Του Βασίλη Ρίσβα, ηθοποιού, σεναριογράφου, θεατρικού συγγραφέα
…Δεν ξέρω τι φταίει, η οικονομική κρίση, η ενοχοποίηση του τσιγάρου (που μην τρελαθούμε, πουθενά τελικά δεν ισχύει η απαγόρευση, καταργήθηκαν τα τασάκια και αντικαταστάθηκαν με πλαστικά ποτήρια καμουφλαρισμένα με χαρτοπετσέτες για να μη φαίνεται το περιεχόμενο), η αναζήτηση πολιτισμικής και πολιτιστικής ταυτότητας (Ανατολή – Δύση), τι είναι αυτό τελικά που ‘χει οδηγήσει τον ΄Ελληνα να κραδαίνει και να χτυπάει μετά μανίας κομπολόγια και μπεγλέρια παντός είδους και μεγέθους; Και καλά να το χτυπάει στο σπίτι του όσο κι όποτε θέλει (απορώ με την υπομονή των δικών του) εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε να βιώνουμε σε κάθε σημείο αυτής της δύσμοιρης πόλης (στο μετρό, στα λεωφορεία, στα καφέ, στο δρόμο ακόμα και στο θέατρο!) εκείνο το ανελέητο τίκι – τάκα που μπορεί για τους αυτουργούς να λειτουργεί ως καταπραϋντικό αλλά εμάς μας διαλύει το νευρικό μας σύστημα;
Ο Έλληνας φημίζεται για τον ωχαδερφισμό του και για την έλλειψη σεβασμού έναντι των άλλων. Και είχε πολλούς τρόπους να επαληθεύει τη φήμη. Τώρα ήρθε και το κομπολόι να συμπληρώσει και να ισχυροποιήσει την εικόνα του λεβεντομαλ…α.
Δεν είμαι δύσκολος άνθρωπος, καθημερινά αντέχω και ανέχομαι πολλά, προκειμένου να βγάλω τη μέρα, όπως κάνουμε όλοι μας. Ε, τη μάστιγα του κομπολογιού είναι αδύνατον να την αντέξω. Τα κομπολόγια έχουν θέση στα καφενεία και στα χέρια των ηλικιωμένων θαμώνων. Εκεί είναι ο κόσμος τους, εκεί ταιριάζουν αισθητικά με την όλη ατμόσφαιρα. Το να βλέπω νέους ανθρώπους γύρω μου να εκτονώνουν την καταπιεσμένη τους λίμπιντο – υποθέτω – χτυπώντας με μανία τις χάντρες, πρώτα με θλίβει και αμέσως μετά με εξοργίζει. Γιατί να υποφέρω απ’ τον δικό τους ψυχαναγκασμό; Κι αν τολμήσεις να τους ζητήσεις να βάλουν το κομπολόι στην τσέπη σε κοιτάζουν περιφρονητικά λες κι είσαι μίασμα, σου γυρνούν την πλάτη, γέρνουν τους ώμους και συνεχίζουν να το βαράνε! Περιττό να σχολιάσω τι νομίζει κανείς ότι βαράνε όταν τους βλέπει από πίσω.
ΤΟ ΚΟΜΠΟΛΟΪ ΒΛΑΠΤΕΙ ΣΟΒΑΡΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ ΜΟΥ.
Κάνω έκκληση στους νομοθέτες να το απαγορεύσουν απ’ όλους τους δημόσιους χώρους. Θες να το χτυπήσεις; Απόλαυσε το χτύπημα στο σπίτι σου καταπιεσμένε μου Έλληνα. Μη βροντοχτυπάς τις χάντρες. Μη μου μεταδίδεις με το έτσι θέλω τον δικό σου εκνευρισμό. Είναι που είναι ανυπόφορη η καθημερινότητά μας. Αν αρχίσουμε να πετάμε τους εκνευρισμούς μας ο ένας στα μούτρα του άλλου θα δικαιώσουμε τη φράση «η Ελλάδα είναι ένα απέραντο φρενοκομείο».
Με φιλική διάθεση προς τον συμπολίτη,
Βασίλης Ρίσβας
