***
«Αποχαιρετούμε τον Κώστα Καζάκο, τον πολύτιμο σύντροφό μας στα μικρά και τα μεγάλα, στα εύκολα και τα δύσκολα, στις χαρές και τις πίκρες της ζωής και του αγώνα.
Ήταν μια γενναιόψυχη προσωπικότητα, με διεισδυτικό στοχασμό και βαθιά συνείδηση της κοινωνικής αποστολής της τέχνης να εξανθρωπίζει τον άνθρωπο. Όσα σπουδαία κατάφερε στον χώρο της τέχνης δεν τα όφειλε απλά στα δώρα που του χάρισε η φύση, την κραταιά φωνή, την αγέρωχη αρρενωπή μορφή, το επιβλητικό παράστημα, αλλά κυρίως στις ψυχικές και πνευματικές αρετές, που σμιλεύτηκαν κι ωρίμασαν κοπιαστικά και με θυσίες από τα νεανικά του χρόνια στο καμίνι της βιοπάλης και μέσα από το πάθος του για τη μόρφωση και την πνευματική καλλιέργεια.
Η αγωνιστική κληρονομιά του πατέρα του και τα προσωπικά του βιώματα τον τοποθέτησαν από νωρίς στην πλευρά των αδικημένων…
Όπως έλεγε, το θέατρο «παρέχει παιδεία και είναι η πιο λαϊκή, επίκαιρη, άμεσα κατανοητή και ζωντανή τέχνη. Το θέατρο σίγουρα δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο, μπορεί όμως να αλλάζει τους ανθρώπους».
Αισθανόταν πάντα την τέχνη ως αγώνα για ανάταση, πρόοδο, εξέλιξη που δεν σταματάει ποτέ και θεωρούσε σύμφυτη με τον καλλιτέχνη την αγωνιστική στάση ζωής, την οποία ο ίδιος ακολούθησε σταθερά και αταλάντευτα μέχρι το τέλος.
Η πολιτική δράση του ήταν μια αρμονική συνύπαρξη της ζωής και της καλλιτεχνικής πράξης. Η ιδεολογία του καθόριζε τη ζωή του και αυτό έβγαινε αβίαστα και στη δουλειά του. Δεν μπορούμε να διακρίνουμε στον Κώστα Καζάκο την πολιτική δράση από την καλλιτεχνική του δραστηριότητα. Πρώτα από όλα με το έργο του υπηρέτησε τα προωθημένα κοινωνικά ιδανικά του και την τάξη – φορέα τους κι έπειτα, με την ενεργή παρουσία του σε όλες τις μεγάλες πολιτικές μάχες, επιβεβαίωσε όσα με το έργο του εννοούσε.
Δεν θα ξεχαστεί, γιατί ήταν ένας γεμάτος πάθος και δύναμη πρωταγωνιστής, όχι απλά στη σκηνή, στα πλατό, στις εξέδρες των διαδηλώσεων, αλλά τελικά στην Ιστορία. «Λαχτάρησε μια χώρα» όπου ο λαός θα πάψει «να περιμένει μάταια τον καιρό». Και αν οι λίγοι αυτό δεν του το συγχωρούν, είναι μια επιβεβαίωση ότι έκανε το καθήκον του σαν καλλιτέχνης και σαν άνθρωπος, είναι μια επιβράβευση της ζωής του. Οι μέρες που ο λαός «θα αρνιέται πια να βλέπει τον δρόμο του κλειστό», οι μέρες που λαχτάρησε, αργά ή γρήγορα, θα ‘ρθουν. Θα φροντίσουν γι’ αυτό όλοι εκείνοι που συνεχίζουν τη ζωή του, παλεύοντας για έναν ανώτερο πολιτισμό σε μια ανώτερη κοινωνική οργάνωση.
Πηγή: Απόσπασμα από την ανακοίνωση του ΚΚΕ
***
Ο Κώστας Καζάκος, την Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2022, έφυγε από τη ζωή, σε ηλικία 87 ετών, έπειτα από νοσηλεία 1,5 μήνα στον «Ευαγγελισμό». Είχε γεννηθεί στις 29 Μαΐου του 1935 στον Πύργο Ηλείας.
***
“Η ζωή συνεχίζεται. Μία είναι. Ανεπανάληπτη. Οι μέρες δεν ξανάρχονται. Πρέπει να τις ζήσεις.” – Κώστας Καζάκος 1935 – 2022#rip #KostasKazakos #ΚώσταςΚαζάκος pic.twitter.com/OJpBBs1yuA
— Finos Film (@FinosFilm) September 13, 2022
Ο ΑΠΟΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΣ
Όπως ανακοινώθηκε «Η οικογένειά του και η Κεντρική Επιτροπή του ΚΚΕ καλούν όλους τους φίλους του, όλο τον κόσμο που τον αγάπησε για την προσφορά του στην τέχνη και τον πολιτισμό, στον άνθρωπο και τα ιδανικά του, στην αποχαιρετιστήρια τελετή, που οργανώνεται στο Αίθριο της έδρας της ΚΕ του ΚΚΕ, στον Περισσό, τη Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2022, στις 19.00».
