Αφού πλέξουμε και στολίσουμε με κορδέλες χριστουγεννιάτικα στεφάνια για όλα τα μπροστινά παράθυρα, το επόμενό μας σχέδιο είναι να φτιάξουμε τα δώρα της οικογένειας. Πολύχρωμα μαντίλια για τις κυρίες, για τους άντρες ένα σπιτικό σιρόπι από λεμόνι, καραμέλα και ασπιρίνη για τα «πρώτα συμπτώματα του κρυολογήματος μετά το κυνήγι». Αλλά σαν έρθει η ώρα για τα δώρα που θα ανταλλάξουμε μεταξύ μας, η φιλενάδα μου κι εγώ χωρίζουμε, για να δουλέψουμε κρυφά. Θα ’θελα να της αγοράσω ένα μαχαίρι με διαμαντένια λαβή, ένα ράδιο, ολόκληρο μισό κιλό σοκολατάκια με κεράσι (κάποτε δοκιμάσαμε τέτοια και από τότε ορκίζεται ότι: «Θα μπορούσα να ζήσω μ’ αυτό, Φιλαράκο, μα το Θεό, θα μπορούσα –και δε βάζω στο στόμα μου τ’ όνομά Του έτσι στ’ αψήφιστα»). Αντί γι’ αυτά, της φτιάχνω έναν αετό. Εκείνη θα ’θελε να μου δώσει ένα ποδήλατο (το ’χει πει και το ’χει ξαναπεί εκατομμύρια φορές: «Αχ και να μπορούσα, Φιλαράκο. Σίγουρα είναι άσχημο να ζεις και να σου λείπει κάτι που εσύ θέλεις∙ αλλά, πανάθεμά το, αυτό που με τσαντίζει είναι να μην μπορείς να δώσεις σε κάποιον αυτό που θα ’θελες να του δώσεις. Μόνο που σίγουρα θα μπορέσω. Όπου να ’ναι, Φιλαράκο, θα σου βρω ποδήλατο. Μη ρωτάς πώς. Μπορεί και να το κλέψω»). Αντί γι’ αυτό, είμαι μάλλον βέβαιος πως μου φτιάχνει έναν αετό –όπως και πέρυσι, όπως και πρόπερσι: πρόπερσι ανταλλάξαμε σφεντόνες. Κι όλα αυτά πολύ μ’ αρέσουνε. Γιατί είμαστε πρωταθλητές στο πέταγμα αετών και μελετάμε τους ανέμους σαν τους ναυτικούς –η φιλενάδα μου, πιο φτασμένη από ’μένα, μπορεί να αμολήσει αετό ακόμα κι όταν δεν υπάρχει αεράκι ούτε για να κρατήσει τα σύννεφα.
Τρούμαν Καπότε, Μια χριστουγεννιάτικη ανάμνηση. Από τη συλλογή “Όλα τα διηγήματα”, Καστανιώτης.
