Κυδωνιές, βερικοκιές, αχλαδιές αλλά και μια μουριά που δεν κάνει καρπό και είναι μόνο για ίσκιο βρίσκονται στην αυλή του σπιτιού του.
Στον κήπο υπάρχουν πασχαλιές, δάφνες και βεβαίως πολλά πολύχρωμα, ευωδιαστά τριαντάφυλλα ενώ σε μια σειρά γλάστρες πολλές ορτανσίες χαρίζουν ένα ιδιαίτερο χρώμα.
Όλα αυτά στον Μάραθο Ευρυτανίας στο σπίτι του ποιητή Πάνου Σ. Νιαβή. Εκεί είναι η γενέτειρά του. Εκεί γεννήθηκε το 1956.
Τελικά ο ποιητής κατάφερε να φτιάξει το σπίτι που ονειρευόταν από χρόνια. Είναι ένα σπίτι που το έχτισε με τον παλιό τρόπο και από χέρια ντόπιων μαστόρων.
Όπως ο Πάνος Σ. Νιαβής καμαρώνει το σπίτι του έτσι και οι αναγνώστες καμαρώνουν και απολαμβάνουν τα ποιήματά του.
Η πρώτη του ποιητική συλλογή ήταν «Ο μαύρος κότσιφας στο χιόνι», (Εκδόσεις S@mizdat 2015) ενώ τώρα βρίσκεται στα βιβλιοπωλεία η δεύτερη συλλογή του με τον τίτλο «Η τριγωνομετρία των παθών», από τις Εκδόσεις «Μελάνι».
Ήδη έγινε η παρουσίαση αυτού του βιβλίου. Μίλησε ο ζωγράφος Γιάννης Αδαμάκης και ο ποιητής Πάνος Κυπαρίσσης ενώ ποιήματα απήγγειλε η ηθοποιός Μαριάννα Πολυχρονίδη.
***
«Ο ακήρυχτος πόλεμος»
Λιώνουν και σβήνουν οι Κυριακές σαν ρεστία
στις ακτές
ενίοτε σαν λέξεις που δεν συλλαβίστηκαν
κι άλλοτε σαν τη θλιμμένη νότα ενός τραγουδιού
που ακούστηκε μέσα από ένα περαστικό αυτοκίνητο.
Ανακατεύεται η Νύχτα με τα αστέρια
το Λυκόφως με την απουσία του Θεού
για μια Λέξη που δεν μου είπες
έτσι άλαλη σε καταπίνει η Νύχτα!
Ίδια «η Μπάρμπαρα» του ποιητή Ζακ Πρεβέρ,
χαμένη στη Βρέστη μες στην ηττημένη Κυριακή
ενός φρικτού βάρβαρου πολέμου.
Αφού κάθε μέρα, καλή μου,
μέρα ενός ακήρυχτου πολέμου είναι…
***
Στην έκδοση αυτή υπάρχουν τα εξής ποιήματα:
Ο Μαύρος κότσυφας στον κήπο, Μάταιη αναμονή, Η Τριγωνομετρία των Παθών, Η Γλώσσα της Ποίησης, Ο ακήρυχτος πόλεμος, Μια λεκτική μας διαμάχη, Μαγιάτικο σούρουπο στον κήπο, Μαγιάτικη Σελήνη, Το ελάχιστο Φως μου, Ικεσία στα αστέρια, Στα Γούπατα εδώ και χρόνια το ‘χει στρώσει ερημιά, Αφέντρα τούτων των στίχων είσαι Εσύ, Η Διαθήκη μου, Λύπη από σύννεφο, Τα μικρά άτιτλα του Αυγούστου, Χωρίς την άδειά μου, Μια νύχτα στην Οδησσό, Κοκκινίζει κι άλλο το ρόδι, Τα θροΐσματα της Λύπης, Βρες μου ένα στίχο να κρυφτώ, Πικρή Αντίστιξη, Πανσέληνος Νοεμβρίου με ρεστία, Μόνο αμαρτάνοντας αναριγεί η Ζωή, Σε ονειρεύομαι και Χριστουγεννιάτικες καμινάδες.
Τα ερωτικά ποιήματα του Πάνου Σ. Νιαβή που υπάρχουν στο βιβλίο έχουν του τίτλους:
Η Ελεονώρα στα όνειρά μου, Ο έρωτας νικάει πάντα τον θάνατο, Κόκκινα ή μαύρα φιλιά, Μόνο μια Νύχτα Αυγούστου, Φθίνω, Το επίορκο Πάθος, Το φως του Φάρου, Απόψε θα κοιμηθείς χωρίς το βάρος του χρόνου, Δεν φορούσε τίποτα, Η Δαμασκηνή γυναίκα της Οδησσού, Νυχτερινές αμαρτίες, Τώρα από τα χρόνια εκείνα, Λατρεύω το Τσάι, Ξημερώνει και πάλι Απουσία, Ο ναυαγός της αγκάλης σου, Φοβάμαι, Τα Σάββατα των τεφρών, Φλεβάρης στη Θεσσαλονίκη, Ανήμερα των Φώτων, Εξομολόγηση, Σήματα SOS, Δεν έχω άλλη επιλογή, Διχάσαμε την Αγάπη χτες βράδυ, Αντινομία, Σούρουπο Μάρτη στην οδό Σταδίου, Ασύλητη Δευτέρα, Όλα φεύγουν βιαστικά, Βρέχει επίμονα και Επιμύθιο ονείρου.
Τέλος στα ποιήματα που αναφέρονται στις μνήμες, στον χρόνο, στην πατρίδα και στο θάνατο οι τίτλοι είναι οι παρακάτω:
Της Ελένης, Ο Χριστός νεκρός, Της Υπαπαντής, Άφωνος Χειμώνας, Νυχτερινές αφηγήσεις, Το παλιό καράβι, Επιτυχής έκβαση, Καμιά φορά ο χρόνος σταματά, Δεν θα βάλεις ποτέ μυαλό, Έρχομαι από πολύ μακριά, Το λένε οι κούκοι στα βουνά, Αντέχει ακόμη η Μνήμη, Πρώτη του Μάρτη στο παράθυρο, Αφανίστηκα από τις διαιρέσεις μου, Άκαρδος γιος, Τι μήνας κι αυτός, Και τα Πάθη μαραίνονται, Η μηλιά γέρασε, Επίσκεψη στη γενέθλια Γη, Νύχτες αβάστακτες, Μεγάλη βδομάδα των Παθών, Η σαύρα προς τον ήλιο γυρισμένη, Θα τρυπήσω το τζάμι, Το γεράκι των Αγράφων, Ανεπίδοτα γράμματα, Έτσι θα ήθελα το καλοκαίρι, Η Σιωπή του Θεού, Λύπης μεγαλείο, Η χειραψία των Χριστουγέννων, Επιμύθιο στην πόρτα του Άδη, Ξημέρωμα φθινοπωρινής Κυριακής, Η επιστροφή στην Πόλη, Ο καιρός της σποράς, Επίλογος 1, Επίλογος 2 και Η φλόγα του κεριού.
***
Κλείνουμε με τον ποίημα του Πάνου Σ. Νιαβή που έχει τον τίτλο
«Μάταιη αναμονή»
Ενώ σε περιμένω μέρες, μήνες, χρόνια, μη σου πω και αιώνες, Εσύ, ενώ ξεκινάς να με βρεις δεν φτάνεις ποτέ σε μένα. Κρύφτηκα κι εγώ σ’ ένα στίχο κάτω από την επικείμενη βροχή και περίμενα να δω που χάνεσαι. Φτάνεις κάθε σούρουπο στο σκοτεινό τοπίο της έμπνευσης κι αντί να μπεις και να μου παραδοθείς αμαρτωλή κι αθώα πρόστυχη ο εγωισμός σου σε γυρίζει πίσω! Εμένα με παίρνει ο ύπνος και ξημερώνομαι σταθμάρχης τρένων λίγο έξω από το Λιανοκλάδι ή στο σκοτεινό Κίελο χειμώνα καιρό -μένει πάντα αδιευκρίνιστο- στη σκοτεινή φύση των ονείρων μου!
