Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
O Σταύρος, ο Πάνος, ο Άρης, ο Βασίλης, ο Κώστας, ο Παύλος, ο Χόρχε, ο Φάνης, ο Άιμο, ο Ιμάντ και όλοι όσοι «κυνηγούν τον ήλιο» σε ένα ανήλιαγο κελί των φυλακών του Κορυδαλλού, στην πτέρυγα των οροθετικών, είναι αυτοί που μας συγκλόνισαν και δοκίμασαν τις ψυχικές μας αντοχές την Πέμπτη 29 Ιανουαρίου στο Νοσοκομείο Άγιος Παύλος, όπου μας παρουσίασαν την παράστασή τους. Μια παράσταση αγνή, ευγενική, αληθινή. Όσο και οι ίδιοι.
Για κάποιους από αυτούς το θέατρο είναι αποκάλυψη, διαφυγή και όνειρο, χαρά και κοινωνικότητα. Για άλλους μάθηση και εμπειρία. Για μερικούς κάτι το πρωτόγνωρο, ένα μέσο για να αποστασιοποιηθούν από τον εαυτό τους. Όλοι τους δε λένε, δια στόματος του Πάνου: «Δώστε μας ρόλους και πάρτε μας την ψυχή!».
Μαζί με τη σκηνοθέτιδά τους, την Άννα Χατζηχρήστου, επέλεξαν ένα έργο συμβολικό και με πολλούς ανδρικούς χαρακτήρες, «Το βασιλικό κυνήγι του ήλιου» του Πήτερ Σάφφερ. Έργο αριστουργηματικό, κάτι πολύ περισσότερο από μια ιστορική αφήγηση της αποικιοκρατίας. Θίγει μερικά από τα πιο βαθιά προβλήματα του ανθρώπου, την πίστη και την ευσέβεια, το λόγο και την τιμή, την ελπίδα και την απελπισία, τον πόνο και την απληστία. To παρουσίασαν με σεβασμό και ελευθερία λόγου.
Μου έκαναν την τιμή να με καλέσουν στην παράστασή τους, να μοιραστώ ένα κομμάτι της ζωής τους, της τέχνης τους, της φιλίας τους. Η αλήθεια είναι πως μέσα εκεί, στους καθαρούς και απέριττους χώρους τους, συνάντησα δείγματα πολιτισμού και καλλιέργειας που και έξω, στον καθωσπρέπει χώρο μας, σπάνια συναντάμε. Και κάποια πράγματα λίγο… παλιομοδίτικα και ξεχασμένα, όπως αίσθηση του καθήκοντος, αξιοπρέπεια, συνεργασιμότητα, ηρεμία.
Το σίγουρο είναι πως ο εγκλεισμός δεν μπορεί να τρομάξει την τέχνη. Ούτε η μιζέρια μπορεί να τρομάξει τις άγρυπνες καρδιές, που κάνουν τέχνη κάτω από αντίξοες συνθήκες.
Φτάνω στο νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» γύρω στη μία το μεσημέρι πραγματικά ανυπόμονη. Μπροστά στη γαλάζια πόρτα, ακριβώς όπως μου έχουν πει οι άνθρωποι του «Τεχνοδρομώ», του οργανισμού μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, υπό την αιγίδα του οποίου πραγματοποιείται η παράσταση. Κανένα πρόβλημα. «Σας περιμέναμε», μου λέει ο καλοπροαίρετος φύλακας. Μόνο που πρέπει να αφήσω το κινητό μου σε ένα ντουλάπι και να κρατήσω το κλειδί.
Αριστερά κι ύστερα δεξιά, με συμβουλεύει. Με έκπληξη βλέπω να προαυλίζονται κάτι στρουμπουλές, ευπαρουσίαστες κότες και μία γαλοπούλα. Ένας λαχανόκηπος και μερικές ασθενικές τριανταφυλλιές. Από το μαγειρείο έρχεται μυρωδιά φρέσκου φαγητού. Μάλλον χταπόδι με μακαρονάκι κοφτό. Ύστερα από λίγο χάνομαι, διόλου παράξενο για όποιον με γνωρίζει. Κάνω το γύρο του κτιρίου και μπαίνω σε μια είσοδο που γράφει «ψυχιατρικό κατάστημα». Τυχαίο; Ρωτάω. Μου εξηγούν. «Μη φοβάστε, μου λένε. Οι κρατούμενοι είναι στα κελιά τους». Μα δεν φοβάμαι τους κρατούμενους, φοβάμαι μην αργήσω για την παράσταση, αντιλέγω. Είναι απλό!
Εν τέλει βρίσκω τη σωστή πόρτα και τους τόσο θετικούς και δοτικούς ανθρώπους του «Τεχνοδρομώ» μαζί με τον συγγραφέα και ηθοποιό Τσιμάρα Τζανάτο, που στηρίζει την ομάδα. Μας υποδέχονται τρεις κοινωνικές λειτουργοί και η διευθύντριά τους. Μας κερνούν σοκολατάκια. Θέλουν να μας προσφέρουν καφέ, αναψυκτικά, κι έχουν το χαμόγελο μόνιμο στα χείλη. Κατά τη διάρκεια της παραμονής μας εκεί δύο μέλη της «Praksis» φέρνουν φόρμες και κάποια είδη πρώτης ανάγκης για τους κρατούμενους. Απ’ ό, τι πληροφορούμεθα, ο σύλλογος «Θετική Φωνή» επίσης προσφέρει τη στήριξή του. 
Η ολοκλήρωση των δοκιμών της παράστασης πραγματοποιήθηκε μετ’ εμποδίων. Τα μέσα πενιχρά, οι δυσκολίες πολλές. Κάποια από τα μέλη της θεατρικής ομάδας των Οροθετικών Κρατουμένων μεταφέρθηκαν σε άλλους χώρους, άλλοι αποφυλακίστηκαν, άλλοι νοσηλεύονται. Οι αντικαταστάσεις συνεχείς. Τα σκηνικά, τα κοστούμια, οι μάσκες έγιναν με προσωπική εργασία. Ένας από τους αποφυλακισθέντες «ηθοποιούς» ζήτησε να έρθει για να παίξει στην παράσταση. Η γραφειοκρατία δεν έκανε δεκτό το αίτημά του.
Η κοινωνική λειτουργός, Ελευθερία Ασήμου, γυναίκα ευσυνείδητη, ζεστή και συμπαθέστατη, μας ενημερώνει για τα προγράμματα κοινωνικής στήριξης και ιατρικής συνεργασίας. Η επανένταξη είναι ένα ευαίσθητο θέμα, οι ισορροπίες εύθραυστες. Μερικές φορές ακόμα και οι οικογένειες δεν επιθυμούν την αποφυλάκιση των χρηστών κρατουμένων. Σε άλλες περιπτώσεις οι συγγενείς τούς έχουν ξεγράψει.
«Βοήθησα κι εγώ στην κατασκευή των σκηνικών», μου λέει με περηφάνια ένας κρατούμενος που έχει αναλάβει τα καθήκοντα του ταξιθέτη. Η αγωνία του ηθοποιού πριν από την παράσταση είναι πάντα η ίδια. Το τρακ, το δέος, το άγχος. Είτε βρίσκεσαι σε ένα πραγματικό θέατρο είτε στην απλά διαμορφωμένη πρώην αίθουσα φυσιοθεραπείας των φυλακών.
Οι τοίχοι βαμμένοι με μαύρη λαδομπογιά. Τα φώτα σβήνουν κι ακούγεται ένα υπόκωφο «πάμε». «Σήμερα παίζουμε για τον Παύλο», φωνάζουν με μια φωνή οι δέκα οροθετικοί κρατούμενοι, μέλη της θεατρικής ομάδας του νοσοκομείου των φυλακών Κορυδαλλού, δευτερόλεπτα πριν αρχίσει η παράσταση. Η στιγμή συγκινητική και φορτισμένη. Ο συγκρατούμενός τους χρειάστηκε να νοσηλευτεί εσπευσμένα αποχωρώντας την τελευταία στιγμή από τις πρόβες.
«Οι ονειροπόλοι δεν πληρώνονται παρά με αυτό που τους αξίζει». Ο Αταχουάλπα, ο αυτοκράτορας των Ίνκας, πιστεύει πως ο λευκός θεός έρχεται για να τον ευλογήσει. Αυτή η αφελής πεποίθηση θα είναι η καταστροφή του.
Έτσι έπεσε το Περού. 1532, η μεγαλύτερη λεία της Ιστορίας.
Έχω μέλλον
«Με συγχωρείτε που δεν πέθανα και ζω ακόμα.
Που είμαι εδώ και σας μιλάω. Ζωντανός.
Με συγχωρείτε που δεν θα σας κάνω να κλάψετε.
Που δεν θα με λυπηθείτε.
Που θα συνεχίσω να ζω.
Όπως όλοι.
Με συγχωρείτε που έχω μέλλον!».
Ναι! Δεν θα κλάψουμε και δεν θα σε λυπηθούμε. Δεν θα λυγίσουμε, δεν θα υποχωρήσουμε, δεν θα υπαναχωρήσουμε. Γιατί είμαστε όλοι σαν κι εσένα, οροθετικοί, διαφορετικοί, “κάπως”, ελλιπείς, ελλειμματικοί, αφελείς, ηθικοί, ανήθικοι, στρατευμένοι, άθεοι, ανώριμοι κι ανώνυμοι. Αλλά κυρίως είμαστε όλοι ανεξάντλητοι, σε φαντασία και όνειρα.
«Αν πεθάνουμε, τότε γιατί ζήσαμε;», ρωτάει ένας ήρωας, ενώ στο βίντεο προβάλλονται σκηνές της ίδιας χρονικής περιόδου με το έργο του Σάφερ, από το γερμανικό Discovery Geschichte. Δείχνουν τις σφαγές των άμαχων Ινδιάνων από τους Ισπανούς κονκισταδόρες.
Η Ιστορία
Το 1530 ζητήθηκε από ένα φτωχό Ισπανό αξιωματικό από αριστοκρατική οικογένεια να διοικήσει μια ομάδα στρατιωτών για μια αποστολή στις Νότιες Θάλασσες. Η αποστολή του είχε σκοπό να ανακαλύψει τι πραγματικά κρυβόταν πίσω από τις φήμες για μια πλούσια γη με αμύθητες ποσότητες χρυσού. Τον έλεγαν Φραγκίσκο Πιζάρο. Ύστερα από δύο αποτυχημένες προσπάθειες ο Πιζάρο τελικά αποβιβάστηκε, με μια δύναμη λίγων αντρών, στην ακτή του Περού. Εκείνη την περίοδο στη χώρα μαίνονταν ο εμφύλιος πόλεμος ανάμεσα στον Χουάσκαρ, το νόμιμο βασιλιά και τον ετεροθαλή αδερφό του τον Αταχουάλπα, που προσπαθούσε να του πάρει το θρόνο. Στην αρχή οι Ίνκας χαιρέτισαν τους Ισπανούς πιστεύοντας πως τους στέλνουν οι θεοί. Ο ίδιος ο Αταχουάλπα συμφώνησε να συναντήσει τον Πιζάρο και το στρατό του στην Καζαμάρκα, σίγουρος ότι με τον πολυπληθή στρατό του δεν είχε τίποτα να φοβηθεί. Ωστόσο σε μια αιφνιδιαστική επίθεση ο Αταχουάλπα πιάστηκε αιχμάλωτος και οι άντρες του δεν κατόρθωσαν να αντιδράσουν, θαμπωμένοι από τα άλογα και τα κανόνια που δεν είχαν ξαναδεί. Από εκείνη τη στιγμή η αυτοκρατορία των Ίνκας ήταν καταδικασμένη.
Ο Πιζάρο ξεκίνησε για την κατάκτηση του Περού το Νοέμβριο του 1532, με 200 μόνο άνδρες, αλλά μέσα σε πολύ ευνοϊκή συγκυρία: η εμφύλια σύρραξη ανάμεσα στους Ίνκας (ο Αταχουάλπα – Καπ και ο Χουασκάρ – Καπ ανταγωνίζονταν για το θρόνο του πατέρα τους) μόλις είχε σταματήσει, με νικητή τον Αταχουάλπα. Προληπτικός, με μεγάλη πίστη στους θρύλους για τους γενειοφόρους λευκούς θεούς που θα έρθουν από τη θάλασσα, ήταν ο πιο κατάλληλος για να ανοίξει τις πύλες του Κούθκο στους Ισπανούς. Ακολουθώντας την τακτική του Κορτέζ, ο Πιζάρο επιδίωξε να αιχμαλωτίσει τον Αταχουάλπα. Σύντομα το κατάφερε: ηττοπαθής ο Αταχουάλπα, επιδίωξε συνεννόηση. Σε ένδειξη φιλίας κι εμπιστοσύνης συνάντησε άοπλος τους πάνοπλους Ισπανούς, στην πλατεία της Καζαμάρκα, κοντά στην πρωτεύουσα Κούθκο. Χιλιάδες Ινδιάνοι σφαγιάστηκαν και ο Αταχουάλπα αιχμαλωτίστηκε. Ο Πιζάρο είχε ήδη εκμεταλλευτεί τη δυσαρέσκεια των υποτελών στους Ίνκας φυλών και είχε προσεταιριστεί το νικημένο Χουασκάρ. Στη συνέχεια έστρεψε τον Χαουσκάρ εναντίον των πιστών του Αταχουάλπα και ξεσήκωσε τις υποτελείς φυλές. Οι Ίνκας πλήρωσαν ακριβά το δεσποτισμό τους. Τα άλογα, οι πανοπλίες, τα πυροβόλα, η ωμότητα των Ισπανών, έκαναν το… θαύμα τους. Σφαγές αμάχων – εκατόμβες – εξεγέρσεις υποτελών, εμφύλιος πόλεμος και συμφορές αμέτρητες έσπασαν το ηθικό των Ινδιάνων. Το Περού περιήλθε στη δικαιοδοσία των Ευρωπαίων.
Ο Πιζάρο τελείωσε την υπόθεση με τον Αταχουάλπα. Αφού με ψεύτικες υποσχέσεις για την απελευθέρωσή του απέσπασε αμύθητα ποσά σε χρυσάφι και ασήμι (ένα δωμάτιο χρυσάφι και ένα ασήμι γέμισαν οι υπήκοοι του Αταχουάλπα για να λυτρώσουν το βασιλιά τους) ανακάλυψε ξαφνικά πως ο Αταχουάλπα είναι ένοχος ειδωλολατρίας, πολυγαμίας και σφετερισμού του θρόνου. Ο Αταχουάλπα δικάστηκε εικονικά και καταδικάστηκε να καεί ζωντανός, εκτός και αν δεχόταν να ασπαστεί το χριστιανισμό και να δηλώσει υποτέλεια στον πάπα. Τότε η ποινή του θα άλλαζε σε απαγχονισμό. Ο Αταχουάλπα, για να γλιτώσει το μαρτύριο, δέχτηκε. Βαφτίστηκε και πέθανε στην κρεμάλα. Οι Ισπανοί ανενόχλητοι εξανδραπόδισαν τους Ίνκας στο όνομα του νεκρού βασιλιά τους. Από αυτό το κεφάλαιο της Ιστορίας αντλεί το έργο του Σάφερ. Μέσω της σύγκρουσης δύο κόσμων και δύο πολιτισμών, πραγματεύεται το νόημα της αυτοδιάθεσης της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη για ελευθερία, ανεξαρτησία, δικαιώματα, αναγνώριση, ασχέτως εποχής και συνθηκών.
Διαφυγή
«Στον ατέλειωτο χρόνο αναμονής και σιωπής που βιώνουμε στην κράτησή μας, έχουμε μια δυνατότητα διαφυγής. Τη διαφυγή του μυαλού και του εαυτού μας μέσα από κάτι που μπορούμε να ταυτιστούμε έστω για λίγο», λέει ο Άρης μετά την παράσταση. H σκηνοθέτις Άννα Χατζηχρήστου και η χορογράφος Δέσποινα Χατζηπαυλίδου συναινούν με δακρυσμένα μάτια.
“Παίζουμε με το θέατρο…”
Το ζητούμενο στο “Βασιλικό Κυνήγι του Ήλιου” δεν ήταν να γίνει μια παράσταση που να μιμείται το επαγγελματικό θέατρο. Το ζητούμενο ήταν να φανεί η δύναμη της επικοινωνίας που μπορεί να έχει το θέατρο, ως κοινή γλώσσα όλων.
Στο εγχείρημα αυτό, η ομάδα των κρατουμένων, έχοντας επεξεργαστεί και συνδεθεί με τον πυρήνα του Εγώ της, έρχεται με έναν ιστορικό μύθο να δει τον εαυτό της σαν Άλλον. Δεν μιλάει πια μέσω των δικών της ιστοριών γι’ αυτήν την ίδια όπως στο -Κ-, το έργο του Τσιμάρα Τζανάτου, που ήταν η περσινή και πρώτη της προσπάθεια να κάνει θέατρο στις φυλακές, αλλά καθρεφτίζεται στις ιστορίες κάποιων άλλων ψάχνοντας την κοινωνική της ταυτότητα. Με τον παιγνιώδη, αθώο, απλοϊκό τρόπο των παραμυθιών. Οι ίδιοι οι ηθοποιοί και οι συντελεστές το ξεκαθαρίζουν: «Δεν παίζουμε θέατρο: παίζουμε με το θέατρο». Παίζουν με το θέατρο, μιλώντας για το Βασιλικό Κυνήγι των αξιών του πολιτισμού που μας γέννησε και αναρωτιούνται αν βρίσκεται εν τέλει ο πολιτισμός στο “σωστό” Ηλιακό Σύστημα.
«Το μαυροπούλι ρώτα, μικρέ σπουργίτη,
Που είναι στο δέντρο.
Πού είν’ τα φτερά του, μικρέ σπουργίτη;
Πού είν’ η καρδιά του;
Του την εσπάσαν, μικρέ σπουργίτη,
γιατί έκλεβε σπόρους.
Αυτή είν’ η μοίρα, μικρέ σπουργίτη,
αυτών που κλέβουν…».
Είμαστε όλοι «οροθετικοί»
«Το να μιλάς δημόσια για θέματα όπως η οροθετικότητα και το HIV σε φέρνει αντιμέτωπο με το φασισμό της καθημερινότητας και το ρητορικό ερώτημα:
– Είσαι οροθετικός…;
Η απάντηση είναι μία:
– Ναι. Είμαστε «οροθετικοί» κοινωνικά. Δεν έχει καμία σημασία αν όντως είσαι ή όχι «οργανικά». Αυτός ίσως να είναι ο μόνος τρόπος να απενοχοποιήσεις ένα θέμα ταμπού. Από αυτή την άποψη «δημόσια» είμαστε όλοι: οροθετικοί, καρκινοπαθείς, ομοφυλόφιλοι, μαύροι, τοξικομανείς, γυναίκες, τυφλοί, κωφοί, ψυχικά ασθενείς…».
* ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ: Οι οροθετικοί κρατούμενοι των φυλακών Κορυδαλλού έχουν ανάγκη από βιβλία, τηλεκάρτες και τσιγάρα.
ΘΕΑΤΡΟ ΣΤΙΣ ΦΥΛΑΚΕΣ: Κίνηση 2η
Το “Τεχνοδρομώ”
To «Τεχνοδρομώ» είναι ένας οργανισμός μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα, που δημιουργήθηκε με σκοπό την επαφή μας με αποκλεισμένες κοινωνικές ομάδες μέσω της τέχνης του θεάτρου και κατ’ επέκταση όλων των τεχνών που εμπλέκονται σ’ αυτό (χορός, μουσική, εικαστικά κ.λπ.).
Το «Τεχνοδρομώ» με τις δράσεις του επιχειρεί κάθε φορά να συνδέσει στη θεατρική πράξη άτομα από ευάλωτες κοινωνικές ομάδες, κάνοντας τους ίδιους δρώντα πρόσωπα. Γιατί η θεατρική πράξη σαν διαδικασία ενεργοποιεί τον ανθρώπινο ψυχισμό και λειτουργεί λυτρωτικά.
Παράλληλα σχεδιάζει και υλοποιεί δράσεις σε ξενώνες ασυνόδευτων ανήλικων, σε φεστιβάλ στηρίζοντας μεταναστευτικές και άλλες ευάλωτες ομάδες. Τέλος, στηρίζει για τέταρτο χρόνο με μαθήματα τη θεατρική ομάδα του Φάρου Τυφλών Ελλάδος.
Θέατρο στη φυλακή
Στο πλαίσιο αυτό, τον Ιούνιο του 2012, στο Νοσοκομείο «Άγιος Παύλος» των φυλακών του Κορυδαλλού, στην πτέρυγα των οροθετικών, το “Τεχνοδρομώ” δημιουργεί μια θεατρική ομάδα.
Στη συνέχεια, τον Φεβρουάριο του 2014 ανεβαίνει το θεατρικό έργο -Κ – .
Το – Κ- ξεκίνησε ως μια χειρονομία αποδαιμονοποίησης της οροθετικότητας.
Μέσα από την ομάδα των κρατουμένων του Κορυδαλλού που η οροθετικότητά τους τούς απέκοπτε από το σύνολο των άλλων κρατουμένων της φυλακής.
Με στόχο να αφαιρέσει αυτόν τον επιπλέον στιγματισμό τους, όντας ήδη βεβαρημένοι από τον στιγματισμό που φέρουν ως φυλακισμένοι.
Η αρχική ιδέα για μια παράσταση που θα βασίζεται στους ίδιους τους κρατούμενους και τα βιώματά τους φαίνεται εφικτή και γίνεται πράξη με τη συμμετοχή του Τσιμάρα Τζανάτου, ο οποίος αναλαμβάνει τη συγγραφή ενός έργου, με βάση το συγκεντρωμένο βιωματικό υλικό.
Το ζητούμενο ήταν να αποφορτιστεί η “πραγματικότητα” από τις φοβίες που την επικαλύπτουν.
Μέσω ενός έργου – θεατρικού εγχειρήματος που θα συμπύκνωνε προσωπικές ιστορίες για να φανερώσει τα κοινά τους στοιχεία.
Αλλά η οροθετικότητα ήταν η επίφαση.
Η επίφαση σε μια σειρά αυθαίρετων κατηγοριοποιήσεων των ανθρώπων αυτών, κατηγοριοποιήσεων που τους κατέτασσαν στο σκοτεινό κομμάτι της κοινωνίας.
“Το βασιλικό κυνήγι του ήλιου” του Π. Σάφφερ
Τώρα η ομάδα πέρασε στο δεύτερο βήμα, αυτό της επόμενης θεατρικής παράστασης. Μιας θεατρικής παράστασης από τους ίδιους τους φυλακισμένους και πάλι εντός της φυλακής βασισμένης στο έργο του Πήτερ Σάφφερ «Το βασιλικό κυνήγι του ήλιου».
Ο Άγγλος Πήτερ Σάφφερ, ιδιαίτερα γνωστός και από τα έργα του “Έκβους” και “Αμαντέους”, έγραψε το “Βασιλικό Κυνήγι του Ήλιου” το 1964 για να μιλήσει, μέσω της σύγκρουσης δύο κόσμων και δύο πολιτισμών, για το αίσθημα της ανεξαρτησίας της ανθρώπινης ύπαρξης και την ανάγκη για ελευθερία, ανεξαρτήτως εποχής και συνθηκών.
Όπως στο -Κ- ο κόσμος της φυλακής ερχόταν αντιμέτωπος με τον κόσμο της κοινωνίας, στο «Βασιλικό Κυνήγι του Ήλιου», ο κόσμος των Ίνκας έρχεται αντιμέτωπος με τον Κόσμο των Ισπανών κατακτητών σε ένα έργο που, πενήντα σχεδόν χρόνια μετά, διατηρεί ακόμα τη δύναμη των εννοιών που διαπραγματεύεται.
Οι συντελεστές
Θεατρική ομάδα οροθετικών κρατούμενων Κορυδαλλού
Οργάνωση – συντονισμός: Γιάννης Νικολόπουλος
Διδασκαλία ομάδας – Σκηνοθετική επιμέλεια: Άννα Χατζηχρήστου
Επιμέλεια κίνησης: Δέσποινα Χατζηπαυλίδου
Εικαστική επιμέλεια: Έρρικα Αλαμάνου
Επιμέλεια φωτισμών: Κωστής Παπαναστασάτος – Ηλίας Φλωράκης
Εκμαγεία: Λένα Δελαβία
Μάσκες: Έρρικα Αλαμάνου – Αναστασία Παπαπαύλου
Επιμέλεια ήχου: Γιώργος – Πλάτωνας Περλέρος
Γενικών καθηκόντων: Αναστασία Παπαπαύλου
Πληροφορίες
Θεατρική παράσταση στις φυλακές του Κορυδαλλού
«Το βασιλικό κυνήγι του ήλιου»
Η παράσταση θα επαναληφθεί και την Τρίτη 3 Φεβρουαρίου 2015, ώρα: 14:00 μ.μ. στις φυλακές Κορυδαλλού στο Νοσοκομείο Άγιος Παύλος.
* To «Τεχνοδρομώ» ευχαριστεί τον συγγραφέα και ηθοποιό Τσιμάρα Τζανάτο για τη στήριξή του.
* Οι φωτογραφίες, από την παράσταση και τις πρόβες, είναι του Κωστή Παπαναστασάτου.
