“Δεν έχουμε την επιστημονική γνώση για να μιλάμε όλοι για όλα. Να παριστάνουμε ότι γνωρίζουμε τα πάντα για δασοπροστασία, πευκοβελόνες, χρόνους εκκένωσης και οδούς διαφυγής. Δεν θα ήθελα να διαλέξω μια από τις απόψεις που εμφανίζονται στην οθόνη του κινητού, στον υπολογιστή, στην τηλεόραση, στα έντυπα, γιατί η απόφασή μου θα βασίζεται μόνο στο θυμό και το φόβο. Δεν γνωρίζω ποιες είναι οι παραλείψεις εκείνη τη μοιραία Δευτέρα. (Οι παραλείψεις δεκαετιών δεν αμφισβητούνται από κανέναν και είναι καιρός να αντιμετωπιστούν αλλά πώς θα γίνει με τόση γραφειοκρατία; Φοβάμαι ότι η εθελοντική εργασία δεν αρκεί). Για όσους ήμασταν μακριά την ώρα του κακού, η θλίψη είναι ακόμα εδώ. Μεγάλη θλίψη για όλα τα αθώα θύματα, παιδιά, νέους, γέρους, τα ζωάκια, τα δένδρα, το φυσικό περιβάλλον. (Η θλίψη για τις περιουσίες είναι άλλης τάξης, αλλά και αυτή είναι πολύ δυνατή, σε μια χώρα που οι περισσότεροι τη βγάζουμε με δυσκολία). Το πένθος είναι πιο βαρύ όταν έχει πρόσωπο. Και από χθες πήρε για όλους εμάς, τη μορφή της Χρύσας Σπηλιώτη, που όλοι -όπως αποδεικνύεται- την ξέραμε, αλλά δεν την είχαμε τιμήσει όσο της άξιζε, όσο θα θέλαμε, όταν μας χαιρετούσε πάντα χαμογελαστή και χρυσαφένια. Μόνον ο χρόνος θα απαλύνει την οδύνη. Η ζωή είναι πιο δυνατή και σε ωθεί να συνεχίσεις.
Στο Μάτι θα δυσκολευτούν πολύ. Ας βρουν τη δύναμη να συνεννοηθούν, να ρίξουν τους φράχτες και να σχεδιάσουν μαζί το μέλλον της περιοχής. Ας μην τους συνθλίψει η τραγωδία. Σε αυτό ελπίζω”.
- Η Μαριτίνα Πάσσαρη είναι σκηνοθέτις και ηθοποιός και καταθέτει στο catisart.gr την άποψή της με αφορμή τη φονική και καταστροφική πυρκαγιά της 23ης Ιουλίου 2018, στο Μάτι Αττικής.
