Ο Ματθαίος Μουντές ήταν ο ποιητής της αγιότητας. Υπήρξε δάσκαλος και διαπρύσιος κήρυξ της όντως παιδείας: του Παπαδιαμάντη, του Αγίου Όρους, του Αιγαίου, των διά Χριστόν σαλών, της Αγια – Σοφιάς, του Μακρυγιάννη, της Αγίας Μελάνης, της Ουρανούπολης. Ο Ματθαίος Μουντές υπήρξε ποιητής ουρανοπολίτης. Κράτησε στάση αμυντικής επίθεσης στη μικρότητα και στην πνευματική ασφυξία των καιρών. Η ποιητική θλίψη του ήταν ταυτόχρονα βεβαιότητα πως όλα δεν έχουν χαθεί. Γι’ αυτό λειτούργησε ως ποιητής, ως δάσκαλος, ως ραδιοφωνικός παραγωγός (από τους μακροβιότερους στην ελληνική ραδιοφωνία), ως δοκιμιογράφος, θέτοντας σε κίνηση μία δράση αγαπητική, μαχόμενος κατά τρόπο δραματικό άχρι τέλους.
Δεν φοβήθηκε τον θάνατο γιατί υπήρξε εραστής της Παρθένου. Στο δοκίμιό του “Απόπειρα για εγκώμιο” ήδη από το 1983 είχε πει στην Παναγία: “Είσαι η πηγή της ζωής. Κατατροπώνεις το θάνατο με την αγάπη. Ακυρώνεις τα απρόοπτα του θανάτου με μια γεύση ελπίδας και εγκαρτέρησης. Στο ακατανόητο αντιπαραθέτεις την κατανόηση της χαρμολύπης. Μου δίνεις την ευλαβική αποδοχή του θανάτου σαν αντίδωρο. Έτσι μπορώ να δεχθώ τον θάνατο ειρηνικά. Υψώνομαι στο μαύρο φως και ελπίζω”.
Στην ποιητική συλλογή “Η αντοχή των υλικών” (1971) ο Ματθαίος Μουντές γράφει για την Παναγία με τρόπο ελληνικό και ορθόδοξο:
Διαδόθηκε πως είδαν την Παναγία να υφαίνει
μικρά ράσα για τα παιδιά των σκλάβων.
Κάθεται λένε παράμερα, κάτω από ένα σκίνο,
υφαίνει και κλαίει. Ποιος ξέρει, ίσως ν’ άκουσε
για την προδοσία, ίσως να λυπάται ακόμα για
τις μικροσκοπικές δεσποινίδες που τις έδιωξαν
από τον Πύργο και κατεβαίνουν τρεκλίζοντας προς τα βράχια.
Η Παναγία δεν είναι μια ξένη σε τούτο τον τόπο.
Βέβαια, δεν έχει καμιά σχέση με τα φιλόπτωχα ταμεία
ούτε με τα κλουβιά, ούτε με τα πυροτεχνήματα.
Όμως κάτι παιδιά είπαν πως την είδαν να κοιμάται
πολλές βραδιές σ’ εκείνα τα χαλάσματα στο ρέμα.
Άραγε πληροφορήθηκε για τη λόγχη;
Τα πηγάδια –ευτυχώς– φέτος γέμισαν.
Λένε πως βοήθησαν σ’ αυτό πολύ τα δάκρυά της.
Από τη συλλογή Η αντοχή των υλικών (1971) του Ματθαίου Μουντέ
Για τον Ματθαίο Μουντέ η Παναγία είναι η πηγή της ζωής και η αναίρεση του θανάτου και γι’ αυτό είναι η Παναγία της σιωπής, των δακρύων, των σκλάβων, των ξένων, των αδικουμένων, η φοβερά προστασία των κατατρεγμένων, των θλιβομένων η παραμυθία. Ο Ματθαίος Μουντές ήταν ένας ποιητής και χριστιανός του περιθωρίου. Ένας λάτρης της σιγής, της βαθύτερης μοναξιάς που κυοφορεί το ερωτικό σκίρτημα. Πίστευε ακράδαντα ότι την ανθρώπινη δύναμη τη στερεώνουν τα δάκρυα της αδυναμίας.
***
- Έργο: “The Manchester Madonna” – Michelangelo
