22.7 C
Athens
Παρασκευή 29 Μαρτίου 2024

Έλενα Μεγγρέλη: Όλα ξεκίνησαν από ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα…

Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου

Δύσκολα συναντάει κανείς στο θέατρο σήμερα ένα τόσο γλυκό πλάσμα. Η γλυκύτητά της είναι φλογερή, θερμή, μυστηριώδης. Δεν είναι όμως μόνο γλυκιά η Έλενα Μεγγρέλη αλλά και μια θαυμαστή ηθοποιός και ευσυνείδητη επαγγελματίας. Το χειμώνα την είδαμε στο πλάι της Σοφίας Φιλιππίδου στο «Καθώς ψυχορραγώ» του Ουίλιαμ Φώκνερ (Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου). Ήταν η μονάκριβη κόρη του σπιτιού, επηρεασμένη πολύ από τη μάνα της, διστακτική, ρομαντική και ανασφαλής, εύστοργη και τρυφερή. Στο ρόλο της αυτό έδειξε την έμφυτη ευαισθησία της, την εσωτερική της ευγένεια, τη σκηνική της γοητεία, την αισθαντική της αβρότητα. Η ερμηνεία της συμπύκνωνε τα πάντα – τη γαλήνη, τη συγκίνηση, το πάθος, τη δημιουργικότητα – σε σκηνές απόλυτης ειλικρίνειας και πληρότητας.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

Ας ρίξουμε όμως μια ματιά στο ιδιαίτερα ενδιαφέρον βιογραφικό της. Είναι πτυχιούχος του Τμήματος Κοινωνιολογίας του Παντείου Πανεπιστημίου (2006), κάτοχος Μεταπτυχιακού Διπλώματος στην Υποκριτική από το Τμήμα Θεάτρου της Σχολής Καλών Τεχνών του Α.Π.Θ. (2009) και πτυχιούχος της Δραματικής Σχολής του Ωδείου Αθηνών (2012).

Έχει παρακολουθήσει μαθήματα ακροβατικών με τους Χριστίνα Σουγιουλτζή και Camillo Bentancor, σεμινάρια κίνησης με τους Hannes Langolf και Jozef Frucek και σεμινάριο με θέμα την τέχνη του κλόουν με τον Koldo Vío.

Έχει συμμετάσχει με την ομάδα «Le Cirque Petit» σε παραστάσεις θεάτρου δρόμου στην Ελλάδα (Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Έδεσσα, Δράμα, Κιλκίς, Καβάλα, Σέρρες, Λάρισα) και την Ευρώπη (Ρώμη, Μιλάνο, Τορίνο, Μπολόνια, Γενεύη, Βερολίνο, Βρυξέλλες, Άμστερνταμ, Βαρκελώνη, Μαδρίτη, Κέτσκεμετ) σε πλατείες, φεστιβάλ, σχολεία, καλλιτεχνικά εργαστήρια, παιδικές βιβλιοθήκες και στα νοσοκομεία Ιπποκράτειο και ΑΧΕΠΑ (σε συνεργασία με το Σύλλογο Γονέων Παιδιών με Κακοήθη Νοσήματα Βόρειας Ελλάδας «Η Λάμψη»).

Στο θέατρο συμμετείχε, μεταξύ άλλων, στις παραστάσεις «Μέδουσα: Σχέδια και αυτοσχεδιασμοί για σχεδίες και ναυάγια» (σκηνοθεσία Θωμά Μοσχόπουλου) και στο θεατρικό δρώμενο «Εισαγωγή στην πόλη» (σκηνοθεσία Μαρίας Μπαρμπατσάλου). Στον κινηματογράφο έλαβε μέρος στην αναβίωση της κωμωδίας του Δημήτρη Ψαθά «Ζητείται ψεύτης» (σκηνοθεσία Ιεροκλή Μιχαηλίδη), στη σάτιρα «Ένας Ήρωας… στη Ρώμη» (σκηνοθεσία Πάνου Αγγελόπουλου), ενώ πρωταγωνίστησε στη μικρού μήκους ταινία του Siamak Etemadi, «Cavod’ Oro», που προβλήθηκε στο Locarno International Film Festival.

Έχει διδάξει θεατρικό παιχνίδι σε δημοτικά σχολεία και στην Κοινωνική Οργάνωση Υποστήριξης Νέων «Άρσις».

Πριν τελειώσει ακόμη το σχολείο με φίλους της είχαν σχηματίσει μια καλλιτεχνική ομάδα με την οποία έδιναν αυτοσχέδιες παραστάσεις στους δρόμους της Αθήνας. Όλοι τους αυτοδίδακτοι αλλά πολύ επίμονοι, τόσο επίμονοι που γρήγορα βρέθηκαν να κλείνουν δουλειές.

Η πρώτη δουλειά της Έλενας Μεγγρέλη ήταν στο Τρένο στο Ρουφ, όπου η Τατιάνα Λύγαρη την επέλεξε για να υποδυθεί την Κοντορεβυθούλα στην ομώνυμη παιδική παράσταση. Αργότερα συνεργάστηκε ξανά με το Τρένο στο Ρουφ, στο έργο “Τα παιδιά που έβλεπαν τα τρένα να πετούν”.

Το συγκινητικό, όμως, συνέβη όταν η οικογένειά της την είδε στον Χορό της παράστασης του Εθνικού Θεάτρου “Ιππόλυτος” με τη Λυδία Κονιόρδου στην Επίδαυρο. Μέσω ακρόασης πήρε τον ρόλο και είναι πραγματικά υπερήφανη γι’ αυτό.

Όπως μέσω ακρόασης τής άνοιξαν και οι τηλεοπτικές πόρτες, με αφορμή την κωμική σειρά του ΑΝΤ1 «Καλές δουλειές» του Πέτρου Φιλιππίδη. Μια σημαντική ευκαιρία ήρθε κατόπιν, με τις τηλεοπτικές “Ηρωίδες” του Στέφανου Μπλάτσου, που υπήρξαν ξεχωριστά δημοφιλείς.

Γήινη και ταυτόχρονα διάφανη, συγκροτημένη, προσεκτική και την ίδια στιγμή εύθραυστη, ίσως γιατί αποστρέφεται την κοινοτοπία όσο και την ουτοπία, κατοικεί σε έναν κόσμο παρόντα, ανοικτό και γι’ αυτό ευάλωτο, κατοικημένο από σκέψεις, λέξεις και συναισθήματα.

Είναι φυσικά πανέμορφη, με μια ομορφιά καθησυχαστική και παραμυθένια. Όμως η συνολική παρουσία της ενσαρκώνει περισσότερο ένα πρότυπο σύγχρονης γυναίκας, περίπλοκης, δυναμικής και ανεξάρτητης και αποπνέει μια αίσθηση ελευθερίας και ανεξαρτησίας. Μια φινέτσα και μια κομψότητα που παραπέμπει στις “ήρεμες εκρήξεις”, τις αισθητικές κινηματογραφικές αναζητήσεις και τις νεορεαλιστικές φόρμες του κινήματος της Nouvelle Vague.

Πέρα από το πλούσιο και πολύμορφο ταλέντο της, η Έλενα εκπλήττει με τη σοβαρότητα και τη σωφροσύνη της. Οι απόψεις της είναι ώριμες και κατασταλαγμένες. «Δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι κάθε φορά τον ρόλο που μου δίνεται», λέει στο catisart στη συνέντευξη που μας παραχώρησε.

Μιλά ακόμα, με πολλή σκέψη και μια αυθεντική νεανική σοφία, θα έλεγα, για τη ζωή και την κοινωνία σήμερα, για το θέατρο και για ένα ζευγάρι ξυλοπόδαρα που κάποτε της έκαναν δώρο κι από κει ξεκίνησαν όλα. Για την ανακάλυψη και την έκθεση, για τους “θησαυρούς” που έχει αποκομίσει από τη μέχρι τώρα σταδιοδρομία της, για την ιδιότυπη οικογένεια Μπράντρεν, για τον ενθουσιασμό που δεν την εγκαταλείπει ποτέ, για τους… συγκατοίκους της αλλά και για τη «βασίλισσα της καρδιάς» της, τη γάτα της. Απολαύστε την.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

* Από την παιδική μου ηλικία θυμάμαι εντονότερα να περνώ χρόνο με τον μικρό μου αδερφό παίζοντας, διαβάζοντας ή απλώς συνυπάρχοντας στον ίδιο χώρο με μια αίσθηση ευτυχίας και συντροφικότητας.

Πώς συνέβη και μπήκαν η υποκριτική και το θέατρο στη ζωή σου;

* Στην εφηβεία μου γνώρισα και συναναστράφηκα με μια ομάδα θεάτρου δρόμου. Όλα ξεκίνησαν όταν ένας φίλος μου έφτιαξε για δώρο ένα δικό μου ζευγάρι ξυλοπόδαρα. Από εκείνη τη στιγμή ξεκίνησε η περιπέτεια της ανακάλυψης και της έκθεσης.

Ποιοι από τους καθηγητές σου άφησαν τη σφραγίδα της διδασκαλίας τους στον τρόπο υποκριτικής σου και σε βοήθησαν συνολικά;

* Ευγνωμονώ όλους τους καθηγητές που συνάντησα και συναντώ και μοιράζονται μαζί μου την τεχνική τους και την εμπειρία τους. Μπορώ να πω ότι από όλους τους δασκάλους μου αποκόμισα κάτι χρήσιμο και χρησιμοποιήσιμο και συχνά καταφεύγω στα εργαλεία που μου χάρισαν.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

Έχεις ασχοληθεί και με το θέατρο για παιδιά, τι αγαπάς στο είδος αυτό;

* Στο είδος αυτό αγαπώ περισσότερο τη συναναστροφή με τα ίδια τα παιδιά ως κοινό. Το πώς αντιδρούν ή παρεμβαίνουν, το πώς μπαίνουν και συμμετέχουν στο δρώμενο της παράστασης και κυρίως το πόσο ανεπηρέαστο και αυθεντικό κοινό είναι.

Ποιο είναι το αγαπημένο σου παραμύθι;

“Καθώς Ψυχορραγώ” (πρόβα). Φωτογραφία: Κυριακή Μαυρογεώργη

* Αγαπώ πολλά παραμύθια και έχω αρκετά που ξεχωρίζω ως αγαπημένα αλλά τελευταία ξαναδιάβασα το «Αηδόνι» του Χανς Κρίστιαν Αντέρσεν σε μια παλιά έκδοση των εκδόσεων Άμμος και για κάποιο λόγο μου στριφογυρίζει συνέχεια στο μυαλό.

Τι σχέση έχει η κοινωνιολογία που -μεταξύ άλλων- σπούδασες, με το θέατρο;

* Η κοινωνιολογία είναι μια πολύ ευρεία επιστήμη που σχετίζεται με όλες τις εκφάνσεις της κοινωνίας επομένως και με το θέατρο. Εκτός του ότι η κοινωνιολογία του θεάματος είναι ένα πεδίο κοινωνικής έρευνας από μόνο του, ένας κοινωνιολόγος ψάχνει την ειδική αλλά και γενικότερη εικόνα ενός φαινομένου και πώς αυτό επηρεάζει και επηρεάζεται. Αυτή η λειτουργία είναι για μένα ένας τρόπος σκέψης που ξανασυνάντησα στο θέατρο είτε ψάχνοντας τις κοινωνικές συνθήκες ενός έργου, είτε τις ψυχολογικές αποχρώσεις μιας κοινωνικής σχέσης σε ένα έργο είτε παρατηρώντας το κοινό μιας παράστασης. Όταν σκέφτεσαι σαν κοινωνιολόγος όλα είναι πιθανά δεδομένα σχετισμών ανάλογα με το πεδίο που εφάπτονται.

Έχεις συμμετάσχει με την ομάδα «Le Cirque Petit» σε παραστάσεις θεάτρου δρόμου στην Ελλάδα και την Ευρώπη, σε πλατείες, φεστιβάλ, σχολεία, καλλιτεχνικά εργαστήρια, παιδικές βιβλιοθήκες και στα νοσοκομεία Ιπποκράτειο και ΑΧΕΠΑ. Πώς θα χαρακτήριζες αυτή την εμπειρία και τι έχεις αποκομίσει, ως άνθρωπος και καλλιτέχνις, από αυτή σου τη δραστηριότητα;

* Οι παραστάσεις με το Cirque Petit είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που έχουν συμβεί στη ζωή μου. Οι αναμνήσεις από αυτήν περίοδο είναι ένα κομμάτι του προσωπικού μου θησαυρού. Αποκόμισα υπέροχες εμπειρίες: περιπέτειες που δοκίμασαν τα όρια της σωματικής μου αντοχής, παραστάσεις γεμάτες ενθουσιασμό και αδρεναλίνη, ταξίδια στο εσωτερικό και εξωτερικό, γνωριμίες με ανθρώπους που κάποιοι έγιναν φίλοι και πολλή αγάπη από τους ανθρώπους που έβλεπαν τις παραστάσεις.

Υπήρξαν προβλήματα, εσωτερικά και εξωτερικά, που δημιουργήθηκαν σε αυτές τις περιοδείες;

* Επειδή ήμασταν μικρή μονάδα όλα τα προβλήματα ήταν εν δυνάμει περιπέτειες και έτσι αντιμετωπίζονταν. Όταν τα θεμέλια είναι γερά όλα μπορούν να κουνηθούν αλλά το σπίτι δεν πέφτει. Και εμείς ήμασταν ένα σπίτι που ταξίδευε.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

 Καλλιτεχνικά τι σου πρόσφερε η συμμετοχή σου σε δημοφιλή καλλιτεχνική σειρά («Ηρωίδες»);

* Στις «Ηρωίδες» συνεργάστηκα με υπέροχους και δημιουργικούς ανθρώπους γεμάτους όρεξη για δουλειά και είμαι χαρούμενη που δουλεύοντας γίναμε οι περισσότεροι έως και σήμερα καλοί φίλοι.

Η πιο πρόσφατη παράσταση που σε είδα είναι το «Καθώς ψυχορραγώ» του Ουίλιαμ Φόκνερ στο Θέατρο της Οδού Κυκλάδων «Λευτέρης Βογιατζής», σε σκηνοθεσία Σοφίας Φιλιππίδου, μαζί με την ίδια, τον Κώστα Βασαρδάνη, τον Μιχάλη Καλιότσο, τον Μορφέα Παπουτσάκη, τον Κωνσταντίνο Γεωργόπουλο και τον Μιχαήλ Ταμπακάκη. Τι έχεις να πεις γι’ αυτή την παράσταση, για τη συνεργασία με σημαντικούς συναδέλφους σου και τη σκηνοθεσία της Σοφίας Φιλιππίδου;

* Το «Καθώς Ψυχορραγώ» ήταν ένα αναπάντεχο πολλαπλό δώρο. Η Σοφία με εμπιστεύτηκε χωρίς να με ξέρει, καταπιαστήκαμε όλοι με πολύ μεράκι με ένα φοβερό κείμενο και οι συνάδελφοί μου και εγώ με την καθοδήγηση της Σοφίας γίναμε με τον καιρό η ιδιότυπη οικογένεια Μπράντρεν. Η συνεργασία μας και η συνύπαρξή μας ήταν κάτι τόσο μαγικά άπιαστο που δεν εξηγείται προς τα έξω αλλά δεν θα μπορούσε ποτέ να συμβεί χωρίς το γενναιόδωρο, ολοκληρωτικό δόσιμο της Σοφίας σ’ αυτήν την παράσταση.

Ποιο είναι, κατά τη γνώμη σου, το βασικό στοιχείο που χρειάζεται ο ηθοποιός για να παίξει;

* Νομίζω πως το βασικό στοιχείο που χρειάζεται ένας ηθοποιός για να παίξει είναι ένας παρτενέρ είτε ως ηθοποιός είτε ως κοινό. Φαντάζομαι ότι κάποιος μπορεί να παίξει και μόνος του αλλά υποψιάζομαι ότι έχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον το ομαδικό παιχνίδι.

Τι σημαίνει για σένα σεβασμός προς το κοινό;

* Σεβασμός προς το κοινό για μένα σημαίνει ότι αναγνωρίζω πως δεν είναι -ειδικά πλέον- αυτονόητο το γεγονός ότι κάποιος εξοικονομεί χρόνο και χρήματα για να δει μια παράσταση.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

Πώς νιώθεις που νέοι άνθρωποι σήμερα στην κοινωνία μας δεν μπορούν να βρουν την ευκαιρία τους;

* Είναι άδικο, λυπηρό, άξιο θυμού και κοινωνικού αναστοχασμού. Και είναι τροφή για σκέψη και πείσμα.

Από την άλλη πώς αισθάνεσαι που ωριμότεροι και πιο κουρασμένοι άνθρωποι βιώνουν μια καθημερινή ανασφάλεια, που είναι πέραν του φυσιολογικού και δεν μπορούν να δρέψουν τους καρπούς των κόπων μιας ζωής;

* Είναι η μεγαλύτερη αδικία και ασέβεια να μην αποδίδουν οι κόποι και οι συνεισφορές μιας ζωής και να μην εξασφαλίζεται η ποιότητα ζωής ανεξαρτήτως κοινωνικής τάξης και θέσης.

Θεωρείς πως τώρα, στους δύσκολους καιρούς μας, περισσότεροι ή λιγότεροι άνθρωποι από πριν στρέφονται στην τέχνη;

* Θεωρώ πως πάντα οι άνθρωποι θα στρέφονται στην τέχνη, ανεξαρτήτως εποχής και ο καθένας για τους λόγους του.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

Ποιος είναι ο εχθρός της σκέψης, της ικανότητας για δημιουργία;

* Προσωπικά νομίζω ο φόβος. Ο φόβος απέναντι στο άγνωστο, ο φόβος της έκθεσης μοιάζει το μεγαλύτερο εμπόδιο που κάποιος πρέπει να ξεπεράσει για να συστηθεί με μια σκέψη ή μια δημιουργία.

Έχει σημασία να λειτουργούμε ομαδικά; Κυρίως στον καλλιτεχνικό χώρο;

* Είναι ένα ζήτημα τι σημαίνει ατομικό, ομαδικό και ποια τα όρια. Ανεξαρτήτως καλλιτεχνικού χώρου ή όχι, πιστεύω πώς σίγουρα κερδίζουμε λειτουργώντας ομαδικά αλλά διατηρώντας πάντα τις μονάδες αυτούσιες. Μοιάζει πιο δύσκολο απ’ ό,τι ακούγεται  αρκεί όμως να παρακολουθήσει κανείς ένα επαγγελματικό ομαδικό αθλητικό αγώνισμα για να το δει στην πράξη.

Ποιο πιστεύεις ότι είναι το χρέος της γενιάς σου και ποια τα βασικά της εμπόδια;

* Η γενιά μου είναι μια γενιά με πολλά χρέη στην πλάτη της και εύχομαι να καταφέρουμε χρονικά να ξεχρεώσουμε. Αυτό μεταξύ άλλων είναι ένα από τα μεγάλα εμπόδια, τα χρέη είναι τόσα πολλά που θα τα προλάβουν μάλλον δυστυχώς και οι επόμενοι. Ίσως το χρέος μας να είναι αυτό, να είμαστε όσο μπορούμε πιο φροντιστικοί για τις επόμενες γενιές.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

Τι ρόλο παίζει η φαντασία στη ζωή σου και στην τέχνη σου;

* Η φαντασία είναι ένα μέρος όπου μπορώ να συνομιλώ με τον εαυτό μου ή με άλλους που μπαίνουν στην ίδια συνθήκη και νιώθω τυχερή που η δουλειά μου προϋποθέτει αυτή την παράξενη για αρκετούς λειτουργία.

Η ζωή του καλλιτέχνη έχει αγωνίες, έρευνα, απογοητεύσεις και συνεχές τρέξιμο. Πώς προσαρμόζεις την καθημερινότητά σου και πώς προετοιμάζεσαι ψυχολογικά για τυχόν αντιξοότητες;

* Ζω την κάθε μέρα όπως έρχεται και προσπαθώ κάθε μέρα όσο μπορώ για την επόμενη. Είναι αλήθεια πως η δουλειά του ηθοποιού είναι μια διαρκής διεκδίκηση σε πολλά επίπεδα και το κόστος στην ψυχολογία είναι αρκετές φορές δυσανάλογα μεγάλο.

Σε ποια θεατρικά έργα θα ήθελες να παίξεις και ποιους ρόλους να υποδυθείς; Ποιοι είναι οι αγαπημένοι σου συγγραφείς;

Δεν ονειρεύομαι ρόλους, ονειρεύομαι κάθε φορά τον ρόλο που μου δίνεται. Από συγγραφείς αγαπώ, μεταξύ άλλων, τον Ευριπίδη, τον Ντοστογιέφσκι, τον Καμί, τον Ζενέ και τη Λέσινγκ.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου 

Τι σημαίνουν για σένα οι λέξεις «φόβος» και «θυμός»;

* Συνδιαλέγομαι κάθε μέρα από τότε σχεδόν που θυμάμαι τον εαυτό μου με τις δυο αυτές λέξεις στο νόημά τους και στην εγγραφή τους πάνω μου. Η απουσία τους εν τούτοις σηματοδοτεί για μένα τον ορισμό της ευτυχίας μου.

Οι λέξεις «αγάπη» και «έρωτας»;

* Πιστεύω πως έχει τύχη αγαθή όποιος έχει βιώσει αυτές τις δύο λέξεις στην ανιδιοτελή τους μορφή.

Οι λέξεις «συγχώρεση» και «συγγνώμη».

* Είναι οι δύο λέξεις που αν χρησιμοποιούνταν περισσότερο η κοινωνία θα ήταν πιο δίκαιη και ανθρώπινη και τα θεατρικά και κινηματογραφικά έργα πιο φτωχά σε σασπένς.

Φωτογραφία: Αντιγόνη Κουράκου

Ποιο βιβλίο διαβάζεις αυτό τον καιρό;

* Αυτή την περίοδο διαβάζω και απολαμβάνω τους «Δαιμονισμένους» του Ντοστογιέφσκι.

Τι θέα θα ήθελες να δεις το πρωί, μόλις ανοίξεις το παράθυρό σου;

* Θα ήθελα να δω καταρράκτες να πέφτουν από ένα πυκνό δάσος γεμάτο τροπικά πουλιά και πεταλούδες. Εν τούτοις, βλέπω κάτι καλύτερο, τον γείτονά μου τον Μέμο που είμαστε καλοί φίλοι και η θέα του στο μπαλκόνι πάντα με κάνει να χαμογελώ. Μου είναι αρκετό που ξυπνάω και που βλέπω. Όλα τα άλλα είναι σχετικά.

Τι σου άφησε αυτό το καλοκαίρι;

* Αυτό το καλοκαίρι μου άφησε καινούργιους φίλους, πολλά γέλια, την προσμονή για το χειμώνα και τη λαχτάρα για το επόμενο. Και έναν καημό για περισσότερα μπάνια στη θάλασσα του χρόνου.

Ποια είναι η σχέση σου με τα ζώα; Έχεις κατοικίδιο;

* Αγαπώ όλα τα ζώα και ιδιαίτερα τα αδέσποτα που έχουν το σθένος και το χαρακτήρα να επιβιώνουν. Συγκατοικώ με δύο χρυσόψαρα, μια γατούλα και το σκύλο του φίλου μου αλλά είναι κοινό μυστικό πως η γάτα μου είναι η βασίλισσα της καρδιάς μου.

Από την παράσταση “Η πανούκλα”. Φωτογραφία: Κατερίνα Γιαννοπούλου

 

 

Σχετικά άρθρα

Κυνηγήστε μας

6,398ΥποστηρικτέςΚάντε Like
1,713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε
713ΑκόλουθοιΑκολουθήστε


Τελευταία άρθρα

- Advertisement -