17.8 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

«Η ποίηση και ο σύγχρονος άνθρωπος» του Πάνου Νιαβή

H Ποίηση, γυμνά ίχνη πελμάτων αποτυπωμένα στην κρούστα της Νύχτας. Γιατί η Ποίηση καρποφορεί στις πεδιάδες της Νύχτας, ομνύοντας πίστη στην απεραντοσύνη του Φωτός. Τα Νυχτερινά Σάββατα αν μιλούσαν, θα επικύρωναν τούτη την άποψη. Γιατί οι λέξεις των Ποιητών, είναι βέλη φωτός καρφωμένα πάνω στο πηχτό μαύρο της Νύχτας.

Άρθρο του Πάνου Νιαβή

Εξάλλου από το απόλυτο μαύρο της ανυπαρξίας ερχόμαστε, φλογίτσα μιας στιγμής, φλεγόμαστε για ζωή και στο μαύρο του τάφου καταλήγουμε στεφανωμένοι την αιώνια σιωπή.

Στο Φως της στιγμής, μιας ματιάς, συντελείται το πρόσκαιρο θαύμα της Ζωής και του Έρωτα.

Από κοντά και το χρέος των ποιητών, να αφηγούνται και να μιλάνε για το Θαύμα. Ευτυχώς το σκηνικό παραμένει απαράλλαχτο μες τους αιώνες και την εφήμερη διάβα του καθενός Ανθρώπου. Τα δάση, οι πεδιάδες, τα ποτάμια, οι θάλασσες, τα πουλιά, οι καημοί των ανθρώπων, οι ξενιτιές, η εστία, ο νόστος, ο χρόνος που τρέχει θα είναι ο νοητός καμβάς, που θα τον ζωγραφίζουν οι ποιητές και στους καιρούς που έρχονται. Όσο κι αν αλλάζουν οι καιροί και έχουμε μπει πλησίστιοι στην εποχή των μηχανών, του διαδικτύου και την εποχή της ρομποτικής.

Θεωρώ πως οι άνθρωποι θα αναζητούν την ίαση της τέχνης, στους αιώνες των αιώνων, σαν να ‘ναι οι σελίδες των Ποιητών η χλόη που θροΐζει στο νοητό μας ορίζοντα, οι πηγές που κελαρύζουν αιωνιότητα και οι λέξεις τους που επιχρωματίζουν το ανούσιο της φθαρτής καθημερινότητας. Έτσι το βλέμμα κι ο νους θα συνεχίζουν να καλπάζουν στο αθέατο, με λιγοστό φως σαν υπαινικτική πινελιά ζωγράφου, στη θαμπή σκληρότητα του μαύρου.

Από τις σελίδες των αληθινών ποιητών θα ηττηθούν οριστικά οι αγκιτάτορες των θρησκειών και των ιδεολογιών. Γιατί ο Άνθρωπος και η Ποίηση ανθούν στις απλωσιές της Ελευθερίας. Όσο κι αν φαντάζει ουτοπικό, το ζείδωρο, αλλά διαβρωτικό νεράκι της ποίησης θα διαβρώσει το οικοδόμημα των εγωιστών, που πουλάνε κοψοχρονιά «δεύτερες παρουσίες» στον ουρανό ή στη γη.

Όμως οι Ποιητές είναι σε καλό δρόμο, μπροστάρηδες αυτοί ανοίγουν δρόμους εκεί που δεν υπάρχουν ή εκεί που οι πολλοί θεωρούν πως δεν χρειάζονται. Μιλούν στοχαστικά για τις ρίζες μας, τον έρωτα το θάνατο για τη σιωπή και την οδύνη της θνητότητάς μας.

Οι Ποιητές μαθαίνουν χωρίς να διδάσκουν το θρόισμα των αποχρώσεων ξανά στη Ζωή και στον σύγχρονο άνθρωπο. Επειδή θέλουν φωταψία οι στιγμές μας μες το μουντό μας αιώνα που φωνασκεί πολλαπλώς το διαρκές γυαλιστερό και εφήμερο.

  • Εικονογράφηση: Παναγιώτης Μήλας

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -