«Πεθαίνει το καλό μου το γατάκι»
«…πεθαίνει το καλό μου το γατάκι – το γατάκι που τόσο τ’ αγαπούσα. Τρεις ώρες τώρα, δίπλα, σα νεκρό, δεν ζει πια παρά με την ανάσα. Τα μάτια του κοιτάνε στο κενό. Μπήγει καμιά φωνούλα, πού και πού, τόσο σπαραχτική, τόσο θλιμμένη, που μου κάνει κομμάτια την καρδιά… Κι όμως, μια μέρα πάλι θα βρεθούμε. Το πού και το πώς δεν ξέρω πώς να το πω: το βλέπω, μολαταύτα, καθαρά μες στα σπιθοβολήματα των άστρων, μες στη χλομή γραμμή των δειλινών, μέσα στο γυρισμό των εποχών, μες στη γαλάζιαν όψη τ’ ουρανού. Θα ‘ρθει μια μέρα που θ’ ανταμωθούμε – θα γίνουμ’ ένα στη Μεγάλη Νύχτα, σ’ αυτό που λέμε σήμερα Μηδέν – ένα, καθώς ήμαστε και πριν – πολύ πριν αντικρίσουμε το φως, και ζήσουμε μαζί, κι αγαπηθούμε… Ναι, θα βρεθούμε, θα βρεθούμε πάλι, μ’ όλη την τωρινή μας την αγάπη -ξανά μαζί, κι εγώ δεν ξέρω πώς-, παρόλο που βροντοφωνούν, και γράφουν, και πιστεύ́ουν εκείνοι που δεν έζησαν πραγματικά ποτέ…».
- Εικόνα: Federico Barocci – Προσχέδιο για γάτα
