Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Για τον «Άρη» γράφτηκαν και ακούστηκαν ύμνοι. Δεν θα πρωτοτυπήσω. Η παράσταση του θεάτρου Cartel σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη είναι εμπνευσμένη, δυνατή, πλήρης, ολοζώντανη, μια παράσταση – καταπέλτης. Παράσταση πολιτική μεν, δίχως όμως οι συντελεστές της να επιδιώκουν να κάνουν διδακτικό ή προπαγανδιστικό θέατρο.
Το κείμενο της Σοφίας Αδαμίδου είναι ένας μονόλογος που εξερευνά τα όρια του ανθρώπινου μυαλού, την ελευθερία έξω και μέσα μας. Ο ηθοποιός και μουσικοσυνθέτης Τάσος Σωτηράκης μεταβάλλει το ενδιαφέρον ιστορικά και λογοτεχνικά κείμενο σε γόνιμο έδαφος, όπου καρπίζει η δική του πλούσια προσωπική δημιουργία. Με κάθε ίνα του κορμιού του, με μια εκ των έσω ερμηνεία, γίνεται ο Άρης Βελουχιώτης. Ο άνθρωπος που αναλαμβάνει να σηκώσει ολόκληρη την ευθύνη της Εθνικής Αντίστασης στην Ελλάδα.
Έχουμε δει σπουδαίες ερμηνείες σε μονολόγους τα τελευταία χρόνια. Υπάρχει μεγάλη δυσκολία στο να κρατήσει ένας ηθοποιός μόνος ένα έργο και να το μεταφέρει στο κοινό. Ο ηθοποιός είναι αναγκασμένος να βγει απροστάτευτος στη σκηνή, με όλα τα βλέμματα διαρκώς στραμμένα πάνω του, χωρίς να μπορεί να πάρει ανάσα ούτε να στηριχθεί στην παρουσία και τη συμμετοχή συναδέλφων του.
Επιπλέον ο Τάσος Σωτηράκης, σε καιρούς που πολλές αξίες έχουν διασαλευτεί, υποδύεται ένα θρυλικό ιστορικό πρόσωπο, τον πρωτοκαπετάνιο του ΕΛΑΣ, που μπήκε νικητής στο πάνθεον της Ιστορίας.
Και το πράττει με πειθαρχία, νηφαλιότητα και πνευματική διαύγεια, αυτοσυγκέντρωση, παρατηρητικότητα, διαύγεια πνεύματος, ωριμότητα σκέψης και ερευνητικότητα. Όπλα που κάνουν την ερμηνεία του να αναδύεται όπως το νερό από την πηγή, γεμάτη αισθήματα και ανθρωπιά, ικανή να δημιουργεί στο μυαλό του θεατή εικόνες, έξυπνη, μελετημένη, μεγαλειώδη.
Εναλλάσσοντας τόνους, εντάσεις και αποχρώσεις, σκηνοθετημένος αφαιρετικά από τον Βασίλη Μπισμπίκη, παραδίδει στο καθηλωμένο κοινό έναν ερμηνευτικό άθλο. Δύσκολο το επίτευγμά του, αλλά τόσο διαβολεμένα ενδιαφέρον, που δεν πρέπει να το χάσετε.
Τελείωσε την Ανώτερη Σχολή Δραματικής Τέχνης Αγίας Βαρβάρας – Ιάκωβος Καμπανέλης το 2004. Μαθήτευσε δίπλα στους Ρούλα Πατεράκη, Έφη Ροδίτη, Περικλή Μουστάκη, Γιάννη Βόγλη, Σοφοκλή Πέππα και άλλους σημαντικούς καθηγητές. Παίζει επαγγελματικά πιάνο και αρμόνιο και είναι επίσης πτυχιούχος ανώτερων θεωρητικών από το «Ωδείο Αγίας Παρασκευής».
Παράλληλα με τις παραστάσεις του «Άρη», ο Τάσος έχει ξεκινήσει πρόβες για το «Κόκκινα φανάρια» που θα ανέβουν το 2020 στον Τεχνοχώρο Cartel σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη όπου θα ερμηνεύσει τον ρόλο του Μιχαήλου.
Διαβάστε τη συνέντευξη:
* Γεννήθηκα στην Αθήνα και μεγάλωσα στη Νίκαια. Είναι τόσες πολλές οι αναμνήσεις που δεν μπορώ να τις ξεχωρίσω σε έντονες και μη έντονες. Η παιδική μου ηλικία ήταν πολύ όμορφη. Είμαι και από μια γενιά που δε γνωρίζαμε από κινητά ή υπολογιστές από πολύ νωρίς. Αυτά σε εμάς ήρθαν μετά το λύκειο. Υπήρχε ακόμα ανεμελιά. Εκτός από παιχνίδια, βόλτες και την τρέλα της εποχής και της ηλικίας, αυτό που είναι χαραγμένο μέσα μου από τα παιδικά μου χρόνια είναι οι οικογενειακές γιορτές. Χριστούγεννα στη Νίκαια με παππούδες, γιαγιάδες και θείους και το Πάσχα στο εξοχικό πάλι με συγγενείς, αλλά και τις παιδικές φιλίες της περιόδου του Πάσχα και το καλοκαιριού. Έχω να θυμάμαι μόνο όμορφες στιγμές.
Θυμάσαι πώς μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;
* Η πρώτη μου επαφή με το θέατρο έγινε μέσα από το θεατρικό εργαστήρι του τότε Δήμου Ρέντη. Πάντα μου δημιουργούσε μια ίντριγκα η σκηνή. Αισθανόμουν πολύ οικεία να βρίσκομαι εκεί επάνω. Ήταν σαν η φυσική συνέχεια μετά τη μουσική το να ασχοληθώ με το θέατρο και τη μαγεία της συνεργασίας όλων των τεχνών σε μία. Μετά το θεατρικό εργαστήρι ήρθε και η απόφαση να πάω σε μια Δραματική Σχολή. Έτσι μπήκα στην τότε νεοϊδρυθείσα δραματική σχολή του Δήμου της Αγίας Βαρβάρας που άνοιξε με την προτροπή του Ιάκωβου Καμπανέλη. Μετά όλα πήραν το δρόμο τους και συνεχίζουν μέχρι σήμερα μιας και ο δρόμος είναι ατελείωτος, ευτυχώς.
Ποιοι από τους καθηγητές σου άφησαν τη σφραγίδα της διδασκαλίας τους στον τρόπο υποκριτικής σου και σε βοήθησαν συνολικά;
* Ήμουν τυχερός γιατί πρόλαβα μέσα στα χρόνια μαθητείας μου στη σχολή να γνωρίσω σπουδαίους και πολλούς δασκάλους, όπου ο καθένας άφησε και τη δική του σφραγίδα. Διαφορετικής φιλοσοφίας, μεθόδων, τεχνικών, σχολών, αλλά και εποχών. Μπορεί να ήταν λίγο από τον καθένα, αλλά αρκετό για να χαράξει το αυλάκι όπου θα αρχίσει σιγά σιγά να κυλάει το νερό και να μεγαλώνει το ποτάμι χρόνο με το χρόνο από τα χρόνια της σχολής μέχρι σήμερα. Άλλωστε η μαθητεία δεν τελειώνει ποτέ. Οι δάσκαλοι της σχολής γίνονται μετά σκηνοθέτες. Αυτοί που όμως θα ξεχωρίσω είναι ο Περικλής Μουστάκης, ο Γιάννης Βόγλης και από σκηνοθέτες ο Σπύρος Βραχωρίτης. Έπεται η συνεχής μελέτη και εξέλιξη.
Ξεκίνησες τις σπουδές στη μουσική από πολύ μικρή ηλικία. Να υποθέσουμε πως, αν δεν γινόσουν ηθοποιός, θα γινόσουν μουσικός;
* Ξεκίνησα τη μουσική από την ηλικία των 9 χρόνων αν θυμάμαι καλά και σπουδάζω μέχρι και σήμερα. Είμαι και μουσικός και ηθοποιός. Τα αγαπώ και τα δύο εξίσου και χαίρομαι ιδιαίτερα όταν μπορώ να τα συνδυάζω μαζί. Δε φαντάζομαι να είμαι το ένα χωρίς το άλλο.
Πέρασαν σχεδόν 75 χρόνια από τις 16 Ιούνη του 1945, όταν ο Άρης Βελουχιώτης έδωσε τέλος στη ζωή του στο Φαράγγι του Φάγγου, στη Μεσούντα Άρτας, περικυκλωμένος ο ίδιος και η ομάδα του από το κυβερνητικό 118ο Τάγμα Εθνοφυλακής. Τι ήταν αυτό που σας έκανε, εσένα και τον Βασίλη Μπισμπίκη, να ανεβάσετε σήμερα το έργο της Σοφίας Αδαμίδου «Άρης»;
* Όλα ξεκίνησαν πριν από αρκετά χρόνια όταν έκανα την πρόταση στη Σοφία να γράψει έναν μονόλογο για τον Άρη. Προσωπικά με έκαιγε να γίνει μια παράσταση για αυτήν την προσωπικότητα και ο πιο κατάλληλος άνθρωπος για να γράψει ένα τέτοιο έργο ήταν η Σοφία. Πέρασε ο καιρός, ωρίμασαν οι συνθήκες, όπως λέμε και μέσα στην παράσταση, και το έργο γράφτηκε. Μετά ήρθε ο Βασίλης να συμπληρώσει την ομάδα. Αυτό που μας κέντρισε και μας κεντρίζει είναι η σπίθα αυτού του ανθρώπου που μένει αναλλοίωτη ακόμα και σήμερα στις καρδιές πολλών ανθρώπων. Ο Άρης και για τους τρεις μας υπήρξε μια προσωπικότητα που πίστεψε στην ιδέα του συνόλου και του «εμείς», ένας άνθρωπος που είχε πίστη στα ιδανικά του και πάλεψε χωρίς εκπτώσεις για αυτά μέχρι το τέλος της ζωής του. Θεωρήσαμε και θεωρούμε ότι αυτό είναι που χρειάζεται ο κόσμος σήμερα και μέσα από τη ζωή και τους αγώνες του στήσαμε μια παράσταση που εξυμνεί αυτά τα ιδανικά, αλλά και που φέρνει τον κόσμο σε επαφή με ιστορικά και πολιτικά γεγονότα της εποχής εκείνης.
Πώς θα χαρακτήριζες τη συνεργασία σου με τον Βασίλη Μπισμπίκη και τον πολυχώρο Cartel;
* Με τον Βασίλη γνωριστήκαμε το 2004 στις «Ευμενίδες» του Αισχύλου που είχε σκηνοθετήσει η Άννα Συνοδινού. Ήμασταν και οι δύο στον Χορό των «Ευμενίδων» στην εκδοχή της παράστασης στο αρχαίο κείμενο. Ύστερα από εκεί χαθήκαμε και βρεθήκαμε πάλι το 2014. Έμαθα για την ομάδα που είχε φτιάξει, όπως και για τον Τεχνοχώρο Cartel. Τότε πήγα και είδα την παράσταση «Shopping and Fucking» του Mark Ravenhill, την οποία είχε σκηνοθετήσει. Μου άρεσε πολύ ο τρόπος με τον οποίο το είχε προσεγγίσει αλλά και μετά ο τρόπος με τον οποίο δούλευε. Από τότε λέγαμε ότι θέλουμε να δουλέψουμε μαζί και τελικά αυτό ήρθε με τον Άρη. Με τον Βασίλη έχουμε έναν κοινό κώδικα, όπως και κοινές ανησυχίες. Η συνεργασία μας ήταν υποδειγματική. Ως ηθοποιός ο ίδιος αγαπάει πολύ τον ηθοποιό και αυτό σίγουρα είναι ένα μεγάλο υπέρ για τον σκηνοθέτη σε ό,τι αφορά την εμπιστοσύνη που χτίζει απέναντι στον ηθοποιό. Για μένα το Cartel έχει γίνει πια το δεύτερο σπίτι μου. Είμαστε μια δυνατή ομάδα και προχωράμε.
Πώς ήταν ο Άρης ως άνθρωπος;
* Είχε την εντιμότητα τη μοναδική: Του αγωνιστή και του παλικαριού, να πεθάνει. Με τη ζωή και τη δράση του, με τις ηρωικές πράξεις του, έγραψε διδακτικές – και πλούσιες σε περιεχόμενο – σελίδες στην ιστορία του λαϊκού μας κινήματος. Ο Άρης υπήρξε προσωπικότητα ανήσυχη και προικισμένη με σπουδαία ηγετικά χαρίσματα, πνεύμα ανυπότακτο και δημιουργικό, με πλούσια επαναστατική δράση και στις δεκαετίες του ’20 και του ’30.
Πώς ήταν στην εμφάνιση;
* Όπως λέει κι ο ποιητής, Γιάννης Ρίτσος… Έχει μακριά γένια κι ένα αληθινό άστρο στο μαύρο σκούφο του. Κι άμα μιλάει -κι ας χιονίζει ακόμα- γίνεται μονομιάς πολλή ζέστα. Κι όταν ακούνε το όνομά του οι Γερμανοί κρύβουνται σα λαγοί μέσα στα δάσα. Ένα μεγάλο κόκκινο άλογο, ένας αητός με μια σημαία, ένα άστρο αληθινό, πολλή ζέστα -αυτός είναι ο Άρης των παιδιών και των μεγάλων.
Ποια ήταν η προσφορά του στην Εθνική Αντίσταση και η συμβολή του στη δημιουργία του μεγαλύτερου αντάρτικου στρατού στην ελληνική ιστορία;
* Ο Άρης Βελουχιώτης πρωταγωνίστησε στην ίδρυση του ΕΛΑΣ και υπήρξε ο πρωτοκαπετάνιος του, μέλος της τριμερούς ηγεσίας του, δίπλα στον Στέφανο Σαράφη και στον Ανδρέα Τζήμα – Σαμαρινιώτη. Χαρακτηριστική της στρατιωτικής ιδιοφυΐας του Άρη είναι η επιχείρηση ανατίναξη της γέφυρας του Γοργοποτάμου. Το σχέδιο της επίθεσης για την κατάληψη της γέφυρας – έτσι ώστε να είναι δυνατή η υπονόμευσή και ανατίναξή της – διατυπώθηκε από τον αρχηγό του ΕΛΑΣ με τη «Διαταγή Επιχείρησης», που ο ίδιος υπαγόρευσε στον Κωστούλα Αγραφιώτη (Κώστα Καβρέτζο), στις 25 Νοεμβρίου, λίγες ώρες πριν αρχίσει η αντίστροφη μέτρηση.
Λέγεται πως αγαπούσε τη μουσική και τη λογοτεχνία. Γνωρίζουμε σήμερα ποια ήταν τα αναγνώσματά του και τι μουσική άκουγε;
* Ομολογώ πως δεν έχω τέτοια πληροφόρηση. Το μόνο που έχω διαβάσει κάπου είναι ότι λέει του άρεσε η κλασική μουσική και ιδιαίτερα η όπερα, αλλά δεν το έχω επιβεβαιώσει.
Κάποιοι μιλούν για άνθρωπο σκληρό και ωμό. Πόση αλήθεια υπάρχει σ’ αυτούς τους ισχυρισμούς;
* Στον πόλεμο αν δεν είσαι σκληρός πώς να αντέξεις και να προστατεύσεις τους συμπολεμιστές σου. Αν αυτό εννοούν φαντάζομαι πως θα ήταν. Ωμός δεν ξέρω τι μπορεί να σημαίνει για έναν αγωνιστή του μεγέθους του Άρη.
Είναι γεγονός πως κάποιες φορές που έφτανε στα όρια του αναρχισμού;
* Δεν ξέρω ποια είναι τα όρια του αναρχισμού και αν υπάρχουν πώς μπορούμε να τα ορίσουμε. Αυτό που ξέρω για τον Άρη είναι ότι ήταν κομμουνιστής. Αυτό έδειξε η ζωή του και οι αγώνες του.
Πώς αντιμετώπιζε τα θέματα ηθικής;
* Ποιας «ηθικής»; Οι τάξεις έχουν τη δική τους «ηθική». Την «ηθική» της εργατικής τάξης την υπερασπιζόταν με σθένος.
Το κόμμα του τού συμπαραστάθηκε όσο άξιζε στη μνήμη και την προσφορά του;
* Αυτό αποτυπώνεται στον Α’ τόμο Δοκιμίου Ιστορίας του ΚΚΕ, 1918-1949, που γράφει: «Ο Άρης ζυμωμένος και ατσαλωμένος στο ΚΚΕ και στο λαϊκό κίνημα αναδείχτηκε με την ηρωική δράση του, σε ατρόμητο πολεμιστή και σε γνήσιο λαϊκό ηγέτη. Η τραγική θυσία του συγκίνησε βαθιά τους αγωνιστές της Εθνικής Αντίστασης και όλους τους πατριώτες».
Ο Άρης ένιωσε κάποια στιγμή προδομένος;
* Απογοητευμένος σίγουρα. Προδομένος δεν ξέρω.
Γιατί υπέγραψε δήλωση στην Κέρκυρα το 1939; “Και τα βασανιστήρια τα άντεχε και τη φυλακή και όλα. Ούτε αδύναμος ήταν, ούτε δειλός, ούτε τίποτε από όλα αυτά”, όπως γράφει η Μαρία Καραγιώργη, μία από τις σπουδαιότερες γυναικείες μορφές της Αριστεράς στον 20ό αιώνα.
* Μέχρι σήμερα ήταν ένα σκοτεινό και περίεργο για την προσωπικότητα του Άρη, σημείο. Με νέα στοιχεία που ήρθαν στη δημοσιότητα όμως προκύπτει ότι ο Άρης είχε υπογράψει «δήλωση μετανοίας» ύστερα από εντολή του Μιχάλη Τυρίμου (που αργότερα αποδείχθηκε χαφιές), ο οποίος είπε στον Άρη ότι μετέφερε εντολή του Ν. Ζαχαριάδη.
Μήπως ο Άρης Βελουχιώτης πήρε μαζί του και κάποιο μυστικό, φεύγοντας από τη ζωή;
* Αυτό δε θα το μάθουμε ποτέ.
Ο Άρης είχε προσωπική ζωή;
* Πριν από τον πόλεμο σίγουρα θα είχε. Στη διάρκεια του πολέμου ασφαλώς και δεν μπορούσε να έχει.
Μία από τις πιο καθηλωτικές σκηνές της παράστασης, είναι όταν ο Άρης μιλά στη μητέρα του, κρατώντας μια φωτογραφία. Ποιο πρόσωπο εικονίζεται στη φωτογραφία και ποια είναι τα αισθήματά σου όταν παίζεις αυτή τη σκηνή;
* Στη φωτογραφία είναι η μητέρα μου και όχι η Αγλαΐα Κλάρα. Είναι η μητέρα μου που με κρατά στην αγκαλιά της μωρό. Είναι δύσκολο να μιλάς στη φωτογραφία της μάνας σου σαν να μην υπάρχει στη ζωή. Ακόμα περισσότερο όταν αρκετές φορές βρίσκεται και μπροστά στο κοινό. Έρχεται όμως η στιγμή που όλο αυτό αποδομείται και επανατοποθετείται μέσα στο πλαίσιο της τεχνικής και της υποκριτικής χωρίς να επηρεάζει εμένα ψυχολογικά ή συναισθηματικά, αλλά να περνάει η συγκίνηση στο κοινό.
Σήμερα ο Άρης έχει δικαιωθεί από τον κόσμο;
* Πάντα δικαιωμένος πιστεύω ότι ήταν από τον κόσμο της Αριστεράς και κυρίως από τους κομμουνιστές.
Ο Άρης Βελουχιώτης είναι ένα πρόσωπο που εμπνέει καλλιτέχνες και δημιουργούς;
* Πιστεύω πως πάντα θα εμπνέει ο Άρης, όχι μόνο ως προσωπικότητα αλλά κυρίως για αυτά που εκπροσωπεί. Αυτό μας κίνησε και εμάς στο να κάνουμε μια παράσταση για εκείνον.
Αν ζούσε σήμερα, πώς θα σκεφτόταν και πώς θα δρούσε;
* Ως Άρης! Τίποτε λιγότερο.
Το κοινό σου μιλάει μετά την παράσταση; Πώς τη σχολιάζουν συνήθως;
* Άλλοι μου μιλάνε, άλλοι είναι σκεπτικοί, άλλοι απλώς σηκώνουν το χέρι ή χαμογελάνε με ευχαρίστηση σαν να έζησαν μια κάθαρση, άλλοι πάλι είναι αμίλητοι και υπάρχουν και εκείνοι που έρχονται απλώς να με αγκαλιάσουν δακρυσμένοι και να φύγουν. Τα σχόλια του κόσμου σε συντριπτικό βαθμό και μη με παρεξηγήσετε είναι θετικά. Αυτό που εισπράττω εγώ είναι πως είναι μια παράσταση που δείχνει να αφορά τον κόσμο.
Σου έχει εξομολογηθεί κάποιος θεατής κάποια χαρακτηριστική ιστορία;
* Κατά καιρούς ναι. Έχουν έρθει άνθρωποι μεγάλης ηλικίας που τον έζησαν τον Άρη αλλά και παιδιά αυτών των ανθρώπων που έχουν ακούσει διάφορες ιστορίες από γονείς και παππούδες. Είναι πραγματικά τόσες πολλές και συγκινητικές από τον τρόπο που οι ίδιοι τις περιγράφουν και τις διηγούνται που θα μπορούσαμε να γράψουμε ένα βιβλίο. Δεν μπορώ να θυμηθώ ή να ξεχωρίσω κάποια.
Γιατί η ιστορία του Άρη μιλάει στο σύγχρονο Έλληνα θεατή;
* Γιατί ο Άρης μέσα από τη ζωή και τους αγώνες του είναι η σύγχρονη ιστορία της Ελλάδας.
Ο φασισμός δείχνει σήμερα να ασκεί νέα επίδραση στην Ευρώπη λόγω των οικονομικών αβεβαιοτήτων και της κατάρρευσης του μεταπολεμικού «κράτους πρόνοιας». Πώς μπορεί, κατά τη γνώμη σου, αυτό το φαινόμενο να αντιμετωπιστεί;
* Την απάντηση τη δίνει η σύγχρονη κοινωνία και ειδικά οι νέες γενιές που δυστυχώς δε γνωρίζουν από Ιστορία. Το έχω πει πολλές φορές πως ο μόνος τρόπος να αντιμετωπίσεις αυτό το φαινόμενο είναι να διαβάσεις την ιστορία σου και να δεις τι έκανε παλιότερα ο φασισμός στον κόσμο. Η κατάρρευση του καπιταλιστικού συστήματος οδηγεί στην άνοδο του φασισμού. Η οικονομική ένδεια σε σπρώχνει στο αλληλοφάγωμα και στη στενομυαλιά. Διαβάζεις, θωρακίζεσαι πνευματικά και αγωνίζεσαι για τα δικαιώματά σου.
Όσοι δεν μελετούν Ιστορία είναι καταδικασμένοι να την επαναλάβουν;
* Ακριβώς. Ήδη έχει αρχίσει η επανάληψη της Ιστορίας.
Ποιες λεπτομέρειες της καθημερινότητας σε επηρεάζουν;
* Αυτές που επηρεάζουν όλους μας. Η καθημερινότητα δεν μας ξεχωρίζει επειδή είμαστε καλλιτέχνες. Παλεύω και αγωνίζομαι όπως όλοι για τις καθημερινές μου ανάγκες και προσπαθώ μέσα από την τέχνη μου να κάνω την προσωπική μου επανάσταση παρακολουθώντας τα γεγονότα. Κοινωνικά, πολιτικά, πολιτιστικά.
Το θέατρο μπορεί να θεωρηθεί επαναστατική πράξη σήμερα;
* Πάντα ήταν επαναστατική πράξη το θέατρο όπως και όλες οι μορφές τέχνης. Αντικατοπτρίζουν την κοινωνία και σε φέρνουν αντιμέτωπο με τον εαυτό σου. Ένα έργο τέχνης όπως και μια παράσταση είναι σαν να έχεις έναν καθρέφτη απέναντί σου. Κρίνεις και κρίνεσαι παράλληλα. Ο Κάρολος Κουν είχε πει: «Δεν κάνουμε θέατρο για το θέατρο. Δεν κάνουμε θέατρο για να ζήσουμε. Κάνουμε θέατρο για να πλουτίσουμε τους εαυτούς μας, το κοινό που μας παρακολουθεί κι όλοι μαζί να βοηθήσουμε να δημιουργηθεί ένας πλατύς, ψυχικά πλούσιος και ακέραιος πολιτισμός στον τόπο μας». Αυτό είναι επανάσταση.
Έχεις σχέδια για το άμεσο μέλλον και ποια είναι αυτά;
* Παράλληλα με τις παραστάσεις του «Άρη» ξεκινάμε πρόβες για το «Κόκκινα φανάρια» που θα ανέβουν το 2020 στον Τεχνοχώρο Cartel σε σκηνοθεσία του Βασίλη Μπισμπίκη όπου θα παίξω τον ρόλο του Μιχαήλου. Σε ό,τι αφορά τη μουσική μέσα στο 2020 θα κυκλοφορήσω τον τρίτο προσωπικό μου δίσκο και θα προσπαθήσω να κάνω κάποιες live εμφανίσεις.
Ποιους ρόλους ονειρεύεσαι να ερμηνεύσεις;
* Είναι πολλοί οι ρόλοι και τα είδη με τα οποία θα ήθελα να έρθω σε επαφή. Θα ήθελα όμως πολύ να παίξω ρόλους από το αρχαίο δράμα.
Τι άλλο διάβασες τώρα τελευταία και σε συγκίνησε;
* Θα είμαι ειλικρινής και θα πω ότι δυστυχώς δεν έχω διαβάσει κάτι τώρα τελευταία.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου δημιουργοί στον κινηματογράφο, τις εικαστικές τέχνες, τη λογοτεχνία;
* Στον κινηματογράφο οι Κιούμπρικ, Γκασπάρ Νοέ, Ντάριο Αρτζέντο, από ζωγραφική ο Μαρκ Ρόθκο και ο Τζάκσον Πόλοκ, από λογοτεχνία οι Λουντέμης, Εγγονόπουλος, Χαρούκι Μουρακάμι.
Πώς είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συγκατοικείς με κάποιο ζωάκι;
* Αν εξαιρέσουμε τις γάτες που τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Δεν τις μπορώ και δε με μπορούνε, κατά τα άλλα μου αρέσουν πάρα πολύ. Λατρεύω τα σκυλιά. Παλιότερα είχα, αλλά αυτήν την περίοδο όχι.
***
«Εγώ είμαι. Δεν υπάρχω, αλλά υπάρχω. Δεν ζω, αλλά ζω. Δεν έχω σάρκα και οστά… δεν τα χρειάζομαι. Εσείς με κρατάτε εδώ. Με τα θετικά σας λόγια, αλλά και τα αρνητικά. Δεν έχω ησυχάσει ως νεκρός… αλλά μήπως έζησα ήσυχος και ως ζωντανός; Ο καθένας από την πλευρά που το βλέπει, από την πλευρά που τάσσει εαυτόν… Είναι τιμή πάντως να με βρίζει ο εχθρός… σημαίνει ότι με φοβάται»…
(Απόσπασμα από την παράσταση)
* * *
Η παράσταση που αγαπήθηκε και συγκίνησε το κοινό, ο «Άρης» της Σοφίας Αδαμίδου, σε σκηνοθεσία Βασίλη Μπισμπίκη, με τον Τάσο Σωτηράκη, στον ομώνυμο ρόλο, που παρουσιάστηκε στον Cartel Τεχνοχώρο για δύο σεζόν και σε περισσότερες από 30 πόλεις και Φεστιβάλ, στην Ελλάδα και την Κύπρο, «επιστρέφει» στον Cartel Τεχνοχώρο, από τις 19 Οκτωβρίου 2019, για περιορισμένο αριθμό παραστάσεων, μέχρι 29 Δεκεμβρίου 2019.
* * *
Παρότι πέρασαν 73 χρόνια από τον τραγικό θάνατό του, ο Άρης Βελουχιώτης βρίσκεται πάντα στην επικαιρότητα, σε συζητήσεις για το ποιος ήταν σαν άνθρωπος, σαν πρωτοκαπετάνιος του ΕΛΑΣ, σαν λαϊκός ηγέτης, αλλά και η σχέση του με το ΚΚΕ.
Ο ηγέτης της Αντίστασης, ο πρωτοκαπετάνιος του θρυλικού ΕΛΑΣ που ελευθέρωσε τη χώρα από τους Ναζί, ο φόβος και ο τρόμος των ντόπιων συνεργατών του χιτλερισμού, «γύρισε». Ίσως γιατί ποτέ δεν έφυγε, αφού ο «μύθος» του, μένει ζωντανός από γενιά σε γενιά.
Ο Άρης πέρασε στην «αθανασία». Ο Μιζέριας της «δήλωσης». Ο Βελουχιώτης του Γοργοπόταμου. Ο Άρης της Λαμίας. Ο αρνητής που «έκαψε» τη Βάρκιζα. Ο «αετός» της Ρούμελης στην τελευταία πτήση της Μεσούντας. Βήμα το βήμα η πορεία και η ζωή του εμβληματικού λαϊκού ηγέτη που ανέδειξε η νεότερη ιστορία της χώρας.
Προσωπικές στιγμές ενός ανθρώπου. Ο ήρεμος καπετάνιος, ο στρατηγικός και πολιτικός νους που ξεδιπλώνει τις στρατιωτικές και οργανωτικές του ικανότητες. Ο γιος που μιλά στη μάνα του. Το σύμβολο που συνομιλεί και «αγκαλιάζει» με το λόγο του αγρότες και εργάτες. Ο πρώτος των ανταρτών με τους μαυροσκούφηδές του. Ο κομμουνιστής, ο πρωτοκαπετάνιος που θυμώνει, οργίζεται, ξεσπά. Που παλεύει με τον εαυτό του, τη συνείδησή του, που διαφωνεί με το Κόμμα του μένοντας πάντα πιστός σε αυτό. Ο Άρης με το σύντροφό του, τον Τζαβέλα. Ο Άρης με το πιστόλι στον κρόταφο. Σε μια ανατροπή της μοίρας και ένα διαχρονικό κάλεσμα αγώνα. Αυτός είναι ο Άρης!
* * *
«Άρης»
στον Cartel Τεχνοχώρο
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 19:00
3ος ΧΡΟΝΟΣ
Συντελεστές
Σκηνοθεσία: Βασίλης Μπισμπίκης
Στον ρόλο του Άρη, ο Τάσος Σωτηράκης
Συγγραφέας: Σοφία Αδαμίδου
Ο ηθοποιός Θοδωρής Τσουανάτος και ο μικρός Πέτρος Φλωράκης «έδωσαν» τις φωνές τους.
Σκηνικά – κοστούμια: Ομάδα Cartel
Μουσική: Villagers of Ioannina City (VIC). Το τραγούδι «Άρη μου», σε στίχους Αγλαΐας Κλάρα, μελοποίησε και ερμηνεύει η Ερωφίλη. Το μουσικό κομμάτι της έναρξης και του τέλους είναι του Βασίλη Καραγιάννη.
Κινησιολογία: Αγγέλα Πατσέλη
Φωτισμοί: Λάμπρος Παπούλιας
Επιμέλεια video: Ηλίας Φλωράκης
Ειδικά Εφέ: Προκόπης Βλασερός
Φωτογραφίες: Δήμητρα Ψυχογυιού
Σκίτσο αφίσας: Γιώργος Γούσης
Σχεδιασμός αφίσας: Νικολέτα Διολή
Εκτέλεση Παραγωγής: Φαίη Τζήμα
Παραστάσεις:
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 19:00
- Διαβάστε επίσης:
Ο «Άρης» που αγαπήσαμε έρχεται για τρίτη χρονιά στον Τεχνοχώρο Cartel
