Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μόλις άνοιξε τα μάτια του… Προσπάθησε να δει γύρω. Όλα θολά. Ήπιε λίγο γάλα γιατί το ‘πιασε μια ζάλη, μια σκοτοδίνη. Από το σοκ θα ήταν. Η μάνα εκεί. Από πάνω του. Ούτε δευτερόλεπτο δεν το άφηνε. Την τροφή την τοποθετούσαμε σιμά της. Αλλά δεν έτρωγε πολύ. Για να μην το αφήνει από τα μάτια της.
Τα άλλα δύο τα ‘χασε. Το ένα γεννήθηκε νεκρό. Το δεύτερο λίγα λεπτά μετά τον τοκετό. Έκανε προσπάθειες να το επαναφέρει αλλά εις μάτην. Περιμέναμε την ευκαιρία να το πάρουμε από κοντά της. Τελικώς τα καταφέραμε.
Το τρίτο έδειχνε υγιές. Το κοίταξα καλά. Ήταν γαλάζιο. Καταγάλανο. Δίχως καν μία τριχούλα λευκή.
Με τα πολλά κατάφερε να διακρίνει τριγύρω. Η ποικιλία των ανοιξιάτικων χρωμάτων ήταν τερπνότατο θέαμα. Θωρούσε έκθαμβο. Ώρες ολόκληρες θωρούσε μέχρις εκεί που έφτανε το άπειρο μάτι του. Κατόπιν θήλαζε. Στην αρχή δεν έκανε τίποτε άλλο. Η μάνα, γαλάζια και λευκή, μια οπτασία, το φρόντιζε διαρκώς. Τάισμα, καθάρισμα, χάδια, γλυκόλογα. Και ξανά τροφή, πλύσιμο, θωπείες, τρυφερότητες.
Η θέση στην οποία βρισκόταν του παρείχε «λίαν αχανές και όμως λίαν ευπερίληπτον πανόραμα».
Ακριβώς μπροστά στην μπαλκονόπορτα της κουζίνας. Από τη μια ήταν η θέα του σπιτιού. Πότε σκοτάδι και ακινησία. Πότε συνεχής και αδιάλειπτη κίνηση και δραστηριότητα.
Μα πιο πολύ ενδιαφερόταν για μια προεξοχή στο έδαφος, που έβλεπε πέρα, μακριά. Τι να ‘ταν; Μια «τούμβα». Ένας γήλοφος. Ένα ψήλωμα.
«Ένα ταξείδι, ψυχή μου, αυτό το μελετούσα στα κρυφά, το φύλαγα για λόγου μου».
Να μπορούσε να φτάσει. Να δει από κοντά. Το προγραμμάτιζε το ταξίδι.
Κάποτε στάθηκε στα πόδια του. Στα κοντά, ανήλικα και ασταθή ποδαράκια του.
Ξεκίνησε δειλά και προσεκτικά. Με το βλέμμα προσηλωμένο στο βάθος. Η μάνα από κοντά. Να επιβλέπει. Κέρβερος.
«Πάγω ένα μίλι, πάγω δύο…».
Σκουντουφλούσε, έπεφτε και σηκωνόταν. Επέμενε. Α, τώρα που ξεκίνησε δεν θα έκανε πίσω. Κι ας κουραζόταν. Πότε πήγαινε στραβά. Πότε έχανε την ισορροπία του. Σαν φτερό στον άνεμο. Πότε βάδιζε πλαγίως. Όπως ο κάβουρας.
«Ο ουρανός, όσο κοντεύω, σηκώνετ’ αψηλότερα».
Δύσκολο το εγχείρημα. Τα ξερά φύλλα, σκόρπια παντού, γλιστρούσαν επικίνδυνα. Αυτό προχωρούσε. Ο στόχος όμως έμοιαζε να απομακρύνεται. Πέρασε την πρώτη γλάστρα με το γεράνι, εκείνο το φούξια, το εκτυφλωτικό. Προσπέρασε την πολυθρόνα από ξύλο τικ Αυστραλίας. Ως το πιο ανθεκτικό ξύλο το διαφημίζουν. Παντός καιρού. Με χιόνια, με βροχές δεν παθαίνει τίποτα. Ακριβώς στο γιασεμί στάθηκε. Μοσχοβολούσε κιόλας. Να πάρει μιαν ανάσα. Να αναπαυθεί μια στάλα.
«Βγαίνω στους κήπους, μβαίνω στα χωράφια…».
Μόλις πάτησε στο γρασίδι, παραξενεύτηκε. Σαν να ξαφνιάστηκε. Του φάνηκε κρύο και υγρό. Ανατρίχιασε λίγο. Όπως βάδιζε αβέβαια αλλά και με πάθος, έμοιαζε να χορεύει. Ένα χορό μπρος – πίσω. Παθιασμένο, διονυσιακό. Σαν την τρελή ταραντέλα που χορεύουν στη χερσόνησο της Απουλίας. Τότε μου ήρθε η ιδέα να ονομάσω το μπλε θαυματάκι, Ταραντέλα.
«…περνώ τον ποταμό…».
Ακριβώς εκεί που σερνόταν το λάστιχο του ποτίσματος, ξαναστάθηκε. Αναποφάσιστο. Του φάνηκε εμπόδιο τεράστιο. Η μάνα το παρότρυνε. Ανήσυχη και περήφανη για το υγιές μικρό της. Χρέος της ήταν να το βοηθήσει. Έπρεπε πάση θυσία να κερδίσει το στοίχημα.
Όσο προχωρά, νομίζει ότι τραβιέται μακρύτερα. Είναι μια πέτρα μεγάλη. Ένα βραχάκι. Ποτισμένο με μείγμα από βροχή και κοκκινόχωμα. Το κοκκινόχωμα υπάρχει άφθονο στην περιοχή. Δεν ευνοεί την ευδοκίμηση κάποιων φυτών που με κόπο καλλιεργούμε.
Από μακριά τού φαινόταν τόπος μαγικός, μυθικός. Τώρα έφτασε. Άπλωσε τα μπροστινά του πόδια και άγγιξε την κόκκινη πέτρα. Το αντικείμενο του πόθου του. Απογοητεύτηκε. Γιατί; Δεν ήξερε. Κάπως ανεξήγητη η απογοήτευση. Αλλά δεν βαριέσαι, για το ταξίδι το έκανε. Τώρα αισθάνεται αυτοπεποίθηση. Αρχίζει το θαυμαστό ταξίδι της ζωής, γεμάτο συγκινήσεις. Τώρα ένιωσε πως συνεπλήρωσε το πρώτον «της ζωής του ταξείδιον». Που σίγουρα δεν θα ήταν και το μόνον…
* Κάποιες λέξεις ή προτάσεις εντός εισαγωγικών είναι από το διήγημα του Γεώργιου Βιζυηνού «Το μόνον της ζωής του ταξείδιον».
