Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου / Κείμενο – Φωτογραφίες
Παγωμένη λεμονάδα μαζί και υγρή αρωματισμένη λευκή πετσέτα για τα χέρια μας, από έναν ευθυτενή υπάλληλο με αψεγάδιαστη στολή, ήταν το καλωσόρισμα στο ξενοδοχείο. Ανάμεσα στην Ερυθρά Θάλασσα και στην έρημο του Σινά δημιουργήθηκε πριν από μερικά χρόνια από το τίποτα ένα θέρετρο. Σήμερα έχει εξελιχτεί σε έναν από τους πιο δημοφιλείς προορισμούς για ανάπαυση. Μια πόλη νέα, φιλόδοξη, πολλά υποσχόμενη και με τη ματαιοδοξία της ωραίας.
Ήλιος, κοράλλια, τουρίστες και πολυτέλεια
Πολυτελή ξενοδοχεία τα οποία καταλαμβάνουν τόσο μεγάλη έκταση που σου διαθέτουν ειδικά διθέσια οχήματα για να διανύσεις τους χώρους τους. Υπερσύγχρονες αίθουσες συνεδρίων, πισίνες μεγάλες σαν τεχνητές λίμνες, σπα, ενυδρεία, καζίνα, εμπορικά κέντρα, παραδεισένιοι κήποι με φλαμίνγκο, μνημεία, αγάλματα κάθε είδους και εικαστικές εγκαταστάσεις που συναγωνίζονται στην απλοϊκότητα και την κακογουστιά. Καταδυτικά κέντρα, κοραλλιογενής υποθαλάσσιος πλούτος, καραβάνια με καμήλες, κέντρα με οριεντάλ μουσική όπου σεΐχηδες, μαχαραγιάδες και νεόπλουτοι διασκεδάζουν μέχρι τις 7 το πρωί. Και τουρίστες. Πολλοί τουρίστες. Κατάκοποι εργασιομανείς του Βορρά που -απορείς πώς- αντέχουν ώρες ξαπλωμένοι κάτω από τον καυτό ήλιο. Τουρίστες από τη Γερμανία, τη Ρωσία, την Ιταλία, την Ελλάδα, τη Βραζιλία, την Αγγλία, την Αμερική, τις Σκανδιναβικές χώρες. ΄Αλλοι από τις Αραβικές χώρες, την Ινδία, τη Μαλαισία, την Ιαπωνία, τουλάχιστον αυτοί αποφεύγουν τον ήλιο.
Ακτές με κρυστάλλινα νερά
Οι Ισραηλινοί ήταν οι πρώτοι που μετά την κατάληψη της περιοχής κατά τον πόλεμο του 1967 διείδαν τις δυνατότητες της περιοχής και άρχισαν να χτίζουν τα πρώτα άνετα ξενοδοχεία στις ακτές με τα κρυστάλλινα νερά και τα μυθικά ονόματα, Ναάμα Μπέι, Σαρκ Μπέι, Νταχάμπ.
Βιβλικό τοπίο και Βεδουίνοι
Στο δρόμο προς τη Μονή Σινά με το καθηλωτικά βιβλικό τοπίο γύρω σου, να εκτείνεται στην απεραντοσύνη του ορίζοντα, διακρίνεις Βεδουίνους με ολόλευκες κελεμπίες και τις γυναίκες τους ντυμένες με μαύρα καφτάνια και μαύρα χρυσοποίκιλτα πέπλα που καλύπτουν τα μαλλιά. Πολλοί απ’ αυτούς έχουν πλέον αφεθεί ολοκληρωτικά σχεδόν στα κελεύσματα της σύγχρονης ζωής. Οδηγούν τζιπ ή καβάλα στις καμήλες επικοινωνούν με τελευταίας τεχνολογίας mobile phone. Αργά και σταθερά εγκαταλείπεται ο παραδοσιακός τρόπος ζωής. Τα παιδιά ντύνονται με δυτικά ρούχα, εθίζονται στην κόκα κόλα και στα ηλεκτρονικά παιχνίδια. Εικόνες αντιφατικές. Σπίτια από μπετόν, πλαστικές καρέκλες, ναργιλέδες, δορυφορικές κεραίες.
Πράσινες σημαίες
Οι αναρτημένες πράσινες σημαίες στα σπίτια έχουν τη σημασία τους. Είναι δείγμα διαθέσιμης ελεύθερης γυναίκας που προορίζεται για νύφη. Ο υποψήφιος γαμπρός επισκέπτεται το σπίτι και συζητά με τους γονείς. Η κοπέλα παρακολουθεί αθέατη. Αν το τσάι που θα του σερβιριστεί δεν έχει ζάχαρη, είναι σημάδι απόρριψης. Τα λόγια είναι περιττά. Η υποψήφια, όπως μας είπαν, έχει άποψη για την επιλογή και ελευθερία βούλησης. Αν αυτή δεν εγκρίνει, τίποτα δεν προχωρά. Τα υπόλοιπα είναι θέμα γονιών και αδελφών. Πόσες καμήλες θα δοθούν από την πλευρά του γαμπρού είναι το διακύβευμα. Αν η οικογένεια δεν ικανοποιηθεί από την προσφορά, η συμφωνία δεν επισφραγίζεται. Οι καμήλες στην παραδοσιακή νομαδική ζωή είναι το βασικότερο περιουσιακό στοιχείο. Οι γυναίκες μεγάλης ηλικίας χαίρουν σεβασμού από την οικογένεια. Μεταλαμπαδεύουν τις γνώσεις τους και τακτικά οι γιοι ζητούν τη γνώμη τους για τη ζωή τους.
Συμπαθητικές καμήλες
Φθάσαμε σ’ έναν βεδουίνικο καταυλισμό στην ενδοχώρα ύστερα από πορεία πάνω στις καμήλες. Τελικά η καμήλα είναι ένα κάπως εσωστρεφές και συμπαθητικό ζώο που διαθέτει αρκετή υπομονή. Δεν μπόρεσα, από τη σύντομης διάρκειας γνωριμία που είχαμε, να αντιληφθώ αν ισχύει ο μύθος περί εκδικητικότητας. Η δική μου μού φέρθηκε με ανεκτικότητα, καλοσύνη και ευγένεια.
Δείπνο στον καταυλισμό
Στο δείπνο που μας παρέθεσαν οι Βεδουίνοι, μας έψησαν κοτόπουλο σε υποτυπώδες μπάρμπεκιου, οι γυναίκες είχαν μαγειρέψει ρύζι, με κους κους, πεντανόστιμες πατάτες, χούμους, τααμίγια (κεφτέδες από ρεβίθια). Σαλάτα και γαλακτοκομικά δεν αγγίξαμε για ευνόητους λόγους. Στην αρχή μας σέρβιραν σε μικρά ποτηράκια ένα αρωματικό αφέψημα από βότανα. Στην προσφορά ναργιλέ δηλώσαμε άρνηση αφού ευχαριστήσαμε ευγενικά. Με το φαγητό προσφέρθηκε κόκα κόλα. Κλασική αξία και στην έρημο… Αφού τραβήξαμε φωτογραφίες με το ηλιοβασίλεμα, αφού χορέψαμε αδέξια το χορό της φωτιάς σαν χαζοτουρίστες και γίναμε θέαμα στους Βεδουίνους που διασκέδαζαν μαζί μας, ήρθε η ώρα της ξενάγησης στα άστρα. Το πλανητάριο ήταν αληθινό.
Έναστρος ουρανός
Καθίσαμε όσο μπορούσαμε αναπαυτικότερα σε κιλίμια στρωμένα στην άμμο της ερήμου. Έναστρος ουρανός, τεράστιος, ανέφελος, ακριβώς πάνω μας. Μια πελώρια τέντα κεντημένη με μικρές φωτιές. ΄Εβαζα στο μάτι ένα άστρο. Αυτό μπορώ να το πιάσω αν απλώσω το χέρι, σκεφτόμουν. Ένας νεαρός σοφός, ευφυής και εύθυμος, πολύγλωσσος, μας έδειξε τα άστρα. Πρώτα την Αφροδίτη. Πάντα κοντά στη Σελήνη. Δεν διακρίνεται για πολλή ώρα. Βιαστική. Να κρύψει την ομορφιά της. Μετά ο Δίας, το Αστρο του Βορρά και άλλα. Όταν ήμασταν παιδιά, κάποιος πολύξερος μεγάλος, πατέρας ή θείος, κρατώντας μας από το χέρι σε κάποια ανοιχτωσιά, μια ξάστερη βραδιά, μας έδειχνε τη Μικρή και τη Μεγάλη ΄Αρκτο κι εμείς με στόμα σαν όμικρον κεφαλαίο και μάτια διάπλατα θαυμάζαμε και κάναμε ερωτήσεις. Θέλει πολύ να ξαναγίνεις παιδί; Δεν νομίζω. Ουρανός, φαντασία και κάποιος να σου κρατάει το χέρι.
