Off Off Athens 2025 / Ομάδα «Πρόταση» / Το Tanikō είναι μια καλοκουρδισμένη παρτιτούρα, εικαστική και ανθρώπινη

***

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Ο σκηνοθέτης και συγγραφέας Κωνσταντίνος Αβράμης με την Ομάδα Θέατρο Πρόταση παρουσιάζει το έργο του Tanikō, στο πλαίσιο του Off Off Athens Theatre Festival 2025. Πρόκειται για ένα κοινωνικό δράμα για το ολοένα αυξανόμενο κόστος της υγείας, το gentrification και την κοινωνική ασφυξία.

Το έργο θα το δούμε την Τρίτη 17 Ιουνίου στις 20:15 και την Τετάρτη 18 Ιουνίου στις 22:00.

Το ενδιαφέρον θέμα του «Tanikō», με παρακίνησε στο να αναζητήσω τον Κωνσταντίνο Αβράμη για να μιλήσουμε για τα θέματα που θίγει το έργο του αλλά και για τα προβλήματα της εποχής μας που επηρεάζουν την καθημερινότητά μας.

Με γλώσσα σκληρή και ειλικρινή ο Κωνσταντίνος Αβράμης φωτίζει κάθε σημείο της θεατρικής του πρότασης και εξηγεί γιατί κάποιοι θεατές είναι καλύτερα να μη δουν την παράστασή του επειδή διαφορετικά θα φύγουν δυσαρεστημένοι.

Καλύτερα όμως να παρακολουθήσουμε τη συνέντευξη.

***

Το όνομα της ομάδας σας πώς προέκυψε;

*Η «Πρόταση» αποτελεί ένα στοίχημα που θέσαμε στους εαυτούς μας και αφορά τη δυνατότητά μας να υπάρξουμε στο θέατρο, όντας σε διαφορετικές πόλεις, κάποτε και σε διαφορετικές χώρες. Η «Πρόταση» είναι τόσο ζήτημα προτροπής (προτείνω) όσο και ζήτημα σύνταξης: η κατάφαση, μία ρηματική ενέργεια την οποία μπορείς να δηλώσεις χωρίς ερώτηση ή θαυμασμό ― η πρόταση είναι ένας δείκτης προς την πραγματικότητα.

Από πού ξεκίνησε η ιδέα της ομάδας;

*Η έρευνά μας συμπυκνώνεται στο διάστημα όπου τέμνονται το τελετουργικό θέατρο με την πολιτική δραματουργία. Αυτό μας απασχολούσε σε όλες τις προηγούμενες παραστάσεις μας και αυτή είναι και η παραστασιακή καρδιά του Tanikō.

Τι είναι αυτό που σας ενώνει;

*Οι άνθρωποι που εμπλέκονται σε αυτό το εγχείρημα συνδέονται με πολλούς και παράξενους τρόπους.
Η Δέσποινα υπήρξε η μουσικός που έδωσε πνοή στην πρώτη μας παράσταση, μέσα από τη βαθιά της έρευνα στο παραδοσιακό τραγούδι, την όπερα και τη βυζαντινή μουσική.
Με τη Μαρίσσα γνωριστήκαμε πρώτα καλλιτεχνικά και μετά ως άνθρωποι, συνυπήρξαμε και σε ένα εργαστήριο για την κωμωδία (εμείς: δύο άνθρωποι αδιανόητα κατατρεγμένοι από τις καθόλου αστείες σκέψεις μας).
Η Λίνα ήταν μαζί μου σε μία διαδικασία μαθητείας και πειραματισμού και είδα πως έχει στοιχεία που δύσκολα συναντάει κανείς σε άλλη ηθοποιό.
Για την Ελένη δεν ξέρω τι να πω: είναι η άνθρωπος χάρη στην οποία ασχολούμαι με το θέατρο ― και χωρίς την οποία οι δουλειές μας θα ήταν άψυχα βιομηχανικά κατασκευάσματα.
Τι μας ενώνει, λοιπόν; Η Αθήνα.

Γιατί επιλέξατε να συμμετάσχετε στο φεστιβάλ Off-Off Athens;

Γιατί είναι μια πλατφόρμα που δίνει την ευκαιρία σε νέες και νέους δημιουργούς να απευθυνθούν σε ένα κοινό που δεν τους ανήκει. Για μένα η απόφαση ήταν πολύ συνειδητή· επιστρέφουμε διαρκώς στα φεστιβάλ γιατί είναι τόπος ώσμωσης, επαναγείωσης. Μετά μια σειρά πειραματικών, φορμαλιστικών παραστάσεων καταπιανόμαστε με ένα κείμενο που έχει μια δραματουργία ρεαλιστική. Το θέατρο Επί Κολωνώ αποτελεί για εμένα τον χώρο όπου, μέσω των μαθημάτων της Ελένης Σκότη, ήρθα σε επαφή με το θέατρο που αποτυπώνει την κοινωνική πραγματικότητα της εποχής του.

Τι θα θέλατε να πείτε για τη συνεργασία σας με το θέατρο Επί Κολωνώ και τους ανθρώπους του;

*Δεν είναι αυτονόητο πράγμα η ευγένεια, η καλοπροαίρετη επικοινωνία, το νοιάξιμο, η συνέπεια. Η συνεργασία μας με τους ανθρώπους του Φεστιβάλ έχει υπάρξει υποδειγματική.

Η παράστασή σας τι πραγματεύεται;

*Ένα wine bar, το Tanikō. Μέσα στο τοπίο της εξευγενισμένης Αθήνας, τρεις κοπέλες διατηρούν ένα bar και προσπαθούν να ισορροπήσουν ανάμεσα σε μια σειρά από ζητήματα: η μητέρα τους είναι σοβαρά άρρωστη, ο αδερφός τους αγνοείται και οι κάτοικοι της περιοχής επιτίθενται, γράφουν συνθήματα και σπάνε τη βιτρίνα του bar. Πώς μπορεί να επιβιώσει κανείς σε ένα τέτοιον κόσμο;
Το όνομα Tanikō μπορεί στα ελληνικά να σημαίνει το στυφό κρασί, αλλά στα ιαπωνικά συνδέεται με ένα παραδοσιακό έργο του θεάτρου Nō, το οποίο μάλιστα το εκκοσμίκευσε ο Bertolt Brecht μετατρέποντάς το στις δίδυμες όπερες «Αυτός που λέει ναι» και «Αυτός που λέει όχι». Κάπως αυτός ο ιαπωνικός μύθος βρίσκει τον δρόμο του μέσα στο αθηναϊκό wine bar μας.

Ποιοι είναι οι κύριοι λόγοι που θα προτείνατε στο κοινό, ώστε να παρακολουθήσει την παράστασή σας στο Φεστιβάλ;

*Δεν ξέρω γιατί παρακολουθούν οι άνθρωποι θέατρο. Μπορεί κάποιος να πηγαίνει για να γελάσει με κάτι χυδαίο ή για να ακούσει τσιτάτα που να επιβεβαιώνουν την κοσμοαντίληψη που ήδη έχει. Οι θεατές αυτοί καλύτερα να μην έρθουν στην παράστασή μας γιατί θα φύγουν δυσαρεστημένοι. Το Tanikō έχει μια αυστηρή χορογραφία, με αναφορές σε ένα τελετουργικό σύμπαν που δεν μας είναι πια οικείο. Αναφέρεται στον εξευγενισμό και στα προβλήματα του συστήματος υγείας. Φέρει επί σκηνής μια καλοκουρδισμένη παρτιτούρα, ταυτόχρονα εικαστική αλλά και ανθρώπινη, θέλω να πιστεύω.

Ποιο θεωρείτε το μεγαλύτερο πρόβλημα της εποχής μας;

*Το ότι χρηματοδοτούμε τη γενοκτονία του παλαιστινιακού λαού. Το ότι πνίγουμε ανθρώπους στα σύνορά μας. Την ιδιωτικοποίηση της υγείας, της εκπαίδευσης, της ενέργειας, των μεταφορών. Την αδρανοποίηση της τέχνης που μιλά για όλα τα παραπάνω.

Έχει επηρεάσει η εποχή την παράστασή σας;

*Μου φαίνεται αδιανόητο να κάνει κάποιος θέατρο ανεπηρέαστος από τα προβλήματα της εποχής του. Μου μαρτυρεί τρομακτική αδιαφορία, εθελοτυφλία, χοντροπετσιά. Να μην έχουν άνθρωποι στέγη ή τρόπο επιβίωσης και εγώ να χρησιμοποιώ τον χρόνο του δημόσιου διαλόγου που λέγεται θέατρο για να μιλήσω για κάτι νεφελώδες που δεν αφορά κανέναν; Μου φαίνεται ναρκισσιστικό ή στρατηγικά αποπροσανατολιστικό.

Τι συμβουλή θα δίνατε σε έναν καλλιτέχνη που ξεκινά τώρα το θέατρο;

*Δεν είμαι σε καμία θέση για να δίνω συμβουλές. Προτρέπω τον εαυτό μου να είναι αυστηρός: αν μία λέξη του κειμένου περισσεύει, να διαγραφεί. Αν μία χειρονομία δεν μου αρέσει, να αλλάξει. Αν ένα φως δεν έχει τοποθετηθεί σωστά, να μετακινηθεί. Μου είναι εύκολο να παρασυρθώ και να συμβιβαστώ με ένα αποτέλεσμα που δεν με ικανοποιεί αλλά είναι πιο εύκολο να πραγματοποιηθεί. Ρέπω προς το να ξεχνάω μια ατέλεια και να μην τη βλέπω ακόμη και όταν την κοιτάω. Αν κάποιος είναι σαν και μένα, ίσως να επωφεληθεί από τη διαρκή και έμμονη υπενθύμιση στον εαυτό να παρατηρεί περισσότερο, να παρατηρεί προσεκτικότερα, να μη συγχωρεί.

Θα θέλατε να δώσετε ένα μήνυμα στους θεατρόφιλους αναγνώστες του www.catisart.gr;

*Αν μεταξύ των αναγνωστών σας υπάρχουν θεατές που φτάνουν στο θέατρο με μεγάλη καθυστέρηση αλλά απαιτούν να εισέλθουν· αν υπάρχουν θεατές που επιμένουν να χρησιμοποιούν το κινητό τους κατά τη διάρκεια της παράστασης· αν υπάρχουν θεατές που μπορούν να αντέξουν οικονομικά το κόστος ενός εισιτηρίου αλλά προτιμούν να ζητούν προσκλήσεις θεωρώντας πως είναι δίκαιο να βλέπουν τη δουλειά μας χωρίς να μας βοηθούν να την παράγουμε, θα ήθελα να τους παρακαλέσω να μην έρθουν σε καμία από τις παραστάσεις μας.

Ποια θα είναι τα επόμενα καλλιτεχνικά σας βήματα;

*Λίγες μέρες μετά το φεστιβάλ θα παρουσιάσουμε ξανά την παράσταση που είχαμε φτιάξει για την Εύα Palmer Σικελιανού, την «αγωνία ιερή», αυτή τη φορά στο Saarbrücken της Δυτικής Γερμανίας, κατόπιν πρόσκλησης. Για την επόμενη χρονιά σχεδιάζουμε πολλά και πολύ όμορφα και αιχμηρά πράγματα, ελπίζω να έχουμε την ευκαιρία να τα συζητήσουμε ξανά και τότε.

Κωνσταντίνε, ευχαριστώ πολύ για τη συνομιλία και περιμένω να μιλήσουμε και για όσα σχεδιάζεις για την επόμενη χρονιά.

*Κι εγώ ευχαριστώ πολύ για τη φιλοξενία.

***

Ομάδα 20η

Τρίτη 17 Ιουνίου στις 20:15 & Τετάρτη 18 Ιουνίου στις 22:00

«Tanikō»

Σε ένα εξευγενισμένο winebar της Αθήνας, οι τρεις συνιδιοκτήτριες προσπαθούν να ισορροπήσουν μεταξύ των επιθέσεων που δέχονται από τους κατοίκους της περιοχής και των δυσάρεστων εξελίξεων που βάλλουν την προσωπική τους ζωή. Η υγεία της μητέρας τους επιδεινώνεται, ο αδελφός τους απουσιάζει χωρίς να ξέρουν πού είναι ή αν είναι καλά, την ώρα που μία μέτζο σοπράνο έρχεται για να τραγουδήσει μια άρια που τους είναι ανησυχητικά οικεία. Ένα κοινωνικό δράμα για το ολοένα αυξανόμενο κόστος της υγείας, το gentrification και την κοινωνική ασφυξία, με φόντο έναν μύθο που κατάγεται από το ιαπωνικό θέατρο Nō και τον Bertolt Brecht.

Η ταυτότητα της παράστασης:
«Tanikō»
Θεατρική ομάδα: Ομάδα Θέατρο Πρόταση
Κείμενο/Σκηνοθεσία: Kωνσταντίνος Aβράμης
Βοηθός Σκηνοθέτη: Ελένη Νιωτάκη
Φωτογραφίες/Φωτισμοί: Χαράλαμπος Ιωαννόπουλος
Μουσική σύνθεση: Δέσποινα Γεώργα
Ερμηνεύουν: Λίνα Μπότη, Ελένη Νιωτάκη, Μαρίσσα Φαρμάκη
Μουσικός επί σκηνής: Δέσποινα Γεώργα
Διάρκεια: 54 λεπτά

ΠΡΟΠΩΛΗΣΗ
ΤΟ ΕΙΣΙΤΗΡΙΟ ΣΑΣ ΕΔΩ ΜΕ ΕΝΑ “ΚΛΙΚ”

Θέατρο Επί Κολωνώ
Ναυπλίου 12, Αθήνα 10444
Μετρό σταθμός «Μεταξουργείο»
Τηλέφωνο 210 513 8067