19.9 C
Athens
Πέμπτη 28 Μαρτίου 2024

Γιώργος Μηλιώτης, άλως με χαμόγελο

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Εύνοια της τύχης να το πω; Ευτυχής συγκυρία; Συνωμοσία του σύμπαντος; Μοιραία συνάντηση; Όμως συνέβη. ΄Αλλος ένας γατομπαμπάς εμφανίστηκε στη ζωή μας και στη σταδιοδρομία του cat is art. Νέος, ταλαντούχος, ωραίος, στοχαστικός και φιλοπαίγμων. Τον χαρακτήρισα καλοπροαίρετο, μόνο που αυτός με διόρθωσε. …Γατοπροαίρετος, μου είπε. Ευτυχής κηδεμών του Gobolino. Ηθοποιός, στιχουργός, καλλιτέχνης φωτογράφος. Αρχίσατε να αδημονείτε; Θα σας αποκαλύψω το όνομά του: Γιώργος Μηλιώτης.

Ο Γιώργος, με τον αγαπημένο του Gobolino.

Λένε πως ο αυτοσαρκασμός είναι δείγμα προηγμένου χιούμορ. Άνθρωποι γενναιόδωροι συναισθηματικά, πλούσιοι πνευματικά, ελεύθεροι, με αντοχή και δύναμη είναι κατά κανόνα αυτοί που αυτοσαρκάζονται. Το διαπίστωσα και με τον Γιώργο. Γελαστός, ευδιάθετος, άριστος συνομιλητής, με ρητορική δεινότητα αλλά και με βιτριολικό ενίοτε πνεύμα. Από αυτούς τους ευχάριστους, εύγλωττους, δημιουργικούς και δημοφιλείς ανθρώπους που επιδίδονται με αβίαστη ετοιμότητα σε έξυπνους λεκτικούς αυτοσχεδιασμούς. Ιδρυτικό μέλος της θεατρικής ομάδας “Άλως ART”. Η πρώτη τους παράσταση, η “Άλως LOVE”, παρουσιάστηκε ήδη με επιτυχία. Διόλου τυχαίο μιας και όλους νεανική άλως τους περιβάλλει. Για όσους τη χάσατε,  θα επαναληφθεί σε περιοδεία και το χειμώνα. Τώρα προγραμματίζει την πρώτη του έκθεση φωτογραφίας, παράλληλα γράφει και σκηνοθετεί. Μπήκε στη ζωή μας με ορμή και χαμόγελο. Το χαμόγελο είναι τέχνη υψηλή, ανώτερη μορφή πολιτισμού και όπως έχουν πει κάποιοι σοφοί, σημάδι των θεών. Κι εσύ, Γιώργο,  είσαι καλός οιωνός.

Διαβάστε τη συνέντευξη.

Αγάπη με λάθος τρόπο

Τον Ιούνιο και τον Σεπτέμβρη που μας πέρασε, η ομάδα “Άλως ART” -της οποίας είμαι ιδρυτικό μέλος- παρουσίασε σε δύο θεατρικά φεστιβάλ (Επί Κολωνώ και Altera Pars) ένα μέρος απ’ την πρώτη της θεατρική δουλειά με τον τίτλο “Άλως LOVE”. Πρόκειται για ένα έργο το οποίο αναφέρεται στην αγάπη που εκφράζεται με λάθος τρόπο και το πώς αυτό το έμφυτο – αθώο συναίσθημα μπορεί να γίνει επικίνδυνο και να προκαλέσει πόνο… Ήδη προγραμματίζουμε να την ταξιδέψουμε και στην επαρχία. Παράλληλα,  στο πίσω μέρος του μυαλού μου προγραμματίζω την πρώτη μου έκθεση φωτογραφίας.

Καρλόβασι Σάμου

* Γεννήθηκα την προτελευταία δεκαετία του προηγούμενου αιώνα κάπου στη Σάμο. Εκείνη την ημέρα οι ηθοποιοί Ούρσουλα Άντρες και Μπρους Γουίλις γιόρταζαν τα δικά τους γενέθλια, με αποτέλεσμα να μην επικοινωνήσουν ποτέ με τους γονείς μου για συγχαρητήρια κι ευχές, όπως απαιτεί το τυπικό του πράγματος. Όχι δεν ήταν το δώρο, αλλά στις μικρές κοινωνίες δίνουμε μεγάλη σημασία εμείς στην κίνηση! Η σκέψη είναι άλλωστε που μετράει έλεγε πάντα και ο παππούς μου. Όταν λοιπόν σε ηλικία 5 ετών ενημερώθηκα για τη γαϊδουριά της Ούρσουλα και του Μπρους, πήρα την απόφαση σαν μεγαλώσω να γίνω κι εγώ ηθοποιός για να τους ξεπεράσω και να πάρω την εκδίκησή μου! Ακολουθώντας πάντα τη λαϊκή παραίνεση «το γοργόν και χάριν έχει» -μιας και από τότε ήμουνα ανυπόμονο παιδί- άρχισα να μαζεύω τα παιδιά της γειτονιάς μου στο Καρλόβασι και να τα εξαναγκάζω, όχι μόνο να παρακολουθήσουν ό, τι παράσταση στο εξής θα ανέβαζα σε όποιο υπόστεγο έβρισκα, αλλά να χειροκροτούν κιόλας στο τέλος. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση οφείλω να ομολογήσω και μερικές φορές αναγκάστηκα και να τα δωροδοκήσω.

Οι πρώτες… διακρίσεις

* Η τέχνη απαιτεί θυσίες όμως κι αυτό ήταν κάτι που το έμαθα από πολύ νωρίς… Η Ούρσουλα κι ο Μπρους που λέτε –γιατί ο κόσμος είναι μικρός, κακά τα ψέματα- έμαθαν τα όσα σκάρωνα κι «έριξαν σύρμα» στους δασκάλους μου στο δημοτικό, να μη μ’ αφήσουν ποτέ να συμμετάσχω στις παραστάσεις του σχολείου. Είτε αυτές είχαν να κάνουν με ποίηση, είτε με θέατρο. Ακόμα κι απ’ την χορωδία ήμουνα εκτός κι αυτό ήταν το μεγαλύτερο παράπονο που είχα απ’ τους εκπαιδευτικούς μου, γιατί η οποιαδήποτε μορφή τέχνης λειτουργούσε καταπραϋντικά μέσα μου. Ήταν ο μόνος τρόπος να εκφραστώ και να δραπετεύσω απ’ τη σκληρή πραγματικότητα. Φυσικά όταν αργότερα έμαθα για την πλεκτάνη που είχε στηθεί πίσω απ’ την πλάτη μου, κατανόησα πόσο λεπτή ήταν η θέση τους και τους συγχώρεσα όλους… Η ονυχοφαγία των προαναφερθέντων ηθοποιών ξεκίνησε το καλοκαίρι του 1992 που πήγα πρώτη φορά κατασκήνωση. Εκεί δεν είχαν τον τρόπο να ελέγξουν την κατάσταση κι έτσι σαν καλλιτεχνικό ηφαίστειο που ήμουν, συμμετείχα σε όλες τις δραστηριότητες – διαγωνισμούς που διοργανώθηκαν, με αποτέλεσμα να αποσπάσω μέσα σε 15 ημέρες 1ο βραβείο τραγουδιού, χορού, ζωγραφικής, υποκριτικής και καρπουζομαχίας. Αυτό το τελευταίο ήταν και η πιο σημαντική διάκριση απ’ όλες και είμαι πάρα πολύ υπερήφανος που έφαγα τη φέτα του καρπουζιού μου πιο γρήγορα απ’ όλους τους άλλους! Επειδή είμαι σίγουρος πως οι συνάδελφοι θα μάθανε σίγουρα μέσω CNN γι’ αυτή την αποκλειστική συνέντευξη στο Cat Is Art θα ήθελα κλείνοντας την αναδρομή των παιδικών χρόνων, να τους στείλω το μήνυμα πως: ο Γιώργος είναι «πολύ σκληρός για να πεθάνει».

Θέατρο, η τέχνη των τεχνών

* Το ένστικτό μου είναι αυτό που ελέγχει την κάθε μου δράση στη ζωή μου. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να ευελπιστεί για μία λάθος κίνηση, για να μπορώ με λογικά επιχειρήματα πλέον,   να σταματήσω επιτέλους να το ακολουθώ…  Είναι παράξενο γιατί ενώ δεν είχα θεατρικά βιώματα ή καλλιτεχνικά ερεθίσματα γενικότερα, ήθελα σώνει και καλά να γίνω ηθοποιός από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Ουσιαστικά η πρώτη φορά που πάτησα το πόδι μου στο σανίδι, ήταν όταν έδινα τις εισαγωγικές μου εξετάσεις στο Θέατρο του Ήλιου για το Υπουργείο Πολιτισμού. Είχα μάλλον -και πάλι ενστικτωδώς- αντιληφθεί, πως το μόνο επάγγελμα που θα μπορούσε να περικλείσει όλες αυτές τις διαφορετικές μορφές τέχνης που θα με βοηθούσαν να εκφραστώ στη ζωή μου, ήταν αυτό του ηθοποιού. Το ότι «το θέατρο είναι η τέχνη των τεχνών» το άκουσα πρώτη φορά στη δραματική σχολή που πήγα και όταν το άκουσα είπα χαρακτηριστικά «εδώ είμαστε».

Δυνατά συναισθήματα    

* Ευγνωμονώ το Σύμπαν για όλους τους ανθρώπους που έριξε στο δρόμο μου… Απ’ τους καλύτερους φίλους μέχρι τους χειρότερους εχθρούς. Όλοι τους έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στη μέχρι τώρα πορεία μου και είμαι σίγουρος πως αν έλειπε έστω κι ένας τίποτα στη ζωή μου δε θα ήταν ίδιο αυτή τη στιγμή… Βίωσα την κάθε μου ανθρώπινη σχέση με πολύ δυνατά συναισθήματα κι έμαθα να επικοινωνώ με διαφορετικούς κώδικες κάθε φορά, ανάλογα με τον ποιον είχα απέναντί μου.

Δάκρυα στα μάτια

 * Υπάρχουν πολλοί λόγοι για να κλάψει κανείς.  Μία ταινία, ένας ρόλος, η απογοήτευση, η προδοσία, η εκμετάλλευση, ο πόνος… Συγκινούμαι πάρα πολύ όταν βλέπω ανθρώπους να υποστηρίζουν τα θέλω και τα πιστεύω τους αψηφώντας τις οποιεσδήποτε επιπτώσεις. Θυμώνω όταν βλέπω να ασκείται επιρροή από δυνατούς σε αδύναμους είτε μιλάμε για ανθρώπους, γυναίκες, παιδιά, είτε μιλάμε για ζώα. Χάνω τον έλεγχο όταν χάνεται το δίκιο και δεν υπάρχει ίχνος σεβασμού. Λυπάμαι όταν συνειδητοποιώ πως οι αξίες ξεφτίζουν χάριν του χρήματος ή γενικότερα της ύλης και υποκλίνομαι σε κάθε μορφή ανιδιοτέλειας κυρίως όταν πηγάζει από αγάπη. Ανάλογα με το πόσο ευάλωτος -κυρίως από εξωτερικούς παράγοντες- είμαι κάθε φορά, όλα τα παραπάνω μπορούν άνετα να μου προκαλέσουν δάκρυα στα μάτια και να καθαρίσουν απ’ τις τοξίνες το μέσα μου!

Διαρκής αυτοσαρκασμός

* Ο αυθορμητισμός των παιδιών και τα γατιά με κάνουν να γελάω. Χαίρομαι ιδιαίτερα όταν βλέπω αντιδράσεις οι οποίες δεν έχουν περάσει από το φίλτρο του καθωσπρεπισμού και της λογικής σε όλες τις μορφές ζωής. Γελάω με τη ζωή την ίδια, μα πολύ περισσότερο με τον εαυτό μου! Ο διαρκής αυτοσαρκασμός μου είναι αυτός που με κρατάει ακόμα όρθιο στον… εγκέλαδο του δήθεν!

Ελευθερία και σύνεση

* Με μπερδεύουν λίγο οι αξίες γιατί μοιάζουν να έχουν να κάνουν κι αυτές με κόστος, το οποίο εκτιμήθηκε απ’ τη θρησκεία, την κοινωνία, τους εκπαιδευτικούς, τη μάνα μας… Αν υποθέσουμε λοιπόν ότι μιλάμε για κάποιου είδους δέντρο το οποίο πιστεύω, θα έλεγα ότι οι ρίζες του είναι φτιαγμένες από ελευθερία και σύνεση, για να μπορεί να τρέφει τον κορμό του με σεβασμό, δημιουργικότητα και ειλικρίνεια. Τα κλαδιά του από δικαιοσύνη και τα φύλλα του από… φιλία! Άνθη γενναιοδωρίας με χρώματα αγάπης και καρπούς αυτογνωσίας.

Μηνύματα και επικοινωνία

* Όλες οι μορφές τέχνης έχουν τη δύναμη να επικοινωνούν με τον κοινό νου και σε μερικές περιπτώσεις να τον αλλάζουν κιόλας. Οι καλλιτέχνες λοιπόν και κυρίως οι δημιουργοί της τέχνης, έχουν καθήκον να είναι προσεκτικοί  στα μηνύματα που εκπέμπουν. Θα πρέπει να έχουν ως προτεραιότητα τον κόσμο που απευθύνονται κι όχι απλώς την προσωπική τους έκφραση. Κατά τη διάρκεια μιας παράστασης ο θεατής χαλαρώνει κι αφήνεται στα ερεθίσματα που του στέλνει το έργο και ο ηθοποιός απ’ τη σκηνή. Αυτό συμβαίνει γιατί εκείνη τη στιγμή δεν βρίσκεται ο ίδιος και τα βιώματά του στο προσκήνιο, αλλά κάποιος άλλος με τις δικές του εμπειρίες… Εκ του ασφαλούς λοιπόν μπορεί να καταθέσει την προσωπική του άποψη και να πλάσει χαρακτήρα συνειδητά ή υποσυνείδητα. Το γεγονός ότι μαζί με άλλους θεατές είναι «υποχρεωμένος» κατά κάποιον τρόπο να ακούσει χωρίς να μπορεί να πει τη γνώμη του δυνατά, σίγουρα παίζει βοηθητικό ρόλο στην αγωγή της ψυχής του… Από την αρχαία Ελλάδα ακόμα, τα κοινωνικοπολιτικά ζητήματα ήταν βασικό κίνητρο για το ανέβασμα νέων παραστάσεων και ο λόγος, κατά τη γνώμη μου, ήταν αυτός ακριβώς που προανέφερα.

Ηθοποιός και θεατής

* Το θέατρο είναι η ύψιστη μορφή ανταλλαγής στην τέχνη. Ηθοποιός και θεατής συνυπάρχουν κατά τη διάρκεια μιας παράστασης και φυσικά επικοινωνούν… Είναι γεγονός ότι απ’ τη σκηνή δεν έχουμε οπτική επαφή, λόγω των φώτων, αλλά η όραση έτσι κι αλλιώς, μπερδεύει συνήθως τις υπόλοιπες αισθήσεις. Ποτέ δεν λειτουργώ συναισθηματικά το ίδιο σε μία παράσταση, επειδή ποτέ και οι θεατές δεν είναι οι ίδιοι. Οι κώδικες παραμένουν βέβαια, αλλά η ενέργεια είναι αυτή που κάνει τα πράγματα να διαφέρουν. Η ανταλλαγή υφίσταται και όλοι επηρεάζονται από την επαφή, απλά κάποιοι δεν το συνειδητοποιούν…

Ορέστης

* Ευτυχώς στη δραματική σχολή είχα την ευκαιρία να βουτήξω, έστω και λίγο, σχεδόν σε όλους τους χαρακτήρες που ονειρευόμουν να υποδυθώ. Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να τους απομυθοποιήσω, κατά κάποιον τρόπο, όλους εκτός από έναν… Είτε μιλάμε για Αισχύλο, είτε για Ευριπίδη, ακόμα και για Ο΄Νιλ (Το πένθος ταιριάζει στην Ηλέκτρα), ο Ορέστης είναι ο χαρακτήρας που με τα πάθη του και την ιστορία του με γοήτευσε από την πρώτη στιγμή!

Συγκινήσεις

* Η φωτογραφία για μένα είναι απλώς μια καταγραφή εικόνων. Δεν θεωρώ σε καμία περίπτωση ότι παράγω τέχνη με τον φακό μου και οι συγκινήσεις που μου προσφέρει από μόνη της, είναι ελάχιστες… Μόνο όταν καταφέρνω να δώσω μορφή στις σκέψεις μου ικανοποιούμαι, αλλά αυτό γίνεται πολύ σπάνια. Εκτός του θεάτρου, αυτό που με φέρνει στον απόλυτο καλλιτεχνικό οργασμό, είναι η στιχουργική. Οι σωστές λέξεις στα σωστά σημεία, με την κατάλληλη μουσική επένδυση είναι ικανά να με κάνουν να νιώσω δέος. Αυτό που πάντα με βοηθάει να βγάλω μια καλή φωτογραφία, είναι να έχω στο μυαλό μου κάποιον στίχο… δικό μου ή άλλου!

Αγκάθι το λαμπρό παρελθόν

* Αν υπάρχει πολιτισμός γύρω μας; Η μειονότητα μπορεί να είναι μειονότητα, αλλά υπάρχει! Τόσο τον πολιτισμό όσο και τους πολιτισμένους ανθρώπους, θα τους εντοπίσει κάποιος, μόνο όταν βάλει τη χώρα μας σε μεγεθυντικό φακό. Το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχει η παιδεία και δεν αναφέρομαι μόνο στα σχολεία, αλλά κυρίως στην οικογένεια! Από ‘κει ξεκινάνε όλα… Αφ’ ενός εκνευρίζομαι κι αφ’ ετέρου λυπάμαι όταν συνειδητοποιώ καθημερινά πως δεν είμαστε -σε καμία περίπτωση- αυτό που οι περισσότεροι νομίζουν ότι είμαστε… Έχω αρχίσει να πιστεύω πως το πιο δηλητηριώδες αγκάθι της στασιμότητας, αν όχι της οπισθοδρόμησής μας, είναι το λαμπρό παρελθόν που έχουμε. Μεγάλο κακό μας κάνανε, εν τέλει, αυτοί οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, που κάνανε την Ελλάδα παγκόσμιο κέντρο πολιτισμού κάποτε. Μόνο τους άλλους λαούς πήγε μπροστά όλο αυτό, γιατί τους έβαλε σε μια διαδικασία μίμησης και συνεχούς προσπάθειας για να μας φτάσουν. Εμείς οι έξυπνοι επαναπαυθήκαμε σε όσα δημιούργησαν και φτάσαμε σε σημείο να νοιώθουμε αμήχανοι ή προσβεβλημένοι -στη χειρότερη περίπτωση-, ακούγοντας τη λέξη «εξέλιξη».

Η αισθητική μου

* Όλα έγιναν σε 9 μήνες και κάτι… Όσο έπαιρνα μορφή στην κοιλιά της μάνας μου μετά τη σύλληψή μου, διαμορφώθηκε παράλληλα και η αισθητική μου! Πέρα απ’ την πλάκα, όσο θυμάμαι τον εαυτό μου, ήμουνα ακριβώς ο ίδιος μ’ αυτόν που είμαι και σήμερα σε θέματα αισθητικής κι όχι μόνο. Η κατάρτιση και η εμπειρία απλώς με βοήθησαν στο να βγάλω προς τα έξω αυτό που μου άρεσε και να το υπηρετήσω χωρίς ντροπή. Ο κριτής που πάντα φοβόμουνα, ωστόσο, ήταν ο ίδιος μου ο εαυτός. Μπορεί ν’ ακούγεται εγωιστικό ή ελκυστικό σε κάποιους, αλλά αυτή είναι  η πιο σκοτεινή πλευρά μου ως καλλιτέχνης. Ο άλλος Γιώργος με περιμένει διαρκώς στη γωνία με τον αισθητικό του σαρωτή κι αν ο έλεγχός του δείξει σφάλμα, τότε κανένας καλός λόγος φίλου ή συναδέλφου δεν έχει τέτοια ισχύ, ώστε να μου αναπτερώσει το ηθικό! Το μεγαλύτερο γέλιο πέφτει βέβαια, όταν το εκάστοτε δημιούργημα δεν αρέσει σε κανέναν άλλον παρά μόνο στον ίδιο.

Οι ρυθμοί της πόλης

* Από τότε που ήρθα στην Αθήνα μένω στο κέντρο. Θέλω να νιώθω στο έπακρον τους ρυθμούς αυτής της πόλης και να μπορώ ανά πάσα στιγμή να περπατήσω ως το σπίτι μου, χωρίς να βαριέμαι τη διαδρομή. Το σημείο που βρίσκεται, έχει και καλή συγκοινωνία συν τοις άλλοις, με αποτέλεσμα οι φίλοι μου να έχουν την ευκολότερη δυνατή πρόσβαση σε αυτό. Οι άνθρωποί μου κάνουν την περιοχή που επέλεξα να φαντάζει ιδανική στο μυαλό μου.

Ανθρώπινη σχέση με τα ζώα

* Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Να λοιπόν και η ερώτηση που θα λειτουργήσει σαν επίλογος των όσων ειπώθηκαν. Στην ανθρώπινη σχέση μου με τα ζώα που μεγάλωσα, οφείλεται όλη μου η κοσμοθεωρία.

* Η φωτογραφία είναι από την παράσταση “Άλως LOVE”. Ο Γιώργος Μηλιώτης με τη Βάνα Βάσιου.

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -