“Δεν έχω γνώμη. Καμία γνώμη. Δεν ήμουν εκεί. Δεν μένω εκεί. Από την τηλεόραση τα βλέπω και το δίκτυο. Δεν είμαι πυροσβέστης. Δεν είμαι διασώστης. Δεν είμαι του λιμενικού ή βατραχάνθρωπος. Δεν είμαι δασολόγος, ούτε πολεοδόμος. Δε δουλεύω σε κανένα υπουργείο ή οργανισμό πρόληψης καταστροφών. Δεν είμαι ειδικός επί του θέματος. Ούτε εθελοντής είμαι, ούτε δημοσιογράφος, ούτε αστυνομικός. Δεν έχασα κάποιον άνθρωπο. Δεν βρίσκομαι στην εντατική. Δεν μπορώ λοιπόν καθόλου να ξέρω. Δεν μπορώ καν να το φανταστώ. Μόνο θρηνώ, και έχω θυμό.
Όσο μπόρεσα, βοήθησα. Θα βοηθήσω κι άλλο. Και έμπρακτα, με δράση. Και με προσευχή. Ναι, το ένα δεν ακυρώνει το άλλο, ίσα ίσα. Η προσευχή εξαγιάζει τη δράση. Κανενός η δράση, όσο μεγάλη κι αν είναι, δεν μπορεί από μόνη της να κάνει τη διαφορά. Θέλουμε συσπείρωση, και πίστη σε κάτι πέρα από εμάς, γιατί εμείς, όπως έχει αποδειχτεί, τα κάνουμε πάντα σαλάτα.
Είμαι όμως και θυμωμένος, πολύ θυμωμένος.
Με αυτό που βλέπω στα ιδιωτικά, κυρίως, κανάλια και στο δίκτυο. Ένας ολόκληρος λαός ασχολείται με το τι έγινε, τι θα μπορούσε να ‘χε γίνει και με το ποιος και πόσο φταίει. Να χρεώσουμε ευθύνες, να πάρουμε ευθύνες, να δούμε ποιος και αν θα παραιτηθεί ή όχι.
Χρήσιμα όλα αυτά, δε λέω. Μα και όποτε βρήκαμε τον φταίχτη, το πλήρωσε κανείς ποτέ σκληρά;
Όποτε συμβαίνει κάποια αντίστοιχη καταστροφή στη χώρα μας, εδώ και δεκαετίες, κάθε φορά, γινόμαστε όλοι ειδικοί και δικαστές, ξοδεύουμε όλη μας την ενέργεια καθοδηγούμενοι μόνο από το θυμικό μας, παίζοντας το παιχνίδι των κατηγοριών και του «ναι μεν, αλλά». Ο καθένας να λέει τη γνωμάρα του χωρίς να ακούει κανέναν, και λύση καμιά.
Όλοι μαζί, εν θερμώ, μια άμορφη μάζα -και καλά «δημοκρατικά»- ο ένας πάνω στον άλλον, ανώριμα, σαν θυμωμένα παιδιά του δημοτικού. Μιλάμε, παραμιλάμε, και γράφουμε, με βολές κατά πάντων που διαχέονται στο διαδικτυακό σύμπαν, προς το πουθενά. Αγανακτισμένοι, για λίγο, και μετά, όταν πια ξεϊδρώσουμε, το ξεχνάμε (ή με κάποιο νέο, πιο καυτό νέο, μας κάνουν να το ξεχάσουμε), και απλά παίζουμε ως λωτοφάγοι, σε άλλη παραλία.
Μέχρι να ξανάρθει μια άλλη καταστροφή.
Αντιμετωπίζουμε τις πυρκαγιές σαν τα Χριστούγεννα. Ενώ είναι σίγουρο πως θα έρθουν, πάντοτε μας εκπλήσσουν.
Πότε, άραγε σταθήκαμε ψύχραιμα και πέρα από το θυμό μας να πούμε «από δω και πέρα, τι;». Πότε μάθαμε από τον πάτο μας; Με θετικό τρόπο, για το καλό όλων.
Έμαθα πως με ιδιωτική πρωτοβουλία, λέει, μαζεύτηκαν κάποιοι ειδικοί να δούνε το πρόβλημα και να αναπτύξουν τεχνολογικές εφαρμογές για την αντιμετώπιση των πυρκαγιών από δω και πέρα. Πολύ καλό.
Λένε όμως πως είχε ήδη το Κράτος στη διάθεσή του, ένα ειδικό ολοκαίνουργιο σύστημα πρόβλεψης πυρκαγιών και ειδοποίησης με SMS. Δε λειτούργησε. Απλά το αγοράσανε, κάποιος πλούτισε, και τέλος. Όπως τόσα και τόσα έργα.
Πόσο αργά και βραδυκίνητα αλλάζουν τα πράγματα σε τούτη τη χώρα! Κι αυτό με μεγάλο κάθε φορά κόστος.
Λέμε πως σήμερα είμαστε λεύτεροι χάρη στο αίμα των προγόνων μας. Ισχύει. Μα ισχύει και το άλλο το τραγικό: Σήμερα έχουμε πέντε δημόσια έργα, χάρη στο αίμα των συγχρόνων μας. Και εξηγώ.
Πόσοι νεκροί σε αυτοκινητιστικά για να μπει στη διασταύρωση-καρμανιόλα ένα φανάρι, μετά από χρόνια; Πόσοι πεζοί νεκροί μέχρι να φτιαχτεί η εναέρια γέφυρα; Πόσα εκκλησάκια στις λεωφόρους μέχρι να φτιαχτεί η υπόγεια διάβαση; Πόσοι ακόμα; Αυτή είναι ανάπτυξή μας. Χτισμένη πάνω σε αδικοχαμένους, κι όταν πια έχουμε φτάσει στο μη περαιτέρω.
Ήμουν στο Γιαλάσι, στην Επίδαυρο αυτές τις ημέρες και είδα πως είναι όπως το Μάτι: Ένας μικρός μόνο δρόμος και φραγμένη σχεδόν όλη η παραλία με μάντρες. Όλη σχεδόν η Ελλάδα έτσι δεν είναι; Τι ψάχνουμε το λοιπόν κι από πού να το μαζέψουμε; Παντού υπάρχουν εν δυνάμει δράματα και θύματα. Μέχρι να έρθει η επόμενη τραγωδία. Σίγουρα όμως ως τότε θα έχει ξεχαστεί κι αυτή η τωρινή.
Να πάλι, καθοδηγούμαι από το θυμικό μου. Δεν έχω κάποια πρόταση, δεν ξέρω. Η λύση είναι στα απλά πράγματα. Αν αλλάξω εγώ που παρκάρω στη ράμπα των ΑΜΕΑ. Αν αλλάξω εγώ, που μπαίνω στο βαγόνι του μετρό πριν βγει ο κόσμος. Εγώ, που πετάω τα πλαστικά στη θάλασσα και τα τσιγάρα μου στο δάσος. Που χτίζω το αυθαίρετο πάνω σε καμένα. Αν αλλάξει η Εκπαίδευση, η ανύπαρκτη Παιδεία. Το Κράτος. Η εξουσία. Όλοι μας.
Δεν υπάρχει σχέδιο σε τίποτα. Ανα τέσσερα χρόνια τα πάντα μηδενίζονται και ξαναρχίζουν απ’ την αρχή. Ο πολιτισμός, η παιδεία, η υγεία, το εργασιακό, όλα. Δεν υπάρχει κάτι πάνω από κυβερνήσεις και πρόσωπα που να εξασφαλίζει τα αυτονόητα και μια βασική ασφάλεια στις ζωές μας.
Να το πάλι, παίζω κι εγώ τώρα το παιχνίδι των ευθυνών και του θυμού. Όχι δεν το θέλω. Μη με ακούτε. Πραγματικά, δεν έχω να προτείνω τίποτα σημαντικό. Δε θέλω να πω μια ακόμα γνώμη ανάμεσα στις χιλιάδες, και μάλιστα εκ του ασφαλούς. Δεν είμαι καν κάποιος πνευματικός άνθρωπος. Μη με ρωτάτε. Θέλω να εξαφανιστώ. Σιχάθηκα.
Αιωνία τους η Μνήμη. Απ’ τη φωτιά στο Φως!
Προσευχή”.
- Ο Μιχάλης Οικονόμου είναι ηθοποιός του θεάτρου και του κινηματογράφου. Εδώ στο catisart.gr καταθέτει μερικές σκέψεις με αφορμή τη φονική και καταστροφική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018, στο Μάτι Αττικής.
- Η φωτογραφία είναι της Δομνίκης Μητροπούλου για τις ανάγκες της παράστασης “Αρίστος”.
