20.4 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Μυρτώ Γκόνη: Αν δεν είναι αυτή η πολιτική συγκυρία της γενιάς μας, δεν έχουμε να περιμένουμε άλλη…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Ας μην ξεχνάμε ότι το θέατρο στην Ιστορία και στην ιστορία του, αγωνίστηκε πεισματικά κόντρα σε κάθε προκατάληψη, κόντρα στην εξουσία, στη χλεύη, στις επιδημίες, στο σκοταδισμό, στις διακρίσεις και πάνω απ’ όλα κόντρα στην ανέχεια. Μην ξεχνάμε ακόμη ότι η αληθινή δύναμη του θεάτρου είναι η άγρια ανάγκη εκείνων των ανθρώπων του, που με την ακλόνητη επιμονή τους, με το σθένος τους, δεν άφησαν τους εαυτούς τους να συμβιβαστούν, να υποκύψουν, να παραδοθούν.

Το catisart.gr μιλά με μια ηθοποιό, νέα και όμορφη, ορμητική και ταλαντούχα, που διψά για την εμπειρία, το πάθος και την ένταση της τέχνης της, τη Μυρτώ Γκόνη.

“Μπήκαμε απότομα στον κόσμο των δύο διαστάσεων, εκτελώντας όλες τις πνευματικές και βιολογικές λειτουργίες μέσα και πάνω στην οθόνη. Το θέατρο είναι μια αναλογική τέχνη στην ψηφιακή εποχή”, μας λέει και τονίζει: “Τον καιρό που όλοι παραγεμίζουμε μνήμες με γκιγαμπάιτ, πάντα θα υπάρχουν οι αμετανόητοι που θα τραβάνε με φιλμ. Έτσι θα γίνει και με το ζωντανό θέατρο. Είναι όμως η δύσκολη επιλογή. Η επιλογή πολυτελείας”.

“Η κάμερα που βιντεοσκοπεί μια θεατρική παράσταση είναι ένας αφηγητής της εμπειρίας. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει μεσάζων. Αλίμονο σε μια ζωή με διαμεσολαβημένες εμπειρίες”, επισημαίνει.

“Στην τέχνη πρέπει συνεχώς να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου και τώρα, εν μέσω τόσου πόνου, εμείς κλαδικά πρέπει να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε πάλι εγκαίνια”, υπογραμμίζει.

Η Μυρτώ εύχεται να μην είναι αβάσταχτος ο πόνος. “Να είναι όμως τόσος όσος χρειάζεται για να σηκωθούμε από το κρεβάτι, να βγούμε από το σπίτι και να πιαστούμε αλυσίδες. Αν δεν είναι αυτή η πολιτική συγκυρία της γενιάς μας, νομίζω δεν έχουμε να περιμένουμε καμία άλλη”, προσθέτει με νόημα.

 

 

Μυρτώ, τι σου λείπει περισσότερο όσο καιρό βρίσκεσαι στην απομόνωση του σπιτιού;

*Μου λείπουν οι άνθρωποι. Αυτοί που είναι μακριά, σε άλλες χώρες αλλά και μακριά, στο Παγκράτι για παράδειγμα.

Έχεις αποκτήσει κάποια νέα συνήθεια τις ημέρες της καραντίνας;

*Ναι. Να μη λογοκρίνω καθόλου την επιθυμία μου και να κάνω κάθε μέρα, στο ελάχιστο πλαίσιο του ευ ζην που μου απέμεινε, ό,τι πραγματικά μου αρέσει.

Κάποιες ιδεολογικές διαφορές μας μήπως πρέπει να παραμερισθούν αυτό τον καιρό;

*Η ιδεολογία δεν είναι μια παλιοσυνήθεια για τις καλές και εύπορες μέρες μας, άλλα ένας τρόπος ζωής που ειδικά σε τέτοιους καιρούς είναι το μόνο όπλο μας απέναντι στην παραπληροφόρηση και την ανελευθερία. Με όλα αυτά παρατηρώ ότι μια μεγάλη μερίδα κόσμου στο όνομα της υγιεινής χάνει το μέτρο της υγείας και αυτό για μένα είναι το επικίνδυνο και το διχαστικό. Όχι η ιδεολογία.

Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους ανθρώπους που, αυτές τις μέρες, υπηρετούν την υγεία;

*Ότι όσο εμμένουμε σε πολιτικές επιλογές που εξαθλιώνουν το στοιχειώδες, δηλαδή τη δημόσια δωρεάν υγεία, η απαξίωση των επαγγελματιών της μόνο θα βαθαίνει, δυστυχώς. Ήμουν πολύ απασχολημένη με αυτή τη σκέψη, οπότε όχι, δεν βγήκα να χειροκροτήσω στο μπαλκόνι μου.

Ένας ολόκληρος πλανήτης αυτή τη στιγμή πορεύεται χωρίς ζωντανό θέατρο. Τι επιπτώσεις θα έχει η απουσία αυτή στους ανθρώπους;

*Μπήκαμε απότομα στον κόσμο των δύο διαστάσεων, εκτελώντας όλες τις πνευματικές και βιολογικές λειτουργίες μέσα και πάνω στην οθόνη. Το θέατρο είναι μια αναλογική τέχνη στην ψηφιακή εποχή. Τον καιρό που όλοι παραγεμίζουμε μνήμες με γκιγαμπάιτ, πάντα θα υπάρχουν οι αμετανόητοι που θα τραβάνε με φιλμ. Έτσι θα γίνει και με το ζωντανό θέατρο. Είναι όμως η δύσκολη επιλογή. Η επιλογή πολυτελείας.
Για μένα είναι τόσο αναντικατάστατο όπως οποιαδήποτε εμπειρία σε πρώτο χρόνο. Η κάμερα που βιντεοσκοπεί μια θεατρική παράσταση είναι ένας αφηγητής της εμπειρίας. Σε αυτή την περίπτωση υπάρχει μεσάζων. Αλίμονο σε μια ζωή με διαμεσολαβημένες εμπειρίες.

 

 

Ποιο θεατρικό έργο, αν μπορούσες, θα επέλεγες να παιχτεί αυτή την περίοδο;

*Νομίζω τον «Οιδίποδα Τύραννο». Γιατί σε μια αναλογία, το έργο έχει ένα πολύ δυνατό αρχικό συμβάν. Τον λοιμό. Μια πανδημία της εποχής. Από ‘κει και πέρα, ξεκινάει να ξετυλίγεται το κουβάρι που τελικά οδηγεί τον Άνθρωπο στην Αλήθεια.
Έτσι και τώρα που αρρωστήσαμε και κλειστήκαμε στα σπίτια μας, είναι σαν η πραγματικότητα να μας χτυπάει την πόρτα.

Τι κληρονομιά θεωρείς ότι θα μας αφήσει όλο αυτό που ζούμε τώρα;

*Δεν έχω την παραμικρή ιδέα. Το ψυχικό αποτύπωμα θα υπάρξει σίγουρα. Δεν μπορώ όμως να γνωρίζω το μέγεθος και το βάθος του. Αυτό όμως που μπορώ να πω για τους ανθρώπους της δουλειάς μας, το θέατρο, όλος αυτός ο χρόνος θα είναι πραγματικά δίσεκτος. Τα θέατρα είναι τα πρώτα που έκλεισαν και τα τελευταία που θ’ ανοίξουν. Στην τέχνη πρέπει συνεχώς να επανεφευρίσκεις τον εαυτό σου και τώρα, εν μέσω τόσου πόνου, εμείς κλαδικά πρέπει να βρούμε το κουράγιο να κάνουμε πάλι εγκαίνια.

Ποια είναι η ευχή σου;

*Να μην είναι αβάσταχτος ο πόνος. Να είναι όμως τόσος όσος χρειάζεται για να σηκωθούμε από το κρεβάτι, να βγούμε από το σπίτι και να πιαστούμε αλυσίδες.
Αν δεν είναι αυτή η πολιτική συγκυρία της γενιάς μας, νομίζω δεν έχουμε να περιμένουμε καμία άλλη.

  • Φωτογραφίες: Δομηνίκη Μητροπούλου (Domniki Mitropoulou).

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -