Ο μαύρος πάνθηρας είν’ ένα κομμάτι αεικίνητο, βελούδινο σκοτάδι μες στο φως. Τα μάτια του είναι δυο αστέρια που ανάβουνε τη μέρα και φλέγονται τη νύχτα.
Ελεύθερος, είναι πιο γρήγορος κι από το φως, καθότι προικισμένος με την ταχύτητα του σκότους που, οπωσδήποτε, είναι μεγαλύτερη.
Φυλακισμένος, έχει την ικανότητα να μεγαλώνει στο κλουβί του. Κινούμενος αδιάκοπα δημιουργεί, με τετραγωνικά ελάχιστα, τεράστιες εκτάσεις. Είναι ο θεός των μεγάλων αποστάσεων.στους ζωολογικούς κήπους, από πολύ μακριά του ρίχνουν την τροφή που τρώει με περιφρόνηση, με αηδία σχεδόν και μόνο από ανάγκη, ανάγκη ωστόσο που ποτέ δεν τον οδήγησε στη θλιβερή γελοιοποίηση του τσίρκου.
Οι δεσμοφύλακές του καμαρώνουν για την αντοχή του ατσαλιού που τόνε κλείνει. Είναι γιατί δεν ξέρουνε πως, μόλις σκοτεινιάσει, αφήνει ο πάνθηρας τα μάτια του μες στο κλουβί και γίνετ’ ένα με τη νύχτα.
(Αργύρης Χιόνης, Σαν τον τυφλό μπροστά στον καθρέφτη, Υάκινθος, 1986)
