους φίλους αυτής της ρώσικης οικογένειας που βλέπει να χάνει το έδαφος κάτω από τα πόδια της. Είναι εμπειρία να ζήσεις, έστω και για λίγο, στα σαλόνια και στους κήπους της Λιουμπόβ Αντρέγεβνα…
Άλλες πληροφορίες
Σκηνοθεσία – διασκευή: Τζένη Δριβάλα
Κοστούμια: Dennis Krief
Φωτισμοί: Αλ. Αδάμ
Μουσική: Αλ. Χάχαλης
Τελευταίες παραστάσεις
Ο «Βυσσινόκηπος» συνεχίζεται την Παρασκευή 10, το Σάββατο 11 και την Κυριακή 12 Οκτωβρίου. Οι παραστάσεις ολοκληρώνονται την Παρασκευή 17, το Σάββατο 18 και την Κυριακή 19 Οκτωβρίου.
Η παράσταση αρχίζει στις 7 μ.μ. ακριβώς και η αργοπορία των θεατών δημιουργεί σκηνικές εμπλοκές.
Είσοδος: 15 ευρώ
Φοιτητικό: 10 ευρώ
Ανεργίας – ατέλειες: 7 ευρώ
Διεύθυνση: Ελευθερίου Βενιζέλου 17 και Βασιλέως Κωνσταντίνου, Μαρούσι (πλησίον ΗΣΑΠ)
Πληροφορίες: 210-681.70.42 . Από το πρωί στις 9 μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι και από τις 6 μέχρι τις 11 το βράδυ.
H προπώληση εισιτηρίων γίνεται και ηλεκτρονικά μέσω του viva.gr και τηλεφωνικά στο 11876.
Άλλα σημεία πώλησης: Public, Παπασωτηρίου, Seven Spots, Ιανός, Reload
Ένας εξαιρετικός χώρος
«Ιδιόμελο»: Χαρακτηριστικά του, η μικρή χωρητικότητα (γύρω στα 40 με 50 άτομα), αλλά και η εξαιρετική του ακουστική. Το ψηλό ταβάνι, σε ύψος 5 και κάτι μέτρων, δημιουργεί προϋποθέσεις ιδανικής ακρόασης, χωρίς μικροφωνική ενίσχυση. Κρασί σερβίρεται στο διάλειμμα, στο μεγάλο χολ υποδοχής, ενώ το κάπνισμα επιτρέπεται μόνο στο αίθριο της οικίας και φυσικά όχι μέσα στην αίθουσα.
Φωτογραφίες
Ο κήπος στο «Ιδιόμελο», όπου διαδραματίζεται και η δεύτερη πράξη του έργου. Η… κυρία επί της υποδοχής. Μια γωνιά μέσα στην κεντρική αίθουσα. Σκηνή από τη δεύτερη πράξη και, τέλος, η Τζένη Δριβάλα με το θίασό της στο χειροκρότημα.
