Του Παναγιώτη Μήλα
[email protected]
«Ψιθυρίζω σ’ αγαπώ
με τα πόδια στο κενό
σ’ ένα όνειρο λευκό
μοναχά εσύ κι εγώ.
Συλλαβίζω σ’ αγαπώ
κρύβομαι στα βήματά σου
κι αν σε πνίγουν οι σκιές
θα φωτίζω τα όνειρά σου».
***
Ψίθυροι αγάπης, λευκά όνειρα, σκιές και βήματα. Όμορφα λόγια -τα παραπάνω- που δεν έχουν καμία σχέση με στυγερά εγκλήματα και αδίστακτους δολοφόνους.
Πιο εύκολα μου έρχονται στο νου οι στίχοι που ακολουθούν:
«Χωρίς κανένα έλεος τρέχω στην κάθε δίκη, η τρίχα μου σηκώνεται στη θέα του φονιά
όχι από οίκτο ή ανθρωπιά, μα με γεμίζει φρίκη
και σπρώχνω ψιθυρίζοντας “μια θέση, ρε παιδιά”
Αν έχεις σαν και μένανε απάνθρωπη καρδιά
που γουστάρει πτώματα και δικηγόρου πρόζα
να σου πω πού βρίσκεται Σταδίου και γωνιά
εκείνο το ερείπιο της οδού Σανταρόζα…».
***
– Το απόσπασμα που διαβάσετε είναι από το τραγούδι του Βασίλη Νικολαΐδη «Οδός Σανταρόζα».
– Αυτό λοιπόν, το κτήριο της οδού Σανταρόζα, ήταν το αγαπημένο μου στέκι για τα σκασιαρχεία στις τρεις τελευταίες τάξεις του γυμνασίου. Εκεί παρακολουθούσα κάθε είδους δίκη. Ώρες ολόκληρες. Από το πιο μικρό πταίσμα μέχρι το πιο στυγερό έγκλημα. Την επομένη διάβαζα στις εφημερίδες όλα όσα είχα παρακολουθήσει. Έκανα έτσι μια καταπληκτική πρακτική εξάσκηση για επάγγελμα του δημοσιογράφου που μέχρι τότε δεν είχε μπει στις προτεραιότητές μου. Στη συνέχεια όλα όσα είχαν σχέση με τα μεγάλα εγκλήματα, τα έζησα μέσα από τα χειρόγραφα των συναδέλφων στις εφημερίδες που εργάστηκα. Φυσικά δεν έλειψαν και τα βιβλία, και τα εβδομαδιαία περιοδικά ποικίλης ύλης, και οι κινηματογραφικές ταινίες αλλά και τα θεατρικά έργα. Αργότερα και η τηλεόραση έπαιξε το ρόλο της. Με αναλυτικά δελτία ειδήσεων αλλά και με ειδικές εκπομπές αποκάλυπτε τις κρυφές πλευρές των εγκλημάτων αλλά και τις σκοτεινές προσωπικότητες των πρωταγωνιστών.
Καλυμμένος λοιπόν στον τομέα αυτό δεν είχα την ανάγκη να μπω στη διαδικασία να παρακολουθήσω ξανά οτιδήποτε σχετικό. Μέχρι που έμαθα πως ο πολυχώρος Vault παρουσιάζει το νέο έργο του Παναγιώτη Μπρατάκου «Μικρές ιστορίες φόνων», σε σκηνοθεσία Δημήτρη Καρατζιά.
Στο ενημερωτικό κείμενο διάβασα ακόμη πως είναι «μια παράσταση για την καταστροφική δύναμη της αγάπης και ταυτόχρονα ένα καυστικό σχόλιο για τον κόσμο της κίτρινης δημοσιογραφίας. Μια παράσταση αφιερωμένη σε όσους ξέρουν καλά ότι “η τραγωδία των άλλων ναρκώνει τη δική σου τραγωδία”. Αφιερωμένη σε όλους όσοι έχουν αφοσιωθεί στο κυνήγι για το καλύτερο αποκλειστικό στην ιστορία της είδησης. Τα ολοένα και μεγαλύτερα νούμερα τηλεθέασης. Τα πολυπόθητα 60αρια, με κάθε μέσο. Με πάθος και χωρίς κανένα φραγμό».
Ξέροντας τα παραπάνω, αποφάσισα να πάω και να δω τις «Μικρές ιστορίες φόνων». Ήταν μια χειμωνιάτικη Δευτέρα. Στη μεγάλη αίθουσα του “Vault” ζεστή ατμόσφαιρα, αν και με το που χτύπησε το τρίτο κουδούνι από την πρώτη σκηνή πάγωσε το αίμα μου. Σαν σε κινηματογραφική ταινία η μια σκηνή μετά την άλλη. Καθαρές, γρήγορες εικόνες. Λιτές χωρίς τίποτα το περιττό. Περιγραφές, εξηγήσεις, καταθέσεις, εξομολογήσεις. Το ενδιαφέρον για κάθε ξεχωριστή ιστορία κορυφώνεται λέξη τη λέξη, φράση τη φράση.
Από την πρώτη μέχρι και την τελευταία σκηνή ήταν σαν να έβλεπα εναλλασσόμενους πίνακες ζωγραφικής στους οποίους τα πρόσωπα… μιλούσαν. Αν και κάθε ιστορία ήταν αυτοτελής και οι μονόλογοι των πρωταγωνιστών θα μπορούσαν ακόμη και να κουράσουν εδώ έγινε το αντίθετο: Κάθε ηθοποιός με τη σειρά του έδινε ένα μικρό ρεσιτάλ ερμηνείας και με τον τρόπο αυτό όταν έπεσε η αυλαία είχε ολοκληρωθεί ένα αριστουργηματικό έργο τέχνης. Ο σκηνοθέτης πέτυχε κάτι πολύ δύσκολο. Κατάφερε να συνδέσει με αριστοτεχνικό τρόπο όλα αυτά τα κομμάτια του παζλ και να μας δώσει την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε αυτές τις μικρές ιστορίες.
Στο σημείο αυτό θα ήθελα να πω πόσο τυχερός πρέπει να νοιώθει ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς. Όπως το ζωηρό φως συγκεντρώνει γύρω του ένα σωρό πολύχρωμες πεταλούδες, έτσι κι αυτός προσελκύει στο θέατρο “Vault” όλους τους ταλαντούχους ηθοποιούς κάθε γενιάς. Και όχι μόνο ηθοποιούς αλλά και συνεργάτες σε όλους τους τομείς: Συγγραφείς, σκηνογράφους, ενδυματολόγους, φωτιστές και συνθέτες. 
Η τελευταία λέξη με φέρνει τώρα στον πρόλογο του κειμένου, στον πρόλογο με στίχους που έγραψε ο Παναγιώτης Μπρατάκος. Ο συγγραφέας που μας χάρισε τις «Μικρές ιστορίες φόνων» έγραψε και στίχους για τα τραγούδια που ακούμε στην παράσταση. Στίχους έγραψε και ο συνθέτης Μάνος Αντωνιάδης, ο οποίος συνέθεσε και τη μουσική των τραγουδιών αυτών. Οι στίχοι και η μουσική των οποίων μπορεί σε πρώτη ανάγνωση και πρώτη ακρόαση να μην έχουν σχέση με στυγερά εγκλήματα και αδίστακτους δολοφόνους, όμως στην πραγματικότητα είναι τα βασικά θεμέλια κάποιων μεγάλων ερώτων που καταλήγουν σε μεγάλα εγκλήματα. Φανταστείτε δηλαδή έναν πίνακα ζωγραφικής χωρίς τα βασικά χρώματα. Δεν υπάρχει αυτό το ενδεχόμενο. Έτσι κι εδώ η μουσική του Μάνου Αντωνιάδη και οι στίχοι των Μπρατάκου και Αντωνιάδη ολοκληρώνουν αυτή την εξαιρετική κοινωνική τοιχογραφία που έχουμε την τύχη να απολαμβάνουμε φέτος σε αυτό το φιλόξενο θέατρο.
Μια και είπα καλά λόγια για μουσική και στίχους, ας πω και κάτι αρνητικό για το κείμενο του συγγραφέα. Ασφαλώς και δεν είναι θεατρικό έργο. Μην έχετε αυταπάτες. Είναι κάτι άλλο. Είναι ρεπορτάζ σε εφημερίδα. Είναι ένα κείμενο καθημερινό, κατανοητό και πολύ σκληρό. Ένα κείμενο διεισδυτικό που φωτίζει τις πιο σκοτεινές πτυχές των ανθρώπινων ψυχών. Ένα κείμενο ψυχογράφημα. Θύματα και θύτες παρουσιάζονται με ένα μαγικό τρόπο. Τα πρόσωπα αυτά μπορεί να σε τρομάζουν κάποια στιγμή αλλά την αμέσως επόμενη σε κάνουν να τα αγαπάς.
Δεν είναι λοιπόν θεατρικό το κείμενο του Μπρατάκου. Είναι ένα περίτεχνο κέντημα που όλοι θέλουν να το αγγίξουν και να δουν τις δαντελένιες ψιλοβελονιές του. Τώρα που διαβάζετε αυτά που γράφω σίγουρα θα σκέπτεστε πως υπερβάλλω. Όμως τα γράφω γνωρίζοντας καλά τι σημαίνει δημοσιογραφικό χειρόγραφο. Αυτή είναι η επιτυχία του Μπρατάκου: Έφτιαξε ένα τόσο ζωντανό κείμενο που -όσο κι αν φαίνεται παράξενο- κινητοποιεί όλες μας τις αισθήσεις.
Όμως σε αυτό τον καλλιτεχνικό συναγερμό υπάρχουν κι άλλοι δημιουργοί: Στα σκηνικά η Τόνια Αβδελοπούλου, στα κοστούμια η Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη, στα αξεσουάρ η Λία Μπάρμα και στους φωτισμούς ο Βαγγέλης Μούντριχας. Ένας να έλειπε το αποτέλεσμα δεν θα ήταν αυτό που είδαμε. Εξαιρετική ομάδα. Για τους ηθοποιούς σάς τα είπα. Ρεσιτάλ ερμηνείας. Φοβάμαι πως θα αδικήσω κάποιον αν μιλήσω ξεχωριστά για τον καθένα. Το τολμώ όμως κατ’ αλφαβητική σειρά.
Νίκος Γκέλια: Με αυτοπεποίθηση, ασυνήθιστη για την επαγγελματική του ηλικία, ξεδιπλώνει τις αρετές του. Πατάει γερά στα πόδια του.
Τζένη Διαγούπη: Κόβει την ανάσα η ερμηνεία της. Αξίζει να την παρακολουθείς κάθε δευτερόλεπτο. Ζει την κάθε στιγμή με ένταση και πάθος. Δεν κάνει έκπτωση ούτε για μια στιγμή.
Γιάννης Καραούλης: Και ως ομοφυλόφιλο παιδί και ως παιδί με νοητική στέρηση είναι μοναδικός. Δεν ξέρεις τι να πρωτοθαυμάσεις. Τον είδα για πρώτη φορά και χάρηκα αυτόν τον ταλαντούχο «ζωγράφο».
Δήμητρα Κολλά: Αυτό το κορίτσι με το τρυφερό βλέμμα και το ζεστό χαμόγελο δεν φανταζόμουνα ποτέ ότι θα μου πάγωνε το αίμα με το που εμφανίστηκε στη σκηνή. Ερμηνεία ζωής, πιστεύω, και ως έγκλειστη στο ψυχιατρείο και ως ομοφοβική γειτόνισσα. Ασφαλώς αξεπέραστη και η τραγουδιστική της δυνατότητα.
Αλεξάνδρα Κόνιακ: Μια τραγουδίστρια που ενώ βγαίνει για πρώτη φορά στο θέατρο, κερδίζει αμέσως τις εντυπώσεις με τη σκηνική της άνεση.
Ιωάννα Πηλιχού: Μπορεί -ως ρόλος- να διεκδικεί νούμερα τηλεθέασης αλλά στην πραγματικότητα χαρίζει απλόχερα στους θεατές το ταλέντο της. Καταφέρνει με το χαμόγελο να κρύβει το δράμα που ζει. Ένας περίεργος δραματικός ρόλος που η Πηλιχού τον διαχειρίζεται με μοναδική μαεστρία.
Δώρα Χρυσικού: Η ποιότητα σε όλο της το μεγαλείο. Με εμπειρία μοναδική πατάει στην κόψη των δυνατών κειμένων του Μπρατάκου. Ισορροπεί στο τεντωμένο σκοινί ξέροντας ότι δεν υπάρχει δίχτυ προστασίας.
Γιώργος Σεϊταρίδης: Υπηρετεί σχολαστικά κάθε λέξη του συγγραφέα, κάθε οδηγία του σκηνοθέτη. Είναι σκληρός και απαιτητικός από τον εαυτό του. Τελειομανής. Πράγμα σπάνιο στις μέρες μας.
Αλήθεια, αν μου ζητούσαν να δώσω σε ένα από αυτά τα παιδιά βραβείο ερμηνείας δεν θα ήταν εύκολο να διαλέξω έναν και να αποκλείσω τους υπόλοιπους. Αυτό ασφαλώς οφείλεται στον σκηνοθέτη Δημήτρη Καρατζιά που πέτυχε να πάρει από όλους ό, τι καλύτερο διέθεταν.
Αυτό εισέπραξα από τον καθένα, ως απλός θεατής. Μεγάλο το κέρδος από την παράσταση αυτή. Ήταν του Δευτερότριτου θυμίζω. Την ομάδα του Σαββατοκύριακου δεν την είδα ακόμη.
Διπλή διανομή
Η παράσταση παρουσιάζεται κάθε Σαββατοκύριακο και Δευτερότριτο, σε διπλή διανομή, με βασικές αλλαγές στην ερμηνεία των ρόλων, άλλο σκηνικό, διαφορετικούς φωτισμούς και διαφορετικό τέλος του έργου. Πρόκειται ουσιαστικά για δύο διαφορετικές εκδοχές της ίδιας παράστασης.
Κάθε Δευτέρα, Τρίτη στις 9 μ.μ. Κάθε Σάββατο πάλι στις 9 μ.μ. και την Κυριακή το απόγευμα στις 6.
«Μικρές Ιστορίες Φόνων» – Ταυτότητα παράστασης
Συγγραφέας: Παναγιώτης Μπρατάκος
Σκηνοθεσία: Δημήτρης Καρατζιάς
Πρωτότυπη Μουσική / τραγούδια παράστασης: Μάνος Αντωνιάδης
Στίχοι τραγουδιών: Παναγιώτης Μπρατάκος – Μάνος Αντωνιάδης
Σκηνικά: Τόνια Αβδελοπούλου
Κοστούμια: Ζωή Μολυβδά – Φαμέλη
Αξεσουάρ: Λία Μπάρμα
Φωτισμοί: Βαγγέλης Μούντριχας
Φωτογραφίες παράστασης: Τάσος Σκλαβούνος (Studio Μελενίκου 31)
Αφίσα παράστασης: Σίμος Παπαναστασόπουλος
Παραγωγή: Vault
Ηθοποιοί
– Σαββατοκύριακο: Μυρτώ Γκόνη, Τζένη Διαγούπη, Πολ Ζαχαριάδης, Βάνα Παρθενιάδου, Γιάννης Ράμμος, Τριανταφυλλιά Ταμπαλιάκη, Δώρα Χρυσικού, Στέλιος Ψαρουδάκης
– Δευτερότριτο: Νίκος Γκέλια, Τζένη Διαγούπη, Γιάννης Καραούλης, Δήμητρα Κολλά, Αλεξάνδρα Κόνιακ, Ιωάννα Πηλιχού, Ζώγια Σεβαστιανού, Γιώργος Σεϊταρίδης
Πληροφορίες
Πολυχώρος Vault
Μελενίκου 26, Γκάζι, Βοτανικός
Τιμές εισιτηρίων: Γενική είσοδος: 15 ευρώ – Μειωμένο: 10 ευρώ (Φοιτητές/ Μαθητές / Σπουδαστές/ Κάτοχοι Κάρτας Πολυτέκνων (ΑΣΠΕ)/ ΑμΕΑ/Κάτοχοι Κάρτας Ανεργίας (ΟΑΕΔ))
Ειδική τιμή για όσους θέλουν να παρακολουθήσουν και τις δύο εκδοχές: 20 ευρώ
Kρατήσεις, στο τηλέφωνο 213 -035.64.72 και στο 6945 – 993.870 (για τηλεφωνικές κρατήσεις 11:00 – 14:00 και 17:00 – 21:00)
www.facebook.com/VAULTTheatreGr1
* Το έργο είναι βασισμένο σε αληθινά γεγονότα και είναι ακατάλληλο για παιδιά κάτω των 16 ετών.
* Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το κείμενο:
– Η οδός Σταδίου στη δεκαετία του ’50. Δεξιά διακρίνεται το πίσω μέρος του κτηρίου των δικαστηρίων της οδού Σανταρόζα.
– Η Δήμητρα Κολλά, ο Γιώργος Σεϊταρίδης και η Τζένη Διαγούπη.
– Οι δύο “τηλεπερσόνες”, η Ιωάννα Πηλιχού (αριστερά) και η Μυρτώ Γκόνη.
– Όλος ο θίασος των “μικρών ιστοριών” στη φωτογράφιση που έγινε στο Ψυχιατρείο. Και τέλος
– Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Καρατζιάς, στην Τεχνόπολη, σε φωτογράφιση για τη συνέντευξή του στο catisart.gr
