Τα τηλεγραφήματα έπεφταν βροχή. Μια καταιγίδα που ερχόταν βίαια εναντίον της δίωξης του Νίκου Μπελογιάννη και των συγκατηγορούμενών του, από το στρατοδικείο με την κατηγορία της κατασκοπείας. Περίπου 250.000 ήταν εκείνα που ζητούσαν από την Ελλάδα να μην καταδικάσει τον Νίκο Μπελογιάννη. Ανάμεσα σε αυτά ο Σαρλ ντε Γκολ και σχεδόν όλες οι προσωπικότητες της γαλλικής πολιτικής ζωής, καθώς και 159 βουλευτές των δύο μεγάλων κομμάτων της Μεγάλης Βρετανίας. Ο Πωλ Ελυάρ, ο Ζαν Κοκτώ, ο Ζαν-Πωλ Σαρτρ, ο Ναζίμ Χικμέτ, ο Πάμπλο Πικάσο, ο Τσάρλι Τσάπλιν και πολλοί άλλοι διάσημοι και μη, επικριτές της απόφασης.
Χαρακτηριστικότερο παράδειγμα της γενικότερης ατμόσφαιρας υπέρ του Μπελογιάννη ήταν η θέση του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών, Σπυρίδωνα, που υποστήριζε δημόσια: «Έχω συγκλονιστεί από το ηθικό μεγαλείο του Μπελογιάννη. Το θεωρώ ανώτερο και από των πρώτων χριστιανών, γιατί ο Μπελογιάννης δεν πιστεύει ότι υπάρχει μέλλουσα ζωή».
Κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, ο φυλακισμένος Μπελογιάννης θα ζητήσει από το καθεστώς να αποφυλακιστεί για να πολεμήσει στην πρώτη γραμμή. Η κυβέρνηση αρνείται και παραδίδει τον Μπελογιάννη όπως και άλλους φυλακισμένους στις δυνάμεις κατοχής.
Την πρώτη Μαρτίου του 1952 ο πρόεδρος του στρατοδικείου, Σίμος, ανακοινώνει στον Μπελογιάννη: «Εις θάνατον καταδικάζονται ο Νίκος Μπελογιάννης και άλλοι επτά κατηγορούμενοι». Στις 30 Μαρτίου ο βασιλικός επίτροπος, συνταγματάρχης Αθανασούλας, ανακοινώνει στους Μπελογιάννη, Καλούμενο, Αργυριάδη και Μπάτση ότι η αίτηση χάριτος που υπέβαλαν απορρίφθηκε.
Λίγες ώρες αργότερα οι κατηγορούμενοι οδηγούνται στο Γουδή όπου και εκτελούνται δια τυφεκισμού. Η ώρα ήταν 4.12 π.μ. και η μέρα Κυριακή (επιλέχθηκε για να μη δημιουργήσει κινητοποιήσεις από αντιφρονούντες παρόλο που καμία εκτέλεση δεν είχε πραγματοποιηθεί Κυριακή, ούτε από τους Γερμανούς).
Ο Νίκος Μπελογιάννης έμεινε στην ιστορία ως ο «άνθρωπος με το γαρύφαλλο» καθώς σε όλη τη διάρκεια της δίκης κρατούσε ένα γαρύφαλλο ντυμένος με κάθε επισημότητα. Την επόμενη της εκτέλεσης, ο Πάμπλο Πικάσσο δημοσιοποιεί το σκίτσο του «ο άνθρωπος με το γαρύφαλλο» στη μνήμη του Μπελογιάννη και δημιουργεί ένα παγκόσμιο κύμα διαμαρτυριών για την απόφαση του στρατοδικείου.
Στη μνήμη του ένα χωριό Ελλήνων μεταναστών στην Ουγγαρία παίρνει το όνομα Μπελογιάννης, ονομασία που υπάρχει μέχρι και σήμερα ενώ ανδριάντας του στήνεται και σε κεντρικό δρόμο του Βερολίνου.
Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ
Έχω απάνω στο τραπέζι μου
τη φωτογραφία του ανθρώπου
με το άσπρο γαρούφαλο-
που τον ντουφέκισαν στο μισοσκόταδο
πριν απ’ την αυγή
κάτω απ’ το φως των προβολέων.
Στο δεξί του χέρι κρατάει ένα γαρούφαλο
πούναι σα μια φούχτα φως
απ’ την ελληνική θάλασσα.
Τα μάτια του τα τολμηρά, τα παιδικά
κοιτάζουν άδολα
κάτω από τα βαριά μαύρα τους φρύδια.
Έτσι άδολα, όπως ανεβαίνει το τραγούδι
σα δίνουν τον όρκο τους οι κομμουνιστές.
Τα δόντια του είναι κάτασπρα-
ο Μπελογιάννης γελά.
Και το γαρύφαλλο στο χέρι του
είναι σαν το λόγο πούπε στους ανθρώπους
τη μέρα της λεβεντιάς, τη μέρα της ντροπής.
Ναζίμ Χικμέτ
Ἀπρίλης 1952
Ο Ναζίμ Χικμέτ ήταν Τούρκος ποιητής και δραματουργός, τα έργα του οποίου μεταφράστηκαν σε πολλές γλώσσες. Γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη στις 15 Ιανουαρίου 1902 και υπήρξε μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Τουρκίας. Μάλιστα λόγω των πολιτικών του πεποιθήσεων, το 1951 απώλεσε την τουρκική υπηκοότητα, την οποία ανέκτησε μετά θάνατον με υπουργικό διάταγμα. Πολλά από τα ποιήματά του μελοποιήθηκαν από το γνωστό Τούρκο συνθέτη Ζουλφού Λιβανελί, ενώ αρκετά μελοποιήθηκαν και από το συνθέτη Μάνο Λοΐζο και τον Θάνο Μικρούτσικο. Πέθανε στη Μόσχα στις 3 Ιουνίου 1963 από καρδιακή προσβολή σε ηλικία 61 ετών.
