Πέντε κορίτσια, ένας προπονητής ηθοποιών και μια ταράτσα. Χρειάζεται κάτι ακόμα; Kι αυτό το είχαν. Κέφι, ενδιαφέρον, αφοσίωση, τρέξιμο, φαντασία, προσήλωση και το θαυματάκι ολοκληρώνεται. Εκεί, στο μέσον της πιο υποβαθμισμένης περιοχής της Αθήνας, στον αριθμό 31 της οδού Κολωνού, κάτω από τον έναστρο ουρανό. Σε ένα σημείο απίστευτο και απρόσμενο. Μια κρυφή γωνιά της άγνωστης Αθήνας, της ανεξερεύνητης. Στο θέατρο «Συνεργείο», όπου το χειμώνα, την άνοιξη και μέχρι τώρα τον Ιούνιο παρακολούθησα εξαιρετικές δουλειές άξιων ανθρώπων.
Οι Αμάντα Σοφιανοπούλου, Βασιλική Τσιροπούλου, Μικαέλα Ζούστη, Ναταλία Κατσαρού, Ράνια Καπετανάκη και ο κόουτς ηθοποιών, όπως θέλει να τον αποκαλούμε, Βασίλης Ανδρέου, παρουσίασαν μιαν άλλη άποψη για τις «Δούλες» του Ζενέ. Εκ των ενόντων. Με αυτά που ήδη υπήρχαν. Απλά και όμορφα. Φιλόξενα και φιλικά. Με χαμόγελο και καρδιά. Μεγάλη τέχνη κι αυτά.
Oι αδελφές Κλερ και Σολάνζ ζουν μια ρουτίνα που μοιράζεται ανάμεσα στο φθόνο και στο δέος, ανάμεσα στο καθήκον και στη ζήλια, ανάμεσα στην αγάπη και στο μίσος για την Κυρία τους.
Εγκλωβισμένες σ’ ένα αστικό σπίτι, όταν η Κυρία απουσιάζει αφήνονται σ’ ένα παιχνίδι όπου υποδύονται εναλλάξ τη Δούλα και την Κυρία. Ένα παιχνίδι τελετουργικό. Η εικόνα ενός αόρατου κυρίου αιωρείται στους διαλόγους τους. Άραγε έχουν ανάμειξη για τον εγκλεισμό του Κυρίου στη φυλακή; Η Κυρία, άλλοτε στοργική και καλοσυνάτη, άλλοτε σκληρή κι αυταρχική, είναι όλος ο κόσμος τους. Αλήθεια, ψέμα, απόρριψη και αποδοχή, καταπιεσμένα συναισθήματα, μοναξιά, χυδαιότητα, ψευδαισθήσεις, ασχήμια αλλά και συμπόνια μπερδεύονται στις «Δούλες» του Ζαν Ζενέ. Τη λύση δίνουν στην τελευταία πράξη του δράματος ένα φλιτζάνι δηλητηριασμένο τίλιο και ο θάνατος της ψεύτικης Κυρίας, της Κυρίας συμβόλου.
Το 1933 ένα έγκλημα συνταράσσει τη Γαλλία. Οι αδελφές Λέα και Κριστίν Παπέν, οικιακές βοηθοί σ’ ένα πλούσιο παρισινό σπίτι, κατακρεούργησαν την κυρία τους και την κόρη της. Στο δικαστήριο μοιράζονται την ευθύνη της πράξης τους και δεν κάνουν χρήση κανενός ελαφρυντικού. Το γεγονός αυτό της δολοφονίας δίνει στον Ζενέ το έναυσμα για να γράψει τις «Δούλες» του. (Δεξιά, φωτογραφία από περιοδικό της εποχής).
«Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μίσος, έλεγε. Από αυτό γεννιούνται οι ιδέες».
Ολόκληρο το έργο είναι ένα παιχνίδι μεταμορφώσεων, όπως παιχνίδι μεταμορφώσεων και εναλλαγών ήταν και ολόκληρη η ζωή του συγγραφέα Ζαν Ζενέ.
Περιθωριακός, κατάδικος, εκδιδόμενος, λιποτάκτης και λωποδύτης μεταλλάσσεται σε εξαίρετο λογοτέχνη και βαθιά σκεπτόμενο άνθρωπο.
Από φυλακόβιος γίνεται το αγαπημένο παιδί της γαλλικής διανόησης.
Ο νόθος γιος μιας πόρνης που περνά τη διαταραγμένη εφηβεία του ως τρόφιμος αναμορφωτηρίου, ο πρώην θανατοποινίτης φθάνει να γίνει ο συνομιλητής του Ζαν Κοκτό και του Ζαν Πολ Σαρτρ. Τόσος είναι δε ο θαυμασμός του τελευταίου για το πρόσωπό του ώστε γράφει το βιβλίο «Άγιος Ζενέ: Κωμωδός ή μάρτυρας».
Ένας αλήτης που μεταμορφώνεται σε ωραιοπαθή δανδή με χειροποίητα κατά παραγγελία κοστούμια και μεταξωτά φουλάρια.
Από αδιάφορος και απολίτικος, μετατρέπεται σε ένθερμο υποστηρικτή των Μαύρων Πανθήρων και ακολουθεί Παλαιστίνιους στρατιώτες σε στρατόπεδα του Λιβάνου και της Ιορδανίας.
«Αναγνωρίζω στους κλέφτες, στους προδότες και στους δολοφόνους, στους αδίστακτους και στους πανούργους, μια βαθιά ομορφιά, μια βυθισμένη ομορφιά». Ένα από τα συνθήματά του. (Αριστερά, ο Ζαν Ζενέ).
