Επιμέλεια κειμένου: Ειρήνη Αϊβαλιώτου

Το “Λίγο απ’ όλα” είναι μια μουσικοθεατρική παράσταση που μας πάει πίσω… Στη χρυσή εποχή της επιθεώρησης και του βαριετέ με μια παραγωγή γεμάτη χρώματα, φαντασμαγορικά κοστούμια, ζωντανή μουσική και τραγούδια που έχουμε όλοι αγαπήσει. Η παράσταση σε σκηνοθεσία Σίμωνα Πάτροκλου έκανε πρεμιέρα στις 8 Αυγούστου 2019, στο προαύλιο του ΕΠΑΛ Ηγουμενίτσας.

Εκτός από τη σκηνοθεσία ο Σίμωνας Πάτροκλος επιμελήθηκε και τα κοστούμια. Η πρωτότυπη μουσική ήταν του Λένη Κωνσταντίνου, οι φωτογραφίες της Aristoula Paschali και ως Special Guest συμμετείχε ο Χρήστος Χρήστου.

Εμφανίστηκαν με αλφαβητική σειρά: Αντώνογλου Ανδρέας, Βρύση Ελένη, Δημητρίου Παναγιώτης, Κιτσώνης Μιχάλης, Λένη Στέλλα, Μαυρομάτη Μαρία, Μητσέλου Άντζυ, Πατσιούρα Νατάσσα, Πασχάλη Ελισάβετ, Στουρνάρας Σπύρος, Τζοβάρα Βαρβάρα.

Η Αθηναϊκή Επιθεώρηση

Περίπου στα μέσα της δεκαετίας του 1890, το κωμειδύλλιο έδειξε έντονα σημάδια κόπωσης. Τότε έκανε την εμφάνισή της η επιθεώρηση, ένα νέο θεατρικό είδος που κληρονόμησε τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό του κωμειδυλλίου, αλλά τον καλλιέργησε σε μια φόρμα πιο κατάλληλη για τον σκοπό αυτό.
Σημαντική διαφορά ανάμεσα στα δύο θεατρικά είδη είναι ότι στο κωμειδύλλιο ολόκληρη η παράσταση είναι ένα έργο με αρχή, μέση και τέλος, ενώ η επιθεώρηση είναι σπονδυλωτό θέαμα με αυτόνομα θεατρικά σκετς, τα λεγόμενα «νούμερα».

Υπάρχει μια περίοδος στην ιστορία του νεοελληνικού θεάτρου, η περίοδος 1907-1921, που ανήκει αδιαφιλονίκητα και ολοκληρωτικά στην Αθηναϊκή Επιθεώρηση. Στα χρόνια αυτά, η Επιθεώρηση δεν αποτελούσε ένα ακόμη είδος θεατρικής ψυχαγωγίας, ανάμεσα σε άλλα ισότιμα και παράλληλα είδη, όπως συμβαίνει σήμερα. Αποτελούσε το ίδιο το ελληνικό θέατρο. Μονοπωλούσε σχεδόν τις θεατρικές αίθουσες και περιόριζε αποφασιστικά την εμφάνιση και διάδοση οποιουδήποτε άλλου είδους έργων.

Η επιθεώρηση έκανε από τα πρώτα της βήµατα στην αθηναϊκή σκηνή το 1894 µέχρι την έναρξη του Β΄ Παγκοσµίου Πολέµου. Οι επιρροές από την ισπανική zarzuela και η ανταπόκριση της αστικής τάξης στα πρότυπα, που προβάλλει, είναι χαρακτηριστική. Η πρώτη αθηναϊκή επιθεώρηση “Λίγο απ’ όλα” ήταν του Μ. Λάµπρου.

Υπήρχαν ετήσιες επιθεωρήσεις (Παναθήναια, Πανόραµα, Κινηµατογράφος) και συνοικιακές επιθεωρήσεις. Η αντίδραση της πολιτικής εξουσίας συχνά ήταν η επιβολή της λογοκρισίας. Η επιθεώρηση έκανε μια εντυπωσιακή στροφή στο υπερθέαµα και τη revue-féerie, είδος που προερχόταν από το φαντασμαγορικό κόσμο των παρισινών καμπαρέ. Υπήρξε μια πτώση της µετά τη Μικρασιατική Καταστροφή και η ανάκαµψη ήρθε µετά το 1926 με αλλαγές στη δοµή του είδους και ανάδυση µιας νέας γενιάς καλλιτεχνών. Η πολεµική επιθεώρηση ήταν πολύ δημοφιλές είδος κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου.

***

Η μεγαλύτερη και πιο πολυδάπανη επιθεώρηση που ανέβηκε ποτέ στην Ελλάδα που δεν ήταν άλλη από την παράσταση με τίτλο “Ξιφίρ Φαλέρ”.

Ο επιχειρηματίας Απόστολος Κονταράτος υπέγραψε στα 1913 συμβόλαιο με την εταιρεία του Σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς για την ενοικίαση του υπαίθριου θεάτρου του Νέου Φαλήρου, με την υποχρέωση να το ανακαινίσει και να πραγματοποιεί κάθε καλοκαίρι τουλάχιστον 25 παραστάσεις. Στην ιδιοκτησία της εταιρείας Σιδηροδρόμου Αθηνών – Πειραιώς, ανήκε το θεατράκι του Νέου Φαλήρου (το θέατρο του Σταθμού), τα θαλάσσια λουτρά, ο Ζωολογικός κήπος, το Ποδηλατοδρόμιο (velodrom) (κατοπινό Καραϊσκάκη) καθώς και κατασκευαστική εταιρεία. Σκοπός όλων ήταν να δημιουργήσει κίνητρα κυρίως τη θερινή περίοδο, ώστε οι Αθηναίοι να κατεβαίνουν στο Νέο Φάληρο κι έτσι να πετύχει κίνηση της γραμμής που εκμεταλλεύονταν η εταιρεία.

Όφειλε να φτιάξει θεωρεία, μακρύ εξώστη με υπόστεγο, να το ομορφύνει με το να φέρει ψηλά δένδρα από την Κορινθία, να διευρύνει τη σκηνή ώστε να μοιάζει «στόμιο σπηλαίου εν Άλσει..»

Βρισκόμαστε ήδη στα 1916 με τα γεγονότα του εθνικού διχασμού των Ελλήνων σε βασιλόφρονους και βενιζελικούς που οδήγησαν στα Νοεμβριανά και τη γαλλική κατοχή του Πειραιά. Το έργο απολαμβάνει την έγκριση του Βασιλέως καθότι στην Έκτη σκηνή της Δεύτερης Πράξης, ακούγεται ο Θούριος του Καίσαρη «Τ’ Αετού ο γιος» που έγινε το αγαπημένο άσμα των βασιλικών των επόμενων χρόνων. Διορθώθηκαν μάλιστα και κάποιοι στίχοι «επί το επιθετικότερον»: Ο βασιλιάς μας πάλι/ θα ζώσει το σπαθί/ να διώξει Αγγλογάλλους/ και Βενιζελικούς μαζί.

***

Πολλοί συγγραφείς έγραψαν κείμενα για την επιθεώρηση αλλά και στίχους για τα τραγούδια της. Μερικοί όπως οι Μπάμπης Άννινος, Πολύβιος Δημητρακόπουλος, Δημήτρης Γιαννουκάκης, Τίμος Μωραϊτίνης, Παναγιώτης Παπαδούκας, Μίμης Τραϊφόρος και άλλοι. Η θεματολογία των επιθεωρήσεων έλκεται από την πολιτική και κοινωνική επικαιρότητα, ενώ σατιρίζονται έντονα οι λαϊκοί τύποι.

Μεταπολεμικά η επιθεώρηση γνωρίζει νέα άνθηση. Νέοι συνθέτες έρχονται να προστεθούν στους παλαιότερους όπως ο Μίμης Πλέσσας, ο Γιώργος Κατσαρός κ.ά. ενώ ευκαιριακά γράφουν για την επιθεώρηση ο Μανόλης Χιώτης, ο Μάνος Χατζιδάκις και άλλοι γνωστοί συνθέτες.

Οι ηθοποιοί που παίζουν τα χρόνια εκείνα είναι οι Γεωργία Βασιλειάδου, Σπεράτζα Βρανά, Γιάννης Γκιωνάκης, Χρήστος Ευθυμίου, Τάκης Μηλιάδης, Μαρίκα Νέζερ κ.ά.

Διχασμένη καθώς είναι ανάμεσα στο αστικό και το λαϊκό, η επιθεώρηση αντικατοπτρίζει την αιωνίως διχασμένη Ελλάδα. Τα κείμενα των παλιών επιθεωρήσεων είναι οι πιο παραμελημένες σελίδες του νεοελληνικού δραματολογίου. Ποτέ μέχρι σήμερα δεν έχουν εκδοθεί ή ερευνηθεί. Κι όμως, πέρα από το τεράστιο ενδιαφέρον που παρουσιάζουν για τον μελετητή της ιστορίας του θεάτρου, προσφέρουν ανεκτίμητες μαρτυρίες για το πολιτικό και κοινωνικό κλίμα της εποχής τους, για τις ιδεολογικές ζυμώσεις στα μεγάλα αστικά στρώματα που στάθηκαν από την αρχή το φανατικό κοινό της επιθεωρησιακής σκηνής.

***

Ο Σίμωνας Πάτροκλος είναι ένας καλλιτέχνης – ερευνητής με πολύπλευρη προσωπικότητα και περιπετειώδη ζωή, που συμβάλλει συστηματικά στη μελέτη και την πρόοδο της τέχνης του θεάτρου. Έχει ένα ιδιαίτερα προσωπικό στυλ, καθώς οι σκηνοθεσίες του βασίζονται στο λεπτό χιούμορ, την παράδοση και τους αυτοσχεδιαστικούς διαλόγους. Δημιουργός, σκηνοθέτης, ηθοποιός, χορευτής, δάσκαλος χορού και υποκριτικής είναι ένας γλυκός άνθρωπος, ευγενής, πολύ αγαπητός στον κόσμο της ελληνικής σκηνής.

Με τις δουλειές του γεφυρώνει την αμεσότητα και τη λαϊκότητα του λεγόμενου εμπορικού θεάτρου με τις ανησυχίες και τις αναζητήσεις της ποιοτικής τέχνης.

Ο Σίμων Πάτροκλος έκανε σπουδές στην Ανώτερη Σχολή Θεάτρου Κωστή Μιχαηλίδη, στη Σχολή Χορού Ραλλού Μάνου, στο Κέντρο Χορού, με τον Λεωνίδα Ντεπιάν, στο Εργαστήρι Χορού, στη Χοροκίνηση της Μάγδας Γεροσιδέρη (έως σήμερα), στη Σχολή Κλίμενς (Σχέδιο, Ζωγραφική, Κοστούμι και Σκηνικά 2 χρόνια), Τραγούδι με την Έλλη Νικολαΐδη (4 χρόνια). Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια έκφρασης, μιμι­κής, μοντέρνου και σύγχρονου χορού, μεταμοντέρνο, κλασικό και μετακλασικό χορό, ψυχολογία κίνησης, σώμα και συναίσθημα (με Έλληνες και ξένους καταξιωμένους δασκάλους από το εξωτερικό).

Από το 1978 έως σήμερα, χωρίς καμία διακοπή, διδάσκει χορό, κίνηση, έκφραση, λόγο και αυτοσχεδιασμό. Ξεκίνησε από τη σχο­λή Βασίλη Ρίτσου, Δημήτρη Κωνσταντινίδη θεατρικό εργαστήρι, Εθνικό Ωδείο, Αγγέλου Γιαννούλη, Μαίρης Βογιατζή Τράγκα, Μαίρης Ραζή και Δημοτική Δρα­ματική Σχολή Αγίας Βαρβάρας. Έχει διδάξει στα επιδοτούμενα σεμινάρια της Ευρωπαϊκής Ένωσης του θεάτρου Στοά, του θεάτρου Θυμέλη, Θεατροπαιδεία Αδαμάντιου Λαιμού και θεατρικό παιχνίδι Λάκη Κουρετζή στο θέατρο Ημέρας.

Επίσης διδάσκει επί έξι χρόνια ανελλιπώς στο Vocal Studio φωνητικής της Αρε­τής Τοπουζίδου, κίνηση και εκφραστικότητα φωνής. Διατέλεσε εκλεγμένο μέλος του Σωματείου Ελλήνων Ηθοποιών από το 1998 έως και το 2008, καθώς και στον οργανισμό Εταιρικών Θιάσων και Πειθαρχικό Συμβούλιο.

ΗΘΟΠΟΙΟΣ

Κλασικός θίασος Ρόδου Πίας Χατζηνίκου στα έργα: Οιδίπους Τύραννος, Αντιγόνη, Κύκλωπας σε σκηνοθεσία Βασίλη Ρίτσου

Θίασος Δημήτρη Χορν, Ριχάρδος Γ’ του Σαίξπηρ, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Χορν Θίασος Παξινού-Μινωτή, Μάνα κουράγιο του Μπρεχτ, σε σκηνοθεσία Μινωτή Θίασος Ρεπερτορίου Νίκου Χατζίσκου-Τιτίκας Νικηφοράκη στα έργα: Οιδΐπους Τύραννος, Έμπορος της Βενετίας, Ριζοσπάστες του Γ. Κριτσίνη σε σκηνοθεσία Νίκου Χατζίσκου

Εθνικό Θέατρο: Γαλιλαίος του Μπρεχτ, Οράματα της Σιμόν Μασάρ του Μπρεχτ, Αίας, Αντιγόνη, Πλούτος, Βάτραχοι, Νεφέλες, Αγαμέμνων, Φοιτητές του Ξενόπουλου, Περλιμπλίν και Μπελίσα, Φασουλήδες του Κατσιπόρα του Λόρκα, σε σκηνοθεσίες Σ. Ευαγγελάτου, Σ. Ντουφεξή, Ν. Χαραλάμπους, Ρονκόνι, Μπάκα, Μινωτή, Τσιάνου.

Θέατρο Κοκκινιάς: Ο.Ε.Θ. – ΣΕΗ: Τρομπόνι του Μ. Ποντικά, Μια ζωή Γκόλφω (επιθεώρηση), Εντός εκτός και επί τα αυτά της Έφης Παπαθεοδώρου (επιθεώρηση σε σκηνοθεσία Σίμωνα Πάτροκλου.

Θίασος Ανατολή Γιάννη Βόγλη: Ο καλός στρατιώτης Σβέικ του Σ. Πανταζή, Μακρυά πορεία του Γ. Ρίτσου σε σκηνοθεσία Γ. Βόγλη

Θίασος Βασίλη Τσιβιλίκα: Δυο σταγόνες και μισή (μιούζικαλ) σε σκηνοθεσία Β. Τσιβιλίκα

Έβδομο Θέατρο Κοραής Δαμάτης: Βάκχες (Διόνυσος) σε σκηνοθεσία Κ. Δαμάτη.

Θίασος Ο.Ε.Θ. ΣΕΗ: Πλούτος (νέος) σε σκηνοθεσία Γ. Αρμένη, Θέατρο Στοά Θανάση Παπαγεωργίου – Λήδα Πρωτοψάλτη: Ματωμένος Γάμος Λόρκα (φεγγάρι), Το τραγούδι του νεκρού αδερφού του Μ. Θεοδωράκη σε σκηνοθε­σία Θ. Παπαγεωργίου.

Θέατρο Άλεκτον: Παίζετε ζάρια κύριε Φάουστ του Κ. Καρτελιά (Μεφιστοφελής), Λολίτα του V. Νabokov, Όνειρο ενός γελοίου του Ντοστογιέφσκι, Παλιάτσος του Ντοστογιέφσκι σε σκηνοθεσία Β. Πλατάκη και Σ. Πάτροκλου.

ΧΟΡΕΥΤΉΣ   

Μικρή Χορευτική Ομάδα, χορογραφία Χάρη Μανταφούνη, Μακρυά Πορεία Ρίτσος, χορογραφία Μαρίας Αλβανού, Χορευτική Ομάδα (φεστιβάλ Αθηνών), χορογραφία Ουλφ Γκράναλτ, Ομάδα Χορευτική Άσκηση, χορογραφίες Τζούλη Μπλάκμαν, Ομάδα ΕRΕSTA, χορογραφίες ταγκό της Χριστίνας Μπέσκου Θέατρο Πρόβα Κώστα Αρζόγλου (Μ. Μπατερφλάυ) σε χορογραφικές ιδέες του Κώστα Αρζόγλου, Χορδές Ψυχής του Γ. Ζουγανέλη σε χορογραφίες Σ. Πάτρο­κλου, Συνεργάτης του ΑΕΝΑΟΥ χοροθεάτρου Daniel Lommel σε χορογραφίες του ίδιου στα έργα Αφιέρωμα Χατζιδάκι, Τα παιδία παίζει ως βοηθός. Το σπίτι της Μπερνάλντα Άλμπα του Λόρκα σε ιδέα της Μαίρης Βιδάλη, χορεύοντας τον Πέπε Ρομάνο. Ασχολήθηκε επίσης χορευτικά (χορογραφίες – σκηνοθεσία) σε διάφορα κέντρα και μιούζικ χολ: Ταμπού (στο πρόγραμμα Χατζηνάσιος – Σπανός), Τούνελ (στο πρόγραμμα Γιώργου Κατσαρού), Απόλλων (στο πρόγραμμα Θανάσης Πολυκανδριώτης), Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (στο πρόγραμμα Αλκίνοου Ιωαννίδη).

ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ

Μικροαστικός γάμος του Μπρεχτ στο θέατρο Βεργή

Εμείς και ο χρόνος του Πρίσλεϊ, θίασος Πανεπιστημίου Αθηνών

Ο μέγας τενόρος και φονιάς του, Εταιρικός θίασος Αθήνας του Γ. Ανδρίτσου

Σειρά Μονόπρακτων Τ. Ουίλιαμς, Καφεθέατρο

Τρομπόνι του Μ. Ποντικά, Εντός εκτός και επί τα αυτά της Ε. Παπαθεοδώρου, Μια ζωή Γκόλφω του Κ. Λάου, Κυοφορία του Α. Αγγελάκη, ως ιδρυτικό μέλος του θέα­τρου Κοκκινιάς Ο.Ε.Θ. ΣΕΗ

Ντίκος του Μ. Δήμου (βραβευμένο), θέατρο Όρβο, φεστιβάλ Κύπρου και Βρυ­ξελλών.

Αχ Ελλάδα μου γλυκιά του Μ. Δήμου, Ματωμένος γάμος του Λόρκα, Τρωάδες Ευριπίδη σε διασκευή Τσαρούχη στο θέατρο Καισαριανής.

Νότος και Νόστος του καλοκαιριού του Γ. Σπάνια στο Θέατρο της Ημέρας. Φασουλήδες του Λόρκα, θίασος Ερινύες στην πολιτιστική πρωτεύουσα Αθήνας. Έργο χωρίς τίτλο του Λόρκα, Ομάδα Σύγχρονης Τέχνης Γ. Καλατζόπουλου στο θέατρο Πολύτεχνο.

Τζωρτζ Νταντέν του Μολιέρου, θίασος Μπουλούκι σε περιοδεία.

Πίσω από τα σκοτεινά παράθυρα του Γ. Τσάκαλου, θέατρο Θυμέλη.

0 φίλος μου ο Λευτεράκης του Α. Σακελλάριου ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Β. Αιγαίου, Όνειρο ενός γελοίου του Ντοστογιέφσκι, θέατρο Άλεκτον, Στο σταθμό του τραίνου του Καμπέρου, θέατρο Ασωμάτων Παλιάτσος, του Ντοστογιέφσκι, Άλεκτον & Γυάλινο Μουσικό Θέατρο.

ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ

Εκκλησιάζουσες Αριστοφάνη, σκην. Θ. Μουμουλίδη

Θυσία Θ. Κωτσόπουλου, σκην. ίδιου, φεστιβάλ Ηρωδείου

Απαγωγή της Σμαράγδας Μ. Κουνελάκη, σκην. Α. Λαιμού, Εθνικό Θέατρο

Φάουστ Γκαίτε, σκην. Γ. Καλατζόπουλου, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Γυάλινος κόσμος Τ. Ουίλιαμς, σκην. Ε. Βοζικιάδου

Ταρτούφος Μολιέρου, θέατρο Καλουτά, σκην. Π. Λεοκράτη

Πλούτος Αριστοφάνη, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Β. Αιγαίου, σκην. Α. Λαιμού

Λα μοσκέτα του Ρουτζάντε, θέατρο Καλουτά, σκην. Π. Λεοκράτη

Οθέλλος Σαίξπηρ, σκην. Κ. Καζάκος, φεστιβάλ Ηρωδεΐου- Λυκαβητού Μ. Μπατερφλάυ, θέατρο Πρόβα, σκην. Αρζόγλου Δίδυμοι της Βενετίας Γκολντόνι, θέατρο Γκλόρια, σκην. Γ. Μόρτζου, Λυσιστράτη Αριστοφάνη, ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κοζάνης, σκην. Ε. Γερασιμίδου, Λυσιστράτη Αριστοφάνη, σκην. Κ. Πολυχρονοπούλου

Διπλή απιστία Μαριβώ, Δωδέκατη νύχτα και μισή (διασκευή μιούσικαλ), Η σημασία του να είναι κανείς σοβαρός Ουάιλντ, Χόρεψέ με ως το τέλος του κόσμου Σώτερ, Κωμωδία του έρωτα Ίψεν, σε σκην. Γ. Λιβανού, ομάδα Θεατρίνων θεατές.

Θείος Βάνιας Τσέχωφ, θέατρο Άλεκτον, σκην. Β. Πλατάκη

Τρεις και μη χειρότερα Μ. Μπέλλευ, θέατρο Μπροντγουαίη, σκην. Γ. Διαμαντόπουλου

Λεωφόρος της Δύσης, θέατρο Αλεκτον, διασκευή – σκην. Β. Πλατάκη

ΠΑΙΔΙΚΟ ΘΕΑΤΡΟ (ΣΚΗΝΟΘΕΣΙΑ – ΧΟΡΟΓΡΑΦΙΕΣ)

Το μυστικό των αοράτων του Λ. Ουστίνοφ, θέατρο Κάβα Το παπάκι της Αγάπης της Γ. Γιαννακοπούλου, θέατρο Τριανόν, Το νησί του κάπου αλλού του Κ. Δαρλάση, θέατρο Καρέζη

Με μαέστρο και ακροβάτες του Μ. Καραχάλιου, Φασουλήδες του Λόρκα, Γυάλινο Μουσικό Θέατρο (2 σαιζόν)

Χαμένη κούκλα του Σάστρε, Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης

Ακαμάτης της X. Συροπούλου, Ο Βιολιστής στη στέγη, Τκρηζ, Θα)ιασσιές χάντρες,

Γυμνάσια Ηλιούπολης και Πετρούπολης.

Εγώ ρομπότ εσύ; της Υ. Μεταξάκη, θέατρο Βρετάνια σκηνοθεσία Ε. Γερασιμίδου 0 επιθεωρητής Τουτού, υπόθεση μαγικό ραβδί του Π. Γρυπαρί, θέατρο Βρετάνια, σκηνοθεσία Ε. Γερασιμίδου

Το κοριτσάκι με τα σπίρτα, Ωραία κοιμωμένη, Χάνσελ & Γκρέτελ, θέατρο Θυμέλη, σκηνοθεσία Ε. Βοζιδιάδου

Μύθοι του Αισώπου, θέατρο Γκλόρια, σκηνοθεσία – διασκευή Μ. Θεοδωράκη Τα καινούργια ρούχα του βασιλιά, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σκηνοθσία – διασκευή Γ. Καλατζόπουλου

Με το νι και με το σίγμα του Ε. Τριβιζά, θέατρο Στοά, σκηνοθεσία Λ. Πρωτοψάλ- τη.

Μάγος του Οζ, θέατρο Κάτω από τη Γέφυρα, διασκευή – σκηνοθεσία Ν. Δαφνής Κωμωδίες του Μενάνδρου της Μ. Ζαρόκωστα, σκηνοθεσία η ίδια, θέατρο Περοκέ. Ο χρόνος είναι ένα παιδί που παίζει του Λ. Κουρετζή, σκηνοθεσία ο ίδιος, Θέατρο της Ημέρας.

Η Παναγία των Παρισίων, διασκευή – σκηνοθεσία Α. Ντούζου, θέατρο Τριανόν Ενας γάτος με μεγάλη καρδιά, διασκευή X. Δΐμιζα, σκηνοθεσία Γ. Πασάκος, θέατρο Μπροντγουαίη.

ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ – ΤΗΛΕΟΡΑΣΗ

Πρωταγωνιστής στη διεθνή ταινία Ο γιος του γείτονα σου, ελληνοκαναδέζικης πα­ραγωγής, σκην. Έρικ Στέφερσεν Δέκα επεισόδια στη δανέζικη τηλεόραση Ταινία Γερμανικής παραγωγής Ολύμπια – Ολύμπια

Στην ελληνική τηλεόραση σειρές: Γειτονιά μας, Λούνα παρκ, Εκείνες κι εγώ.