Του Δημήτρη Καραβιώτη [*]
«Στη μεγάλη πόλη… φεύγουν άνθρωποι για λίγο ή για πάντα και δεν το παίρνεις χαμπάρι. Πριν λίγους μήνες ρώτησα τη Μαρία Καβογιάννη αν ξέρει τι κάνει η Αθανασιάδου, πώς είναι. Μου είπε ότι δεν αναγνωρίζει πια κανέναν.
Το ήξερα ότι έχει χάσει τη μνήμη της.
Πριν χρόνια έπαιζα στο Θέατρο Τέχνης και ήρθε στα καμαρίνια να μας συγχαρεί.
Πήγα κοντά της με πολλή χαρά. Δεν με θυμόταν…
«Αχ μήπως ήσουν μαθητής μου; Συγγνώμη παιδί μου που δεν σε θυμάμαι, έχω Αλτσχάιμερ».
Ήρεμος άνθρωπος, πολύ λίγες φορές ανέβασε τον τόνο της φωνής της κι αμέσως, όταν συνέβαινε αυτό, πάντα το γύριζε στο χιούμορ.
Θυμάμαι είχε ένα μεταλλικό στυλό και τον χτυπούσε στο τραπέζι.
Όταν μια φορά νεύριασε και φώναξε χτυπώντας το στυλό… «σταματήστε επιτελούς κάντε ησυχία»… κι όπως έχει κοκκινίσει από την ένταση κοιτάζει το στυλό κοιτάζει εμάς, χαμογελάει… «θα τον σπάσω και είναι και δώρο». Αυτό γινόταν πάντα.
Απλή κυρία φορούσε τα τζινάκια της, τα αθλητικά της παπούτσια, το τραπέζι της σε μια γωνιά δίπλα στους μαθητές. Απλή και ουσιαστική.
Τότε δεν είχε γίνει ακόμη γνωστή τηλεοπτικά.
Εγώ την ήξερα από την πρώτη παράσταση που είδα στο Ηράκλειο.
Μαθητής ακόμη πριν καν ασχοληθώ έστω κι ερασιτεχνικά με το θέατρο είχα δει το «Φιντανάκι» του Παντελή Χορν από το Θέατρο Τέχνης με τη Σούλα στο ρόλο της μάνας.
Έγινε γνωστή μέσα από κωμωδίες στην τηλεόραση ενώ ήταν εξαιρετική στο δράμα.
Στο μάθημά της είχα την «Κασέτα» της Λούλας Αναγνωστάκη. Καταφέραμε δασκάλα και μαθητής να επικοινωνήσουμε ουσιαστικά.
Αμφιταλαντευόμουν, αν κάνω γι’ αυτό το πράγμα, να μείνω στη Σχολή ή να φύγω να συνεχίσω τις σπουδές στο θέατρο ή να σταματήσω.
Της το είπα μια μέρα.
Μετά από μια βδομάδα σ’ ένα διάλειμμα με πλησιάζει
…«να σου πω, κι εμείς είχαμε αμφιβολίες όταν ήμασταν νέοι αλλά το παλέψαμε. Πάλεψέ το. Μην τα παρατάς και μην αμφιβάλλεις αν κάνεις γι’ αυτή τη δουλειά. Βρες ανθρώπους να πιστέψεις και να σε πιστέψουν».
Κοίτα τώρα μια δασκάλα υποκριτικής χωρίς μέθοδο άκτινγκ, τι κάνει σε ένα νέο άνθρωπο και πόσο τον βοηθάει με πέντε λέξεις.
Ούτε που έδωσα σημασία στα λόγια της τότε.
Αλλά όταν είσαι νέος όλα καταγράφονται στο άτιμο το ασυνείδητο.
Αχ κυρία Αθανασιάδου ακόμη το παλεύω κι ακόμη ψάχνω να βρω ανθρώπους να πιστέψω και να με πιστέψουν
Δεν την αποχαιρετίσαμε, δεν της πήγαμε έστω ένα λουλούδι.
Την αποχαιρετούμε με καθυστέρηση μηνών, αφού τώρα το μάθαμε.
Αναπαυμένη να είναι με τον αγαπημένο της Δάνη».
[*] Το παραπάνω κείμενο δημοσιεύθηκε στο Facebook, στο χρονολόγιο του ηθοποιού Δημήτρη Καραβιώτη.
