Της Ειρήνης Αϊβαλιώτου
Καθώς οι αριθμοί νέων κρουσμάτων βαίνουν μειούμενοι, επιτρέπουν ανάσες αισιοδοξίας και καλλιεργούν προσδοκίες και προσμονή για καλύτερες μέρες. Κανείς δεν τρέφει αυταπάτες ότι η επόμενη ημέρα θα είναι εύκολη. Είναι μια εποχή δοκιμασίας και επιλογών κυρίως για τους δημιουργικούς ανθρώπους των τεχνών.
Μου λείπει “η καθημερινή συνήθεια και η χαρά της εργασίας και οι άνθρωποι που συναντάς εκεί. Τα γυρίσματα σταμάτησαν απότομα…”, ομολογεί στο catisart.gr η Μαρία Ζορμπά, μια καλλιτέχνιδα με μυστηριώδη αύρα, συνεπή ποιότητα και εγγενή μοναδικότητα.
Η ηθοποιός με το απαλό βλέμμα, το τρυφερό πρόσωπο και την απεριόριστη ευαισθησία μάς μιλά για την καθημερινότητά της τον καιρό της καραντίνας. “Έχω επαφή με τους μαθητές μου μέσω fb και zoom και όλως περιέργως είναι κάτι που λειτουργεί μ’ έναν διαφορετικό αλλά χρήσιμο τρόπο”, υπογραμμίζει.
Το χειμώνα μας καθήλωσε με την υπέροχη ερμηνεία της στο ρόλο της Anita στην παράσταση «Αίμα στο Χιόνι» ή Vincent River του Άγγλου συγγραφέα Philip Ridley, σε συνεργασία με την Αμαξοστοιχία-Θέατρο το Τρένο στο Ρουφ, κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες του Ευθύμη Χρήστου. Μια ερμηνεία που συνδύαζε με τρόπο ξεχωριστό τον φόβο και την απειλή με τις μικρές στιγμές μαγείας στη ζωή.
Η Μαρία Ζορμπά υποδυόταν μια μητέρα, η οποία προσπαθούσε να μάθει όλη την αλήθεια πίσω από τη δολοφονία του γιου της, σ’ ένα έργο που μέσα στον πόνο που γεννά ο ρατσισμός, ο εκφοβισμός και η καταπίεση ρίχνει τον σπόρο της αγάπης και της ελπίδας.
Με την ιδιαίτερη ζεστασιά και αντιληπτικότητα που τη διακρίνει θεωρεί πως όλο αυτό που ζούμε “για τους καλλιτέχνες θα είναι μετά πηγή σημαντικής έμπνευσης ή μεγάλης αμηχανίας”. “Όλο αυτό που βιώνουμε είναι μια πανδημία. Είναι ένα ιστορικό γεγονός, αλλά μοιάζει και μ’ ένα τεράστιο έργο τέχνης. Απλωμένο σ’ όλη την υφήλιο. Με όλη την τραγικότητα, την έκπληξη, τη φαντασία, τη συγκίνηση και τη μοναδικότητα που η τέχνη καλείται να έχει”, επισημαίνει.
“Η Ιστορία μας βρίσκει πάντα απροετοίμαστους… και πάντα μας ζητάει να είμαστε γενναίοι”, συμπεραίνει.
Όσο για τους γιατρούς, τους νοσηλευτές και το προσωπικό των νοσοκομείων, γι’ αυτήν είναι “τα σύγχρονα πρόσωπα της αγιότητας”.
Μαρία, τι σου λείπει τις ημέρες αυτές που βρισκόμαστε σε καραντίνα;
* Ο ανοιχτός χώρος φυσικά. Ο καθαρός αέρας, η φύση, η θέα της θάλασσας. Νιώθω σχεδόν μια δίψα για τη θάλασσα. Μου λείπουν κάποιοι αγαπημένοι άνθρωποι, οι αγκαλιές, οι χειραψίες, μια παρέα καθισμένη κάπου έξω στον ήλιο που συζητάει ζωηρά. Μου λείπει η δυνατότητα της επιλογής.
Και η δουλειά. Η καθημερινή συνήθεια και η χαρά της εργασίας και οι άνθρωποι που συναντάς εκεί. Τα γυρίσματα σταμάτησαν απότομα… Ποιος ξέρει αν θα συνεχιστούν. Μια φίλη μού έλεγε πρόσφατα ότι συχνά ευχόταν να γίνει κάτι και να πέσουν επιτέλους αυτοί οι ρυθμοί «να σταματήσει ο κόσμος». Να που σταμάτησε…
Μας δίνεις μια εικόνα της καινούργιας σου καθημερινότητας;
* Δουλεύω μ’ έναν τρόπο πρωτόγνωρο και ασυνήθιστο για έναν ηθοποιό αλλά και για μένα ειδικά που έχω μικρή σχέση με την τεχνολογία.
Έχω επαφή με τους μαθητές μου μέσω fb και zoom και όλως περιέργως είναι κάτι που λειτουργεί μ’ έναν διαφορετικό αλλά χρήσιμο τρόπο. Περνάω πολλές ώρες μπροστά στον υπολογιστή και ξεπερνάω τον «αναλφαβητισμό» μου στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Δεν βλέπω τηλεόραση, διαβάζω ελάχιστα, μιλάω αρκετά στο τηλέφωνο με φίλους και συγγενείς. Έχω την αποκλειστική φροντίδα ενός ανθρώπου ηλικιωμένου και περπατάω μία ώρα τουλάχιστον σχεδόν κάθε μέρα.
Ποιους δεν πρέπει να ξεχνάμε αυτές τις ώρες;
* Κανέναν. Κυρίως τους ανθρώπους που για διαφορετικούς λόγους ο καθένας, δεν μπορούν να διαχειριστούν αυτή την καινούργια πραγματικότητα μόνοι τους. Και εμάς τους ίδιους δεν πρέπει να ξεχνάμε. Πρέπει να κρατήσουμε την ψυχή μας ψηλά.
Πώς βιώνουμε και δημιουργούμε νέα τέχνη υπό συνθήκες πανδημίας και καραντίνας;
* Όλο αυτό που βιώνουμε είναι μια πανδημία. Είναι ένα ιστορικό γεγονός, αλλά μοιάζει και μ’ ένα τεράστιο έργο τέχνης. Απλωμένο σ’ όλη την υφήλιο. Με όλη την τραγικότητα, την έκπληξη, τη φαντασία, τη συγκίνηση και τη μοναδικότητα που η τέχνη καλείται να έχει. Νομίζω πως για τους καλλιτέχνες θα είναι μετά πηγή σημαντικής έμπνευσης ή μεγάλης αμηχανίας.
Όταν όλα αυτά τελειώσουν θα μας βρει η Ιστορία έτοιμους να την αντιμετωπίσουμε;
* Όλα αυτά θα τελειώσουν… και θα έρθουν κάποια άλλα. Η Ιστορία μας βρίσκει πάντα απροετοίμαστους… και πάντα μας ζητάει να είμαστε γενναίοι.
Τι μήνυμα θα ήθελες να στείλεις στους γιατρούς και το νοσηλευτικό προσωπικό που παλεύουν με τον ιό;
* Είναι οι μόνοι που στάθηκαν τόσο απόλυτα στο ύψος των περιστάσεων. Έχω δει κάποιες απ’ τις φωτογραφίες τους, το βλέμμα τους… ύστερα από ασταμάτητη εργασία ημερών… Είναι τα σύγχρονα πρόσωπα της αγιότητας.
Τι εύχεσαι;
* Φυσικά αυτό που διακυβεύεται: Η υγεία! Και ακόμη, όπως έλεγε και η γιαγιά μου: «Να βάλουμε μυαλό».
Ευχαριστώ πολύ.
* Κι εγώ ευχαριστώ.
