Με αφορμή αυτή τη δύσκολη – από κάθε άποψη – χρονιά, το Catisart.gr δίνει τον λόγο σε καλλιτέχνες που μιλούν για όσα έχασαν, για όσα κέρδισαν και για όσα περιμένουν.
Μας μιλούν για θέματα που τους ενόχλησαν ή τους συγκίνησαν, για γεγονότα που τους πίκραναν, τους εξόργισαν ή τους έδωσαν χαρά.
Εκμυστηρεύονται – εξομολογούνται τις απογοητεύσεις ή τις ελπίδες τους και τέλος εκθέτουν διαφωνίες, σκέψεις, ιδέες και προτάσεις…
Γράφει ο Νίκος Παντελίδης
ΕΧΑΣΑ…
Έχασα φίλους από φόβο.
Έχασα φίλους από ανασφάλεια.
Έχασα φίλους από εμμονή.
Έχασα φίλους από προσκόλληση σε θέματα για εμένα αδιάφορα.
Το κατάλαβα
και τότε προσποιήθηκα ότι ήμουνα κοντά τους.
Υποκρινόμουν ότι ενδιαφερόμουν.
Με κατάλαβαν
και τότε κάποιοι γέλασαν
και κάποιοι άλλοι φώναξαν, διαφώνησαν και βρήκαν αλλού συμμάχους.
Άλλοι απομονώθηκαν ακόμα περισσότερο
και φτιάξανε χώρους τετράγωνους σαν ανελκυστήρες.
Μπήκανε μέσα με όλα τα τους τα υπάρχοντα
με τρόφιμα, νερό και δυο βαλίτσες ρούχα.
Κλείσανε την πόρτα προσεκτικά.
Βάλανε το τηλέφωνό τους στην πρίζα να φορτίζει
και πάτησαν το κουμπί να πάνε σε έναν όροφο.
Πότε κατέβαινα να πάω να τους βρω
και πότε ανέβαινα ενώ αυτοί κατέβαιναν.
Έτσι χαθήκαμε στο πάνω-κάτω του ανελκυστήρα
μέσα σε μια ερημική
μα και παράξενα πολύβουη πολυκατοικία.
Ήχοι μονότονοι. Μονόχορδοι. Μονόχνοτοι.
Ήχοι που πληγώνουν και ρυπαίνουν τον αέρα.
Ήχοι από στόματα με δόντια άσπρα
και μυρωδιά κλεισούρας.
Έχασα φίλους που γίνανε φίλοι με ανθρώπους που πριν δεν γνώριζαν
και που ακόμα δεν γνωρίζουν.
Έχασα.
Έχασα φίλους από φόβο.
Έχασα φίλους από ανασφάλεια.
Έχασα φίλους από εμμονή.
Έχασα φίλους από προσκόλληση σε θέματα για εμένα αδιάφορα.
Το κατάλαβα.
ΚΕΡΔΙΣΑ…
Κέρδισα;
Κέρδισα έναν άνθρωπο!
Κέρδισα τη γνωριμία μου μαζί του.
Έναν άνθρωπο που ξεγυμνώθηκε μπροστά μου.
Χωρίς ντροπή, συστολές και άμυνες.
Έγινε ξαφνικά.
Αίφνης που λένε στα διηγήματα.
Ήταν φορές που του έλεγα: «Φτάνει» ή «Σταμάτα».
Άλλες πάλι του φώναζα στο αυτί: «Αρκετά πια».
Μα το ξεγύμνωμα δεν είχε όριο.
Ούτε η χαρά του, μα ούτε και η λύπη του.
Σε όλα του ήταν υπερβολικός.
Είχε άλλωστε το χρόνο να το κάνει.
Και εγώ του έδινα και χρόνο και χώρο.
Χώρος που δεν ήταν τα περιθώρια των κειμένων.
Χρόνος που δεν ήταν βιαστικός ή λίγος.
Έτσι λοιπόν τον γνώρισα σε «βάθος» που λένε.
Βάθος που με τρόμαζε.
Βάθος που κοιτάζοντάς το, με έπιανε αναγούλα, ίλιγγος ή τρόμος.
Βάθος που άλλοτε, μου προκαλούσε γέλιο νευρικό.
Βάθος βαθύ στο χρώμα του σκούρου μπλε.
Τότε ήταν η στιγμή που φώναζα: «Σταμάτα» ή «Φτάνει».
Δεν θυμάμαι τι από τα δυο.
Ήταν όμως η στιγμή που φώναζα.
ΠΕΡΙΜΕΝΩ…
Δεν περιμένω.
Δεν υπάρχει χρόνος να περιμένω.
Όλα τρέχουν γύρω μου.
Τρέχω και εγώ.
Τρέχω πότε εδώ και πότε εκεί.
Ποιο είναι το εδώ και ποιο είναι το εκεί;
Φορτίζω το τηλέφωνό μου σε μια πρίζα
και βγαίνω στο δρόμο βιαστικά.
Βιαστικά ανάμεσα σε ανθρώπους, αυτοκίνητα και συρμούς τρένων.
Ανάμεσα σε πολυκατοικίες, γυμναστήρια, καταστήματα και εστιατόρια.
Βγαίνω στο δρόμο βιαστικά ανάμεσα σε ανθρώπους.
Δεν τους ρωτάω τίποτα.
Ρωτούν τα πάντα.
Ρωτούν μα βιάζονται να πουν.
Λοιπόν, όλες οι ιστορίες ίδιες είναι.
Ακούω, μα πιο πολύ παρατηρώ τα χέρια.
Τα χέρια που καιρό δεν άγγιζαν άλλους ανθρώπους.
Το ξαναλέω: Τα χέρια που καιρό δεν άγγιζαν άλλους ανθρώπους.
Τα χέρια που σαν κλαδιά, τώρα κινούνται στον αέρα
όμως, χωρίς ρυθμό.
Δεν περιμένω.
Δεν υπάρχει χρόνος να περιμένω.
Και ένα «Δεν» ακόμα για να κλείσω:
Δεν θέλω πια να λέω «Φτάνει» ή «Σταμάτα».
***
Αυτόν τον καιρό ολοκληρώνουμε τις πρόβες για μια ταινία μεγάλου μήκους, με τον τίτλο: «The Bigfather». Το σενάριο και η σκηνοθεσία είναι του Κωνσταντίνου Στραγαλινού και η διεύθυνση φωτογραφίας του Παύλου Μαυρικίδη. Στα μέσα Ιουλίου ξεκινάμε τα γυρίσματα και έχουμε χαρά, αγωνία, ενθουσιασμό, ανυπομονησία… Είμαστε απόλυτα συγκεντρωμένοι γύρω από αυτή την δουλειά γιατί γίνεται με εκείνο το συστατικό που ονομάζεται «αγάπη για δημιουργία».
***
Σας ευχαριστώ πάρα πολύ για αυτήν την …ιδιόρρυθμη συνέντευξη και εύχομαι να βρούμε τον εαυτό μας. Όχι να «ξαναβρούμε» απαραίτητα… γιατί μπορεί να επιθυμούμε κάτι να αλλάξουμε. Να «βρούμε», λοιπόν. Σας ευχαριστώ πολύ!
