Το 1546 ο Γερμανός ζωγράφος της Αναγέννησης Lucas Cranach ο Πρεσβύτερος, ζωγράφισε έναν πίνακα που τον ονόμασε «Η πηγή της νιότης».
Στο αριστερό μέρος του απεικονίζονται ηλικιωμένοι και άρρωστοι άνθρωποι, πολλοί υποβασταζόμενοι, να μπαίνουν σε μια πισίνα της εποχής.
Τους βλέπουμε να βγαίνουν από τη δεξιά μεριά νέοι και υγιείς. Πολύ αργότερα, στη δεκαετία του ’60, ο Βρετανός ζωγράφος David Hockney ζωγράφισε μια σειρά από πίνακες με τίτλο «Οι πισίνες».
Εκεί φαίνεται καθαρά ο ρόλος της πισίνας ως status symbol στην αναδυόμενη από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, νεόπλουτη Ευρώπη.
Το ενδιαφέρον είναι ότι και οι δύο ζωγράφοι εικονογραφούν πραγματικότητες που ισχύουν μέχρι σήμερα.
Η πισίνα είναι μέρος της καθημερινότητας του δυτικού ανθρώπου, για την άθληση των παιδιών, για διασκέδαση, για ευεξία (spa) ή για θεραπεία.
Η πισίνα είναι συνώνυμη με την ψυχαγωγία, τη χαρά, την υγεία, την άσκηση και τη δροσιά!
Δεν μας ανήκει όμως, δεν είναι μέρος του σπιτιού μας. Αν θέλουμε να κάνουμε ό,τι μας κατέβει στην πισίνα, τότε ας χτίσουμε μια δική μας. Αλλιώς, καλό είναι να προσαρμόσουμε λίγο τη συμπεριφορά μας. Δεν χρειάζεται να φέρουμε τον κόσμο πάνω-κάτω για μια βουτιά.
Τα θορυβώδη πάρτι του Jay Gatsby στην πισίνα του. Όλο πόζα, ματαιοδοξία, μάτια βουτηγμένα στην παραζάλη της αλκοόλης, σώματα κυρτωμένα από τις φιλοδοξίες. Μα, και η τελική σκηνή όπου ο καταπτοημένος «Great Gatsby» κείται νεκρός, μόνος πια, στην ίδια πισίνα. Λες κι έχασε ολότελα την παλιά ζεστασιά του κόσμου. Το εξαιρετικό διήγημα του Τζον Τσίβερ (έγινε και ταινία με πρωταγωνιστή τον Μπαρτ Λάνκαστερ) με τίτλο «ο Κολυμβητής» όπου ένας μοναχικός άντρας κολυμπά γεμάτος ψευδαισθήσεις από πισίνα σε πισίνα ενός μεγαλοαστικού προαστίου στο Κονέκτικατ για να φτάσει σπίτι του, όπου δεν τον περιμένει πια κανένας. Η επιθετική ανεμελιά του έφηβου Ντάστιν Χόφμαν στον “Πρωτάρη”, έτσι όπως είναι ξαπλωμένος στην πισίνα, φορώντας μαύρα γυαλιά και ο ήλιος λιανίζει το παρθένο κορμί του.
Η γαλλική ταινία “Πισίνα” σε σκηνοθεσία Ζακ Ντερέ με τους Αλέν Ντελόν, Ρόμι Σνάιντερ, Μορίς Ρονέ, Τζέιν Μπίρκιν. Η αρχική σκηνή με τα λευκά περιστέρια να κρέμονται από ένα κλαδί, ανάποδα, στην αντανάκλασή τους στο νερό. Είναι ήδη προφανές ότι τίποτα δεν θα πάει καλά σ’ αυτό το ειδυλλιακό μέρος. Η Μαριάν και ο Ζαν-Πολ ζουν σε μια αυστηρή, λευκή, «κυβιστική» σαν τον πίνακα που στολίζει το σαλόνι της, βίλα στη Νότια Γαλλία.
Η τελική σκηνή της ταινίας τους δείχνει να στέκονται δίπλα δίπλα κοιτάζοντας από το παράθυρο την πισίνα και στη συνέχεια να αγκαλιάζονται.
Το Le Nid du Duc με την πισίνα και την υπέροχη θέα στους λόφους της Προβηγκίας πέρα από το ότι αποτέλεσε το ιδανικό δραματικό σκηνικό για τα έργα του Ντέιβιντ Χόκνεϊ βοήθησε επίσης να αποδοθεί η συναισθηματική σχέση μεταξύ του κολυμβητή και του ανθρώπου που τον παρατηρεί.
Σας φαίνονται όλα αυτά τόσο ιδανικά για να είναι αληθινά; Είναι η πισίνα ένας δραματουργικός χώρος; Για την τέχνη μπορεί. Στην πραγματικότητα, για όλους εμάς είναι ένας θύλακας ξεγνοιασιάς. Όταν η θάλασσα είναι γεμάτη από κόσμο ή όταν τα κύματά της την καθιστούν απαγορευτική, πάντα υπάρχει η εναλλακτική της πισίνας. Τις βρίσκεις παντού πλέον. Κάποτε ήταν συνώνυμο του νεοπλουτισμού, τότε που η μεσαία τάξη διεκδικούσε μερτικό στην ευζωία της ανώτερης τάξης, στις μέρες μας είναι μια δεδομένη παροχή στα ξενοδοχεία που πηγαίνουμε διακοπές. Τριγύρω στην Αττική φυτρώνουν beach bar που προσφέρουν την πισίνα τους ως asset για να σε δελεάσουν.
Τις περισσότερες φορές, όμως, το προφανές οδηγεί σε παρερμηνείες. Κάνει τους ανθρώπους να φέρονται αλλόκοτα, να νομίζουν πως ο δημόσιος χώρος τούς ανήκει – είναι μέρος της ιδιωτικότητας που απολαμβάνουν στο σπίτι τους. Κάπως έτσι βλέπεις συμπεριφορές στις πισίνες που σε κάνουν να θέλεις όχι μόνο να βουτήξεις, αλλά και να μείνεις στον πάτο της πισίνας μετρώντας γαλάζια πλακάκια.
Το κινητό δεν πρέπει να είναι μέρος του προγράμματος. Φανταστείτε κάποιον ή κάποια να βρίσκεται στη διπλανή ξαπλώστρα και να προσπαθεί να λύσει τα προβλήματα της δουλειάς του ή να φωνασκεί για τα αθλητικά, τα πολιτικά και τα κοσμικά νέα. Νισάφι, υπάρχει κι αλλού χώρος να το κάνεις. Το ίδιο συμβαίνει και στη θάλασσα, όμως, εκεί επειδή ο χώρος είναι μεγαλύτερος, ο κόσμος περισσότερος και η συνολική βουή λειτουργεί ως προπέτασμα, ο διπλανός μπορεί να χαθεί από τον ακουστικό μας ορίζοντα. Στην πισίνα ποτέ.
Σε μια πισίνα προτιμότερο είναι να είμαστε όλοι χαλαροί, να διαβάζουμε το βιβλίο μας, να ανανεώνουμε τη δροσιά στο κορμί μας με ήρεμες βουτιές, να πίνουμε το δροσερό ποτό μας, ως εκ τούτου η δαιμονική φύση μέσα μας που θέλει να κάνει φασαρία θα πρέπει να καταπνιγεί. Γιατί να χαλάσουμε την ηρεμία των άλλων;
Οικογένειες με παιδιά που φωνασκούν αδιαλείπτως, πιτσιρικάδες που γκομενίζουν ακαταπαύστως και μεσήλικες που θέλουν να το παίξουν τζόβενα λέγοντας κρυάδες, καλύτερα να περιορίζονται.
Οι πισίνες δεν υπάρχουν για να καθαριζόμαστε. Δεν είναι σαν το μπάνιο που κάνουμε στο σπίτι μας. Ως εκ τούτου πριν μπούμε καλό είναι να περάσουμε πρώτα από τις ντουζιέρες που υπάρχουν σε όλες τις πισίνες. Πόσες φορές το έχετε δει να συμβαίνει; Σπάνια; Ποτέ; Ακριβώς αυτό είναι το λάθος. Μόνο που εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με σφάλμα που εμπίπτει στην κατηγορία της αισθητικής, αλλά της υγιεινής ενός εκάστου.
Αν πάτε στην πισίνα μην ξεχειμωνιάσετε εκεί. Σ’ αυτόν τον κόσμο υπάρχει χώρος για όλους. Ας μην είμαστε τόσο εγωιστές. Βλέπεις ανθρώπους που πηγαίνουν στην πισίνα το πρωί και αποχωρούν ξέπνοοι το απόγευμα. Δεν είναι για χόρταση. Ούτε ο ήλιος κάνει καλό, ούτε και η λογική «τώρα που βρήκα στασίδι θα μείνω» μας αρμόζει.
Ναι, όλοι θέλουμε κάτι να σιγοπίνουμε την ώρα που λιαζόμαστε. Αν είναι πρωί, ένας καφές είναι ό,τι πρέπει. Ας το πούμε άλλη μια φορά: το πλαστικό είναι αντιαισθητικό και προκαλεί πολλαπλές βλάβες στον πλανήτη. Δεν γίνεται να μην το έχουμε καταλάβει πλέον. Οι χάρτινες συσκευασίες σώζουν.
Η σωστή επίβλεψη στην πισίνα είναι επιτακτική. Σε κανέναν δεν πρέπει να επιτρέπεται να κολυμπά μόνος και τα παιδιά δεν θα πρέπει να μένουν χωρίς επίβλεψη ούτε για λίγα δευτερόλεπτα. Οι ενήλικες θα πρέπει να επαρκούν για τα υπάρχοντα παιδιά, και δη κάποιος να γνωρίζει τις πρώτες βοήθειες σε περίπτωση πνιγμού. Όταν υπάρχουν στην πισίνα ενήλικες και παιδιά, καλό είναι να υπάρχει ένας ενήλικας που να τα προσέχει, να θέτει κανόνες και να τους ενισχύει. Εάν ο συγκεκριμένος ενήλικας πρέπει να απομακρυνθεί από το χώρο της πισίνας ή του spa, τότε κάποιος άλλος θα πρέπει να παίρνει αμέσως τη θέση του. Δεν είναι σωστό να θεωρήσουμε αυτονόητα πως κάποιος άλλος προσέχει τα παιδιά, απλά επειδή βρίσκεται κοντά.
Κανόνες Σωστής Συμπεριφοράς
Για παράδειγμα:
Δεν κολυμπάμε με γεμάτο στομάχι.
Δεν τρέχουμε, δεν πετάμε αντικείμενα.
Δεν αφήνουμε ποτέ ανοιχτή την πόρτα του φράχτη.
Τα παιδιά δεν κολυμπούν χωρίς επίβλεψη από ένα υπεύθυνο, ενήλικο άτομο.
Μαζεύουμε και φυλάμε πάντα τα αντικείμενα που βρίσκονται στον περιβάλλοντα χώρο ή κοντά στο φράχτη της πισίνας, όταν αυτή δεν χρησιμοποιείται.
Δεν επιτρέπονται το τρέξιμο, οι βουτιές και οι μπάλες στο χώρο της πισίνας.
Απαγορεύεται αυστηρά η είσοδος σε όσους δεν γνωρίζουν κολύμβηση.
Μπείτε στην πισίνα 3 ώρες μετά το φαγητό ή την κατανάλωση αλκοόλ.
Σεβαστείτε τις ώρες κοινής ησυχίας.
Ακολουθήσατε τα βήματα; Τώρα, χαλαρώστε και αφεθείτε στη δροσιά της πισίνας σας. Τίποτα δεν μπορεί να χαλάσει πλέον την ηρεμία σας.
- Πηγές πληροφοριών: Andro.gr, dikaiologitika.gr, efsyn.gr
-Αρχική εικόνα: David Hockney (Pool with Two Figures)
 ή για θεραπεία.){kind=link}