Το όνομά του μπορεί να μην έρχεται αυτομάτως στο μυαλό όπως του Γαλιλαίου και του Κοπέρνικου, αλλά ο Γερμανός Γιοχάνες Κέπλερ ήταν ένας από τους σημαντικότερους αστρονόμους της Ιστορίας. Όχι μόνο έβαλε τα θεμέλια της σύγχρονης αστρονομίας όταν ανακάλυψε ότι οι τροχιές των πλανητών ήταν ελλειπτικές, αλλά έθεσε τη βάση ώστε ο Νεύτων να ενώσει τη δύναμη που κινεί τους πλανήτες και τη δύναμη που ρίχνει τα μήλα στο έδαφος. Αλλά, το 1620, ήταν πολύ απασχολημένος με την υπεράσπιση της ηλικιωμένης μητέρας του που κατηγορείτο για μαγεία.
Μέσα στην παράνοια που είχε επικρατήσει στην Ευρώπη μεταξύ του 16ου και 18ου αιώνα για το κυνήγι μαγισσών, φαίνεται πως και η μητέρα του διάσημου Γερμανού αστρονόμου Γιοχάνες Κέπλερ είχε κατηγορηθεί ως μάγισσα.
Συγκεκριμένα, το 1615 η Katharina Kepler σε ηλικία 68 ετών κατηγορήθηκε από τους γείτονές της πως ήταν μάγισσα και γι’ αυτό φυλακίστηκε και επρόκειτο να εκτελεστεί. Η κατηγορία πως η Katharina ασκούσε τη μαγική στηρίχθηκε πάνω σε μαρτυρίες που την ήθελαν να έχει δηλητηριάσει ανθρώπους με κρασί και βότανα, πως σκότωνε και θυσίαζε ζώα και πως μεταμορφωνόταν σε γάτα όποτε το επιθυμούσε.
Η ιστορία έχει ως εξής:
Το 1615, η (Ursula Reingold) Ούρσουλα Ρέινγκολντ, μια γυναίκα που βρισκόταν σε οικονομικά διαμάχη με τον αδελφό του Κέπλερ, Κριστόφ, ισχυρίστηκε ότι η μητέρα του Κέπλερ, Καταρίνα, την είχε αρρωστήσει με ένα σατανικό ρόφημα. Η διαμάχη κορυφώθηκε και το 1617 η Καταρίνα Κέπλερ (Καταρίνα Γκούλντενμαν/ Katharina Guldenmann) κατηγορήθηκε για μαγεία. Οι δίκες για μαγεία ήταν σχετικά κοινές στην Κεντρική Ευρώπη εκείνον τον καιρό. Αρχικά τον Αύγουστο του 1620 φυλακίστηκε για 14 μήνες. Απελευθερώθηκε τον Οκτώβριο του 1621 χάρη εν μέρει σε μια εκτεταμένη νομική υπεράσπιση που σχεδιάστηκε από τον Κέπλερ. Οι κατήγοροι δεν είχαν δυνατές αποδείξεις πέρα από τις φήμες και μια παραποιημένη εκδοχή από δεύτερο χέρι του έργου Somnium του Κέπλερ, στο οποίο μια γυναίκα αναμειγνύει μαγικά φίλτρα και επιστρατεύει τη βοήθεια ενός δαίμονα.
Η Καταρίνα υποβλήθηκε στο territio verbalis, μια γραφική περιγραφή του βασανιστηρίου που την περίμενε ως μάγισσα, σε μια τελική προσπάθεια να την κάνουν να ομολογήσει. Κατά τη διάρκεια της δίκης, ο Κέπλερ ανέβαλε τις άλλες δουλειές του για να συγκεντρωθεί στην «αρμονική θεωρία». Το αποτέλεσμα που δημοσιεύτηκε το 1619 ήταν το έργο Harmonices Mundi (η αρμονία του κόσμου) Ηarmonices Mundi.
Η τιμωρία για το υποτιθέμενο έγκλημα της μητέρας του δεν ήταν απλά ο θάνατος, αλλά φρικτά βασανιστήρια. Ο Κέπλερ πήγε αμέσως να υπερασπιστεί τη μητέρα του στο δικαστήριο.
Η δίκη της μητέρας του διάσημου αστρονόμου, που ασχολείτο με τη βοτανοθεραπεία, κράτησε σχεδόν έξι χρόνια, αλλά τους τελευταίους 14 μήνες, η ένταση ανέβηκε, καθώς ήταν αλυσοδεμένη σε κελί.
“Θα της είχαν δείξει τα εργαλεία των βασανιστηρίων -έστριβαν τους αντίχειρες με βαριά σίδερα και μερικές φορές ο αντίχειρας έσπαζε προκαλώντας αφόρητο πόνο. Σήκωναν ανθρώπους στον αέρα. Την απειλούσαν, όλη την ώρα, για να ομολογήσει”, όπως γράφει η Ulinka Rublack στο βιβλίο “The Astronomer and The Witch”. Φανταστείτε να είστε 73 χρονών το 1620 και να σας βασανίζουν έτσι…
Ευτυχώς, η Καταρίνα είχε έναν από τους κορυφαίους επιστήμονες του κόσμο στο πλευρό της. Ο 49χρονος γιος της ανέλυσε κάθε κατηγορία εναντίον της. Ο Κέπλερ χρησιμοποίησε τις γνώσεις του στην επιστήμη και την ιατρική για να εξηγήσει τις υποτιθέμενες “κατάρες”, στις οποίες οφειλόταν μια ασθένεια που ισχυριζόταν ότι έπασχε η Reinbold, αλλά και άλλες, όπως η ιστορία με έναν 12χρονο που είχε έναν τραυματισμό στο χέρι του που δεν επουλώθηκε ποτέ.
Ο Κέπλερ, ενώ βρισκόταν εκείνη την εποχή στον απόηχο της επιστημονικής σταδιοδρομίας του, καθώς είχε διοριστεί σύμβουλος του Αυτοκράτορα Ροδόλφου Β΄, εγκατέλειψε την πόλη Λιντς και μετακόμισε μαζί με την οικογένειά του στην πόλη Leonberg για να υπερασπιστεί τη μητέρα του.
Στην υπεράσπισή του χρησιμοποίησε απλώς τη λογική, θέλοντας να αποδείξει πως όλες οι υποτιθέμενες μαγικές ασθένειες που έλεγαν ότι τις προκαλούσε η μητέρα του, μπορούσαν κάλλιστα να αποδειχτούν επιστημονικά.
Έπειτα από έξι χρόνια μαχών εναντίον αυτών των κατηγοριών, η Καταρίνα ήταν τελικά ελεύθερη.
Ο Κέπλερ κατάφερε να αθωωθεί η μητέρα του. Ωστόσο, επειδή η υγεία της είχε κλονιστεί από όσα υπέφερε στη φυλακή.
Η ιστορία επομένως έχει γλυκόπικρο τέλος. Παρόλο που η Καταρίνα δεν εκτελέστηκε, δεν έζησε πολύ μετά τη δίκη της. Πέθανε έξι μήνες μετά την αθώωσή της.
Σε αντίθεση με τον Γιοχάνες, δεν έτρεξαν όλα τα αδέρφια του στο πλευρό της μητέρας τους -η Margaretha δεν μπόρεσε να φύγει από την οικογένειά της, ο Christoph απέσυρε την υποστήριξή του όταν άρχισε να αισθάνεται ότι απειλείται και ο Χάινριχ -άγνωστο γιατί- συμφωνούσε με τις κατηγορίες (ο πατέρας του Γιοχάνες, ο Χάινριχ, ήταν μισθοφόρος στρατιώτης, τους άφησε όταν ο Κέπλερ ήταν πέντε ετών και πιστεύεται ότι σκοτώθηκε σε πόλεμο στην Ολλανδία).
Ο Γερμανός μαθηματικός, αστρονόμος και αστρολόγος Γιοχάνες Κέπλερ (Johannes Kepler) γεννήθηκε στις 27 Δεκεμβρίου του 1571. Από πολύ μικρή ηλικία έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για τα ουράνια φαινόμενα και την παρατήρησή τους. Σπούδασε μαθηματικά στο πανεπιστήμιο του Τίμπινγκεν και μετά την αποφοίτησή του το 1591 παρακολούθησε μαθήματα θεολογίας. Πριν δώσει, όμως, τις τελικές εξετάσεις, του προτάθηκε να διδάξει μαθηματικά στο Γκρατς της Αυστρίας, θέση την οποία και αποδέχτηκε.
Το 1596 ο Κέπλερ δημοσίευσε το πρώτο κοσμολογικό βιβλίο του υπό τον τίτλο «Mysterium Cosmographicum», με το οποίο θεμελίωσε την υπόθεση του Κοπέρνικου για το ηλιοκεντρικό πλανητικό σύστημα. Το 1600 μετακόμισε στην Πράγα, όπου συνεργάστηκε με τον Μπράχε και μετά το θάνατο του τελευταίου το 1601, πήρε τη θέση του ως αυλικός αστρονόμος του αυτοκράτορα Ροδόλφου Β’.
Χρησιμοποιώντας τα αποτελέσματα μετρήσεων του Μπράχε, ο Κέπλερ κατέληξε το 1605 στο εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι η τροχιά του Άρη δεν ήταν κυκλική αλλά ελλειπτική. Με τους τρεις νόμους που πήραν αργότερα το όνομά του και δημοσιεύτηκαν το 1609 στο βιβλίο «Astronomia nova» και το 1619 στο βιβλίο «Harmonia mundi» εισήγαγε την Ουράνια Μηχανική, δηλαδή την επιστήμη που περιγράφει τους νόμους κινήσεως των πλανητών γύρω από τον ήλιο.
Αλλά και στην Οπτική, ο Κέπλερ προσέφερε σημαντικά, διατυπώνοντας θεωρίες για τους οπτικούς φακούς και το τηλεσκόπιο με δύο κυρτούς φακούς. Μετά το θάνατο τού αυτοκράτορα Ροδόλφου επεξεργάστηκε μία εκτεταμένη «Πραγματεία για την Αστρονομία τού Κοπέρνικου» (1618 – 1822), παρότι το βιβλίο του Κοπέρνικου είχε τεθεί από το 1616 στη λίστα των απαγορευμένων της καθολικής εκκλησίας.
Το 1627 δημοσίευσε τους λεγόμενους «Ροδόλφιους πίνακες», οι οποίοι αντικατέστησαν ουσιαστικά μετά από περίπου 1.500 χρόνια και για περίπου 200 χρόνια τους άτλαντες του Πτολεμαίου.
Πέθανε στις 15 Νοεμβρίου του 1630.
