Η Γιάννα Καλογεροπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα. Το επάγγελμά της είναι Αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού και είναι από τις πρώτες Ελληνίδες που κατετάγησαν εθελοντικά το 1979, κι ακολούθησαν την αντίστοιχη τάξη της Στρατιωτικής Σχολής Ευελπίδων στην εκπαίδευση και επετηρίδα. Πέρασε όλα τα αρμόδια σχολεία του Σώματός της στα αντίστοιχα Κέντρα Εκπαιδεύσεως τελειώνοντας συγχρόνως και τη Στρατιωτική Σχολή Ξένων Γλωσσών και τη Σχολή Προγραμματιστών Ηλεκτρονικών Υπολογιστών.
Επί μια 5ετία περίπου παρουσίαζε κι έκανε τα ρεπορτάζ στην τηλεόραση για τις εκπομπές των Ενόπλων Δυνάμεων «Επί των επάλξεων» και αργότερα «Με αρετή και τόλμη». Υπήρξε εκπαιδεύτρια στο Κέντρο Εκπαιδεύσεως Γυναικών για τις μετέπειτα σειρές εθελοντριών γυναικών (Εθελόντριες Πενταετούς Υποχρεώσεως και Οπλίτες Πενταετούς Υποχρεώσεων). Αποστρατεύθηκε με τον βαθμό του Συνταγματάρχη.
Αγαπάει την απλή ζωή κοντά στη φύση, τα ζώα, τη θάλασσα, τη φωτογραφία και τη μεγάλη της αγάπη, την ποίηση. Με την ποίηση και τον γραπτό λόγο ασχολείται από τότε που πήγαινε στο σχολείο. Θυμάται ότι οι συμμαθήτριές της μάζευαν αυτά που έγραφε και τα έγραφαν στα τότε περίφημα λευκώματα που είχανε όλοι. Συνεχίζει να γράφει μέχρι σήμερα και να εκφράζεται με αυτό τον τρόπο με ό,τι την αγγίζει και τη συγκινεί. Ό,τι γράφει τα μεταφέρει στην προσωπική της λογοτεχνική σελίδα που έχει στο facebook με τον τίτλο «Ό,τι μ’ αγγίζει».
***
Φθαρμένο ροζ
*
Ο έρωτας είχε χαθεί προ πολλού…
με τα χρόνια είχε μείνει μόνο η αγάπη
και η ανάγκη για συντροφικότητα
ή έτσι νόμιζε τουλάχιστον…
και κυλούσαν οι μέρες, οι μήνες και τα χρόνια
ομαλά χωρίς εκπλήξεις και εξάρσεις
ανάμεσα σε υποχρεώσεις
και κοινωνικές εκδηλώσεις
ώσπου σιγά σιγά άρχισε να αντιλαμβάνεται
ότι και η αγάπη χλόμιαζε κι έχανε τα ζεστά της χρώματα
σαν να τέλειωνε κι αυτή σιγά σιγά
όπως όλα σβήνουν με το πέρασμα του χρόνου.
Όπως όλα μπλέκονται, φθείρονται
και χάνουν την αρχική τους όψη
και δεν είναι πια, ούτε λευκά ούτε κόκκινα
αλλά ένα αχνό πολύ αχνό και φθαρμένο ροζ…
***
«Πάντα θα σ’ αγαπώ»
*
Σ’ αγαπώ ακόμα
όχι πια με την τρέλα των νεανικών μας χρόνων
που ήταν γεμάτα από πάθη και εξάρσεις κι απ’ τους δυο μας
αλλά σήμερα πιστεύω πιο μεστά,
πιο συνειδητοποιημένα, πιο ουσιαστικά.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι το βασικό κομμάτι
που συμπληρώνει το παζλ της ζωής μου.
Χωρίς αυτό το κομμάτι όλα μένουν ανολοκλήρωτα
και τίποτα δεν λειτουργεί.
Σ’ αγαπώ γιατί είσαι πάντα εκεί
σιωπηλά όπου χρειάζεται
και με λόγο παρηγορητικό πάντα.
Σ’ αγαπώ γιατί κάθε νέα μέρα που ξημερώνει
έχω ένα ταξίδι να κάνω προς εσένα
να σου πω καλημέρα μόλις ανοίξω τα μάτια μου
και καληνύχτα πριν τα κλείσω…
Σ’ αγαπώ για τις μέρες που έχουμε ζήσει
για τις απλές καθημερινές χαρές
για τις αναμνήσεις που μου ‘χεις χαρίσει.
Πάντα θα σ’ αγαπώ
κι ας μην στο λέω πια έτσι…
αλλά διαφορετικά
με τις καλημέρες και τις καληνύχτες μου
με μια αγκαλιά κι ένα φιλί στο μάγουλο…
γιατί μεγαλώσαμε πια
και οι έρωτες και τα πάθη
είναι από πολλά χρόνια απασχολημένα με άλλους…
Σ’ αγαπώ για κάθε ηλιοβασίλεμα που είδαμε μαζί…
***
«Το φιλί»
*
Θα σμίξουν πάλι τα χείλη μας κάποια μέρα
και τότε…
θα δούμε τα πιο ωραία ηλιοβασιλέματα.
Δεν ξέρω τι εποχή θα ’ναι
μα ό,τι εποχή και να ’ναι
σίγουρα στην καρδιά μας
θα ’ναι καλοκαίρι.
Θα σμίξουν…
και θα θυμηθούμε πάλι
όσα με δυσκολία προσπαθήσαμε να ξεχάσουμε
μικρές αναλαμπές, αστραπές, γέλια ζωής
όσα σβήσαμε για να προχωρήσουμε.
Γιατί έτσι είναι…
η ζωή πάει μπροστά
και δεν έχεις άλλη επιλογή παρά να την ακολουθήσεις
αλλιώς σε ποδοπατάνε όσοι και όσα έρχονται…
Θα σμίξουν…
έστω για μια στιγμή πάλι θα σμίξουν…
για όσα στερηθήκαμε
για όσα όνειρα αναβάλλαμε και αφήσαμε πίσω
έχουμε να λαβαίνουμε…
Ανοιχτή επιταγή χαμένων φιλιών…
Η ζωή μάς χρωστάει…
