Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Μικρή ακόμα στην ηλικία αλλά μέγιστη στη θεατρική της σημασία η ηθοποιός που σας παρουσιάζουμε. Ένα πρόσωπο με ελπίδα, αγάπη, προσμονή, υπομονή, σοβαρότητα, ένα κορίτσι που με την τέχνη του αγγίζει το συναίσθημα, τη μνήμη μας, τα τραύματά μας, τις εμπειρίες μας. Που συγκινεί!
Αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2016, έχει όμως αφήσει ήδη τα δακτυλικά της αποτυπώματα στο αχνισμένο τζάμι της σκηνής.
Την πρωτοείδαμε στη Μικρή Επίδαυρο το καλοκαίρι του 2017 ως θεά Αθηνά στην «Άφιξη», μια ιδιαίτερη και πολύ απαιτητική -εν μέρει περιπατητική- παράσταση της Ιώς Βουλγαράκη, που είχε ως αφετηρία τη Μνηστηροφονία από την Οδύσσεια.
Εκείνο το δειλινό στο αρχαίο λιμάνι, στην πορεία προς το παλάτι του Οδυσσέα, ανάμεσα στις ελιές και τις πορτοκαλιές, ανακαλύψαμε αυτό το δροσερό όνειρο, τη φωνή της νεότητας, το ζεστό ελάφι με το πολύτιμο βλέμμα που μας πρόσφερε καθαρές κι απρόσμενες στιγμές σπουδαίας ερμηνείας. Αφουγκραστήκαμε κάθε λέξη της, κάθε μικρή παύση – σιωπή, κάθε ανάσα σαν να ‘ταν προσευχή από τα βάθη της ψυχής. Μια φωνή αντίλαλος που μετέτρεπε ακόμα και τα μικρά σε μέγιστα.
Αυτό το καλοκαίρι -συγκεκριμένα τον Ιούλιο- έκανε την πρώτη της εμφάνιση στο μεγάλο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου, συμμετέχοντας στο Χορό της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου. Μια παράσταση σημαντική, ένα ορατόριο ιδεολογικό, που τώρα περιοδεύει με επιτυχία ανά την Ελλάδα.
Προβλέπω πως και τον χειμώνα που μας έρχεται θα βιώσουμε μια σπουδαία εμπειρία στο Σύγχρονο Θέατρο, όπου ήδη προετοιμάζεται το έργο «People, places & things» του Duncan MacMillan. Με πρωταγωνιστές την ίδια τη Μαίρη Μηνά και τους Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστα Καζανά, Χάρη Τζωρτζάκη, Ανδρέα Κοντόπουλο, Γιάννη Λεάκο, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη. Το έργο ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Ελένης Σκότη, η δε μετάφραση και η σκηνογραφία είναι του Γιώργου Χατζηνικολάου.
Όπως πάντα σε μια καλή παράσταση υπάρχει χώρος να ταξιδέψουμε κι εμείς οι θεατές. Στο ταξίδι μας αυτό οδηγός μας θα είναι η κεντρική ηρωίδα του έργου, η Emma, μια ηθοποιός εθισμένη στα ναρκωτικά και το αλκοόλ, η οποία προσπαθεί να αποδράσει από την τραυματική της πραγματικότητα.
Την ερμηνεύει η Μαίρη Μηνά που, όπως εξομολογείται στο catisart.gr, η αγάπη και η συγχώρεση, καθώς και οι μικρές καθημερινές υπερβάσεις είναι τα πράγματα που έχουν γι’ αυτήν τη μεγαλύτερη σημασία. Το θέατρο προέκυψε στη ζωή της ως ανάγκη για μετεκπαίδευση. Έκανε την πρακτική της ως κοινωνική λειτουργός σε ένα θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες στη Σουηδία. Εκεί κόλλησε το μικρόβιο της υποκριτικής… Αργότερα, όταν βρέθηκε στη Βιέννη όπου εργάστηκε σε ψυχοθεραπευτικό κέντρο για εθισμούς, παρακολούθησε ομάδες ψυχοδράματος και δραματοθεραπείας και το μικρόβιο ενδυναμώθηκε. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα, έδωσε εξετάσεις στη δραματική σχολή του Ωδείου και εν τέλει αποδείχτηκε σοφή η επιλογή της.
Ο θεατής είναι παρτενέρ, μας λέει. “Που πρέπει να τον αφουγκραστείς και να τον εμπιστευτείς. Να σταθείς μπροστά του γυμνός και να του προσφέρεις το δώρο της παράστασης με όλη την τόλμη και τον φόβο μαζί. Είναι ωραίο πράγμα να στέκεσαι ευάλωτος και δυνατός ταυτόχρονα μπροστά σε μάτια που διψούν για μια κάποια ψυχική μετακίνηση. Κι εσύ να είσαι εκεί σε παρόντα χρόνο να το παρέχεις όσο μπορείς και όσο αντέχεις”.
Σας μιλάμε για μια καλή ηθοποιό, μια ηθοποιό ανεξάντλητη. Η Μαίρη είναι ένα ποίημα, ένας χρησμός, που «ούτε λέγει, ούτε κρύπτει, αλλά σημαίνει», όπως θα έλεγε και ο Ηράκλειτος.
* Γεννήθηκα και μεγάλωσα στα Τρίκαλα. Μπροστά από το σπίτι μας περνάει ένα ποτάμι, παρακλάδι του Ληθαίου ποταμού. Πολύ πράσινη γειτονιά γεμάτη πλατάνια. Έχω να θυμάμαι τα ατελείωτα παιχνίδια έξω στις αλάνες με τα παιδιά (γύρω στα 20 ακούραστα πιτσιρίκια), πολύωρες ποδηλατάδες, πληγές στα γόνατα, χώμα, και φωνές μανάδων που μας καλούσαν, ξανά και ξανά, να μαζευτούμε. Αργότερα, στην πρώιμη εφηβεία μου, οι γονείς μου άλλαξαν επαγγελματικό προσανατολισμό και μετακόμισαν στην Πάρο. Σε ένα απομονωμένο παραλιακό χωριό, τον Δρυό. Εγώ και ο αδερφός μου δουλεύαμε εκεί τα καλοκαίρια. Αυτό μας ωρίμασε αρκετά, μας μεγάλωσε απότομα, αλλά και μας έψησε.
Είσαι πτυχιούχος κοινωνική λειτουργός του Πανεπιστημίου Κρήτης. Τι ήταν αυτό που σε έκανε να στραφείς στο θέατρο;
* Το θέατρο προέκυψε ως ανάγκη για μετεκπαίδευση. Έκανα την πρακτική μου ως κοινωνική λειτουργός σε ένα θέατρο για άτομα με ειδικές ανάγκες στη Σουηδία. Εκεί μπήκε το μικρόβιο, αλλά για Δραματοθεραπεία. Αργότερα βρέθηκα στη Βιέννη όπου και δούλεψα σε ένα ψυχοθεραπευτικό κέντρο για εθισμούς. Παρακολούθησα ομάδες ψυχοδράματος και δραματοθεραπείας και το μικρόβιο ενδυναμώθηκε. Επιστρέφοντας στην Ελλάδα και ψάχνοντας για μεταπτυχιακό μπήκα στη διαδικασία να δώσω εξετάσεις στη δραματική σχολή του Ωδείου. Τελικά ήταν η σοφότερη επιλογή.
Δεύτερη χρονιά στην Επίδαυρο. Πέρυσι το καλοκαίρι έπαιξες στο Μικρό Θέατρο της Επιδαύρου με την «Άφιξη» και φέτος ήσουν στο Χορό της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή στο μεγάλο Αρχαίο Θέατρο της Επιδαύρου. Αισθάνεσαι τιμή, ευθύνη;
* Είναι μεγάλη η χαρά και ο ενθουσιασμός. Και φυσικά η ευθύνη. Τελικά όμως η δουλειά υπερνικά τα πάντα. Μπαίνεις στη διαδικασία της πρόβας και το ξεχνάς γιατί ασχολείσαι με τα υλικά του έργου και με τους ανθρώπους γύρω σου. Μέχρι που φτάνει η ώρα και μπαίνεις στο χώρο και ξαφνικά, σχεδόν μαγικά, όλα κουμπώνουν. Έχει κάτι ιερό αυτός ο τόπος. Κάτι θεραπευτικό. Διόλου τυχαία η λατρεία του Ασκληπιού στην περιοχή. Αυτός ο χώρος είναι σαν να σου λέει: Ελάτε, μαζευτείτε 10.000 άνθρωποι και συντονιστείτε σε κάτι κοινό. Σε ένα συναίσθημα; Σε έναν προβληματισμό; Σε μια ιδέα; Σε μια κοινή χορδή. Αυτό είναι σπουδαίο πράγμα. Έχει απίστευτη δυναμική. Σου κόβονται βέβαια και τα πόδια τη στιγμή που εισέρχεσαι στο γεμάτο θέατρο, σε θέλει τολμηρό, αλλά και αυτό μέρος της μαγείας είναι.
Πώς είναι να συνεργάζεσαι με τον Θάνο Παπακωνσταντίνου, τον σκηνοθέτη της παράστασης;
* Ο Θάνος είναι ένας ευγενής. Εγώ τον αποκαλώ, χαριτολογώντας πάντα, σύγχρονο Ντόριαν Γκρέι! Εξαιρετικά ευφυής και καλλιεργημένος άνθρωπος με υψηλή αισθητική. Έχει άποψη και ξέρει να φτιάχνει κόσμους. Δικά του σύμπαντα με ταυτότητα και κανόνες. Στη δουλειά είναι πολύ συγκεκριμένος σε αυτά που ζητάει. Απαιτητικός ως προς τη φόρμα καθώς και στο γέμισμά της. Πάντα όμως ευέλικτος και πολύ ομαδικός. Τιμά τους συνεργάτες του και αυτό είναι μεγάλη αρετή.
Η «Ηλέκτρα» είναι η τραγωδία της ανταπόδοσης;
* Η Ηλέκτρα είναι σίγουρα ένα άγριο κείμενο που εγείρει τεράστια ερωτήματα. Ερωτήματα για το τι είναι τελικά ηθικό, τι σημαίνει δικαιοσύνη και ποιος το ορίζει, η εκδίκηση είναι λύτρωση ή πανωλεθρία, τι προκαλεί τη βία, την εμμονή, το πάθος, τι συντηρεί την πίστη, ποια τα όρια της αξιοπρέπειας, αυτός που αντέχει “ηρωικά” είναι όντως και ήρωας; Είναι ένα έργο δυναμικώς αμφίσημο που επιχειρηματολογεί εξίσου πειστικά χωρίς κατ’ ανάγκην να καταλήγει. Κι έτσι χωρούν όλες οι ερμηνείες. Είναι η τέλεια “γκρίζα ζώνη”.
Θα ήθελες να κάνεις ένα σχόλιο για την Ιώ Βουλγαράκη και τον Αργύρη Ξάφη, με τους οποίους έχεις συνεργαστεί;
* Η Ιώ και ο Αργύρης πέρα από δάσκαλοι και στη συνέχεια συνεργάτες είναι δύο άνθρωποι που αγαπώ βαθιά. Τους αγαπώ γι’ αυτό που είναι, για τον τρόπο που δουλεύουν, που σκέφτονται, που δρουν, που συμβουλεύουν, που συγκινούνται, που θυμώνουν, που νοιάζονται. Πάντα επιστρέφω σε αυτούς. Είναι μεγάλο βάλσαμο που τους συνάντησα και τους έχω στη ζωή μου.
Ανακοινώθηκε πως το χειμώνα θα είσαι πρωταγωνίστρια, μαζί με άλλους σπουδαίους συναδέλφους σου, στο Σύγχρονο Θέατρο, στο έργο που ανεβάζει η ομάδα Νάμα, «People, places & things» του Duncan MacMillan, σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη; Ποια είναι τα αισθήματά σου γι’ αυτή τη συνεργασία και τι θα ήθελες να πεις για τη σκηνοθέτιδα Ελένη Σκότη;
* Είναι μια πολύ ευτυχής συγκυρία. Προέκυψε τυχαία και τυχερά! Είναι μια συνεργασία η οποία ευελπιστώ να ευδοκιμήσει. Είναι ένα εξαιρετικό έργο με πολύ φρέσκια ματιά πάνω στο θέμα του εθισμού και της εξάρτησης. Έχουμε μπει τώρα σε ένα προπαρασκευαστικό στάδιο δουλειάς με πολλή έρευνα. Μας επισκέπτονται άνθρωποι και με μεγάλη γενναιοδωρία μοιράζονται την εμπειρία της τοξικομανίας και της απεξάρτησής τους καθώς και επαγγελματίες της θεραπευτικής κοινότητας. Κάνουμε και οι ίδιοι επισκέψεις στις ανοιχτές συναντήσεις των Ν.Α. (Ναρκομανείς Ανώνυμοι). Έχουμε ακούσει ιστορίες απίστευτες που λες “αυτά ούτε στα έργα δεν γίνονται”. Η Ελένη Σκότη είναι ένας άνθρωπος με βαθιά ευαισθησία και μια αξιοθαύμαστη περιέργεια για τον ανθρώπινο ψυχισμό και εξαιτίας αυτού αισθάνομαι ήδη εμπιστοσύνη.
Ποια είναι η Έμμα, η ηρωίδα που θα υποδυθείς;
* Η Έμμα είναι ένα “σπασμένο” πλάσμα που η εξαιρετική της ευφυΐα γίνεται ο μεγαλύτερος εχθρός της στη διαδικασία της απεξάρτησής της. Ζει σχεδόν τεθωρακισμένη σε μια πανοπλία που έχει κατασκευάσει η ίδια για να προστατευτεί από τον πόνο και αδυνατεί να αποδεχτεί την αδυναμία της.
Ποια είναι η μεγαλύτερη πρόκληση που έχεις να αντιμετωπίσεις με το ρόλο αυτό;
* Ο ίδιος ο ρόλος είναι η πρόκληση. Ένα πλάσμα με πολύ σύνθετο ψυχισμό που από γραφής του σου κρύβεται.
Τι ελπίζεις και τι ονειρεύεσαι για την πορεία σου;
* Ονειρεύομαι ουσιαστικές συναντήσεις με ανθρώπους που εκτιμώ.
Όταν παρακολουθείς μια παράσταση, νιώθεις θεατής ή ηθοποιός;
* Μου αρέσει να παρακολουθώ θέατρο. Πάντα πηγαίνω πολύ ανοιχτή και παρακολουθώ σαν παιδάκι. Πολύ ενεργητικά. Προσπαθώ συνειδητά, ακόμα και από μια “κακή” παράσταση, να αποκομίσω κάτι θετικό, πολλές φορές σε βαθμό αφέλειας. Αναπόφευκτα βέβαια, το μάτι του ηθοποιού, λόγω εκπαίδευσης και μόνο, θα ψάχνει πάντα να διακρίνει τους αρμούς της κατασκευής, τα τεχνικά κομμάτια, αυτό όμως δεν είναι, απαραίτητα, εμπόδιο για ψυχική εμπλοκή.
Ποια είναι, κατά τη γνώμη σου, η ψυχολογική λειτουργία του θεάτρου;
* Το θέατρο συνθηκολογεί με το άγνωστο, με αυτό που αγνοείς, με αυτό που σου κρύβεται ή και που κρύβεις. Επιχειρεί να το φέρει στο φως. Να το κάνει εμπειρία.
Το κοινό είναι παρτενέρ ή αντίπαλος;
* Σαφέστατα παρτενέρ. Που πρέπει να τον αφουγκραστείς και να τον εμπιστευτείς. Να σταθείς μπροστά του γυμνός και να του προσφέρεις το δώρο της παράστασης με όλη την τόλμη και τον φόβο μαζί. Είναι ωραίο πράγμα να στέκεσαι ευάλωτος και δυνατός ταυτόχρονα μπροστά σε μάτια που διψούν για μια κάποια ψυχική μετακίνηση. Κι εσύ να είσαι εκεί σε παρόντα χρόνο να το παρέχεις όσο μπορείς και όσο αντέχεις.
Η δουλειά του ηθοποιού εμπεριέχει και αντιφάσεις;
* Η μεγαλύτερη αντίφαση είναι πως προσπαθείς να πεις τις μεγαλύτερες αλήθειες μέσα από μια κοινά αποδεκτή σύμβαση “ψέματος”.
Αν μπορούσες να ξεχωρίσεις μία ή δύο αγαπημένες ηρωίδες που θα ήθελες να ερμηνεύσεις, ποιες θα ήταν και γιατί;
* Τη Μήδεια. Γιατί είναι η απόλυτη βουτιά στο σκοτάδι που ψάχνει να επιστρέψει στο φως. Γιατί είναι η προσωποποίηση της θηλυκής ενέργειας με όλες τις εκφάνσεις της. Η μήτρα που γεννά κι η πυρά που καταστρέφει.
Με ποιους χαρακτήρες ανθρώπων δυσκολεύεσαι να συνεργαστείς;
* Δεν με δυσκολεύουν οι άνθρωποι. Κάθε συνάντηση έχει κάτι να μου μάθει. Αυτό που με δυσκολεύει καμιά φορά είναι η δική μου ικανότητα, ή μη, ευελιξίας.
Τι είναι αυτό που πιστεύεις ότι σε χαρακτηρίζει;
* Δεν έχω ιδέα. Τι με χαρακτηρίζει. Μάλλον οι αρετές και τα ελαττώματά μου.
Ποια είναι η συνήθης προετοιμασία σου πριν από την παράσταση, πώς ξεπερνάς το άγχος και το τρακ;
* Προσπαθώ όσο μπορώ να γειώνομαι, να αδειάζω και να έρχομαι στο παρόν. Επίσης οι αγκαλιές βοηθάνε πολύ.
Έχεις διατηρήσει φιλίες από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών, όπου φοίτησες;
* Οι καλύτεροί μου φίλοι είναι τα παιδιά από τη σχολή. Τους αγαπώ βαθιά. Είναι οικογένεια.
Τι σημασία έχει για τον καλλιτέχνη η συνέπεια και η πειθαρχία;
* Η συνέπεια και η πειθαρχία είναι σημαντικά εφόδια όταν εξυπηρετούν και διευκολύνουν τη δουλειά και την ομάδα. Εξίσου όμως σημαντικό είναι να μπορείς να αποδέχεσαι τους ρυθμούς και τους τρόπους των άλλων, καθώς και να επιτρέπεις στον εαυτό σου να αφήνει τον έλεγχο. Καμιά φορά τα όρια μεταξύ ψυχαναγκασμού και αποτελεσματικότητας είναι πολύ λεπτά. Θέλει αντίσταση και συνεχή αυτο-αξιολόγηση. “Τώρα αυτό που κάνω είναι χρήσιμο; Είναι ωφέλιμο; Ή έχω πέσει στην τρύπα μιας εμμονής;” (Αν και οι εμμονές έχουν κάτι βαθιά πυρηνικό στην τέχνη, ωστόσο απαιτούν ένα χειρισμό).
H δημοσιότητα βοηθά τον καλλιτέχνη;
* Η δημοσιότητα είναι ένα απαραίτητο εργαλείο προώθησης της δουλειάς του καλλιτέχνη. Αυτό που βοηθά, αλήθεια, νομίζω είναι η έκθεση. Το απογύμνωμα. Δύσκολα πράματα!
Τι έχει μεγαλύτερη σημασία στη ζωή για σένα;
* Η αγάπη και η συγχώρεση. Και οι μικρές καθημερινές υπερβάσεις.
Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;
* Πολλοί, διάφοροι και ετερόκλητοι. Αυτή την περίοδο όμως παλεύω με ένα θηρίο, που ζητάει την αποκλειστικότητα. Διαβάζω το 2666 του Roberto Bolano. Καλή τύχη!
Τι σε πληγώνει στην Ελλάδα;
* Η αίσθηση παραίτησης, η μη δράση, η αγένεια, η διαφθορά, η μιζέρια και το “Ξέρω”.
Πώς κρίνεις τη συμπεριφορά των Ελλήνων προς το δημόσιο χώρο;
* Ευαίσθητο ερώτημα μετά την πρόσφατη τραγωδία με τις πυρκαγιές. Τραγωδία, της οποίας το μέγεθος ακόμα δεν έχουμε συνειδητοποιήσει. Παρ’ όλα αυτά οι εικασίες, οι συνωμοσιολογίες, η επιπόλαιη επίρριψη ευθυνών και τα τηλεδικαστήρια έχουν πάρει φωτιά. Και ως ένα βαθμό είναι ανθρώπινο. Σε τόσο πόνο και σοκ ψάχνουμε να βρούμε ενόχους. Αλλά ίσως χάνουμε την ψυχραιμία για -βαθιά- συλλογική και προσωπική ενδοσκόπηση. Δεν μπορεί, κάπου κάνουμε πολύ λάθος. Διάβασα ένα σχετικό άρθρο του Νίκου Γκίκα (Γεωγράφος – Προγνώστης Καιρού) το οποίο είναι πραγματικά αποκαλυπτικό και αξίζει να αναφερθεί, διότι φανερώνει τη μεγαλύτερη εικόνα και είναι δραστικό, προτείνει ουσιαστική δράση. Και μετά σκέφτομαι και τον Άι Στράτη που πρόσφατα βρεθήκαμε με την «Ηλέκτρα» και παίξαμε στην πλατεία του χωριού. Και πόσο συγκινητική είναι η φροντίδα του δημόσιου χώρου εκεί, γιατί το νιώθεις φροντισμένο ιδιωτικά. Ένας οικισμός παντού σπίτι. Με πολύ ζωντανή τη μνήμη του παρελθόντος και της ρίζας. Αρμονία φύσης και πολιτισμού. Ένας τόπος που κάποτε ήταν εξορία με σκοπό να αποκόψει από την ενεργητική κοινωνική διαδικασία, πλέον μοιάζει με τόπο αυτοοργάνωσης που γεννά και προτείνει ποιότητα ζωής. Σκέφτομαι πώς θα ήταν αυτό σε μεγαλύτερη κλίμακα. Τι χρειάζεται. Ποια πρωτοβουλία. Μουδιασμένες σκέψεις καταγράφω τώρα. Που κάπως συνοψίζονται σε ένα στίχο του Χορού στην Ηλέκτρα που λέει: “Μονάχα η πρόνοια και ο σοφός ο νους – άλλο καλλίτερο όφελος δεν υπάρχει για τους ανθρώπους”.
Τέλος, ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Συμβιώνεις με κάποιο κατοικίδιο;
* Μεγάλωσα σε ένα σπίτι με πολλά ζώα. Χελωνάκια, πουλιά, ψάρια, γάτες, σκύλους. Κάποτε είχαμε και δύο κοτοπουλάκια που μεγάλωναν μέσα στο σπίτι έναν βαρύ χειμώνα. Έζησα πολλά χρόνια με την Μπιάνκα-Μάνκα, ένα Γκριφόν κανίς, το οποίο πρόσφατα χάσαμε. Τώρα έχουμε μια νέα άφιξη. Τη Λέι-Λι. Ένα μαλτεζάκι, κινούμενη μαλλιαρή μπάλα αγάπης, που ζει με τους γονείς μου. Εγώ δεν ξέρω αν θα ξαναείχα κατοικίδιο. Ζορίζομαι πλέον λίγο με τους αποχωρισμούς και την απώλεια.
- Photos by: Sophia Antoniou
- Η Μαίρη Μηνά αποφοίτησε από τη δραματική σχολή του Ωδείου Αθηνών το 2016. Την είδαμε το καλοκαίρι του 2017 σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη στην εκπληκτική παράσταση «Άφιξις» στο Μικρό Θέατρο της Αρχαίας Επιδαύρου. Έχει παίξει επίσης στον «Οιδίποδα Τύραννο» (2017), σε σκηνοθεσία Αργύρη Ξάφη στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών και στην παράσταση «Τσεχ-Off» (2016), σε σκηνοθεσία Ιώς Βουλγαράκη στο Πόλη Θέατρο.
Ήταν στο Χορό της «Ηλέκτρας» του Σοφοκλή, σε σκηνοθεσία Θάνου Παπακωνσταντίνου, που παρουσιάστηκε στις 20/07 έως 21/07/2018 στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, στο πλαίσιο του Φεστιβάλ Αθηνών και Επιδαύρου και τώρα περιοδεύει.
Επίσης είναι πτυχιούχος κοινωνική λειτουργός του Πανεπιστημίου Κρήτης και έχει εργαστεί στη Σουηδία σε θέατρο ατόμων με ειδικές ανάγκες (Umea Theatre Gruppen) καθώς και στη Βιέννη στο ψυχοθεραπευτικό κέντρο κατά του εθισμού Verein B.AS.I.S. Επιπλέον έχει εργαστεί ως βοηθός σκηνοθέτη για παιδικές και εφηβικές παραστάσεις.
* Με λένε Έμμα του Duncan Macmillan
Μια παράσταση της Ομάδας Νάμα
Σκηνοθεσία: Ελένη Σκότη
Η συνέχεια τον Νοέμβριο με το Με λένε Έμμα της Ομάδας Νάμα σε σκηνοθεσία Ελένης Σκότη και μετάφραση-σκηνογραφία Γιώργου Χατζηνικολάου. Το πολυσυζητημένο People, places and things του Duncan Macmillan (Όλα αυτά τα υπέροχα πράγματα, Πνεύμονες, 1984), που ανέβηκε για πρώτη φορά το 2016 στο Λονδίνο.
Τι είναι αυτό που κάνει τη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου δυσβάσταχτη; Εμείς ή ο κόσμος είναι ελαττωματικός; Υπάρχει αλήθεια; Πόσα προσωπεία διαθέτουμε; Μπορούμε να αλλάξουμε τη ζωή μας;
Η Έμμα είναι γυναίκα, ηθοποιός, έξυπνη, ταλαντούχα, φιλόδοξη, θυμωμένη, πνευματώδης, εθισμένη σε ναρκωτικές ουσίες. Από τη σκηνή του θεάτρου βρίσκεται σε ένα κέντρο αποτοξίνωσης προσπαθώντας να ανακαλύψει εκ νέου τον εαυτό της και να επαναπροσδιορίσει τη σχέση της με τον κόσμο που την περιβάλλει. Η ιστορία της Έμμα δεν είναι μια απλή ιστορία αποτοξίνωσης και αποκατάστασης. Είναι η προσπάθεια του ανθρώπου να επιβιώσει μέσα στον σύγχρονο κόσμο. Ένα έργο-πρόκληση για τη γενναιότητα που απαιτεί η ζωή, που συν-κινεί και τολμά να μιλήσει για «άγριες καταστάσεις» με απλότητα και χιούμορ σε μια ξέφρενη στους ρυθμούς και στις εναλλαγές δραματουργία.
Στο ρόλο της Έμμα η Μαίρη Μηνά (αρχική φωτογραφία). Την εξαιρετική διανομή συμπληρώνουν οι Αλεξάνδρα Σακελλαροπούλου, Κώστας Καζανάς, Χάρης Τζωρτζάκης, Ανδρέας Κοντόπουλος, Γιάννης Λεάκος, Σοφία Κορώνη, Ιωάννα Τζίκα, Μαρίτα Τζατζαδάκη, Έλενα Βακάλη. Τους φωτισμούς υπογράφει ο Αντώνης Παναγιωτόπουλος και τη μουσική σύνθεση ο Στέλιος Γιαννουλάκης. Το έργο ανέβηκε πρώτη φορά από το Βρετανικό Εθνικό Θέατρο και συνεχίστηκε με διθυραμβικές κριτικές στο West End του Λονδίνου, ενώ παρουσιάστηκε πρόσφατα με μεγάλη επιτυχία στο St. Ann’s Warehouse της Νέας Υόρκης.
Μια παραγωγή του Σύγχρονου Θεάτρου (Ομάδα Νάμα – Λυκόφως)
Πρεμιέρα: 7 Νοεμβρίου
Προπώληση εισιτηρίων: https://www.viva.gr/tickets/theater/sixrono-theatro-kerameikos/me-lene-emma/
-Η παράσταση επιχορηγείται από το Υπουργείο Πολιτισμού και Αθλητισμού.
